Dobra młodzieżówka, bez romantasy i smętów.

Dobra młodzieżówka, bez romantasy i smętów.

Bardzo lubię książki z serii „Gęsia Skórka” i pamiętam jak w dzieciństwie oglądałem w telewizji odcinki serialu. A po latach obejrzałem trylogię na Netflixie , która również mi się podobała. A co do książki to na początku poczułem się oszukany , bo szczerze myślałem , że ta książkowa trylogia to będzie historia z trylogii filmowej przeniesiona na papier , ale jak się okazało 1 tom jest całkowicie inną historią. I powiem szczerze , że mimo początkującego rozczarowania i zaskoczenia historia zaczęła mnie w miarę wciągać choć nie jest idealna , a bohaterowie miejscami irytują. I trzeba przyznać , że te pierwsze książki z serii „Gęsia Skórka” czyli np: „Zabawić się latem” czy „Tajemniczy wielbiciel” były lepsze i miały lepszy klimat. I ogólnie książka skupia się na nastolatce(Rachel) , która zostaję zaproszona przez chłopaka w którym się kocha(Brendan) na Jego 18-letnie urodziny. I mimo ostrzeżeń przyjaciółki(Amy) i wielu niepokojących rzeczy , które dzieją się przed imprezą Rachel jedzie do domu chłopaka i jak się okazuję gospodarz przygotował serię gier dla Rachel i innych gości. Jednak szybko wychodzi na jaw , że bohaterów czeka walka o przeżycie… Powiem szczerze , że zakończenie mnie rozczarowało , bo było tak cholernie przewidywalne , że głowa mała. Już w momencie , gdy bohaterowie dotarli na prywatną wyspę Brendana wiedziałem o co w tym wszystkim chodzi. I to jest naprawdę duży minus i dlatego nie mogę dać więcej niż 6. Kolejne tomy niby przeczytam , ale nie oczekuję cudów

Bardzo lubię książki z serii „Gęsia Skórka” i pamiętam jak w dzieciństwie oglądałem w telewizji odcinki serialu. A po latach obejrzałem trylogię na Netflixie , która również mi się podobała. A co do książki to na początku poczułem się oszukany , bo szczerze myślałem , że ta książkowa trylogia to będzie historia z trylogii filmowej przeniesiona na papier , ale jak się...

To moja druga książka z serii ulice strachu.
Młody chłopak Brendan Fear zaprasza znajomych na swoją osiemnastkę na prywatną wyspę. Zaproszona Rachel jest zachwycona 😅 Od zawsze coś czuję do solenizanta 😍 Rozum bierze jednak górę, kiedy przyjęcie zmienia się w mrożąca krew w żyłach grę, gdzie stawką jest ludzkie życie.

Książkę czyta się bardzo lekko. Pisana prostym językiem z wieloma dialogami sprawia, że płyniemy przez rozdziały bez poczucia upływu czasu. Postacie wykreowane są bardzo dobrze, można je zrozumieć, wczuć się w ich odczucia czy im kibicować. Nie są to stereotypowe nastolatki, które walczą z hormonami a na każdą ich decyzje przewraca się oczami. Autor zręcznie operuje akcją, zaciekawia. Mamy tutaj główny przewrót o sto osiemdziesiąt stopni i to największa zaleta tej książki.
Polecam wszystkim 😍 Będzie idealna dla nastolatków jako delikatny wstęp w mroczniejsze klimaty a dla tych starszych sprawdzi się jako lekki przerywnik po mocniejszych pozycjach.

To moja druga książka z serii ulice strachu.
Młody chłopak Brendan Fear zaprasza znajomych na swoją osiemnastkę na prywatną wyspę. Zaproszona Rachel jest zachwycona 😅 Od zawsze coś czuję do solenizanta 😍 Rozum bierze jednak górę, kiedy przyjęcie zmienia się w mrożąca krew w żyłach grę, gdzie stawką jest ludzkie życie.

Książkę czyta się bardzo lekko. Pisana prostym językiem...

Dnf

Są lepsze YA.

Dnf

Są lepsze YA.

Bardzo fajna młodzieżówka, choć ze wszystkich tych części najsłabsza.

Bardzo fajna młodzieżówka, choć ze wszystkich tych części najsłabsza.

Powrót do młodzieńczych lat. Czytając czułam się znowu jakbym miała naście lat. Stine w swoim stylu buduje napięcie i bardzo się cieszę z powodu serii! Najgorsze, że za szybko się czyta 😉

Powrót do młodzieńczych lat. Czytając czułam się znowu jakbym miała naście lat. Stine w swoim stylu buduje napięcie i bardzo się cieszę z powodu serii! Najgorsze, że za szybko się czyta 😉

6,5 ❤️

6,5 ❤️

Marzenia Reachel spełniają się, jednak czy pójście na wymarzoną osiemnastkę z Brendanem sprawi jej przyjemność, chyba jednak nie do końca...
Książka wciąga od pierwszych stron, aczkolwiek mimo że jest napisana łatwym językiem, to nie czyta się ją łatwo. Pojawiają się w niej elementy wierzeń ludowych, w tym uroków czy nieznanych klątw.
To nie lada gratka dla fanów horrorów.

