Opowieści o niezwykłych światach, tajnych przejściach zwykle zabierają nas do uniwersum znajdujące się na dużej powierzchni, gdzieś w innym wymiarze. W „Pozytywce” taki alternatywny świat znajduje się w grającej szklanej kuli. Nie jest to oczywiście nowy motyw. Nowe jest spojrzenie na niego oraz poruszane przez autorów tematy.
Kiedy w pierwszym tomie poznajemy Nolę ma ona osiem lat. Jest nieszczęśliwa, ponieważ przeżywa żałobę po stracie mamy. Pozostał jej tylko tata, który chce ją pocieszyć, ale też jest przytłoczony smutkiem po stracie ukochanej żony. W dniu ósmych urodzin Nola dostaje od niego pozytywkę, która wcześniej należała do matki dziewczynki. Bawiąc się tym niezwykłym prezentem Nola odkrywa, że w środku znajduje się świat zwany Pandorią. Na pierwszy rzut oka jest to miejsce będące spełnieniem dziecięcych marzeń. Szybko jednak okazuje się, że to pozory, bo piękna i fantazyjna kraina pełna jest niebezpieczeństw. Jednym z nich jest pozorny brak możliwości opuszczenia tej krainy.
Sama nazwa krainy wydaje się nawiązywać do mitologii greckiej i Pandory, czyli pierwszej kobiety na świecie (coś na wzór judaistycznej Ewy) zesłanej na ziemię za podstęp Prometeusza przechytrzającego boga i dającego mu kiepską ofiarę. Ulepiona przez Hefajstosa z gliny i wody, pięknie ubrana przez Charyty i hory, nauczona prac domowych przez Atenę (swoją drogą ciekawe, kto tym masom mężczyzn na ziemi wykonywał owe prace),obdarzona urodą przez Afrodytę i wyposażona w kłamstwo i fałsz przez Hermesa została posłana do Epimeteusza (brat Prometeusza),który ją poślubił. W posagu dostała glinianą puszkę, po której otwarciu wydostało się całe zło na świat. Nawiązanie nazwą krainy do tej postaci intryguje.
Pierwszy tom pt. „Witamy w Pandorii” jest wprowadzeniem do całej historii. Poznajemy bohaterkę, widzimy, w jakiej jest sytuacji życiowej oraz poznajemy początki jej wypraw do niezwykłego świata, w którym ma okazję zrozumieć, że prawo nie zawsze jest dobre i sprawiedliwe. Odkrywa, że inni mają gorzej od niej, bo są oceniani po pozorach, prześladowani przez rygorystyczne prawo czy zmuszonych ukrywać swoje talenty. Nawet w magicznym świecie istnieją grupy uprzywilejowanych i tych, którym się nie poszczęściło i w stawianiu czoła przeciwnościom losu będą potrzebowali wsparcia.
Drugi tom „Pozytywki”, „Sekret Cypriana” pokazuje nam powrót bohaterki do domu, ale widzimy, że nadal ma możliwość wracania tam. Wykorzystuje każdą okazję powrotu do Pandorii i przeżywania tam kolejnych przygód.
Z tej możliwości skorzysta też w trzecim tomie pt. „Tajemnice przeszłości”. Zawsze, gdy będzie się czuła przygnębiona i przytłoczona uda się w podróż, aby na swoje otoczenie spojrzeć z innej perspektywy. Zwłaszcza, że dookoła zaczynają dziać się dziwne rzeczy i wydaje się, że któryś mieszkaniec Pandorii złamał zakaz przechodzenia do innego świata. Ale czy to na pewno była ta osoba czy może mroczne siły? Pozostaje sprawdzić, kto za owymi wędrówkami stoi. Przy okazji bohaterka będzie poszukiwania swoich korzeni, próbowała dowiedzieć się jak najwięcej o mamie, odkryć jej tajemnice.
„Zagadkowe zniknięcie” to kolejne spotkanie z Nolą. Nadal widzimy jej smutek z powodu straty mamy. Tym razem uczucie powraca w czasie sprzątania jej rzeczy, przenoszenia ich do piwnicy. W czasie tych porządków bohaterka znajduje dziwny kluczyk, którego rysunek znalazła w mamy pamiętnikach. Szuka zamka, do którego on pasuje. Z tego powodu wyprawia się do Pandorii. A tam czekają na nią kolejne zagadki i wyzwania oraz zaskoczenia. Miły sąsiad jej przyjaciół zostaje uwięziony. Znika też nauczycielka muzyki. Nola razem z przyjaciółmi ruszy na poszukiwania, postara się rozwiązać zagadkę tajemniczych wydarzeń.
Bardzo podoba mi się to, że w każdym tomie Carbone (właśc. Bénédicte Carboneil) porusza ważne społecznie tematy. Są tam pomówienia, dyskryminacja, przepisy o niemieszaniu ras i wiele restrykcyjnych praw. Pandoria to świat przywodzący nam na myśl totalitaryzm, w którym każdy musi się pilnować, aby nie zostać aresztowanym. Do tego inni są obojętni wobec takiego postępowania władz, aby nie narażać siebie.
Scenariusz doskonale dopełniają rysunki Gijé (Jérôme Gillet) znanego m.in. z animacji „Barababor”. Historia o Noli jest jego pierwszym projektem komiksowym i uważam, że bardzo udanym. Za pomocą świetnych rysunków podkreślających różnorodność pokazanych postaci łatwiej jest przekazać młodym czytelnikom ważne przesłanie i uświadomić, że wygląd może stworzyć mylne spojrzenie na bohaterów.

