Interesujące kompendium wiedzy o polskich (no w sumie nie do końca takich polskich) teleturniejach. Myślałam, że znajdzie się tu więcej ciekawostek i sekretów zza kulis; niektóre wątki ledwo zarysowane, potraktowane po macoszemu, ale w ogólnym rozrachunku - jest dobrze, choć mogło być lepiej.

Interesujące kompendium wiedzy o polskich (no w sumie nie do końca takich polskich) teleturniejach. Myślałam, że znajdzie się tu więcej ciekawostek i sekretów zza kulis; niektóre wątki ledwo zarysowane, potraktowane po macoszemu, ale w ogólnym rozrachunku - jest dobrze, choć mogło być lepiej.

Jako uczestniczka dwóch teleturniejów opisanych w książce liczyłam na trochę więcej nieznanych ciekawostek „od kuchni”, których niestety zabrakło. Plus za potwierdzenie, że w teleturniejach nie wszystko jest takie, na jakie wygląda.

Jako uczestniczka dwóch teleturniejów opisanych w książce liczyłam na trochę więcej nieznanych ciekawostek „od kuchni”, których niestety zabrakło. Plus za potwierdzenie, że w teleturniejach nie wszystko jest takie, na jakie wygląda.

Świetna zabawna historia o prowadzących i teleturniejach. Polecam. Niezły ubaw. Aż się posikalem

Świetna zabawna historia o prowadzących i teleturniejach. Polecam. Niezły ubaw. Aż się posikalem

Wiecie, gdzie mężczyźni nie lubią mieć włosów? Ja już wiem dzięki tej publikacji! Czyta się łatwo i przyjemnie - do autobusu i pociągu jak najbardziej.

Wiecie, gdzie mężczyźni nie lubią mieć włosów? Ja już wiem dzięki tej publikacji! Czyta się łatwo i przyjemnie - do autobusu i pociągu jak najbardziej.

Brakowało mi paru istotnych informacji, liczyłam na odrobinę więcej, ale duży plus za to, że ktoś w końcu zabrał się za tą tematykę i postanowił przybliżyć ją szerszemu gronu.
Nie mogłam nie przeczytać - wszak jestem wielką fanką teleturniejów.

Brakowało mi paru istotnych informacji, liczyłam na odrobinę więcej, ale duży plus za to, że ktoś w końcu zabrał się za tą tematykę i postanowił przybliżyć ją szerszemu gronu.
Nie mogłam nie przeczytać - wszak jestem wielką fanką teleturniejów.

Dla mnie jako fana oraz uczestnika teleturniejów, bardzo ciekawa książka, natomiast szkoda, że autor nie umieścił rozdziału o teleturnieju Va Banque, a znalazł miejsce dla prowadzonego przez siebie, choć mało znanego Gilotyna. Książka mogłaby być też śmiało bardziej obszerna, a rozdział o Familiadzie, mógłby jednak poza żartburgerami zawierać trochę więcej treści.

Dla mnie jako fana oraz uczestnika teleturniejów, bardzo ciekawa książka, natomiast szkoda, że autor nie umieścił rozdziału o teleturnieju Va Banque, a znalazł miejsce dla prowadzonego przez siebie, choć mało znanego Gilotyna. Książka mogłaby być też śmiało bardziej obszerna, a rozdział o Familiadzie, mógłby jednak poza żartburgerami zawierać trochę więcej treści.

Od kilku lat nie oglądam praktycznie telewizji, ale kiedyś byłam wielką fanką teleturniejów i z tych opisanych przez Romana Czejarka znam prawie wszystkie (wyjątkiem jest "Gilotyna" prowadzona przez autora książki i jakieś nowsze produkcje z panem Ibiszem).
Publikacja ta to prawdziwa gratka dla fanów teleturniejów, bo mamy tutaj mnóstwo ciekawostek, dużo zakulisowych rzeczy, na jakich licencjach powstawały teleturnieje, jak to się wszystko zaczynało, zwierzenia osób, które wygrały największe nagrody, rozmowy z prowadzącymi, wpadki, kontrowersje itp. Wszystko byłoby pięknie, gdyby... Autor przez kilkanaście stron (o ile nie więcej) uraczył nas sucharami pana Karola Strasburgera i gdyby to było jeszcze poprzeplatane jakimś tekstem mogłoby być strawne, a tak niestety nie było. Drugim moim zdaniem minusem okazały się wstawki dotyczące polityki, co w przypadku książki o teleturniejach chyba nie było konieczne. Autor również nie mógł przeboleć, że ci okropni telewidzowie wciąż oglądają "Jaka to melodia", choć zmienił się prowadzący, więc powinni zbojkotować program, a oni nie chcą. Co za niewdzięcznicy!
Ogólnie książka warta uwagi, z mnóstwem ciekawostek, ale właściwie nic specjalnego, no i suchary pana Karola zrobiły swoje.

