Recenzując tę książkę na łamach „Fantastyki”, Joanna Salamończyk nie obawiała się porównań do prozy Borgesa i D'Ormessona, atestując Grundkowskiemu erudycję, inteligencję i dobrą literacką robotę. Oczywiście przy zachowaniu wszelkich potrzebnych proporcji, bo „Annopolis, miasto moich snów” to jednak tylko skromny objętościowo debiut.

Wbrew tytułowi nie chodzi tu o prozę oniryczną. W ramach stworzonej przez Grundkowskiego historii fikcyjnego miasta-państwa jego mieszkańcy działają i interagują jak najbardziej trzeźwo i na jawie. Całość broni się, bo autor umiejętnie konstruuje świat, który bardzo przypomina starożytny Rzym oraz średniowieczną i nowożytną Europę, w których o mały włos moglibyśmy dzisiaj żyć, gdyby historia potoczyła się w kluczowym momencie nieco inaczej. Mamy zatem do czynienia z tworem podgatunku tak zwanych „future history”. Z tą różnicą jednak, że Grundkowski nie wychodzi ze znanej nam rzeczywistości, aby ekstrapolować rozwój przyszły, lecz śledzi pewien alternatywny wariant historii od momentu jego „odgałęzienia” się od znanej nam historii antycznej Europy.

Kto jednak oczekiwałby pełnej dramatyzmu kroniki wydarzeń, ten dozna sporego rozczarowania. W tych kilkunastu opowiadaniach panuje bardzo kameralny nastrój i tylko kilka razy można mieć przy lekturze wrażenie, że obserwuje się Annopolis z typowej dla historyka perspektywy z lotu ptaka. Ten zbiór to raczej mocno niekompletna mozaika lub puzzle, której poszczególne elementy niekoniecznie muszą się zazębiać. A czytelnik, niczym skrupulatny i ostrożny archeolog, musi nieco się napocić, zanim całość zacznie nabierać sensu.

Recenzując tę książkę na łamach „Fantastyki”, Joanna Salamończyk nie obawiała się porównań do prozy Borgesa i D'Ormessona, atestując Grundkowskiemu erudycję, inteligencję i dobrą literacką robotę. Oczywiście przy zachowaniu wszelkich potrzebnych proporcji, bo „Annopolis, miasto moich snów” to jednak tylko skromny objętościowo debiut.

Wbrew tytułowi nie chodzi tu o prozę...