Opowieści o niezwykłych światach, tajnych przejściach zwykle zabierają nas do uniwersum znajdujące się na dużej powierzchni, gdzieś w innym wymiarze. W „Pozytywce” taki alternatywny świat znajduje się w grającej szklanej kuli. Nie jest to oczywiście nowy motyw. Nowe jest spojrzenie na niego oraz poruszane przez autorów tematy.
Kiedy w pierwszym tomie poznajemy Nolę ma ona...

Gdy świat czasami przygnębia, warto oderwać się od rzeczywistości i spojrzeć na nią z magicznej perspektywy. Może niekoniecznie będzie to prawda, jednakże każdy z nas potrzebuje chwile przerwy i możliwości uświadomienia sobie, że władamy niesamowitymi możliwościami wynikającymi z wyobraźni. Bo czy nie byłoby cudownie, gdyby nasz świat posiadał właśnie magię?

Nola otrzymała niezwykły prezent – pozytywkę. Teraz odpowiada za inny świat, którym jest Pandoria. To właśnie ona jest obrończynią mieszkańców Pandorii i to mimo że ma dopiero osiem lat. Tym razem nagle odwiedzają ją przyjaciele, którzy nie do końca rozumieją, czemu młody mieszkaniec ich świata przeszedł przez przejście mimo zakazów. Jednak czy to na pewno był on? Czy może inne mroczne siły przedostały się do naszego uniwersum? Nie pozostaje nic innego jak to sprawdzić.

Do przeczytania "Pozytywki. Tajemnic przeszłości" przekonała mnie przede wszystkim okładka. Jak już część z Was na pewno wie, jestem straszną sroką okładkową i w odniesieniu do książek "nie oceniaj po okładce" jest niemożliwe. Co prawda nie mam oporów przed przeczytaniem brzydkiej pod względem wizualnym powieści, niemniej to te pięknie oprawione przykuwają mój wzrok. Nie jestem z tego dumna, ale tak właśnie jest. Jestem naraz czytelnikiem i kolekcjonerem. Czy piękna okładka "Pozytywki" miała równie piękne wnętrze?

