D. Tokarz “Wygrać z depresją”
Autorką tej pozycji jest Dominika Tokarz, uczennica liceum z Krakowa, który cierpi na depresję w związku z traumatycznymi wydarzeniami, które ją spotkały w dzieciństwie. Warto wspomnieć, że jest to jej debiut (książkę napisała w wieku czternastu lat). Dowiadując się o tym miałem trochę sceptyczne podejście - pisać o depresji w takim młodym wieku to nie lada wyzwanie, ale treść mnie bardzo przekonała i dała do zrozumienia, że można i wiek ostatecznie nie ma znaczenia.
Książkę przeczytałem z zaciekawieniem, autorka opowiada zdarzenia ze swojego życia w emocjonujący sposób, dzieli się uczuciami i swoją perspektywą - osoby młodej a już doświadczonej takimi przykrymi zdarzeniami. Tokarz opisuje swoje życie, jak mieszka tylko z matką (opiekunką),ponieważ ojciec wyjechał (jak myślała na początku) do pracy zarobkowej poza granicę kraju. W późniejszym czasie jednak dowiaduje się jaka jest prawda, że ojciec znalazł sobie nową kobietę, nawet ma z nią dziecko. Autorka czuję się wtedy zdradzona przez swoim najbliższych i nawet próbuje targnąć się na swoje życie. Następnie trafia do ośrodka, aby leczyć swoją chorobę. Poznaje tam swoje rówieśniczki, które pozwalają spojrzeć jej na swoją sytuację z innej perspektywy. Co prawda nie ma ojca blisko, jest jedynaczką, ale ma za to kochającą matkę, która bardzo się stara aby niczego jej nie brakowało. Niestety nie wszyscy mają taki komfort i nie każdy może liczyć na takie wsparcie w swojej rodzinie. Sytuacja pokazuje, że nie zawsze to jak widzimy daną sprawę jest słuszne i bez zniekształceń, bo każdy z nas ma inny punkt widzenia i perspektywa się zmienia. Warto więc czasami spróbować spojrzeć na sytuację z drugiej strony, z dystansem, bez emocji - może wtedy dostrzeżemy, to co było wcześniej niezauważalne?
Z wyznań Tokarz możemy dowiedzieć się jak żyje osoba, która boryka się z tą chorobą, co czuje, jak wygląda codzienne życie zarówno pod względem aspektów fizycznych a co ważniejsze - aspektów emocjonalnych. Opowiedziana historia autorki jest przejmująca, podczas czytania można bardzo identyfikować się z autorką, można jej współczuć i bynajmniej ja - miałem nadzieje, że los się odwróci i bohaterka wreszcie ujrzy promienie Słońca, które wychodzą jej naprzeciw. Żywiłem nadzieję, że autorka odmieni swoje życie, nie będzie myślała tylko destrukcyjnie o swojej egzystencji. Takie myślenie jest bardzo złe ponieważ ma same negatywne konsekwencje. Cały czas miałem nadzieję, że bohaterka nie będzie zadręczała się tylko swoimi niepowodzeniami a skupiała się na pozytywnym myśleniu. Wiem, że nie jest to łatwe, ale nie można się poddawać! Dopiero pod koniec historii dało się wyczuć trochę pozytywnej aury.
Na początek zasługuję pochwala projektu okładki - czarne, mroczne tło a w centralnej części, na środku mamy oświetloną postać kobiety. Ciekawy projekt, dający do myślenia, zwłaszcza po przeczytaniu książki (strój baletowy - nawiązanie do tańca). Odnośnie treści, na wstępie język wydawał mi się zbyt taki szkolny, zdania na siłę upiększone, ale później to wrażenie minęło i mogę bardzo pochwalić treść. Autorka bardzo dokładnie opisuje swoje życie z chorobą, co przejawia się nawet narracją w pierwszej osobie. Dowiadujemy się wtedy co sobie myśli ta osoba, jakie ma problemy, które często dla zwykłych ludzi są błahe i niezrozumiałe. Jest to bardzo emocjonalny przekaz. Każdy powinien przeczytać książkę ponieważ otwiera ona oczy i na pewno pozwala zrozumieć (w części) osoby, które przeżywają tę chorobę. Zachęcam do lektury i przeczytania tej pozycji. Jak na swój debiut, jest to bardzo dobra książka i na pewno przy nadarzającej się okazji chętnie przeczytam kolejne książki Tokarz.

