Ja znam Winawera głównie jako popularyzatora nauki z okresu Dwudziestolecia ale on napisał trudną do ustalenia ilość sztuk teatralnych, które wówczas cieszyły się chyba dość dużą popularnością. A oprócz tego napisał kilka książek beletrystycznych. I "Latarka" to jedna z nich.

Nie jest to dzieło wybitne i ponadczasowe ale dobrze się czyta także i dziś jak kryminalną historię z dreszczykiem. Jedna rzecz, która jest ciekawym świadectwem tamtych czasów to jest połączenie tematyki naukowej z ezoteryką. Winawer był przecież naukowcem, racjonalistą z dużą wiedzą ścisłą a napisał książkę, w której podobny do niego naukowiec (oczywiste są tu jakieś odniesienia autobiograficzne) zostaje wciągnięty w intrygę, w której centrum stoi telepatia, medium, podróże duszy itp.

Nie robi to wrażenia tekstu pisanego z przymrużeniem oka. I tu - po raz kolejny zdałem sobie sprawę jak stosunkowo niewiele dzieliło wówczas wszelkie tego typu szamaństwo od uznania za równoprawną i oficjalną naukę. To nie jest przypadek, że wszelkiego rodzaju wróże czy seanse spirytystyczne cieszyły się w okresie Drudziestolecia dużą popularnością. Istniały ponoć nawet w Europie uniwersytety, które utworzyły katedry zajmujące się tego typu zagadnieniami.

Można to przeczytać także jako zwykłą historię i cieszyć się nią.

Ja znam Winawera głównie jako popularyzatora nauki z okresu Dwudziestolecia ale on napisał trudną do ustalenia ilość sztuk teatralnych, które wówczas cieszyły się chyba dość dużą popularnością. A oprócz tego napisał kilka książek beletrystycznych. I "Latarka" to jedna z nich.

Nie jest to dzieło wybitne i ponadczasowe ale dobrze się czyta także i dziś jak kryminalną...