Potop

Chyba jedna z najlepszych lektur szkolnych. Fabuła i bohaterowie przecudni. Czytałam z zapartym tchem i chyba ponownie przeczytam, tym razem bardziej dla siebie niż pod kątem naukowym.

Chyba jedna z najlepszych lektur szkolnych. Fabuła i bohaterowie przecudni. Czytałam z zapartym tchem i chyba ponownie przeczytam, tym razem bardziej dla siebie niż pod kątem naukowym.

Historia epicka jednak momentami trochę się dłuży. Ogólnie bardzo dobra książka ale nie powinna być lekturą bo to zabiera całą przyjemność z jej czytania.

Historia epicka jednak momentami trochę się dłuży. Ogólnie bardzo dobra książka ale nie powinna być lekturą bo to zabiera całą przyjemność z jej czytania.

Książka opowiada o historii polskiego rycerza Andrzeja Kmicica, w otoczeniu wydarzeń mających miejsce podczas potopu szwedzkiego. Moim zdaniem powieść tą czyta się dosyć przyjemnie, ale bardzo się dłuży i jest pisana nieprzyjemnym w odbiorze językiem stylizowanym na ten z epoki. Mogę tę książkę polecić każdemu maturzyście.

Książka opowiada o historii polskiego rycerza Andrzeja Kmicica, w otoczeniu wydarzeń mających miejsce podczas potopu szwedzkiego. Moim zdaniem powieść tą czyta się dosyć przyjemnie, ale bardzo się dłuży i jest pisana nieprzyjemnym w odbiorze językiem stylizowanym na ten z epoki. Mogę tę książkę polecić każdemu maturzyście.

Bardzo podobał mi się sposób w jaki Sienkiewicz opisał oblężenie Częstochowy. Ten wątek patriotyczny, widoczny tutaj jak nigdzie, dodaje tej powieści wartości.

Bardzo podobał mi się sposób w jaki Sienkiewicz opisał oblężenie Częstochowy. Ten wątek patriotyczny, widoczny tutaj jak nigdzie, dodaje tej powieści wartości.

Miałem wielką przyjemność przeczytać cały "Potop" (chyba jako jedyny w klasie) w liceum jako lekturę. Pamiętam, że pobiłem na niej rekord w przeczytanych stronach (155 na dzień) - ferie zimowe ułatwiły zadanie, a jej lektura mnie pochłonęła. "Potop" to piękna książka, ale oczywiście nie dla wszystkich. Przede wszystkim trzeba być humanistą i lubić historię, bez tego nie wierzę, ze można przez to przebrnąć

Miałem wielką przyjemność przeczytać cały "Potop" (chyba jako jedyny w klasie) w liceum jako lekturę. Pamiętam, że pobiłem na niej rekord w przeczytanych stronach (155 na dzień) - ferie zimowe ułatwiły zadanie, a jej lektura mnie pochłonęła. "Potop" to piękna książka, ale oczywiście nie dla wszystkich. Przede wszystkim trzeba być humanistą i lubić historię, bez tego nie...

Kmicic slayuje potężnie

Kmicic slayuje potężnie

Sienkiewicz nadaje się do pisania krótszych opowiastek, w długich zaczyna się gubić i chełpić własną kreatywnością, broczyć w historię, nie mogąc zaprzestać. Właśnie tak jest w "Potopie" gdzie sam zamysł jest dobry, ale stopniowo zaczyna się nadto dłużyć - nie wierzę, by ktokolwiek miał na to cierpliwość nie będąc na emeryturze. Przyglądając się też sposobowi formowania wydarzeń zauważamy, że często są one naciągane, nie wydaje się, by autor miał jakikolwiek plan, co wedle mnie nieomal zawsze jest wadą. Tu wada, a tam lana woda.
Doszukując się jednak zalet Heńkowi trzeba oddać talent opisywania, celne riposty, zdolności rozśmieszenia i rozkochania w bohaterach, którzy czasem jednak skraczają ze świata powieści na stronice i zdają się zaledwie kiepskimi prostymi wymysłami. Gdyby miał 400 stron mniej ociężałego druku, "Potop" zasługiwałby na wiele wyższą ocenę. Mimo spostrzerzenia czułbym się nieuczciwie wystawiając silniejszą notę, kiedy zmuszony byłem posiłkować się streszczeniami internetowymi, chociaż z większośćią osobiście się zapoznałem.

Sienkiewicz nadaje się do pisania krótszych opowiastek, w długich zaczyna się gubić i chełpić własną kreatywnością, broczyć w historię, nie mogąc zaprzestać. Właśnie tak jest w "Potopie" gdzie sam zamysł jest dobry, ale stopniowo zaczyna się nadto dłużyć - nie wierzę, by ktokolwiek miał na to cierpliwość nie będąc na emeryturze. Przyglądając się też sposobowi formowania...

Zacznijmy od tego, że podeszłam do tej książki nie jako do czegoś, co chcę przeczytać, a szkolnej lektury. No i cóż, nie przebrnęłam nawet przez całość (w końcu to całkiem pokaźne tomisko). Jeśli chodzi o obyczajowość i początkowe zachowanie bohatera, powiem jedno... fuj. Nie wiem, co można było dostrzec w sławnym Kmicicu oprócz wybujałego ego i okej, waleczności i rycerskości, ale nie odbijała się jednak ona w jego charakterze. Oleńka z kolei to postać cóż, kobiety idealnej o blond włosach i śniadej cerze, która niczym średniowieczna dama martwi się o swego rycerza i daje mu miliony szans, wciąż w niego wierzy... a, no i zakochuje się w nim od razu, od pierwszego wejrzenia.

Całość raczej do mnie nie przemawia, aczkolwiek uważam, że tamtejszym Polakom, zhańbionym po nieudanych powstaniach było potrzebne coś, co podniesie ich na duchu i pokrzepi ich serca. Dlatego niech będzie, 6/10.

Zacznijmy od tego, że podeszłam do tej książki nie jako do czegoś, co chcę przeczytać, a szkolnej lektury. No i cóż, nie przebrnęłam nawet przez całość (w końcu to całkiem pokaźne tomisko). Jeśli chodzi o obyczajowość i początkowe zachowanie bohatera, powiem jedno... fuj. Nie wiem, co można było dostrzec w sławnym Kmicicu oprócz wybujałego ego i okej, waleczności i...

Co tu dużo mówić - w końcu nieco ciekawsza postać kobieca (Oleńka),a do tego wielka przemiana bohatera (Babinicz),wielkie czyny... Jest jak zwykle u Sienkiewicza i jak zwykle czyta się przyjemnie, choć zabrakło mi wzruszeń (Podbipięta) i napięcia (ucieczka Skrzetuskiego) jak w "Ogniem i mieczem". Tutaj ani przez moment życie bohaterów nie było zagrożone (nie oszukujmy się, Kmicic nie mógł zginąć :)).

Co tu dużo mówić - w końcu nieco ciekawsza postać kobieca (Oleńka),a do tego wielka przemiana bohatera (Babinicz),wielkie czyny... Jest jak zwykle u Sienkiewicza i jak zwykle czyta się przyjemnie, choć zabrakło mi wzruszeń (Podbipięta) i napięcia (ucieczka Skrzetuskiego) jak w "Ogniem i mieczem". Tutaj ani przez moment życie bohaterów nie było zagrożone (nie oszukujmy...

klasyk, ktory kazdy powinien przeczytac!

klasyk, ktory kazdy powinien przeczytac!