Treści mówię tak, formie - nie.
Sama historia (herstoria),okoliczności, przeżycia i spostrzeżenia bohaterki są interesujące. Ale oprócz pomysłu na fabułę warto ją jeszcze dobrze opowiedzieć. A w tym przypadku bełkotliwa forma powoduje, że książkę ciężko przebrnąć.

Treści mówię tak, formie - nie.
Sama historia (herstoria),okoliczności, przeżycia i spostrzeżenia bohaterki są interesujące. Ale oprócz pomysłu na fabułę warto ją jeszcze dobrze opowiedzieć. A w tym przypadku bełkotliwa forma powoduje, że książkę ciężko przebrnąć.

Nie jest to powalająca powieść, nawet nie jest wciągająca. przeciętna bohaterka w nudnej codziennej scenerii. Jak ktoś lubi refleksyjne czytadła to śmiało może sięgać po tę pozycję. Ja traciłam czas i z każdą stroną chęć na jej kontynuowanie... Tak nudnych i przeciętnych ludzi jest za dużo wokół nas, aby o tym jeszcze chcieć czytać. Poza tym czekałam na tę " nieprzeciętną inteligencję" głównej bohaterki ?? Nie znalazłam.

Nie jest to powalająca powieść, nawet nie jest wciągająca. przeciętna bohaterka w nudnej codziennej scenerii. Jak ktoś lubi refleksyjne czytadła to śmiało może sięgać po tę pozycję. Ja traciłam czas i z każdą stroną chęć na jej kontynuowanie... Tak nudnych i przeciętnych ludzi jest za dużo wokół nas, aby o tym jeszcze chcieć czytać. Poza tym czekałam na tę " nieprzeciętną...

To opowieść o szukaniu siebie. O samotności, odrzuceniu, braku akceptacji. O maskach, jakie przybieramy wbrew sobie, by dopasować się do otoczenia. By zyskać podziw tych, których sami nie podziwiamy. Opowieść o zmaganiu z przeszłością. Filozoficzna, trudna, niejednoznaczna.

Jedna z najbardziej inspirujących książek w moim życiu.

To opowieść o szukaniu siebie. O samotności, odrzuceniu, braku akceptacji. O maskach, jakie przybieramy wbrew sobie, by dopasować się do otoczenia. By zyskać podziw tych, których sami nie podziwiamy. Opowieść o zmaganiu z przeszłością. Filozoficzna, trudna, niejednoznaczna.

Jedna z najbardziej inspirujących książek w moim życiu.

Przeciętnas książka. Ciężko się czyta. A głównej bohaterki nie lubiłam.

Przeciętnas książka. Ciężko się czyta. A głównej bohaterki nie lubiłam.

Czytałam już inną książkę P. Oates "Czarna dziewczyna, biała dziewczyna".
Niestety tak mi się trafiło, że "Zabiorę Cię tam" ma podobną tematykę - świat studentek i problemy segregacji rasowej. Muszę przeczytać jeszcze kilka innych książek tej autorki, żeby wyrobić sobie lepszy pogląd na całość twórczości tej pisarki, która już od kilku lat jest wymieniana jako jedna z głównych kandydatek do literackiej nagrody Nobla.
Ciekawy obraz Ameryki lat 60-tych. W dalszym tle Kennedy, zimna wojna, w bliższym hermetyczna , zaściankowa, pełna hipokryzji atmosfera żeńskich kampusów prowadzonych w formie stowarzyszeń z piękną tradycyjną fasadą, do których przynależność wydaje się być zaszczytem, a w środku właściwie zgnilizna.
Główna bohaterka książki - Anellia - to młoda, bardzo inteligentna dziewczyna, która za wszelką cenę usiłuje się dopasować do studenckiego środowiska, poszukuje akceptacji, przyjaźni i miłości. Źródła jej trudności można się doszukać w trudnym dzieciństwie: braku matki, nieczułości dziadków, nieobecności ojca, braku porozumienia z braćmi.
Zastanawia sposób prowadzenia powieści w formie wspomnień, na ile mogą to być wątki autobiograficzne.
Powieść ma trzy części. Pierwsza to pobyt w żeńskim ekskluzywnym akademiku. Druga to historia pozbawionego akceptacji środowiska związku z czarnoskórym doktorantem filozofii. W trzeciej części główna bohaterka mierzy się z demonami przeszłości.
Trudna książka, dzięki której obserwujemy przemianę zahukanej, niepewnej siebie dziewczyny w świadomą siebie kobietę, pisarkę, która zaczyna odnosić sukcesy.
Dobra psychologiczna obserwacja. Wiele filozoficznych wstawek. Warta polecenia, jednak dla bardziej ambitnych czytelników.

Czytałam już inną książkę P. Oates "Czarna dziewczyna, biała dziewczyna".
Niestety tak mi się trafiło, że "Zabiorę Cię tam" ma podobną tematykę - świat studentek i problemy segregacji rasowej. Muszę przeczytać jeszcze kilka innych książek tej autorki, żeby wyrobić sobie lepszy pogląd na całość twórczości tej pisarki, która już od kilku lat jest wymieniana jako jedna z...

