Moja rodzina i inne zwierzęta

super, momentami można pęknąć ze śmiechu

super, momentami można pęknąć ze śmiechu

Pokaż mimo to

Świetna!

Świetna!

Pokaż mimo to

Jedna z najzabawniejszych książek jakie przeczytałam. Przesycona miłością do zwierząt i zrozumieniem dla dziwactw własnej rodziny. Czytałam ją wielokrotnie i zawsze poprawia mi humor. Larry i te jego hasła - genialne. Scena ze skorpionami - mistrzostwo świata. Popłakałam się ze śmiechu.

Jedna z najzabawniejszych książek jakie przeczytałam. Przesycona miłością do zwierząt i zrozumieniem dla dziwactw własnej rodziny. Czytałam ją wielokrotnie i zawsze poprawia mi humor. Larry i te jego hasła - genialne. Scena ze skorpionami - mistrzostwo świata. Popłakałam się ze śmiechu.

Pokaż mimo to

Gdy rozsądek i nakazo-zakazy mówią #zostańwdomu, należy podróżować w wyobraźni. Zostawić realne tu i teraz. A głowa... na Korfu, w lata trzydzieste, z ekscentrycznymi Durrellami.

Zapraszam na www.czytaska.pl na wyspę pełną słońca i niezwykłego życia.

Gdy rozsądek i nakazo-zakazy mówią #zostańwdomu, należy podróżować w wyobraźni. Zostawić realne tu i teraz. A głowa... na Korfu, w lata trzydzieste, z ekscentrycznymi Durrellami.

Zapraszam na www.czytaska.pl na wyspę pełną słońca i niezwykłego życia.

Pokaż mimo to

Pierwszą połowę maja spędziłam w tym roku na Korfu z dość ekscentryczną rodzinką Durrellów 🤗
Spacerując wśród drzew oliwnych, brodząc w jeziorze czy morzu obserwowałam przyrodę wyspy oczami chłopca, który był nią zafascynowany, i który godzinami potrafił obserwować jedno zwierzę, by zbadać jego naturę. Ta pasja powodowała, że wszystko co znalazł sprowadzał do domu (łącznie ze skorpionami), co, jak wiadomo, nie wszystkim członkom rodziny się podobało. Niemniej podziwiam panią Durrell za takie wyważone podejście do pasji dziecka, co zaowocowało oczywiście w przyszłości. W książce poznajemy również rodzeństwo Garry'ego o dość specyficznych upodobaniach oraz zwyczaje, jakie panowały na Korfu, a wszystko to napisane w sposób zabawny i wciągający. Bardzo polecam, szczególnie w tym okresie wiosenno-letnim, gdy zagłębiając się w lekturę na łące, wśród śpiewu ptaków i mrówek wchodzących na koc, można poczuć jej klimat.

Pierwszą połowę maja spędziłam w tym roku na Korfu z dość ekscentryczną rodzinką Durrellów 🤗
Spacerując wśród drzew oliwnych, brodząc w jeziorze czy morzu obserwowałam przyrodę wyspy oczami chłopca, który był nią zafascynowany, i który godzinami potrafił obserwować jedno zwierzę, by zbadać jego naturę. Ta pasja powodowała, że wszystko co znalazł sprowadzał do domu (łącznie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Powoli osiadł na nas czar tej wyspy, miękko, lecz mocno, jak kwietny pył. Każdy dzień niósł w sobie taki spokój, taką bezkresność; chciałoby się, żeby się nigdy nie skończył.”


„Moja rodzina i inne zwierzęta” to książka dla osób, które potrafią cieszyć się życiem lub pragną się dopiero tej trudnej sztuki nauczyć. Tych, co potrafią zatrzymać się w pędzie, przysiąść gdzieś z boku, aby chociaż na chwilę poczuć świat wszystkimi zmysłami, albo wręcz przeciwnie... Dla tych, którzy nie nawykli do swobodnego łapania oddechu w środku pracowitego dnia.
To staromodny „podręcznik” dla szukających spokoju ducha... Kiedyś nie tworzono sztucznych i dziwacznych poradników jak żyć, kiedyś świadczono swoim własnym przykładem...
Gerald Durrell (1925-1995) napisał swoją powieść bardzo dawno temu, w czasach, w których rzeczywistość wyglądała zupełnie inaczej, jednak dzieląca nas perspektywa lat dodaje tej historii tylko urody i uroku.
Sielskie dzieciństwo spędzone przez autora na wyspie Korfu jest tylko pretekstem do tego, aby pokazać, że nawet trudy dnia codziennego mogą być zalążkiem czegoś ciekawego i oryginalnego. Dom pulsujący wciąż zmieniającymi się gośćmi o niewątpliwie ekscentrycznych usposobieniach, nauczyciele, którzy przychodzą i odchodzą tak szybko, że trudno zorientować się, kto kieruje aktualnie edukacją głównego bohatera- oto czym jest ta historia.

