Łamię swoją żelazną zasadę, że nie oceniam książki nie dobrnąwszy do końca, ale nie zdzierżyłem. Nabrałem smaku, widząc, wietrząc niebanalną, krytyczną analizę polskości w twórczo-przeklętym geograficznym i historycznym przeciągu między Europą i Azją. Przebrnąłem dzielnie przez rozdział o eurazjatyzmie (niektórzy piszą euroazjatyzm). Potem z uśmiechem niedowierzania przeczytałem apologetyczne wyznanie wiary w Piastów jak z bajki, naszych, kochanych, ludowych, racjonalnych, europejskich, cud-malina panów przyrodzonych. Najlepsze były fragmenty o Bolesławie Chrobrym kochającym swój lud oraz o Kazimierzu Wielkim, który pożyłby jeszcze trochę i odzyskał Śląsk i Pomorze, chociaż jakoś niestety poszedł podbijać Ruś Halicko-Włodzimierską. Wreszcie nastali ci okropni Jagiellonowie ze Wschodu i beznadziejna Rzeczpospolita szlachecka: pijaństwo, anarchia i bezdenna ciemnota. Paweł Jasienica był tu mistrzem w emocjach, a uproszczona (tyle bowiem wzięto, ile pasowało) krakowska szkoła historyczna z Józefem Szujskim posłużyła jako zaplecze historiozoficzne. Tylko współczesnych badań historycznych brakło, bo po co niepotrzebnie komplikować wiwisekcję polskiego trupa. Jakaż więc to ma być odkrywczość? Wszak to - mimo polotu i niezłego stylu - stary, odgrzewany i prostym młotkiem ubity kotlet antytezy piastowsko-jagiellońskiej. Dotarłem wreszcie do stwierdzenia, że Rosja Katarzyny II była oświecona, a Rzeczpospolita zasługiwała na miano "Irokezów Europy"; swoją drogą ciekawe, że w odniesieniu do Polski to fryderycjańskie, tak niepoprawne politycznie określenie nigdy nie razi nowoczesnego ucha. Dowiedziałem się przy tym, że Fryderyk to bez mała komisarz UE, skoro "Prawo i Sprawiedliwość mości się w krzesłach władzy po wyborach 2015 roku i odpala nową, dumną i godnościową politykę historyczną Najjaśniejszej RP, a tu na Zachodzie facjatę tradycjonalnej Polski przyozdabiają w irokeski czub. I sakramencka Unia Europejska wytyka ją palcami". W ten sposób w naiwności swej dotarłem do istoty wywodu, tj. anty-PiS-izmu. Naprawdę znowu? Kilkaset lat dziejów państwa i narodu na ponad 700 stronach tekstu z powodu PiS-u. Na litość Boską, co to będzie, jak zabraknie PiS-u? Kto zapewni klucz do analizy polskich postępowych kompleksów i niespełnień? I jakoś tak mi się książka zamknęła. Zdaje się, żem euroazjata i ciemniak, więc cóż, niegodny, odłożyłem tom z pietyzmem na półkę.

Łamię swoją żelazną zasadę, że nie oceniam książki nie dobrnąwszy do końca, ale nie zdzierżyłem. Nabrałem smaku, widząc, wietrząc niebanalną, krytyczną analizę polskości w twórczo-przeklętym geograficznym i historycznym przeciągu między Europą i Azją. Przebrnąłem dzielnie przez rozdział o eurazjatyzmie (niektórzy piszą euroazjatyzm). Potem z uśmiechem niedowierzania...

Na portalu lubimyczytac.pl dominuje pop-literatura, najczęściej, niestety, czytadła. W najlepszym wypadku spotkać można opinie na temat co poniektórych dzieł literatury pięknej.

A jednak chcę wypowiedzieć się na temat zupełnie innej książki, opracowania wybitnego, jedynego w swoim rodzaju. Inne nie moglo powstać, jeśli pióro wziął naukowiec, a jednocześnie dyplomata najwyższej rangi, przy tym gorący polemista, obdarzony niezaprzeczalnym talentem literackim. Jako filozof i historyk nie mogłem pominąć tej książki, tym bardziej że, podobnie jak Bratkiewicz, interesuję się, chociaż amatorsko, Rosją i Wschodem.