Obraz zahukanej dziewczyny w nietolerancyjnym świecie, która chce w tym świecie BYĆ, która chce w nim zaistnieć, która pragnie zostać w nim zauważona.
Trzy części, trzy etapy.
W pierwszej, gdzie dziewczyna należy do Kappa zostałam skutecznie zniechęcona, czytając bez wyraźnego zainteresowania o siostrach ze stowarzyszenia, o ich "dawaniu".
W drugiej, naznaczona samotnością sierota desperacko walczy o miłość, sierota również emocjonalnie, autorce nawet udało się przyciągnąć moją uwagę, pomijając filozofię Vernora. Dziewczyna, (jakie jej imię?) swoim zachowaniem irytuje, jednak nie mnie, rozumiem jej postępowanie i jej miłość, jej siłę (moment gdy przeciwstawia się dyrektorce),jej determinację, jej upór.
I ostatnia część (książki już nie odłożyłam),nie bez znaczenia końcowa, podróż jej życia, długa, samotna, odważna, ... do ojca.

Obraz zahukanej dziewczyny w nietolerancyjnym świecie, która chce w tym świecie BYĆ, która chce w nim zaistnieć, która pragnie zostać w nim zauważona.
Trzy części, trzy etapy.
W pierwszej, gdzie dziewczyna należy do Kappa zostałam skutecznie zniechęcona, czytając bez wyraźnego zainteresowania o siostrach ze stowarzyszenia, o ich "dawaniu".
W drugiej, naznaczona...

Niestety jest to moja pierwsza, całkiem przecietna opinia o książce w tym serwisie. Zazwyczaj przebrnę przez pierwsze strony niektórych "powieści", które mogą wydawać się nudne, ale tutaj już nie dałam rady. Doszłam do połowy i męczyłam się strasznie. Bohaterka cały czas "gada jedno i to samo". Ciągle opis tego całego Kappa House i Kappa Gemini House. Mogło być fajnie, ale tam praktycznie nic się nie działo. To książka zupełnie nie dla mnie. Naprawdę wolę czytać lekkie powiastki od takich niby dzieł, które mają coś przekazać. OCzywiście uwielbiam książki z duszą, które faktycznie coś przekazują, ale nie takie, które nigdy nie maj ą żadnej akcji tylko ciągle jedno i to samo. Wieje nudą. Męczyłam połowę tej książki miesiąc. Nie wytrzymałam i oddałam do biblioteki. Zapewne wiele osób uwielbia tą pozycję, ale ludzie są różni dlatego ja nie polecam. Nie jest zła, ale jest po prostu nudna i monotonna.

Niestety jest to moja pierwsza, całkiem przecietna opinia o książce w tym serwisie. Zazwyczaj przebrnę przez pierwsze strony niektórych "powieści", które mogą wydawać się nudne, ale tutaj już nie dałam rady. Doszłam do połowy i męczyłam się strasznie. Bohaterka cały czas "gada jedno i to samo". Ciągle opis tego całego Kappa House i Kappa Gemini House. Mogło być fajnie, ale...

Opowieść dziewczyny zepchniętej na margines społeczny, nie mogącej się pogodzić z samą sobą, próbującą się dostosować do innych, pomimo doświadczania ciągłego odrzucenia... irytowała mnie, za każdym razem kiedy myślałam, że ja postąpiłabym inaczej; nie dałabym sobą pomiatać, nie chciałabym, żeby inni tak na mnie patrzyli... ale czy byłabym w stanie to zmienić, będąc na jej miejscu? W tamtych czasach, z taką przeszłością i zapatrywaniami na przyszłość?
Poruszający monolog bohaterki daje do myślenia, co może się dziać w głowie młodej, niepewnej siebie i niedocenianej dziewczyny, która jest wyjątkowa, ale sama nie umie tego dostrzec. Bardzo mnie poruszyła, dodatkowo sam styl autorki mnie porwał - jak zwykle zresztą.

Opowieść dziewczyny zepchniętej na margines społeczny, nie mogącej się pogodzić z samą sobą, próbującą się dostosować do innych, pomimo doświadczania ciągłego odrzucenia... irytowała mnie, za każdym razem kiedy myślałam, że ja postąpiłabym inaczej; nie dałabym sobą pomiatać, nie chciałabym, żeby inni tak na mnie patrzyli... ale czy byłabym w stanie to zmienić, będąc na jej...

Nie jest łatwo akceptować siebie. Bez auto-ściemy. Całkiem. Jeszcze trudniej polubić.
Bohaterce ciężko rozwinąć skrzydła, podcięte przez dzieciństwo z deficytem miłości. Trzepie nimi, jak chory ptak, pryskając błotem. Trzepie, łaknąc uczucia, przyjaźni - lecz chlapie za mocno. Odstrasza. Nie ceni siebie i ciężko jej kochać innych. Kochać miłością zdrową.
Obraz szukającej siebie Anelli, wepchnięty w ramy społeczne, w "brudną" część Ameryki. Pełną ograniczeń, stereotypów, smakowicie niecukrowaną. Oates to potrafi. W literacko dobrym, wymagającym cierpliwości stylu.
Mnie bohaterka też irytuje. Zmusza do ocen, krytyki. I to jest ważne. Mało wiemy o źródłach braku akceptacji siebie. O konsekwencjach - mniej nawet jeszcze.

Nie jest łatwo akceptować siebie. Bez auto-ściemy. Całkiem. Jeszcze trudniej polubić.
Bohaterce ciężko rozwinąć skrzydła, podcięte przez dzieciństwo z deficytem miłości. Trzepie nimi, jak chory ptak, pryskając błotem. Trzepie, łaknąc uczucia, przyjaźni - lecz chlapie za mocno. Odstrasza. Nie ceni siebie i ciężko jej kochać innych. Kochać miłością zdrową.
Obraz szukającej...

https://www.youtube.com/watch?v=7yU41nBliNU

https://www.youtube.com/watch?v=7yU41nBliNU