Jan Zieliński to mistrz mikroanalizy. Z zaangażowaniem i godną podziwu kompetencją zajmuje się tym. co inni badacze skłonni byliby uznać za rzeczy mniej ważne, a nawet nieistotne. Autor „Obrazu pogodnej śmierci” przekonująco udowadnia, że rzeczywistość drugiego planu, jeśli tylko wszechstronnie i dogłębnie uda się ją przeanalizować i ująć w szerokich kulturowych kontekstach, bardzo często dotyka tego, co najważniejsze - istoty rzeczy. Drobny epizod z życia Norwida, jakim była wizyta w Paryżu na wystawie obrazu „Śmierć św. Józefa”, uznawanego wówczas za płótno Rafaela, Jan Zieliński poddaje drobiazgowej, wszechstronnej analizie. Ukazuje konsekwencje tego na pozór błahego zdarzenia w twórczości autora Promethidiona. Rozległość i skala podjętych przez badacza tropów budzi podziw. Potrafi on łączyć naukową solidność z ciekawą, czasem wręcz sensacyjną narracją, toteż bieg jego myśli śledzi się z autentycznym zainteresowaniem.