„Teodor! - żartował Larry.
- Ty to na pewno wymyśliłeś!
- Ależ skąd - protestował Teodor.
- To absolutna prawda.
- To brzmi nieprawdopodobnie.
- Tu na Korfu - powiedział Teodor, a wzrok błyszczał mu z dumą - wszystko jest możliwe.”

Gerald Durrell był prawdziwym pasjonatem fauny i flory. Każde zdanie jego twórczości przesiąknięte jest miłością do roślin i zwierząt. Najdrobniejsze żywe stworzenie jest dla niego ważne i wyjątkowe. Większość z nich ma zresztą nie tylko swoje miejsce w rodzinie, ale i stosownie dobrane do wyglądu lub zachowania imię. Człowiek jest tu częścią przyrody, a nie jej panem. Czy te proste prawdy nie przypominają Państwu wniosków, do których mozolnie dochodzimy sześćdziesiąt lat później???
Ta książka tchnie dziecięcą radością poznawania otoczenia. W zabawny sposób porusza kwestie, o których z niechęcią czytaliśmy w szkolnych podręcznikach.
„Moja rodzina i inne zwierzęta” miała swoją premierę w 1956 roku, jednak wciąż jest świeża i nietuzinkowa. Warto przeczytać, by obudzić w sobie pasję odkrywania świata. W te wakacje musicie wybrać się na wirtualną wycieczkę z rodziną Durrellów. Będzie cudownie, obiecuję!

„Powoli osiadł na nas czar tej wyspy, miękko, lecz mocno, jak kwietny pył. Każdy dzień niósł w sobie taki spokój, taką bezkresność; chciałoby się, żeby się nigdy nie skończył.”


„Moja rodzina i inne zwierzęta” to książka dla osób, które potrafią cieszyć się życiem lub pragną się dopiero tej trudnej sztuki nauczyć. Tych, co potrafią zatrzymać się w pędzie, przysiąść gdzieś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezwykle ciekawa i pogodna opowieść biograficzna słynnego brytyjskiego przyrodnika z jego i jego rodziny z pobytu na greckiej wyspie Korfu.

Niezwykle ciekawa i pogodna opowieść biograficzna słynnego brytyjskiego przyrodnika z jego i jego rodziny z pobytu na greckiej wyspie Korfu.

Pokaż mimo to

Kto pamięta zaskakującą rodzinkę ekscentryków, która swojego czasu narobiła sporego zamieszania na greckiej wyspie Korfu? Durrellowie powracają w klasycznych już, bestsellerowych autobiograficznych opowieściach pióra Geralda Durrella, czyli "Moja rodzina i inne zwierzęta" oraz "Moje ptaki, zwierzaki i krewni", które rozpoczynają Trylogię z Korfu.

Ich dziwaczne, zaskakujące losy tym razem poznajemy dzięki najmłodszemu członkowi rodu, czyli Geraldowi. Ach, ci Durrellowie! Te beztroskie lekkoduchy, ekscentryczna rodzinka marzycieli, błękitnych ptaków, lekko oderwanych od prawdziwego szarego życia i rzeczywistości zwykłych śmiertelników. Po lekturze "Mojej rodziny i innych zwierząt" oraz "Moich ptaków, zwierzaków i i krewnych" nic się nie zmieniło! Barwni, niemal przerysowani stanowią niemal szablonowy obraz rozpieszczonych Brytyjczyków z wyższych sfer, którzy swoje długie wolne godziny spędzają na beztrosce i nicnierobieniu. Na Korfu przeżywają najpiękniejszy czas swojego życia pełen przezabawnych perypetii, intrygujących spotkań, wypełniony lekturami, spacerami i bacznemu obserwowaniu przyrody. To właśnie przyrodzie i zwierzętom w szczególności Gerald Durrell poświęca wiele stron swoich opowieści, bo to na Korfu złapał właśnie przyrodniczego bakcyla i zrozumiał, czym chciałby zająć się w swoim dorosłym życiu.