"Euroazjatyzm na wspak" jest przede wszystkim bezlitosną, miażdżącą krytyką polityki zagranicznej, prowadzonej przez obecny rząd Polski. Podobnie jak w memach o kolejnych "sukcesach" polskiej piłki nożnej, można zawołać, "Niby wszyscy to wiedzą, a jednak człowiek się łudził". Bratkiewicz pozbawia nas jakichkolwiek złudzeń. Jako naukowiec dokonuje głębokiej, wnikliwej analizy kulturowych, cywilizacyjnych źródeł anachronicznego patrzenia liderów rządzącej w Polsce formacji na współczesny świat, a w szczególności na Unię Europejską. Dowodzi, że liderzy PIS po prostu wspólczesnego świata nie znają, a Unii Europejskiej nie rozumieją.

Bratkiewicz przeprowadza paralele między ideologią rządzącej w Polsce partii a tą, jaką wyznaje i stara się realizować imperialistyczna, nacjonalistyczna Rosją i konstatuje, że ta pierwsza jest nędzną namiastką, nikłym cieniem tej drugiej, euroazjatyckiej. I jak nieuchronnie taka polityka prowadzi nas na manowce, daleko od demokratycznej Europy.

Jest to także surowe rozliczenie naszej historii, wolne od nadymania się i hurrapatriotycznego zaklinania rzeczywistosci.

W rezultacie powstało dzieło o wymowie wstrząsającej.

Nie mogę nie odnieść się do języka, jakim autor prowadzi swoje wywody. Nie jest nudny, hermetyczny język nauki, ani sztywny szablonowy język dyplomacji. To pełna polemicznego zapału feeria językowa. Owszem, dość częste manieryzmy mogą irytować, a obfitość neologizmów i zapożyczeń z języków obych utrudniać lekturę. Lecz jakież fantastyczne perełki obrazowe i językowe można tam odnaleźć. Chociażby słowo "koczkodanić" - przepyszne.

Rzecz po prostu fantastyczna. Chociaż, przyznaję, lektura dość trudna, wymagająca.

Na portalu lubimyczytac.pl dominuje pop-literatura, najczęściej, niestety, czytadła. W najlepszym wypadku spotkać można opinie na temat co poniektórych dzieł literatury pięknej.

A jednak chcę wypowiedzieć się na temat zupełnie innej książki, opracowania wybitnego, jedynego w swoim rodzaju. Inne nie moglo powstać, jeśli pióro wziął naukowiec, a jednocześnie dyplomata...

Bardzo dobrze opisane m podobieństwa i różnice między Polską i Rosją. Historia, mitologia, mentalność, tradycja polityczna, klisze historyczne, przesądy, pamięć i amnezja, praktyka polityczna, obraz samych siebie i Europy.
Polecam każdemu, kto nie zadowala się prostymi szablonami propagandowymi, kto chce poszerzyć i uporządkować swoją wiedzę, kto nie boi się wyjść z zaścianka. Mimo, że nie jest to książka popularna, to dobrze się ją czyta. Mnóstwo odnośników do literatury tematu. Wada: brak bibliografii na końcu książki (no i niezbyt udany - przegadany - tytuł, niepoważna okładka). Zdecydowanie to jedna z najciekawszych książek, które czytałem w tym roku.
A rozdział o PiSowskiej "dyplomacji" jest wstrząsający. Niby to wszystko wiedziałem, ale nigdy nikt mi tego tak nie zebrał i nie opisał.

Bardzo dobrze opisane m podobieństwa i różnice między Polską i Rosją. Historia, mitologia, mentalność, tradycja polityczna, klisze historyczne, przesądy, pamięć i amnezja, praktyka polityczna, obraz samych siebie i Europy.
Polecam każdemu, kto nie zadowala się prostymi szablonami propagandowymi, kto chce poszerzyć i uporządkować swoją wiedzę, kto nie boi się wyjść z...