Zupełnie inne spojrzenie na pierwszy kontakt w (niestety) mocnym duchu swoich czasów.
Książka niewątpliwie prezentuje intrygujący wgląd w to, jak w przyszłości mogłoby wyglądać pierwsze spotkanie z obcą cywilizacją. Choć pierwsze kilka -naście/dziesiąt stron raczej nuży, to od momentu rozwoju akcji na tytułowej "Ramie" autor umiejętnie przeskakuje między wyzwaniami, wydarzeniami i postaciami, budując napięcie i zainteresowanie odkrywaniem nieznanego. Niestety wszystko to jest mocno przesiąknięte duchem czasów, w których książka powstawała. Mamy więc i seksizm, i osadzenie technologii przyszłości na bazie ówczesnych dokonań, i ciągłe odnoszenie się bohaterów do wydarzeń i postaci XX, najdalej XIX wieku. Arthur C. Clarke choć umiejętnie zbudował napięcie towarzyszące odkrywaniu tego, co nieznane, umiejscowił akcję ponad 2 wieki w przyszłości, tylko po to, żeby wprowadzić lekkie innowacje technologiczne i zarysowaną koncepcję podboju Układu Słonecznego. Nie ma tam za bardzo żadnego tworzenia futurystycznych technologii, opisane wynalazki są aż boleśnie unowocześnionymi kopiami istniejących, a gdyby nie podbój Układu Słonecznego, to cała akcja równie dobrze mogłaby się dziać w końcówce XX wieku. Z tego powodu sam początek powieści czyta się dosyć rozczarowująco. Nawet pierwsze momenty pierwszego kontaktu trącą myszką. To, co ratuje książkę, to sprawne przeskakiwanie z postawionego przed bohaterami problemu, na kolejny itp, co powoduje że wraz z nimi zastanawiamy się co dalej. Warto też dodać, że to, co w potężny sposób wspiera tą powieść jest to jak krótkie to dzieło, które odbiera się wręcz jako opowiadanie. Dzięki temu praktycznie bezkonfliktowe prezentowanie czytelnikowi dynamiki problem-rozwiązanie, przechodzi raczej bez echa, bo nim się zorientujemy, że to trochę niedorzeczne, książka się po prostu kończy.
Jak na krótką przygodę z Arthurem C. Clarkiem jest w porządku. Czy zachęciła do sięgnięcia po kolejne tomy? Niekoniecznie.

Zupełnie inne spojrzenie na pierwszy kontakt w (niestety) mocnym duchu swoich czasów.
Książka niewątpliwie prezentuje intrygujący wgląd w to, jak w przyszłości mogłoby wyglądać pierwsze spotkanie z obcą cywilizacją. Choć pierwsze kilka -naście/dziesiąt stron raczej nuży, to od momentu rozwoju akcji na tytułowej "Ramie" autor umiejętnie przeskakuje między wyzwaniami,...

Oj, nudne to było. Słabe, zaskakująco mocno spróchniałe i rozczarowujące.

Powieścidełko zbudowane na klasycznym schemacie: Ludzkość napotyka tajemniczy artefakt Obcych. Dzielni Astronauci krok po kroku próbują go badać. Odkryją to, zaskoczy ich tamto, z narażeniem życia wypuszczą się hen... I z każdym krokiem pytań raczej przybywa, zamiast ubywać.

Przez niemal półwiecze zainteresowań fantastyką przeczytałem już mrowie dzieł opartych na tym właśnie schemacie, zaczynając (chyba?) od zapomnianych już Borunia & Trepki. Ale po tysiąc pierwszym wciąż takim samym, sztampowym i nie wyróżniającym się niczym na plus, chciało się tylko jęknąć: Dosyć!

Na pewno nie sięgnę już po kolejne (jeszcze słabiej oceniane) pozycje z cyklu Ramy.

Dziełko Clarke jest literacko toporne, nudne i niewciągające nawet bardziej niż smętna przeciętna. Tempo niespiesznej, rachitycznej akcji dodatkowo rozbijają i spowalniają liczne wtręty z obrad biurokratycznych decydentów. Jeszcze stokroć nudniejsze od wydarzeń we wnętrzu Ramy i nic nie wnoszące do fabuły.

Niektóre z dywagacji Clarke wprost powalają żenadą. Jak na przykład dziaderskie erotomamidła o kobietach w nieważkości...

Jeśli cokolwiek mnie zaskoczyło to fakt, że książka sprawia wrażenie dużo_bardziej archaicznej i nadgryzionej zębem czasu, niż miała prawo wyglądać fantastyka wydana w roku 1973.

