Polubiłam rodziny Trzosów i Parnickich i szkoda, że to już ostatnia część sagi, chociaż przyznaję, dobry moment na zkończenie w momencie odzyskania niepodległości.
Ostatnia część toczy się jeszzcze szybciej niż poprzednia, co sprawia, że czytelnikowi trudniej się przywiązać do młodego pokolenia tak, jak do pokolenia bohaterów z pierwszej części....

Polubiłam rodziny Trzosów i Parnickich i szkoda, że to już ostatnia część sagi, chociaż przyznaję, dobry moment na zkończenie w momencie odzyskania niepodległości.
Ostatnia część toczy się jeszzcze szybciej niż poprzednia, co sprawia, że czytelnikowi trudniej się przywiązać do młodego pokolenia tak, jak do pokolenia bohaterów z pierwszej części....

OPINIA DOTYCZY CAŁOŚCI

Znowu utonęłam w sadze – tym razem dzięki Edycie Świętek i jej cyklowi „Niepołomice”.
Trzy tomy pochłonęłam jednym tchem, a potem żałowałam, że to już koniec.

Akcja zaczyna się w XIX wieku, a kończy po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W tym czasie wiele się dzieje na scenie politycznej i historycznej – powstania, rzeź galicyjska, I wojna światowa, przyznanie praw wyborczych kobietom…

Na tym tle śledzimy losy kilku rodzin mieszkających w okolicach Niepołomic. Perypetie szlacheckich rodów Żelechowskich i Parnickich są ściśle powiązane z codziennością Trzosów – wolnych chłopów, których przodkom ziemie nadał Kazimierz Wielki.

Miłości, przyjaźnie, zdrady, intrygi, nadzieje, rozczarowania, sekrety… Ludzie się tu kochają i nienawidzą, wierzą w klątwy, które kładą się cieniem na życiu pokoleń.

Jedni przyjmują swój los z pokorą, inni chcą go zmieniać. W tym kontekście bardzo ciekawie autorka ukazała kilka postaci. To i kobiety, i mężczyźni. Trudno nie polubić tych bohaterów – kibicuje im się, jakby byli naszymi znajomymi, żyjącymi obok nas…
Chyba na tym właśnie polega siła prozy Edyty Świętek, że potrafi sprawić, iż identyfikujemy się z ludźmi będącymi wytworami jej wyobraźni…

Bardzo dobrze ukazane zostało tło historyczne; mamy okazję spotkać autentyczne postacie lub przynajmniej o nich usłyszeć w rozmowach bohaterów.
Całość czyta się z ogromną przyjemnością, tym bardziej, że autorka porusza ponadczasowe problemy i robi to przekonująco.

Polecam z czystym sumieniem.
Nie zrażajcie się okładkami - są kiczowate, więc mogą odstraszać.

OPINIA DOTYCZY CAŁOŚCI

Znowu utonęłam w sadze – tym razem dzięki Edycie Świętek i jej cyklowi „Niepołomice”.
Trzy tomy pochłonęłam jednym tchem, a potem żałowałam, że to już koniec.

Akcja zaczyna się w XIX wieku, a kończy po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. W tym czasie wiele się dzieje na scenie politycznej i historycznej – powstania, rzeź galicyjska, I wojna...

Jakże ta cześć była przewidywalna i infantylna. Pierwsza cześć i druga były świetne; tajemnice, intrygi, zemsta i zaskakujące sytuacje. Nie sposób było się nudzić i nie mogłam oderwać się od czytania, bo wciąż ciekawa byłam co dalej?!? Ta trzecia cześć była jak opera mydlana. Jedynie co ratowało książkę to fakty historyczne, zachowanie ówczesnego języka i gwary oraz stylu życia chłopów, mieszczan czy szlachty. Reszta, no cóż żadnej tajemnicy, wszystko z góry było wiadomo jak się skończy. Lepiej już, gdyby autorka zakończyła opowieść o Niepołomicach na dotychczasowych dwóch tomach, bo niestety trzecia cześć była powieloną kalką, ale o zgrozo ze wszystkimi stereotypami na temat np. miłości, gdzie kobieta i mężczyzna tak się kochają oh jaka miłość, ale nigdzie nie ma opisane dlaczego tak naprawdę się kochają? Zobaczyli się pierwszy raz i ich grom z jasnego nieba strzelił! Biorąc pod uwagę dwie poprzednie świetne części, tej daje mocne 7.

Jakże ta cześć była przewidywalna i infantylna. Pierwsza cześć i druga były świetne; tajemnice, intrygi, zemsta i zaskakujące sytuacje. Nie sposób było się nudzić i nie mogłam oderwać się od czytania, bo wciąż ciekawa byłam co dalej?!? Ta trzecia cześć była jak opera mydlana. Jedynie co ratowało książkę to fakty historyczne, zachowanie ówczesnego języka i gwary oraz stylu...

