Autor wykazuje się dobrą znajomością rzemiosła. Zalety książki to barwny, żywy język, kreacja oryginalnie pomyślanego uniwersum (nawiązująca, oczywiście, do poprzednich tomów, ale paroma pociągnięciami pióra rozwinięta),pozbawiony złudzeń, cyniczny bohater, posiadający jednak własne, choćby i specyficzne poczucie honoru, zgryźliwy humor. Skoro tyle zalet, to czego brakuje? Otóż zasadniczego pomysłu na fabułę obecnego tomu. Zawiłością intrygi czy zwrotami akcji nie powala. Swego rodzaju prolog cyklu, mający wyjaśnić późniejsze powiązania bohatera.

Autor wykazuje się dobrą znajomością rzemiosła. Zalety książki to barwny, żywy język, kreacja oryginalnie pomyślanego uniwersum (nawiązująca, oczywiście, do poprzednich tomów, ale paroma pociągnięciami pióra rozwinięta),pozbawiony złudzeń, cyniczny bohater, posiadający jednak własne, choćby i specyficzne poczucie honoru, zgryźliwy humor. Skoro tyle zalet, to czego...

Ciekawa, dynamiczna i zabawna opowieść o perypetiach zawodowego zabójcy. Biedaczek ma talent do kłopotów i szczęście do przyjaciół, którzy chcą go zabić z litości. Czyta się szybko i z przyjemnością. Na raz.

Ciekawa, dynamiczna i zabawna opowieść o perypetiach zawodowego zabójcy. Biedaczek ma talent do kłopotów i szczęście do przyjaciół, którzy chcą go zabić z litości. Czyta się szybko i z przyjemnością. Na raz.

Miłe, proste, przyjemne i całkiem spójne.

Miłe, proste, przyjemne i całkiem spójne.

Nie sposób zaprzeczyć, że czwarty tom cyklu ma swoje wady. Pierwszą, irytującą ze względu na swego rodzaju powtarzalność, jest brak ciągłości narracji - "Taltos" jest bowiem czymś w rodzaju prequela całej historii. Co oznacza, że dotychczasowe tomy 1-4 należałoby czytać w kolejności: 4, 2, 1 i 3. Drugą wadą jest blaknięcie z tomu na tom humoru - owszem, wciąż trafiają się zabawne kawałki, niektóre z nich nawet odświeżająco wredne, ale jest ich wyczuwalnie mniej. Przez co książka traci kawałek charakterystycznego rysu, odróżniającego ją od tradycyjnej sieczki fantasy.

Szczęśliwie minusy te są niwelowane wartką, ciekawie skonstruowaną fabułą, którą po prostu się pochłania. Dopisuje tu też akcja, spleciona z retrospekcyjnych rzutów oka na absolutne początki zawodowej kariery Vlada oraz dwóch późniejszych, ryzykownych wypraw, podczas których Vlad zadzierzguje więź przyjaźni z wysoko postawionymi Dragaerianami, przewijającymi się na kartach poprzednich części sagi. A jak dodać do tego zaczepienie faktograficzne w stosunku do znanych już czytelnikowi tomów, a także pogłębienie realiów przedstawianego kawałek po kawałku świata, otrzymujemy książkę, którą czyta się z prawdziwą ochotą. Co jest miłym rozczarowaniem, jeśli przypomnieć sobie słabą mimo wszystko "Tecklę"...

Nie sposób zaprzeczyć, że czwarty tom cyklu ma swoje wady. Pierwszą, irytującą ze względu na swego rodzaju powtarzalność, jest brak ciągłości narracji - "Taltos" jest bowiem czymś w rodzaju prequela całej historii. Co oznacza, że dotychczasowe tomy 1-4 należałoby czytać w kolejności: 4, 2, 1 i 3. Drugą wadą jest blaknięcie z tomu na tom humoru - owszem, wciąż trafiają się...

Kontynuacji przygód zawodowego ludzkiego zabójcy w świecie elfów, o pardon, Dragerian poszukiwałam świadomie. Na wakacjach u kuzynów wpadł mi w ręce jeden z tomów w języku oryginału. Oczywiście ciotka uznała, że to nie lektura dla dziewczynki i nim doczytałam do końca odebrała mi książkę. Byłam zafascynowana, głównie Cawti i dwoma jheregami. Wręcz marzyło mi się takie zwierzątko domowe. No a przyjaźń z następczynią tronu. Rozumiecie, że może działać na wyobraźnię dziecięcia.
Po latach wyszło i parę tomów u nas, szkoda, że nie całość.

Kontynuacji przygód zawodowego ludzkiego zabójcy w świecie elfów, o pardon, Dragerian poszukiwałam świadomie. Na wakacjach u kuzynów wpadł mi w ręce jeden z tomów w języku oryginału. Oczywiście ciotka uznała, że to nie lektura dla dziewczynki i nim doczytałam do końca odebrała mi książkę. Byłam zafascynowana, głównie Cawti i dwoma jheregami. Wręcz marzyło mi się takie...

Czwarty tom przygód Vlada Taltosa, w kolejności ich wydawania, ale pierwszy w układzie chronologicznym.
 
Adrilankha – stolica Imperium Dragaerian, w którym ludzie są mniejszością, obejmuje większość hrabstwa Whitecrest. Samo słowo adrilankha, w zapomnianym języku Domu Orki, oznacza drapieżnego ptaka morskiego. Niebo nad Adrilankhą jest pomarańczowo czerwone, ale szalone plotki głoszą, że gdzieś na Wschodzie, gdzie żyją głównie ludzie, jest ono niebieskie.

Siedemnaście wielkich Domów, a symbolem każdego jest inne zwierzę. Tylko dwa Domy przyjmują ludzi: Dom Teckli (rolnicy, godni pogardy tchórze, zwykle analfabeci, sam dół drabiny społecznej) oraz Dom Jherega – przestępcza organizacja o charakterze mafijnym.

Vlad Taltos, człowiek, baronet w Domu Jherega i całkiem niezła czarownica, od kilku zaledwie tygodni obejmuje swój pierwszy teren (strefę wpływów, z której pobiera haracz),gdy wplątany zostaje w niezwykle skomplikowaną intrygę, która w konsekwencji doprowadzi go do walki z potężnym magiem w jego własnej wieży (zdobywa tu magiczny łańcuszek, który nazwie później Spellbreakerem),do spotkania z liczącą sobie setki tysięcy lat, budzącą grozę wampirzycą, Sethrą Lavode oraz na Ścieżki Umarłych.

Czwarty tom przygód Vlada Taltosa, w kolejności ich wydawania, ale pierwszy w układzie chronologicznym.
 
Adrilankha – stolica Imperium Dragaerian, w którym ludzie są mniejszością, obejmuje większość hrabstwa Whitecrest. Samo słowo adrilankha, w zapomnianym języku Domu Orki, oznacza drapieżnego ptaka morskiego. Niebo nad Adrilankhą jest pomarańczowo czerwone, ale szalone...