Jakoś ostatnio zachciało mi się sprawdzać, czy w pomijanych przeze mnie dotychczas "klasycznych" i "kultowych" pozycjach Asimova i Clarke kryje się cokolwiek więcej, niż w badziewiu, które już czytałem. Podejrzewałem, jaki będzie wynik, i niestety - zero zaskoczeń. Isaac Asimov i Artur C. Clarke to para bodaj najbardziej przecenianych i przereklamowanych anglosaskich pisarzy SF wszechczasów. Popularni, "obsypywani" i wychwalani pod niebiosa, byli przeraźliwie słabi literacko, na granicy grafomanii. Można się jedynie spierać, po której_stronie tej granicy...

To lektura dla czytelników z zacięciem badacza historii literatury SF. Dla pozostałych może być stratą czasu.

Oj, nudne to było. Słabe, zaskakująco mocno spróchniałe i rozczarowujące.

Powieścidełko zbudowane na klasycznym schemacie: Ludzkość napotyka tajemniczy artefakt Obcych. Dzielni Astronauci krok po kroku próbują go badać. Odkryją to, zaskoczy ich tamto, z narażeniem życia wypuszczą się hen... I z każdym krokiem pytań raczej przybywa, zamiast ubywać.

Przez niemal półwiecze...

Ciekawa książka z niespiesznym tempem, 20-30 lat temu na pewno robiła dużo większe wrażenie, momentami (ale tylko momentami) jest nieco archaiczna. Obca cywilizacja zagląda na nasze podwórko - trzeba to zbadać. Czasem się dłużyła ale jestem ciekaw dalszych wydarzeń, więc na pewno sięgnę też po drugą część cyklu.

Co wywoływało u mnie uśmiech - akcja rozgrywa się w XXII wieku, jeden z bohaterów wspomina filmy czy osoby (kultura z ostatnich 200 lat to jego konik) - aczkolwiek ogranicza się jedynie do przełomu XIX/XX oraz do części XX w - widocznie w XXI i XXII w nie działo się w kulturze nic wartego wspomnienia :)

Ciekawa książka z niespiesznym tempem, 20-30 lat temu na pewno robiła dużo większe wrażenie, momentami (ale tylko momentami) jest nieco archaiczna. Obca cywilizacja zagląda na nasze podwórko - trzeba to zbadać. Czasem się dłużyła ale jestem ciekaw dalszych wydarzeń, więc na pewno sięgnę też po drugą część cyklu.

Co wywoływało u mnie uśmiech - akcja rozgrywa się w XXII...

Arthur C. Clarke wielkim pisarzem science-fiction był. Dowodem są na to liczne książki jak cykl Odysei kosmicznej, Koniec dzieciństwa i seria Ramy. Ta ostatnia, a dokładnie opisywany pierwszy tom, została wykupiona przez samego Denisa Villeneuve’a i zmierza właśnie na wielki, srebrny ekran. Ale jak z aktualnością powieści z ’73 roku? Ten pierwszy z czterech tomów opowiada nam o spotkaniu naszej cywilizacji rozpowszechnionej po całej galaktyce z obcym gatunkiem, a raczej z jego umarłą kryptą przemierzającą wszechświat z niewiadomego dla nas celu. To bardzo powolna, klimatyczna powieść, raczej bardziej skupiająca się na badaniach naukowych, teoriach astrofizycznych i polityce międzyplanetarnej. Ta ostatnia dziedzina ma tutaj stanowczo dużo czasu literackiego, wplątywana jest niemalże co chwilę by ukazać konflikty ludzkie o terytorium i ewentualną zdobycz technologiczną. Autor udowadnia nam, że nasza rasa nigdy nie dojdzie do łatwego porozumienia nawet w momencie najbardziej szokujących odkryć dla naszej historii, gdyż od razu snujemy plany o podbojach i zagrożeniach militarnych na skalę galaktyczną. Natomiast ekspedycje pod dowództwem kapitana Nortona i jego zastępcy Mercera to klasa sam w sobie obfitująca w liczne detale naukowe, opisy poszczególnych regionów „latającego walca” i dygresji odnośnie tamtejszego sztucznego życia zwierzęcego. Niestety powieść ponadto nie jest w stanie zaszokować żadną puentą, żadnym wyjaśnieniem, bowiem zapewne wszelkie konkrety zawierać będą kolejne tomy podczas drugiego spotkania z tajemniczą, wymarłą cywilizacją. To czyni z nas trochę niedowiarków, którzy będąc niezaspokojeni powieścią musimy zawierzyć na słowo autorowi, iż dalej będzie bardziej emocjonująco. Nam pozostaje tylko delektować się długawym wstępem do prawdopodobnie ciekawej historii.

