102/180/2023
Wiem, że autorka poważana. I do tego nie żyje, więc tym bardziej szacowna z niej osoba. Ale jeżeli o mnie chodzi, to nie tylko nie zachwyca, jak to klasyk pisał (który zresztą też mnie nie zachwyca...),ale w ogóle mi się nie podoba, nic a nic. Lubię pokręcone opowieści, ale jak widać - nie wszystkie.

102/180/2023
Wiem, że autorka poważana. I do tego nie żyje, więc tym bardziej szacowna z niej osoba. Ale jeżeli o mnie chodzi, to nie tylko nie zachwyca, jak to klasyk pisał (który zresztą też mnie nie zachwyca...),ale w ogóle mi się nie podoba, nic a nic. Lubię pokręcone opowieści, ale jak widać - nie wszystkie.

Pierwsza część książki mnie zainteresowala, była najciekawsza. Relację między starzejącą się matką a córką mogę odnieść do swojego życia. Druga część słaba, szczególnie wierszyki na zakończenie poszczególnych rozdziałów. Zaczęłam cześć trzecią ale po paru stronach poległam - nie da się tego czytać z przyjemnością.

Pierwsza część książki mnie zainteresowala, była najciekawsza. Relację między starzejącą się matką a córką mogę odnieść do swojego życia. Druga część słaba, szczególnie wierszyki na zakończenie poszczególnych rozdziałów. Zaczęłam cześć trzecią ale po paru stronach poległam - nie da się tego czytać z przyjemnością.

Powieść o seniorach, o przemijaniu, chorobach starczych i o śmierci. W ich kontekście ukazane zostały relacje rodzinne.
W tle - jako suplement- dodano teoretyczne zestawienie motywu Baby Jagi.
Nie pytajcie, po co ...
Całość dla mnie była takim gadaniem "trzy po trzy".
Zmuszałam się do czytania. Skończyłam i to mój sukces.

Powieść o seniorach, o przemijaniu, chorobach starczych i o śmierci. W ich kontekście ukazane zostały relacje rodzinne.
W tle - jako suplement- dodano teoretyczne zestawienie motywu Baby Jagi.
Nie pytajcie, po co ...
Całość dla mnie była takim gadaniem "trzy po trzy".
Zmuszałam się do czytania. Skończyłam i to mój sukces.

Książka bardzo dobra (odświeżająca),za to okładka książki bardzo zła.

Książka bardzo dobra (odświeżająca),za to okładka książki bardzo zła.

Rozczarowanie. Po dwóch opowiadaniach, które były interesujące dostałam... dogłębną analizę owych opowiadań. Krok po kroku, szczegół po szczególe zostało opisane (przez autorkę) co autorka miała na myśli kiedy opowiadania pisała. By przypadkiem ktoś źle nie zinterpretował jej interpretacji. Marysuizm wylewa się z tej trzeciej części: "to naprawdę odświeżające przeżycie czytelnicze" - piesze autorka o swojej twórczości.
Serio?
Wszystko obficie naszpikowane naukowymi zwrotami, by wyglądało to poważnie i nikt nie miał wątpliwości, że czyta prawdziwe kompendium o Babie Jadze.
"Katharsis imaginacji", "raster świeżości", "anamneza zapominania", "teza o dyskoneksji" - to tylko kilka przykładów.
I jak to się ma do wcześniejszych, jak najbardziej beletrystycznych opowiadań? Nagle mamy naukowe kompendium? Pozwólcie, że ja to kompendium między bajki włożę, gdyż nie jest ani kompletne, ani trzyma się jednego obszaru geograficznego. Słowem - wybiera autorka na co ma ochotę i co jest jej potrzebne i nie interesuje się resztą.

Rozczarowanie. Po dwóch opowiadaniach, które były interesujące dostałam... dogłębną analizę owych opowiadań. Krok po kroku, szczegół po szczególe zostało opisane (przez autorkę) co autorka miała na myśli kiedy opowiadania pisała. By przypadkiem ktoś źle nie zinterpretował jej interpretacji. Marysuizm wylewa się z tej trzeciej części: "to naprawdę odświeżające przeżycie...

[...] - Zadzwońmy do tej starej wiedźmy - mówi. W jej oczach dostrzegam niespodziewany błysk.
Posłusznie sięgam po mały notesik z piętnastoma ważnymi dla mamy numerami telefonów, które sama wpisałam, żeby zawsze miała je pod ręką, wybieram numer i podaję jej słuchawkę. Po chwili słyszę, jak zadowolona szczebiocze:
- Co u ciebie, staruszko, żyjesz jeszcze?! [s. 22]

Wiedźmę od staruszki najwyraźniej niewiele różni i właśnie o zniuansowanej naturze kobiecości, szczególnie tej nadszarpniętej zębem czasu, traktuje "Życie jest bajką". W istocie Dubravka Ugrešić rozbiera na części pierwsze mit o Babie Jadze (w ramach dawnej serii wydawnictwa Canongate),a robi to z właściwą sobie finezją.

W moim odczuciu powieść jest fantastycznym miszmaszem gatunkowym i fabularnym. W pierwszej części niemłoda już pisarka opowiada o relacji z wymagającą opieki (i cierpliwości) schorowaną matką. Druga część to zabawna historia trzech leciwych przyjaciółek, które udają się na wypoczynek do uzdrowiska w Czechach. Klamrę stanowi mini-wykład na temat postaci Baby Jagi z licznymi odniesieniami do poprzednich części.