Książkę otrzymałem dzięki Stowarzyszeniu Sztukater, za co bardzo dziękuję.

D. Tokarz “Wygrać z depresją”
Autorką tej pozycji jest Dominika Tokarz, uczennica liceum z Krakowa, który cierpi na depresję w związku z traumatycznymi wydarzeniami, które ją spotkały w dzieciństwie. Warto wspomnieć, że jest to jej debiut (książkę napisała w wieku czternastu lat). Dowiadując się o tym miałem trochę sceptyczne podejście - pisać o depresji w takim młodym...

Myślę, że nie będzie to moje ostatnie spotkanie z twórczością autorki. Pozycja warta poświęcenia uwagi. Jeśli to jest książka debiutancka to czekam na kolejne.

Myślę, że nie będzie to moje ostatnie spotkanie z twórczością autorki. Pozycja warta poświęcenia uwagi. Jeśli to jest książka debiutancka to czekam na kolejne.

www.tinarecenzuje.pl
www.facebook.com/tinarecenzuje
www.instagram.com/tinarecenzuje

Egzystencja potrafi mieć niejedno oblicze. Jest niczym anioł, gdy przybiera białą barwę, dzięki temu jesteś w stanie realizować swoje marzenia, cele. Natomiast poprzez liczne sukcesy zyskujesz pewności siebie, unosisz się na niewidzialnych skrzydłach, masz ochotę wręcz latać, przenosić góry, wznosisz się ku wyżynom swoich możliwości, aby móc za każdym razem więcej i więcej… Innym razem, gdy dominuje czerń, przeobraża się ona w podstępnego diabła, który czeka tylko na twoje niepowodzenia, pali pragnienia, ambicje już w zalążku, nie daje ci się wybić, przeskakiwać poprzeczek, pozwala, abyś cierpiał w odmętach ludzkich słabości. Negatywne oblicze najczęściej występuje pod niepozorną formą, zwaną szarą codziennością, gdy wydźwięk negatywnych wydarzeń od razu nie dochodzi do ciebie, tylko odbija się echem. Napiera i powraca, aby oblepić cię substancją krępującą twoje ruchy… A wszystko po to, aby zmusić cię do walki o swoje dobro, abyś wiedział, że nigdy, ale to przenigdy nie możesz się poddać.

W dzisiejszej recenzji chcę wam przedstawić, powieść Dominiki Tokarz, pod tytułem „Wygrać z depresją” (2021, Wydawnictwo Gajus). Jeśli interesuje cię tematyka chorób psychicznych, koniecznie musisz przeczytać twórczość Dominiki. Jednak zanim to zrobisz, zapraszam do dalszej części recenzji, gdzie postaram się przybliżyć smutny, depresyjny świat.

Dominika Tokarz – pochodzi z Krakowa, tam też uczęszcza do liceum o profilu humanistycznym. Uwielbia jeździć konno, jest właścicielką klaczy o imieniu Wenus, posiada również psa rasy Beagle. Zaczęła pisać już w wieku siedmiu lat, jest samoukiem. Zadebiutowała powieścią „Wygrać z depresją”, którą napisała w wieku zaledwie czternastu lat. W planach ma stworzenie kolejnej historii. Poza pisaniem oraz pracą ze zwierzętami jej czas pochłaniają książki, które czyta w ogromnych ilościach.