Arthur C. Clarke wielkim pisarzem science-fiction był. Dowodem są na to liczne książki jak cykl Odysei kosmicznej, Koniec dzieciństwa i seria Ramy. Ta ostatnia, a dokładnie opisywany pierwszy tom, została wykupiona przez samego Denisa Villeneuve’a i zmierza właśnie na wielki, srebrny ekran. Ale jak z aktualnością powieści z ’73 roku? Ten pierwszy z czterech tomów opowiada...

Książka się zestarzała całkiem nieźle - co prawda widać pewne archaizmy w zastosowanych technologiach, niemniej jednak można z powodzenie "przymknąć na nie oko".
Fabuła nie jest jakoś specjalnie porywająca, niemniej jednak utrzymana w stylu "starej dobrej sf". Widać, że autor poświęcił czas na research - ale z drugiej strony to jednak C. Clarke, więc niczego innego nie można się spodziewać. Co prawda nie zachęciła do sięgnięcia do następnych tomów serii, niemniej jednak warta przeczytania, chociażby z racji tego, że mamy do czynienia z klasyką... I pomimo klasyki nie usypia, jak czasami to ma miejsce :)

Książka się zestarzała całkiem nieźle - co prawda widać pewne archaizmy w zastosowanych technologiach, niemniej jednak można z powodzenie "przymknąć na nie oko".
Fabuła nie jest jakoś specjalnie porywająca, niemniej jednak utrzymana w stylu "starej dobrej sf". Widać, że autor poświęcił czas na research - ale z drugiej strony to jednak C. Clarke, więc niczego innego nie...

Klasyka science fiction z 1973 r. Jeden z bardziej nagradzanych opisów kontaktów z obcą technologią. Ale mimo, że wiele rzeczy się tutaj wciąż nie zestarzało, a wręcz może nadal fascynować to jednak samo odkrywanie tutejszej „obcej” technologii jest też dzisiaj największym mankamentem tej książki.

Bo mimo, że wiele się nie zestarzało to poznaliśmy do tej pory setki mimo wszystko ciekawszych wariantów tej samej opowieści. A odkrywanie Ramy jest sednem tej historii i stanowi jej 90%. Co ciekawe, może bym nie narzekał gdyby nie to, że drobne powiewy pozostałych 10 procent wydają się sporo ciekawsze. Fajny jest tu polityczny stan ludzkości rozproszonej w Układzie Słonecznym. Idea jak ludzie funkcjonują na różnych planetach i jakie panują między nimi relacje. Mamy fajny stateczek – Śmiałka z fajną załogą, w tym z inteligentnymi małpami! Mamy tu lekkie napomknięcia o osobliwych ideowo rozwiązaniach społecznych ówczesnej ludzkości (śluby jako kilkuletnie kontrakty, poligamia itp.). Jest tu masę takich ledwo liźniętych niuansów, które świetnie osadzają naszą główną przygodę z nieznanym w całkiem fascynującej wizji przyszłości. Ciekawie zniuansowanej. Powodowało to jednak, że podczas czytania prawie wszystko było dla mnie ciekawsze niż sama Rama.

Podsumowując sama Rama była spoko. Ale te ciekawe niuanse w połączeniu z brakiem większej fabularnej intrygi, (oprócz samej eksploracji) spowodowały u mnie pewne uczucie niedosytu. Choć trudno odmówić tej pozycji jej klasycznego statusu to "tylko" 7/10.

Klasyka science fiction z 1973 r. Jeden z bardziej nagradzanych opisów kontaktów z obcą technologią. Ale mimo, że wiele rzeczy się tutaj wciąż nie zestarzało, a wręcz może nadal fascynować to jednak samo odkrywanie tutejszej „obcej” technologii jest też dzisiaj największym mankamentem tej książki.

Bo mimo, że wiele się nie zestarzało to poznaliśmy do tej pory setki mimo...