Sam pomysł nie przekonał mnie swoją oryginalnością i niesztampowością. Okazał się czymś doskonale znanym w gatunku fantastyki. Ale muszę też Wam powiedzieć, że w żaden sposób to mi nie przeszkadzało, ponieważ cenię podobne motywy i przede wszystkim lubię o nich czytać. Wśród kartek takiej opowieści czuję się bezpiecznie i zawsze doskonale potrafię się odnaleźć. Tak też było w "Pozytywce", więc starając się, na ile to możliwe, ocenić obiektywnie, jest to konwencjonalna historia. A subiektywnie polubiłam ją.

Natomiast styl pisarski, który oceniam na podstawie treści dymków, był wyjątkowo przejrzysty i prosty w odbiorze, co w przypadku literatury dziecięcej jest doskonałym wyborem. Dzięki temu przedstawione treści będą zrozumiałe. Co prawda, czytając, miałam wielokrotnie poczucie, że jest nienaturalny. W tym, że w przypadku opowieści dla dzieci często mam podobne wnioski, więc być może jest to pewnego rodzaju specyfika lub moje postrzeganie.

"Pozytywka" jest niesamowicie emocjonująca i pełna akcji. Koniecznie chciałam się dowiedzieć, co będzie dalej i w jaki sposób autorzy to ujmą. Dlatego też mam poczucie niedosytu, ponieważ książka okazała się dla mnie za krótka. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko powrócić do pierwszego i drugiego tomu, których swoją drogą dla jasności nie czytałam. Opowieść kończy się nieoczywistym morałem, co również mnie pozytywnie zaskoczyło. A oceniając to z perspektywy barwnych i sympatycznych bohaterów, mam poczucie całości i dogrania. Tym bardziej że jak na komiks dla dzieci przedstawiony świat jest bardzo dobrze wykreowany.

Komiks porusza też niesamowicie trudny, ale też dla wielu osób istotny temat. Mam tutaj na myśli poszukiwanie własnego pochodzenia, które sprawia, że czujemy się pełni i tak naprawdę kształtuje naszą tożsamość. Powinniśmy wiedzieć, skąd pochodzimy i co nas ukształtowało, co sprawiło, że jesteśmy tym, kim jesteśmy. W "Pozytywce" ujawnia się też wątek tęsknoty za straconym rodzicem, który wybrzmiewa ze zrozumieniem i pocieszeniem. Tym bardziej że historia podkreśla, że czasami należy zrezygnować ze swoich pragnień, ponieważ spełniając je, możemy skrzywdzić inne osoby i odebrać im własne pragnienia. Brzmi to zapewne okrutnie, ale na niektóre sytuacje trzeba patrzeć jak najbardziej perspektywicznie.

Nie można też zapomnieć o wprost cudownych ilustracjach. Przepiękna kreska ilustratora. Dopracowana w każdym szczególe przy zachowaniu zasad fizyki i przejrzystości. W dodatku wyróżnia się niesamowitą głębią kolorów, która na każdej stronie pozwala pobudzić wyobraźnię i ponieść się opowiedzianej historii.

Tom trzeci "Pozytywki" okazał się niesamowicie ciekawym i poruszającym doświadczeniem. Naprawdę bardzo mnie cieszy, że obecnie powstają takie opowieści dla dzieci i pozwalają im przekonać się do komiksu i być może literatury. Na pewno będę serię czytać dalej i też powrócę do poprzednich tomów.

Gdy świat czasami przygnębia, warto oderwać się od rzeczywistości i spojrzeć na nią z magicznej perspektywy. Może niekoniecznie będzie to prawda, jednakże każdy z nas potrzebuje chwile przerwy i możliwości uświadomienia sobie, że władamy niesamowitymi możliwościami wynikającymi z wyobraźni. Bo czy nie byłoby cudownie, gdyby nasz świat posiadał właśnie magię?

Nola...

W końcu poznajemy trochę sekretów tajemniczej pozytywki zamykającej w sobie cały świat zwany Pandorią. Nadal to tylko skrawek większej całości, ale tym razem niezwykle soczysty i obnażający ten baśniowy świat z iluzji bycia pięknym, dobrodusznym oraz idealnym miejscem. Już wcześniej mieliśmy tego wyraźne symptomy, jednak teraz otrzymujemy szersze spojrzenie. Podobnie jak główna bohaterka tej opowieści, Nola, starająca się poznać sekrety swojej zmarłej matki.

