(...) czasami ktoś uważa się za niewierzącego tylko dlatego, że nie wierzy w karykaturę Boga, którą ktoś włożył mu do głowy.

(...) czasami ktoś uważa się za niewierzącego tylko dlatego, że nie wierzy w karykaturę Boga, którą ktoś włożył mu do głowy.

Czasami wśród chrześcijan (tych niekoniecznie zbyt gorliwych) rodzi się genialna w swej prostocie (tak im się przynajmniej wydaje) myśl, aby dać swojemu dziecku czas na swobodny wybór wiary. Dlatego zaniedbują katechezę dziecka i nie spieszą się z udzieleniem mu sakramentów. W skrajniejszych sytuacjach mówią: nie będziemy go chrzcili, niech samo zadecyduje, jak będzie dorosłe. Trudno o bardziej fatalny błąd! Przecież już ludowa mądrość poucza, że „czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci" oraz że czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał". Człowiek jest tak zaprojektowany, że w jego rozwoju najważniejsze są pierwsze lata. To właśnie wtedy jest on najbardziej chłonny. Dlatego w normalnym porządku rzeczy rodzice usiłują przekazać dziecku już za młodu to, co dla niego najcenniejsze. Stąd do szkoły dzieci wyruszają już w wieku kilku lat (kiedy najzwyczajniej w świecie wolałyby się jeszcze bawić),a nie czekają z edukacją aż do dorosłości, aby w pełni świadomie ją zainicjować. Rodzice wiedzą, że szkoła jest cenna i dlatego dzieci, chcąc – nie chcąc, muszą im ufać. Podobnie rzecz się ma z wiarą. Jeśli dla rodziców wiara jest skarbem, to wówczas nie będą czekać ani chwili, żeby ją dziecku od razu zacząć przekazywać. Dlatego już Dzieje Apostolskie wspominają o matkach i ojcach, którzy usłyszawszy o Chrystusie, przyjmowali chrzest wraz z całym swoim domem", a więc prosząc o niego także dla swoich dzieci. W jaki bowiem sposób dziecko będzie mogło podjąć w przyszłości świadomą decyzję wiary, jeśli nikt mu tej wiary nie ukaże? Jeśli dziecko w przyszłości nie zechce dalej kroczyć chrześcijańską drogą, to z niej zrezygnuje, ale rodzice przynajmniej nie odpowiedzą kiedyś przed Bogiem za zaniedbanie. Każdy rodzic pewnego dnia umrze. I każdy swoim dzieciom chce coś cennego po sobie zostawić. Jeśli nie zostawi im majątku – pół biedy. Gorzej, gdyby nie przekazał drogi wiary, którą się idzie do nieba.

Czasami wśród chrześcijan (tych niekoniecznie zbyt gorliwych) rodzi się genialna w swej prostocie (tak im się przynajmniej wydaje) myśl, aby...

Jak wierzyć? Jak mam wierzyć w Boga, którego nie widzę i nie umiem potwierdzić, czy On w ogóle istnieje? Jak się modlić, skoro nie mam pewności, że Ktoś mnie TAM w ogóle słyszy? Może to wszystko to nieprawda i wiarą nie warto się zajmować? W głowie niejednego chrześcijanina pojawiają się co jakiś czas tego typu wątpliwości. (...) Ale to nie znaczy, że dzieje się coś złego. To znaczy tylko tyle, że potrafimy zadawać sobie mądre pytania. Potrafimy myśleć. A to już bardzo dużo. Bo (...) myślenie w chrześcijaństwie jest ważne.

Jak wierzyć? Jak mam wierzyć w Boga, którego nie widzę i nie umiem potwierdzić, czy On w ogóle istnieje? Jak się modlić, skoro nie mam pewno...