Przeczytana,ale już bez entuzjazmu. Jestem rozczarowana. Chociaż dobrze,że w tle losy. Polski pokazane. Szczerze to ta trzecia część jakby na siłę napisana.

Przeczytana,ale już bez entuzjazmu. Jestem rozczarowana. Chociaż dobrze,że w tle losy. Polski pokazane. Szczerze to ta trzecia część jakby na siłę napisana.

Zgrabne zakończenie serii, chociaż akcja niekiedy zbyt przyśpiesza, a i potomków się trochę namnożyło. Historia rodziny Trzosów i ich sąsiadów kończy się wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości. Zupełnie nie rozumiem jednak jak okładki mają się do treści sagi.

Zgrabne zakończenie serii, chociaż akcja niekiedy zbyt przyśpiesza, a i potomków się trochę namnożyło. Historia rodziny Trzosów i ich sąsiadów kończy się wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości. Zupełnie nie rozumiem jednak jak okładki mają się do treści sagi.

" Nie zawsze należy wybierać najprostsze rozwiązania i czasem trzeba coś poświęcić, choćby własną wygodę, by osiągnąć cel, o którym się marzy." (str.148)

To już trzecia i ostatnia część sagi "Niepołomice". Do głosu dochodzą kolejne pokolenia Trzosów i Parnickich, ale nie jest już czytelnik tak z nimi związany jak z pierwszym pokoleniem. Kolejne pokolenia cierpiące za grzechy dziadków. Bernadeta odbywa kolejne, nieudane pielgrzymki do źródełka, by zdjąć klątwę ciążącą nad jej rodziną. Jak się później okazało klątwy w ogóle nie było. Trzos dokonał rachunku sumienia i zobaczył jak wiele błędów popełnił w życiu, jak wiele podjął błędnych decyzji. Między wzorowymi do tej pory małżonkami zaczyna źle się dziać. Wyszły na jaw pewne rzeczy z przeszłości. Mimo, że ich sytuacja materialne się poprawiła, żyli oszczędnie korzystając z darów natury, ogrodu, sadu i lasu.
I nagle autorka zadała bolesny cios w serce czytelnika.

Wnuk Trzosów stanął w obliczu wielkiego wyzwania. Bał się czekających go zadań i odpowiedzialności. Jednak z czasem jego marzenia się spełniły. Kontynuował tradycje rodu.
Bohaterzy marzyli o odzyskaniu wolności jednak bez przelewu krwi, jak to uczynili ich przodkowie. Świat szedł z postępem. Wśród pań zapanował moda na aktywny tryb życia. Zmieniała się moda i poglądy na świat. Powstało Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" dla krzewienia sportu.

Rozkwitają miłości, które nie powinny mieć miejsca, gdyż powodem były różnice społeczne i nieprzychylność rodziców. Do czego zdolna jest zakochana dziewczyna, by zrezygnować z podróży marzeń i pokonywać kolejne przeszkody na drodze do jej szczęścia. Daje się też zauważyć jak młode kobiety kiedyś podchodzące do życia z radością i optymizmem, z upływem lat zmieniają się stając się zgorzkniałymi matronami, zabraniając swoim dzieciom tego co w młodości ich samych cieszyło i pociągało.

Sytuacja chłopów nieco się poprawiła, lecz siły natury nie dały o sobie zapomnieć. Najpierw powódź, potem pożary niszczyły i tak niewielki ich dorobek.
By uczcić rocznicę zwycięskiej bitwy pod Grunwaldem burmistrz Niepołomic wzniesienie Kopca Grunwaldzkiego. Mieszkańcy w czynie społecznym włączyli się do akcji. Wysoki kopiec później stał się symbolem jedności narodu rozdartego zaborami.

W roku 1913 Niepołomice przeżywały wyraźny rozkwit. Dzięki wzniesionym inwestycjom mieszkańcom żyło się godniej i dostatniej. mDuzy nacisk kładziono na krzewienie patriotyzmu. Zmieniała się też pozycja kobiet. Chciały studiować, pracować, mieć prawa wyborcze, a nie być zamykane w domach.
Później wybucha I Wojna Światowa. Piłsudski organizuje Legiony Polskie, których szeregi zasilają nasi bohaterowie. Życie stawało się trudniejsze. Jedni ginęli na froncie, inni wracali okaleczeni do domu. W końcu przyszła upragniona wolność. Zadanie stojące przed Polakami było trudne. Zjednoczyć rozdartą miedzy zaborców ojczyznę.

Losy Trzosów i Parnickich w rożnych czasach były ze sobą związane w mniejszym lub większym stopniu. Niektórzy trwali w swoim uporze, innym udało się wznieść ponad uprzedzenia. Czasem marzenia się spełniały. Rodzina Trzosów powoli odzyskiwała dawna świetność i poważanie.
Lektura warta polecenia.