Od kilku lat nie oglądam praktycznie telewizji, ale kiedyś byłam wielką fanką teleturniejów i z tych opisanych przez Romana Czejarka znam prawie wszystkie (wyjątkiem jest "Gilotyna" prowadzona przez autora książki i jakieś nowsze produkcje z panem Ibiszem).
Publikacja ta to prawdziwa gratka dla fanów teleturniejów, bo mamy tutaj mnóstwo ciekawostek, dużo zakulisowych...

Temat dość ciekawy, niestety potraktowany dość pobieżnie. Szkoda bo miejsce było, wystarczyło usunąć 30 (!) stron sucharów Strasburgera, odejmuję za to gwiazdkę bo w 250 stronicowej książce to zwykłe "pompowanie" objętości.

Temat dość ciekawy, niestety potraktowany dość pobieżnie. Szkoda bo miejsce było, wystarczyło usunąć 30 (!) stron sucharów Strasburgera, odejmuję za to gwiazdkę bo w 250 stronicowej książce to zwykłe "pompowanie" objętości.

Świetnie nakreślony przegląd najpopularniejszych teleturniejów, jakie można było oglądać w polskiej telewizji. Od kultowej Wielkiej Gry, po Milionerów. Mnóstwo anegdot i ciekawych historii zza kulis. Ale to także historia samej telewizji i ludzi z nią związanych. Na koniec rozdział poświęcony człowiekowi wszechstronnemu, który prowadził nie jeden, a kilka takich programów. Ibisz wieczne młody, jakby się chciało powiedzieć.

Świetnie nakreślony przegląd najpopularniejszych teleturniejów, jakie można było oglądać w polskiej telewizji. Od kultowej Wielkiej Gry, po Milionerów. Mnóstwo anegdot i ciekawych historii zza kulis. Ale to także historia samej telewizji i ludzi z nią związanych. Na koniec rozdział poświęcony człowiekowi wszechstronnemu, który prowadził nie jeden, a kilka takich programów....

Jak pewnie każdy kto sięgnął po tą książkę lubię teleturnieje. Lubię siedząc na kanapie sprawdzać swoją wiedzę i to właśnie dla takich ludzi jak ja powstała idea "teleturnieju". Tak, gracze są ważni, ale to telewidzowie przynoszą zyski. Książka o tych kultowych miała być dla mnie łakomym kąskiem, ale...
Ale zacznijmy od plusów: na pewno sposób wydania i oprawa graficzna. Wybór opisywanych programów również jest OK, aczkolwiek najmniej znanym mi przytoczonym teleturniejem jest "Gilotyna", której osobiście nigdy nie włączyłbym do grona "kultowych", a znalazła się w nim tylko dlatego, że była prowadzona przez autora. Plusem są również pewne anegdoty związane z realizacją programów, niestety ich ilość jest dla mnie zbyt mała i to pierwszy minus.
Kolejnym jest zbyt ogólnikowe potraktowanie opisywanych programów i prowadzących. Mam wrażenie, że można było bardziej zagłębić się w temat. Zrobić lepszy research, przeprowadzić więcej rozmów z prowadzącymi, niektórymi uczestnikami i jakoś tak bardziej się przyłożyć. Po przeczytaniu książki czuję niedosyt.
Ale już największym minusem jest przeszło 30 stron żartów Karola Strasburgera!! OK - żarty w familiadzie są już legendarne i należało przytoczyć kilka sucharów, ale 30 stron w książce liczącej 260 stron?!?! Jak dla mnie to cios poniżej pasa i zmarnowanie potencjału tematu teleturniejów...

Jak pewnie każdy kto sięgnął po tą książkę lubię teleturnieje. Lubię siedząc na kanapie sprawdzać swoją wiedzę i to właśnie dla takich ludzi jak ja powstała idea "teleturnieju". Tak, gracze są ważni, ale to telewidzowie przynoszą zyski. Książka o tych kultowych miała być dla mnie łakomym kąskiem, ale...
Ale zacznijmy od plusów: na pewno sposób wydania i oprawa graficzna....