W trzecim tomie akcja rozgrywa się jednak w naszym świecie do którego przedostaje się najpierw Cyprian (co raczej nie powinno dziwić mając w pamięci zakończenie poprzedniego albumu),a potem kolejne postacie. Spraw szybko się gmatwa, gdy z wizytą wpada trójka niemiłych typków bardziej przypominających sukkuba z obstawą niż mieszkańców Pandorii. To już daje do myślenia Noli, oraz czytelnikom, że sprawy w baśniowym świecie są naprawdę mocno poplątane i skrywające mroczne sekrety. Bardzo mroczne.

Faktycznie jest sporo bałaganu i w końcu poznajemy pewien istotny sekret matki głównej bohaterki. Nie została ona wybrana na strażniczkę pozytywki z przypadku, a jej zaangażowanie w losy Pandorii są bardzo znaczące. Zostawiła zatem córce wymagającą spuściznę, która wymaga nie tylko siły woli, ale również odwagi, wiedzy i nade wszystko cierpliwości. To bardzo dużo, szczególnie dla młodej nastolatki, która w zasadzie jeszcze jest dzieckiem.

Pozytywka to jedna z ciekawszych serii młodzieżowych jakie obecnie śledzę. Przecudnie narysowana, z skomplikowaną, wielowątkową fabułą, powoli odkrywana przed czytelnikami. Mam nadzieję, ze seria za szybko się nie skończy i przedstawi nam w następnych tomach więcej z przeszłości matki głównej bohaterki. Szczególnie, ze ten świat ma jeszcze wiele do zaoferowania.

W końcu poznajemy trochę sekretów tajemniczej pozytywki zamykającej w sobie cały świat zwany Pandorią. Nadal to tylko skrawek większej całości, ale tym razem niezwykle soczysty i obnażający ten baśniowy świat z iluzji bycia pięknym, dobrodusznym oraz idealnym miejscem. Już wcześniej mieliśmy tego wyraźne symptomy, jednak teraz otrzymujemy szersze spojrzenie. Podobnie jak...

Przed małymi czytelnikami kolejny, trzeci już tom komiksowej serii „Pozytywka". Jednak tym razem akcja rozgrywać się będzie nie tyle w tajemniczej Pandorii, co w Światonii. Wszystko za sprawą Cypriana, bohatera, którego odbiorcy mieli okazję poznać w poprzedniej części. Ciekawość chłopca burzy panujący dotąd spokój i sprowadza niebezpieczeństwo na świat Noli. Po raz kolejny Igor, Andrea, Nola, Matylda i Anton muszą połączyć siły, by przywrócić sytuację na właściwe tory.

Trzeba przyznać, że z każdym kolejnym tomem stworzony przez Carbone magiczny świat coraz bardziej wciąga czytelnika. Tym razem w toku wydarzeń wreszcie zostają odkryte przed odbiorcą pewne karty przeszłości, które dotyczą zarówno Pandorii, jak i Światonii. Dzięki temu Nola ma okazję dowiedzieć się czegoś więcej o swojej matce i o roli, jaką kobieta odegrała za życia. To dla dziewczynki z pewnością ważny moment, być może przełomowy. Wciąż jednak wiele pozostaje do odkrycia i jestem pewna, że kolejne części Pozytywki będą stopniowo odsłaniać dalsze elementy układanki.

Historia kolejny raz mnie oczarowała. Fabuła została dobrze przemyślana, jest wartka, dynamiczna, ale jednocześnie skłaniająca małego czytelnika do pewnych przemyśleń. Autorka zwraca uwagę dziecka na fakt, że pozory mogą mylić i że nie warto kogoś pochopnie oceniać. Czasem czyjeś zamiary mogą być zupełnie inne, niż się nam wydaje. A także że kłamstwo przeważnie ma krótkie nogi i wychodzi na jaw, choćbyśmy nie wiadomo jak się starali tego uniknąć.