Wiktoria z łaciny oznacza tyle samo, co zwycięstwo. Jednak chyba nie w tym konkretnym przypadku. Wystarczy spojrzeć tylko na piętnastoletnią Wiktorię, której do wygranej daleko. Od sześciu lat jej życie można porównać do ringu, gdzie toczy niezliczone, nierówne batalie z egzystencją. Swój żywot opisuje jako ogólną beznadzieję pozbawioną sensu, nieskończone pasmo zatraconych szans. Każda walka o lepsze życie kończy się zawsze tak samo – porażką. Czy Wiktorii uda się zaznać szczęścia? Jak daleko jest w stanie się posunąć, aby na nowo żyć normalnie?

„Wygrać z depresją” autorstwa Dominiki Tokarz, jest powieścią, która porusza coraz częściej spotykaną dolegliwość wśród ludzi, którzy nie są w stanie samoczynnie wyjść z bezlitosnej, nieprzychylnej passy życiowej. Zatracają się w rozmyślaniach nad swoim marnym losem, tym samym potęgując przygnębienie, aż w końcu już nie mają siły aby walczyć dalej, poddają się. Depresja działa bardzo destrukcyjnie na psychikę, co bardzo ciekawie zostało przedstawione w twórczości Pani Dominiki. Autorka pokazuje jak trudy egzystencjalne potrafią wpłynąć na umysł młodej dziewczyny. Czytelnik na podstawie zachowania głównej bohaterki jest w stanie w wielkim uproszczeniu przeanalizować rozwój schorzenia psychicznego oraz jego skutki.

Książka nie jest niczym nowym, autorka powieliła już utarte schematy. Powieści o prezentowanym motywie przewodnim jest naprawdę sporo, jedne są lepsze, inne gorsze. W obecnym przypadku nie jest ani źle, ani też dobrze. Nie pojawią się zachwyty, ani też nie będzie krytyki, odebrałam lekturę bez zaskoczenia. Nastrój książki, podobnie jak wydźwięk tytułu, czy motyw przewodni jest głównie niepokojący, smutny, a nawet destrukcyjny. Fabuła ponadto ocieka obezwładniającą samotnością, która psuje dotychczasowy porządek życia, to także paniczna rozpacz, wołanie o pomoc, którego nikt nie słyszy. To próba walki z samym sobą, lecz z marnymi rezultatami.

Czytając powieść czułam przygnębienie, współczucie, ale także nadzieję na poprawę stanu głównej bohaterki. Pani Dominika doskonale nakreśliła stan emocjonalny postaci, to też w głębi duszy miałam ochotę pomóc bohaterce, wspierać ją. Całość dopełnia narracja pierwszoosobowa, widziana oczami osoby chorej, dzięki czemu historia staje się bardziej zrozumiała, prościej pojąć niektóre zachowania, ponieważ znany jest zalążek takiego a nie innego postępowania. Lektura została napisana bardzo przystępnym, lekkim, aczkolwiek zbyt bardzo dojrzałym językiem jak na czternastolatkę. Czytało się bardzo dobrze.

Podsumowując: Twórczość opowiada o depresji, czyli stanie, kiedy świat ukazuje się tylko w ciemnych barwach. Pojawia się obezwładniające poczucie braku sensu życia, bierność, czy szeroko pojęta apatia, brak ochoty na cokolwiek. Lektura nie wprowadza niczego nowego, czego nie znano już wcześniej. Nie jest również oryginalna pod względem przekazu, jednak dzięki bohaterom z krwi i kości, czy świetnemu stylu pisania, czyta się naprawdę bardzo dobrze, z zainteresowaniem. Z pewnością jest to książka obok której ciężko przejść obojętnie. Nie mam do czego się przyczepić, moim zdaniem wyszło jak powinno wyjść, bez niespodzianek, standardowo, ciekawie. Czytajcie.

www.tinarecenzuje.pl
www.facebook.com/tinarecenzuje
www.instagram.com/tinarecenzuje

Egzystencja potrafi mieć niejedno oblicze. Jest niczym anioł, gdy przybiera białą barwę, dzięki temu jesteś w stanie realizować swoje marzenia, cele. Natomiast poprzez liczne sukcesy zyskujesz pewności siebie, unosisz się na niewidzialnych skrzydłach, masz ochotę wręcz latać, przenosić...