Julian Przyboś - wybitny poeta dwudziestego wieku, przedstawiciel Awangardy Krakowskiej, autor nowatorskiej koncepcji wiersza opartego na sytuacji lirycznej, prekursor poezji lingwistycznej - opublikował kilkanaście tomów poetyckich oraz kilka zbiorów szkiców poświęconych literaturze i kulturze. Jego twórczość liryczna opracowana została przez Rościsława Skręta w pełnym wydaniu krytycznym oraz przez Edwarda Balcerzana i Annę Legeżyńską w wyborze w serii Biblioteki Narodowej. Dotąd nie ukazały się w opracowaniu krytycznym zbiory szkiców, z łatwością jednak dostępne w edycjach z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. To jednak nie cała spuścizna poety, który był bardzo aktywnym publicystą. Na łamach prasy codziennej i kulturalno-literackich czasopism ukazywały się jego recenzje, felietony, eseje i wystąpienia teoretycznoliterackie. Część z nich, nie włączona do żadnej z autorskich książek, do niedawna pozostająca w rozproszeniu, została wydana w tomie Pism rozproszonych (Julian Przyboś, Pisma rozproszone, red. Agnieszka Kwiatkowska, Joanna Grądziel-Wójcik i Jerzy Borowczyk, konsultacje naukowe Edward Balcerzan, współpraca redakcyjna Daria Lekowska, Wydawnictwo Naukowe UAM Poznań 2019). Szczególnym kontekstem opublikowanej twórczości Juliana Przybosia są jednak dokumenty (zapiski, notatki, brudnopisy, szkice, maszynopisy, korespondencja i wycinki prasowe) przechowywane w domowym archiwum poety. Ich opracowanie i udostępnienie pozwala uzupełnić obraz jego twórczości, wyeksponować niedoceniane dotąd kręgi zainteresowań Przybosia oraz przewartościować niektóre sądy dotyczące jego postaw i poglądów