Jeśli chodzi o ilustracje, jak zwykle nie mogę powiedzieć złego słowa. Od samego początku jestem nimi zachwycona! Trzeci tom nie odstaje od pozostałych. Wciąż mamy tu całą feerię barw, dynamikę, wyraźnie nakreślone emocje widoczne na twarzach bohaterów oraz w ich ruchach i gestach, charakterystyczną kreskę Gije, która chyba już zawsze będzie mi się kojarzyła z tą serią komiksów. I nawet mi nie przeszkadza, że tym razem zabrakło fluorescencyjnych elementów na okładce, bo ta i tak jest przepiękna. A że nie świeci w ciemności? Zbędny bajer!

„Tajemnice przeszłości” to trzecia część komiksowej serii, która po raz kolejny oczarowuje czytelnika i sprawia, że chciałby zostać w Pandorii na dłużej. Cudownie wydana, wciągająca historia, która uczy młodych odbiorców, czym jest empatia, uczciwość, troska, sprawiedliwość. Idealna lektura dla dzieci w wieku 5-12 lat. Polecam!

[Oficjalna recenzja dla portalu Papierowemotyle.pl]

Przed małymi czytelnikami kolejny, trzeci już tom komiksowej serii „Pozytywka". Jednak tym razem akcja rozgrywać się będzie nie tyle w tajemniczej Pandorii, co w Światonii. Wszystko za sprawą Cypriana, bohatera, którego odbiorcy mieli okazję poznać w poprzedniej części. Ciekawość chłopca burzy panujący dotąd spokój i sprowadza niebezpieczeństwo na świat Noli. Po raz kolejny...

Od razu napiszę, że kreska i ilustracje są PRZEPIĘKNE! Kocham je całym serduszkiem, są tak bardzo w moim guście, że nie mogę oderwać od nich wzroku. Cudowne, bajkowe i pełne emocji. Uwielbiam także kreację głównej bohaterki imieniem Nola, która ma charakter i pokazuje go na każdym kroku. Bardzo mi się to podoba.

W trzecim tomie “Pozytywki” nie przeniesiemy się do tajemniczej krainy Pandorii, bo Pandoria zawita do Światonii! Tak, dobrze słyszycie! Ale gdyby to były tylko odwiedziny przyjaciół Noli, historia byłaby niezwykle ciepła, przyjemna i lekka. Niestety tak nie było. Na jaw wyszły mroczne i zapomniane wydarzenia ze świata Pandorii, które jednak nie okazały się tak naprawdę zapomniane na wieki. Ktoś jednak pamiętał i ta wiedza była niezwykle niebezpieczna. Nie tylko dla samych zainteresowanych, ale także dla całej Pandorii.

Cała opowieść w “Tajemnicach przeszłości” rozgrywa się w świecie Noli, czyli na Ziemi. Jest to bardzo interesująca odskocznia, chociaż bardzo chciałabym lepiej poznać Pandorię. Przecież dopiero co się w niej pojawiliśmy! Ale wierzę w to, że jeszcze będzie ku temu mnóstwo okazji. Już nie mogę doczekać się kolejnego tomu i tego co się w nim znajdzie. Nie spodziewałam się, że ktoś przeniesie się do Światonii, a tym bardziej jakichś mrocznych i krwawych sekretów. Przyznam, że robi się coraz ciekawiej!

Od razu napiszę, że kreska i ilustracje są PRZEPIĘKNE! Kocham je całym serduszkiem, są tak bardzo w moim guście, że nie mogę oderwać od nich wzroku. Cudowne, bajkowe i pełne emocji. Uwielbiam także kreację głównej bohaterki imieniem Nola, która ma charakter i pokazuje go na każdym kroku. Bardzo mi się to podoba.

W trzecim tomie “Pozytywki” nie przeniesiemy się do...

