Książka jak dla mnie, nie do przebrnięcia. Starałam się,naprawdę. Doczytałam do 48 str i miałam dość. Oddaję do biblioteki bez żadnego żalu i pędzę po jakąś inną, przyjemną dla oka :) Nie polecam.

Książka jak dla mnie, nie do przebrnięcia. Starałam się,naprawdę. Doczytałam do 48 str i miałam dość. Oddaję do biblioteki bez żadnego żalu i pędzę po jakąś inną, przyjemną dla oka :) Nie polecam.

Po długich zmaganiach z powieścią Susan Isaacs, w końcu dobrnęłam do końca. Cóż mogę napisać? Pierwsze 100 stron przeczytałam dość szybko i nawet nie skłamię pisząc, że historia mnie wciągnęła. Jednak później po prostu przekartkowałam książkę, choć zwykle tego nie robię. Bywało zabawnie, ciekawie, momentami nawet przyjemnie! Ale ostatecznie mogę z ręką na sercu stwierdzić, że przez większość czasu wynudziłam się śmiertelnie, poznając losy głównej bohaterki. A będąc już przy bohaterce, autorka stworzyła ciekawą postać. Była to chyba jedyna zaleta całej książki. Dobiegająca czterdziestki, zabawna, zdeterminowana Katie, która postanowi za wszelką cenę dowiedzieć się dlaczego kilkanaście lat temu podzieliła taki, a nie inny los. Lubię bohaterów z którymi można się utożsamić czytając lekturę i pewnie dlatego postanowiłam ją doczytać. Jednak mając do wyboru coś innego, postawiłabym na inną tematykę.

Po długich zmaganiach z powieścią Susan Isaacs, w końcu dobrnęłam do końca. Cóż mogę napisać? Pierwsze 100 stron przeczytałam dość szybko i nawet nie skłamię pisząc, że historia mnie wciągnęła. Jednak później po prostu przekartkowałam książkę, choć zwykle tego nie robię. Bywało zabawnie, ciekawie, momentami nawet przyjemnie! Ale ostatecznie mogę z ręką na sercu stwierdzić,...

Lekka i czasem przyjemna , jednak autorka się skupia głównie na swej bohaterce .Czasem mam wrażenie ,że ona jest tam jedyną postacią .

Lekka i czasem przyjemna , jednak autorka się skupia głównie na swej bohaterce .Czasem mam wrażenie ,że ona jest tam jedyną postacią .