Ale Trylogia z Korfu to także pocztówka ze świata, który przeminął i zniknął niemal całkowicie wraz z końcem II Wojny Światowej. Między kartami można poczuć można ducha nostalgii, tej snującej się między słowami melancholii. Gerald Durrell spisuje swoje dziecięcej wspomnienia z perspektywy czasu, już po wojnie, która ten ich bezpieczny, baśniowy świat obróciła w pył. Powraca na Korfu, by pokazać ten niewyobrażalny już rodzinny azyl, pełen radości, śmiechu i spontanicznych wybryków. W tamtych latach, młodym Durrellom wydaje się, że wszystko jest możliwe, że świat jest otwarty i beztroski, tak jak otwarci i beztroscy są oni sami. Czytelnik trochę im zazdrości, ale przede wszystkim zaraża się ich entuzjazmem, przepada w tych wspomnieniach wiecznych wakacji, wakacji, które trwały przecież kilka tak szczęśliwych lat.

Kto chciałby na moment zniknąć, przenieść się w lepszy, piękniejszy czas sprzed katastrofy, to niech pozwoli się porwać Geraldowi Durrellowi i jego rodzinie. Przy lekturze "Mojej rodziny i innych zwierząt" i "Moich ptaków, zwierzaków i krewnych" spędzi piękny czas, radosny czas i na chwilę zapomni o wszelkich smutkach.

Kto pamięta zaskakującą rodzinkę ekscentryków, która swojego czasu narobiła sporego zamieszania na greckiej wyspie Korfu? Durrellowie powracają w klasycznych już, bestsellerowych autobiograficznych opowieściach pióra Geralda Durrella, czyli "Moja rodzina i inne zwierzęta" oraz "Moje ptaki, zwierzaki i krewni", które rozpoczynają Trylogię z Korfu.

Ich dziwaczne,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdarza się, że spotykam ludzi, których chciałabym zatrzymać w swoim życiu na dłużej. Na tyle długo, żeby stali się jego istotną częścią. Po prostu czuję, że świetnie byśmy się dogadali, a wspólnie spędzony czas byłby dla mnie największym darem, jaki mogłabym otrzymać. Przyznam, że nieczęsto miewam takie odczucia. Zdarzyło się to niedawno, kiedy – przerażona tym, co aktualnie dzieje się na świecie – sięgnęłam po książkę Geralda Durrella „Moja rodzina i inne zwierzęta”. Od pierwszych stron wiem, że gdyby Durrell żył, napisałabym do niego długi list, w którym przekonywałabym go, że powinien zostać moim przyjacielem. Z pewnością głównym argumentem byłby fakt, że jako jedyny potrafił mnie rozbawić, gdy wydawało mi się, że już nigdy się nie uśmiechnę. I to jest największa siła książki, o której Wam za chwilę opowiem.

Z moim poczuciem humoru bywa różnie. To znaczy ja czuję w tej kwestii constans, ale wiem, że wcale nie jest łatwo mnie rozśmieszyć. Dlatego nie sięgam po komedie, bo naprawdę rzadko kiedy mnie bawią. W przypadku Durrella też wcale nie było to takie oczywiste. Wszak „Moja rodzina i inne zwierzęta” zostały wydane w Polsce po raz pierwszy już w 1994 roku, a wydanie, którym dysponuję, pojawiło się rok temu, a ja sięgnęłam po nie dopiero teraz. Jednak skuszona wizją mądrej i zabawnej lektury, postanowiłam dać szansę tej zwariowanej rodzince i nie zawiodłam się ani przez chwilę.

„Moja rodzina i inne zwierzęta” opowiada fragment życia autora, kiedy to z całą familią przeprowadził się na grecką wyspę Korfu. Odkrywający w sobie miłość do przyrody i zwierząt mały Gerald umila sobie pobyt na wyspie wręcz organoleptycznym poznawaniem kolejnych gatunków zwierząt – od skorpionów przez węże po mewy. Jego zoologiczne zapędy przeplatane są codziennością rodziny. A musicie wiedzieć, że ta codzienność wcale nie jest codzienna. Autor z takim wdziękiem i humorem opisuje życie swojej rodziny, że nie myślałam o niczym innym jak tylko o tym, by przenieść się do ich willi i chłonąć tę niebywałą atmosferę niby wiecznie skłóconej, ale niesamowicie kochającej się rodziny.