Czy chcielibyście kiedyś zostać kosmonautą i móc odkrywać obce cywilizacje? Ja uważam, że to niesamowicie ciekawe doświadczenie!
„Spotkanie z Ramą” to powieść, która może Wam to umożliwić – chociaż zaledwie oczyma wyobraźni. To niemal dziennik eksploracji tytułowej Ramy, dziwnego statku kosmicznego, który początkowo ziemscy naukowcy uznali za pędzącą w stronę naszej planety asteroidę… Szybko jednak okazuje się, że asteroida ma dziwnie regularny kształt i wygląda na to, że jest statkiem obcej cywilizacji. Rama nieubłagalnie zbliża się do Słońca, a odkrywcy z Ziemi starają się zrozumieć, dlaczego? Ekipa Śmiałka, jednostki Straży Kosmicznej, pod dowództwem komandora Nortona, postanawia się tego dowiedzieć.
Eksploracja statku to główny nurt tej historii – fabuła jest skierowana głównie w tym kierunku, historia jest raczej zwięzła, ale tematycznie spójna. Otrzymujemy lekki, ale naprawdę bardzo lekki zarys przyszłości ludzkości, bowiem akcja rozgrywa się w roku 2131. Jednak nie ukrywam, że bardzo podobało mi się to stopniowe odkrywanie Ramy, krok po kroku, te wszystkie wyprawy, raportowanie, przemyślenie kolejnych kroków. Przyjemnie obserwowało się załogę Śmiałka, która pełna pasji, ale również i obaw, zagłębiała się coraz dalej i dalej w korytarze statku obcych, który sprawiał wrażenie odpuszczonego.
Przyjemna historia z nurtu science-fiction, dobrze napisana, idealna dla fanów takiej tematyki, a co więcej – posiadająca swoją kontynuację, po którą z pewnością sięgnę!

Instagram: bookeaterreality

Czy chcielibyście kiedyś zostać kosmonautą i móc odkrywać obce cywilizacje? Ja uważam, że to niesamowicie ciekawe doświadczenie!
„Spotkanie z Ramą” to powieść, która może Wam to umożliwić – chociaż zaledwie oczyma wyobraźni. To niemal dziennik eksploracji tytułowej Ramy, dziwnego statku kosmicznego, który początkowo ziemscy naukowcy uznali za pędzącą w stronę naszej planety...

Gdybym przeczytał tą książkę z 30 lat temu, pewnie uznałbym ją za bardzo dobrą. Jednak teraz się zestarzała. Te kosmiczne rady z "zabawną" charakterystyką ich członków, dzielna załoga "Śmiałka" , mało odkrywcze bioroboty itp. - być może jest to książka dla dość młodych ludzi... wyprawy w kosmos chyba jednak nawet młodych specjalnie teraz nie fascynują.

Gdybym przeczytał tą książkę z 30 lat temu, pewnie uznałbym ją za bardzo dobrą. Jednak teraz się zestarzała. Te kosmiczne rady z "zabawną" charakterystyką ich członków, dzielna załoga "Śmiałka" , mało odkrywcze bioroboty itp. - być może jest to książka dla dość młodych ludzi... wyprawy w kosmos chyba jednak nawet młodych specjalnie teraz nie fascynują.

Bardzo dobra książka. Nie wiedziałem do końca czego się spodziewać po przeczytaniu wszystkich czterech części Odysei kosmicznej i Końca dzieciństwa. Jednak książka przerosła moje oczekiwania. Właśnie się zabieram za Ramę II. Pierwszą część jak na Clarka przystało, napisał na hard SF. Mimo, że książka powstała z 50 lat temu wcale tego nie czuć. Pomysł przez te lata nie stracił na atrakcyjności. Artur C. Clarke potwierdził, że jest jednym z najlepszych pisarzy SF.

Bardzo dobra książka. Nie wiedziałem do końca czego się spodziewać po przeczytaniu wszystkich czterech części Odysei kosmicznej i Końca dzieciństwa. Jednak książka przerosła moje oczekiwania. Właśnie się zabieram za Ramę II. Pierwszą część jak na Clarka przystało, napisał na hard SF. Mimo, że książka powstała z 50 lat temu wcale tego nie czuć. Pomysł przez te lata nie...

Książka wciągająca, ale jednak dość jednowarstwowa fabularnie. Jest to bardzo fajnie napisany dziennik eksploracji nieznanego obiektu kosmicznego, w którym główną rolę gra ten właśnie obiekt (nazwany Ramą),natomiast bohaterowie i świat ludzi w przyszłości są tylko dodatkiem, potraktowanym nieco pobieżnie. Samo odkrywanie Ramy dostarcza jednak wiele frajdy podczas czytania, dzięki wyjątkowej wyobraźni autora i sprawnemu przełożeniu jej owoców na karty książki.

Daję 7 gwiazdek (po namyśle zmieniłem z wcześniejszych 6 z plusem) i z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę każdemu miłośnikowi klasyki Science-fiction.

Książka wciągająca, ale jednak dość jednowarstwowa fabularnie. Jest to bardzo fajnie napisany dziennik eksploracji nieznanego obiektu kosmicznego, w którym główną rolę gra ten właśnie obiekt (nazwany Ramą),natomiast bohaterowie i świat ludzi w przyszłości są tylko dodatkiem, potraktowanym nieco pobieżnie. Samo odkrywanie Ramy dostarcza jednak wiele frajdy podczas czytania,...