Pewnego dnia, gdy Nola wraca ze szkoły niespodziewanie spotyka w domu pandoriańskich przyjaciół. Radość miesza się z zaskoczeniem. Taka wizyta świadczy o tym, że coś musiało się wydarzyć. Okazuje się, że nie tylko oni pojawili się w jej świecie. Szukają kogoś, kto pomimo zakazu pojawił się tu przed nimi. Może mieć różne zamiary, trzeba odszukać intruza zwłaszcza, że może nie okazać się ostatni. Jak zakończą się ich poszukiwania? Kto i z jakiego powodu złamał zakaz?

Ten komiks przyciąga uwagę od razu klimatyczną okładką, taką lekko mroczną, ale intrygującą. Bardzo ładnie wydany, twarda okładka, harmonijna kolorystyka, dobrej jakości papier. To tak na początek, ponieważ wewnątrz znajdziecie jeszcze ciekawą historię. Nie poznałam niestety dwóch poprzednich tomów, a szkoda. Tą część można poznać oddzielnie, ale myślę, że lepiej zapoznać się z wszystkimi tomami we właściwej kolejności, aby w pełni docenić zawartą w nich opowieść.

Rysunki są pełne detali, ale też klimatyczne. Kolorystyka też dobrze dostosowana jest do przedstawianych wydarzeń. Teksty w dymkach są wyraźne, pisane dużymi literami, zwięzłe, więc zachęcają młodszych czytelników do samodzielnego czytania. Ponadto poza tekstami same rysunki wnoszą bardzo wiele do opowieści, obrazują emocje, zabierają w podróż do świata pełnego przygód i niespodzianek, w którym przemieszczanie się między światami jest możliwe. Jaki związek z tym ma pozytywka? To już musicie odkryć sami.

„Pozytywka. Tajemnice przeszłości” to interesujący, klimatyczny komiks, który przyciąga wzrok ilustracjami i działa na wyobraźnię zawartą w nich historią. To trzeci tom serii, którą warto poznać od początku, by nie stracić za wiele z opowieści.

http://wyczytane-ksiazki.blogspot.com/2022/04/pozytywka-tajemnice-przeszlosci-carbone-gije.html

Pewnego dnia, gdy Nola wraca ze szkoły niespodziewanie spotyka w domu pandoriańskich przyjaciół. Radość miesza się z zaskoczeniem. Taka wizyta świadczy o tym, że coś musiało się wydarzyć. Okazuje się, że nie tylko oni pojawili się w jej świecie. Szukają kogoś, kto pomimo zakazu pojawił się tu przed nimi. Może mieć różne zamiary, trzeba odszukać intruza zwłaszcza, że może...

Seria „Pozytywka” urzekła mnie od samego początku z dwóch powodów. Po pierwsze: grafiki – nasycone, pełne dynamiki, przekraczające granicę pomiędzy rysunkiem, a obrazem. Po drugie: klimat – tajemniczy i momentami mroczny, który potęguje odbiór poznawanej historii. Jeśli czytaliście poprzednie dwa tomy, nie widzę powodu, dla którego mielibyście pominąć „Tajemnice przeszłości”. Nowym czytelnikom polecam najpierw nadrobić zaległości, gdyż bez tej wiedzy trudno będzie się odnaleźć w świecie Pandorii.
Więcej na blogu Zwykłej Matki

Seria „Pozytywka” urzekła mnie od samego początku z dwóch powodów. Po pierwsze: grafiki – nasycone, pełne dynamiki, przekraczające granicę pomiędzy rysunkiem, a obrazem. Po drugie: klimat – tajemniczy i momentami mroczny, który potęguje odbiór poznawanej historii. Jeśli czytaliście poprzednie dwa tomy, nie widzę powodu, dla którego mielibyście pominąć „Tajemnice...

♡

♡

Fajny komiks. Szybko się czyta.

Fajny komiks. Szybko się czyta.

Kreska <3

Kreska <3