Durrell ożywił moje wspomnienia z liceum, gdy raczona opisami przyrody, sukcesywnie pielęgnowałam swoją niechęć do lektur obowiązkowych, które wywoływały u mnie przede wszystkim znużenie. Swoją książką udowodnił, że przyroda może być przedmiotem pięknego i interesującego opisu. Można się nią zachwycać w taki sposób, by smaki, zapachy i kolory wypełniające poszczególne strony stały się elementem naszej codzienności. Dzięki tej powieści przeniosłam się do uwielbianej przeze mnie Grecji, towarzyszyłam zwariowanej rodzinie Durrellów i zapadałam się w pejzażach, w których każdy szczegół miał znaczenie i został przedstawiony tak, jakby stanowił najważniejszy punkt całej historii. To chyba najbardziej soczysta literatura, jaką przyszło mi czytać!

Bardzo chciałabym zaprzyjaźnić się z Geraldem Durrellem. Myślę, że był człowiekiem, który swoją miłością do zwierząt oraz wysublimowanym poczuciem humoru zaczarowałby mnie niezależnie od aktualnego samopoczucia. I cieszę się, że mogę z tym wszystkim obcować dzięki „Trylogii z Korfu”. Druga część, „Moje ptaki, zwierzaki i krewni” właśnie pojawiła się w księgarniach w nowym wydaniu!

Zdarza się, że spotykam ludzi, których chciałabym zatrzymać w swoim życiu na dłużej. Na tyle długo, żeby stali się jego istotną częścią. Po prostu czuję, że świetnie byśmy się dogadali, a wspólnie spędzony czas byłby dla mnie największym darem, jaki mogłabym otrzymać. Przyznam, że nieczęsto miewam takie odczucia. Zdarzyło się to niedawno, kiedy – przerażona tym, co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miła książka, ale jednak jest w niej coś smutnego. Może po prostu obudziła we mnie zazdrość, że to nie ja spędziłam 5 beztroskich, nastoletnich lat na greckiej wyspie.

Autor opowiada o utraconym raju dzieciństwa, więc jest wszystko bardzo słodkie, takie kiczowate, trochę z nostalgią i z przymrużeniem oka.

Ale z drugiej strony jest coś takiego smutnego w tym, ze 10 latek -bo główny bohater w chwili przeprowadzki na wyspę miał 10 lat, spędza prawie 5 lat na samotnym, tylko z psem, włóczeniu się po wyspie. Jego starsze rodzeństwo, czyli w dniu przeprowadzki 18 letnia siostra i dwóch niewiele starszych braci, tez w sumie nic konkretnego nie robi przez te 5 lat. Siostra się opala, jeden z braci strzela, bo lubi, a drugi pisze, bo wierzy, że ma talent literacki.

Matka zgadza się, żeby jej nastoletni syn sam włóczył się po wyspie, i nawet nie uczy się greckiego, nie jest zainteresowana poznawaniem tego świata., ani tym co robi jej syn. Jej pasją jest gotowanie -więc gotuje. Autor nie przedstawia tego krytycznie, raczej jest zachwycony, że może robić co chce, a jego rodzina jest taka zabawna, a Grecy traktują go jak lorda.

O Grekach pisze z sympatią, ale i z pobłażaniem, no bo Grecy to jednak nie są Anglicy. Anglicy, jak wynika z książki, to rodzaj bogów na tej niebiańskiej wyspie. Bogów dla ludzi i dla zwierząt.
Historie ze zwierzętami też nie są zbyt zabawne. Jest w książce zachwyt autora dla otaczającej przyrody, ale tez jednocześnie jest poczucie władzy i mocy, a nie przynależności.

Miła książka, ale jednak jest w niej coś smutnego. Może po prostu obudziła we mnie zazdrość, że to nie ja spędziłam 5 beztroskich, nastoletnich lat na greckiej wyspie.

Autor opowiada o utraconym raju dzieciństwa, więc jest wszystko bardzo słodkie, takie kiczowate, trochę z nostalgią i z przymrużeniem oka.

Ale z drugiej strony jest coś takiego smutnego w tym, ze 10...

więcej

mniej

Pokaż mimo to