Marzenia Reachel spełniają się, jednak czy pójście na wymarzoną osiemnastkę z Brendanem sprawi jej przyjemność, chyba jednak nie do końca...
Książka wciąga od pierwszych stron, aczkolwiek mimo że jest napisana łatwym językiem, to nie czyta się ją łatwo. Pojawiają się w niej elementy wierzeń ludowych, w tym uroków czy nieznanych klątw.
To nie lada gratka dla fanów horrorów.

Chyba należę do grona nielicznych osób, którym filmy z serii "Ulica Strachów" podobały się bardziej niż książka. Sięgając po "Zabójcze Gry" oczekiwałam dreszczyku emocji. Nie czytam zbytnio książek z tego gatunku, więc w związku ze zbliżającym się halloween chciałam wprowadzić się w nastrój. O ile pomysł na fabułę mimo znanego motywu zapowiadał się ciekawie, tak wykonanie było już dużo gorsze. Owszem czytało się to łatwo i szybko, ale dialogi były drętwe, a opisy, które miały wprowadzić spooky klimat tego nie robiły. Książka bardziej nadaje się dla mnie na scenariusz do filmu, który obrazem i dźwiękiem mógłby nadrobić jej niedoskonałości.

Chyba należę do grona nielicznych osób, którym filmy z serii "Ulica Strachów" podobały się bardziej niż książka. Sięgając po "Zabójcze Gry" oczekiwałam dreszczyku emocji. Nie czytam zbytnio książek z tego gatunku, więc w związku ze zbliżającym się halloween chciałam wprowadzić się w nastrój. O ile pomysł na fabułę mimo znanego motywu zapowiadał się ciekawie, tak wykonanie...

Kto z was za dzieciaka nie oglądał horrorów, thrillerów ?? Chyba nie ma nikogo takiego? Nie no może jakaś garstka dzieciaków przestrzega zasad ustalonych przez rodziców. Pamiętacie ten moment podekscytowania, napięcia, zniecierpliwienia, ale i mega ogromnego strachu w momencie, kiedy nagle bohaterka otwierając skrzypiące drzwi dostała siekierą między oczy? I nagle krzyk, wrzaski, budzenie się w nocy, bo przyśniło nam się, że atakują nas potwory i inne zjawiska para normlane. Aleee mimo wszystko ja wspominam to jako ciekawy eksperyment i świetnie spędzony czas.
Od jakiegoś sporego czasu zastanawiam się w jaki sposób zrecenzować te pozycje osobno czy razem? i doszłam do wniosku, że trzeba razem chodź każda z nich to osobna historia, ale temat ten sam. Mowa tutaj o:
Dziewczyna z znikąd
Zabójcze gry
Kill znaczy zabić

Jest to seria książek grozy dla młodzieży, młodzieży plus, że tak się wyrażę, ale znając życie znajdzie się ktoś młodszy i sięgnie po te książki. Fakt muszę przyznać, że jak czytałam Je nie miałam tego dziecinnego strachu jaki towarzyszył mi kiedyś, ale mimo wszystko świetnie spędziłam czas. Moim faworytem jest „Zabójcze gry” No tutaj było ciekawie, ale każda z nich tak naprawdę jest warta przeczytania. Dodatkowym plusem dla tej serii to na końcu znajdziecie jeden, dwa rozdziały kolejnej części więc macie przedsmak tego co was czeka przy kolejnej książce, ale i więcej jaki ma tytuł co dla mnie jest mega wygodne, bo nie trzeba szukać w necie odpowiednich tytułów. Książki można czytać, jak się chcę, każda z nich to odrębna historia. Cudowne intrygi, mnóstwo młodzieży, która chce się zabawić, spędzić jakoś czas albo po prostu zrobić komuś psikusa, który czasem wyrwał się spod kontroli.

W momencie, kiedy skończyłam jedną część cieszyłam się, że mam kolejną, bo jestem osobą, która lubi mieć od razu, a nie że trzeba czekać. Filmy jakie mogłabym porównać do tych książek to „Piła” w wersji light, „Ring”, „Koszmar z ulicy wiązów”, „Piątek trzynastego”, „Krzyk „oraz mój ulubieniec „Jeepers Creepers” 1,2,3, lecz proszę pamiętać, że to moja opinia, bo nie były takie straszne, lecz zdaję sobie sprawę, że dla kogoś innego wrażenia są całkowicie odmienne.

Wracając do książek to nie polecam do śniadania czy porannej kawy, bo trochę tam zabójstw będzie. Co najlepsze na Netflixie obejrzyj serię cyklu „Ulica strachów” Za swoje egzemplarze dziękuję Wydawnictwu Media Rodzina i mam nadzieję, że powstanie więcej takich pozycji.

Kto z was za dzieciaka nie oglądał horrorów, thrillerów ?? Chyba nie ma nikogo takiego? Nie no może jakaś garstka dzieciaków przestrzega zasad ustalonych przez rodziców. Pamiętacie ten moment podekscytowania, napięcia, zniecierpliwienia, ale i mega ogromnego strachu w momencie, kiedy nagle bohaterka otwierając skrzypiące drzwi dostała siekierą między oczy? I nagle krzyk,...