Te trzy bardzo zróżnicowane narracje są ze sobą misternie splecione, a szukanie powiązań, aluzji i symboli „babojagowych” może przynieść dociekliwemu czytelnikowi sporo przyjemności. Dość powiedzieć, że Baba Jaga może okazać się zołzą albo boginią, samotnicą albo wojowniczką, równie dobrze może być hybrydą tychże. Wniosek nasuwa się sam: każda kobieta ma zadatki na wiedźmę.;)

Książka bardzo przyjemna i inteligentna, autorce udało się do pewnego stopnia odczarować starość (i naturalnie Babę Jagę). Schyłek życia bajką z pewnością nie jest, ale bajeczne chwile mogą zdarzyć się zawsze i wszędzie.

http://czytankianki.blogspot.com/2018/02/baba-jaga-zniosa-jajo.html

[...] - Zadzwońmy do tej starej wiedźmy - mówi. W jej oczach dostrzegam niespodziewany błysk.
Posłusznie sięgam po mały notesik z piętnastoma ważnymi dla mamy numerami telefonów, które sama wpisałam, żeby zawsze miała je pod ręką, wybieram numer i podaję jej słuchawkę. Po chwili słyszę, jak zadowolona szczebiocze:
- Co u ciebie, staruszko, żyjesz jeszcze?! [s. 22]

Wiedźmę...

Książka ze wszech miar mnie rozczarowała , nie wiem czy to książka jest nie najlepsza , czy ja po prostu zupełnie czegoś innego oczekiwałam . Opowieść ta podzielona jest na trzy części . Część pierwsza chyba najbardziej '' tradycyjna '' była nawet niezła . Nawet przez chwilę w relacjach między starą matką , a dorosłą córką pisarką ,zobaczyłam jakieś podobieństwa do zdarzeń , zachowań i zdań które znam z autopsji . Bardzo spodobało mi się zdanie przypisywane przez autorkę , jednej z moich ulubionych aktorek Bette Davis że '' Starość nie jest dla mięczaków ''. Druga część opowiada o trzech kobietach , tak różnych od siebie , że chyba już bardziej nie można . Owe kobiety wybrały się razem za granicę na wycieczkę i zamieszkały w luksusowym hotelu . Ta część , była dziwna i miejscami nawet lekko zabawna , ale tylko lekko . Trzecia część jest napisana w formie listu i podręcznika na temat Baby Jagi . Wszystko na temat tej często nawiedzającej księgi wszelkich bajek , postaci . Dowiadujemy się z tej części wszystkiego o tej '' strasznej Babie '' czy miała męża , czy też nie , czy miała dzieci , rodziców , siostry , jak wyglądała pod różną szerokością geograficzną i w różnych krajach i bajaniach . To mnie zwyczajnie znudziło . Cóż ta książka zupełnie rozminęła się z moimi oczekiwaniami . Jeszcze od strony czysto technicznej (że tak to nazwę) . Z tyłu książki w opisie jest błąd w imieniu jednej z trzech przyjaciółek , były to : Kukla ; Beby i Lala , a nie jak jest w opisie Pupy . Druga uwaga techniczna . Sporo nieprzetłumaczonych zdań w języku angielskim , ale też i nie wiem , chorwackim ? jugosłowiańskim ? . W Polsce chcę książkę PO PRZETŁUMACZENIU ! chciałabym czytać po polsku , a nie tracić czas posiłkując się słownikiem . Nie polecam.

Książka ze wszech miar mnie rozczarowała , nie wiem czy to książka jest nie najlepsza , czy ja po prostu zupełnie czegoś innego oczekiwałam . Opowieść ta podzielona jest na trzy części . Część pierwsza chyba najbardziej '' tradycyjna '' była nawet niezła . Nawet przez chwilę w relacjach między starą matką , a dorosłą córką pisarką ,zobaczyłam jakieś podobieństwa do zdarzeń...

Przeczytałam tę książkę dawno temu. Pożyczyłam ją i pochłonęłam na raz. Zapadła mi w pamięć. Dziś do mnie wróciła przy okazji innej lektury. Cudowna, ciepła i zabawna opowieść o życiu, kobiecości, starości i przemijaniu! Bardzo polecam, zwłaszcza paniom!

Przeczytałam tę książkę dawno temu. Pożyczyłam ją i pochłonęłam na raz. Zapadła mi w pamięć. Dziś do mnie wróciła przy okazji innej lektury. Cudowna, ciepła i zabawna opowieść o życiu, kobiecości, starości i przemijaniu! Bardzo polecam, zwłaszcza paniom!

Książka jest czymś w rodzaju parodii prozy kobiecej. Trudno jednak zdefiniować ją jednoznacznie, gdyż gra różnymi konwencjami i jest swoistym przykładem chorwackiego postmodernizmu. Odwołuje się do erotyki, fantastyki, groteski, cytuje Gogola (mrugnięcie okiem w stronę "Nosa" ;)...),wszystko w tonie kpiarsko-ironiczno-pobłażliwym. To, co od pierwszej strony mnie zauroczyło, to styl, w jakim autorka pisze. Język, jakim się podługuje, metafory, których używa, pomysły, jakie opisuje. Czytałam, zaśmiewałam się i jednocześnie nie mogłam przestać zachwycać się tym lekkim, a wciąż jednak ciekawym i oryginalnym stylem. Też bym chciała być tak kreatywna i tak dobrze pisać...

Książka jest czymś w rodzaju parodii prozy kobiecej. Trudno jednak zdefiniować ją jednoznacznie, gdyż gra różnymi konwencjami i jest swoistym przykładem chorwackiego postmodernizmu. Odwołuje się do erotyki, fantastyki, groteski, cytuje Gogola (mrugnięcie okiem w stronę "Nosa" ;)...),wszystko w tonie kpiarsko-ironiczno-pobłażliwym. To, co od pierwszej strony mnie...

Nie zachwyca.

Nie zachwyca.