" Nie zawsze należy wybierać najprostsze rozwiązania i czasem trzeba coś poświęcić, choćby własną wygodę, by osiągnąć cel, o którym się marzy." (str.148)

To już trzecia i ostatnia część sagi "Niepołomice". Do głosu dochodzą kolejne pokolenia Trzosów i Parnickich, ale nie jest już czytelnik tak z nimi związany jak z pierwszym pokoleniem. Kolejne pokolenia cierpiące za...

Najmniej z wszystkich części mi się podobała. Trochę zaczęłam się gubić w postaciach, kto jest czyim wnukiem - prawnukiem, kto z kim się ożenił itd.
Jednak nadal uważam, że to dobra książka, podoba mi się sposób przedstawienia tła historycznego, choć tu jakoś tak skrótowo trochę było.

Najmniej z wszystkich części mi się podobała. Trochę zaczęłam się gubić w postaciach, kto jest czyim wnukiem - prawnukiem, kto z kim się ożenił itd.
Jednak nadal uważam, że to dobra książka, podoba mi się sposób przedstawienia tła historycznego, choć tu jakoś tak skrótowo trochę było.

Książka stanowi trzecią część cyklu „Niepołomice” Edyty Świętek.
Jej akcja rozgrywa się w latach 1881-1918. Po śmierci Prokopa i Bernadety Trzosów, którzy zmarli w tym samym dniu w 1889 r. gospodarstwo obejmuje ich wnuk Klemens - syn Wojciecha i Dominiki. Jego siostra Zofia po wyjściu z tyfusu idzie do klasztoru. Syn najmłodszej córki Trzosów – Weroniki idzie na studia medyczne. Całość tej części poświęcona jest właśnie młodemu pokoleniu.
Książka nie była zła, jednak mnie nie porwała. O wiele bardziej podobała mi się druga część cyklu. W tej było sporo bohaterów, jednak ich losy niestety już mnie nie wciągnęły.
Książkę oceniam na 6 pkt.

Książka stanowi trzecią część cyklu „Niepołomice” Edyty Świętek.
Jej akcja rozgrywa się w latach 1881-1918. Po śmierci Prokopa i Bernadety Trzosów, którzy zmarli w tym samym dniu w 1889 r. gospodarstwo obejmuje ich wnuk Klemens - syn Wojciecha i Dominiki. Jego siostra Zofia po wyjściu z tyfusu idzie do klasztoru. Syn najmłodszej córki Trzosów – Weroniki idzie na studia...

Lata mijają, dorasta kolejne pokolenie Trzosów. Bernadeta wciąż pamięta o klątwie z przeszłości i postanawia odnaleźć źródło, co wzbudza coraz więcej podejrzeń u jej męża Prokopa.
Syn Weroniki i Nikodema Zalipiaków zakochuje się w córce Branickich Leokadii. Niestety w związku z rożnicą pochodzenia, nie jest to dobrze widziane w rodzinie wybranki.
Poza rodzinnymi kłopotami i radościami Niepołomice i okolice nękane są klęskami powodzi i pożaru puszczy.
Ostatnie spotkanie z mieszakńcami małopolskich wsi przełomu XIX i XX pokazuje wszystki kolory tych czasów. Wkraczanie po strzechy nowości w postaci dopuszczenia kobiet do studiowania czy nadanie im praw wyborczych, to zmiany, które nie wszystkim się podobały, nawet samym kobietom. Wciąz pokutowało przekonanie, że żony i matki powinny się zajmować tylko dziećmi i domem. Autorka w ciekawy sposob pokazuje nadchodzące zmiany, wydarzenia polityczne, wpływające na dążenia wolnościowe. Krótko, opowiada o wielkiej wojnie i jej skutkach dla niepołomiczan. I aż szkoda, że losy rodzin , z ktorymi zdążyłam się zżyć, urywają się na tym czasie.

Lata mijają, dorasta kolejne pokolenie Trzosów. Bernadeta wciąż pamięta o klątwie z przeszłości i postanawia odnaleźć źródło, co wzbudza coraz więcej podejrzeń u jej męża Prokopa.
Syn Weroniki i Nikodema Zalipiaków zakochuje się w córce Branickich Leokadii. Niestety w związku z rożnicą pochodzenia, nie jest to dobrze widziane w rodzinie wybranki.
Poza rodzinnymi kłopotami i...

Pierwszy tom sagi podobał mi się bardzo, drugi trochę mniej a trzeci niestety nie bardzo. Zbyt pobieżnie potraktowane losy głównych bohaterów na tle historii okolic Niepołomic. Mało dialogów, postacie autentyczne na siłę wplecione w fabułę. Plus za autentyczne zdjęcia umieszczone między rozdziałami.

Pierwszy tom sagi podobał mi się bardzo, drugi trochę mniej a trzeci niestety nie bardzo. Zbyt pobieżnie potraktowane losy głównych bohaterów na tle historii okolic Niepołomic. Mało dialogów, postacie autentyczne na siłę wplecione w fabułę. Plus za autentyczne zdjęcia umieszczone między rozdziałami.