Adres nieznany

"Reacher był jak... coś skonstruowanego przez NASA i IBM na użytek Pentagonu."

Przepadam za klasyką sensacji, w tym za fantastycznie skrojoną serią o Jacku Reacherze. Zaopiniowałam już kilka powieści ("Ostatnia sprawa", "Czasami warto umrzeć", "Zmuś mnie", "Poziom śmierci", "Uprowadzony", "Echo w płomieniach", "Zgodnie z planem"), które można czytać niezależnie od siebie, gdyż nie powstaje odczucie straty i niezrozumienia. Natomiast "Adres nieznany" to zbiór dwunastu krótkich form literackich. Warto po nie sięgnąć, kiedy już przesiąkło się specyficznym klimatem historii z udziałem byłego żandarma wojskowego. Mam wrażenie, że to ukłon autora w stronę miłośników serii, raz na jakiś czas wypuszcza historyjkę, która staje się uzupełnieniem głównego nurtu intrygi, tłumaczy zachowania Reachera, przybliża źródła motywacji i postaw. Książkę sprawnie i szybko czyta się, dobry materiał do przygodowego relaksu w barwach sensacji. Opowiadania prezentują równy poziom, nawet te najkrótsze, pełniące funkcję dopełniającą, zamieszczone na końcu.

Dostajemy efektowne wstawki z życia Jacka Reachera, poznajemy go jako trzynastolatka, już wtedy wykazującego się zaskakującym pędem ku konfliktom i tarapatom, rozwijaniu sprawności fizycznej i sztuk walki, stawania w obronie bliskich. Przeskakujemy na chwilę do młodych lat postaci, przekonujemy się, jak kształtowało się swoiste rozumienie sprawiedliwości i skłonność do obchodzenia prawa. W innych opowiadaniach docieramy do istoty wyjątkowo nadmuchanego ego i uwielbienia dla prowokacji, zawsze kończących się efektownymi walkami wręcz. Śledzimy przykłady wykorzystania siły spostrzegawczości Jacka, potęgi dedukcji, umiejętności kojarzenia faktów, rozpracowywania pionków w szpiegowskiej siatce, mafijnych figur w przestępczej grze, czy rozszyfrowywania kryminalnych zagadek. Reachera poznajemy głównie przez jego własny pryzmat, ale ciekawym zabiegiem jest ukazanie go również oczami innych, jako wrażliwca i samarytanina. Lee Child zapewnia atrakcyjną scenerię akcji, dynamiczne rytmy, a nawet, mimo dość przewidywalnych ruchów kluczowej postaci, przewrotne zakończenia, które tak wyczekuję.

bookendorfina.pl

"Reacher był jak... coś skonstruowanego przez NASA i IBM na użytek Pentagonu."

Przepadam za klasyką sensacji, w tym za fantastycznie skrojoną serią o Jacku Reacherze. Zaopiniowałam już kilka powieści ("Ostatnia sprawa", "Czasami warto umrzeć", "Zmuś mnie", "Poziom śmierci", "Uprowadzony", "Echo w płomieniach", "Zgodnie z planem"), które można czytać niezależnie od siebie,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ksiazka dobra. Nie jest wybitna ale myślę, że warto się z nią zapoznać.

Ksiazka dobra. Nie jest wybitna ale myślę, że warto się z nią zapoznać.

Pokaż mimo to

Tom 12-tu opowiadań o Jacku Reacherze. Widzimy go w wielu odsłonach, od dzieciństwa poprzez całe jego życie. Już jako nastolatek był nieprzeciętnym chłopcem, już wtedy widoczne były wszystkie jego zalety. Potem nabierały tylko polotu i rozmachu. Jest od lat jednym z moich najukochańszych bohaterów… współczesny Superman, obdarzony niezwykłą sprawnością fizyczną i bystrością umysłu, spostrzegawczością, zdolnością logicznego myślenia i dedukcji. Jest w ogóle naj! Nie ima się go upływający czas, kochają go kobiety, mogą na nim polegać potrzebujący pomocy. Drżą przed nim przestępcy… a jeśli nie, to są głupcami i na własnej skórze się o tym przekonują.
Niektóre z opowiadań są bardziej rozbudowane, inne to króciutkie historyjki, będące prawdziwymi perełkami, swoistymi anegdotami z życia Reachera. Wszystkie równie dobre i wciągające.

Tom 12-tu opowiadań o Jacku Reacherze. Widzimy go w wielu odsłonach, od dzieciństwa poprzez całe jego życie. Już jako nastolatek był nieprzeciętnym chłopcem, już wtedy widoczne były wszystkie jego zalety. Potem nabierały tylko polotu i rozmachu. Jest od lat jednym z moich najukochańszych bohaterów… współczesny Superman, obdarzony niezwykłą sprawnością fizyczną i bystrością...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"12 prac....", no właśnie, czyich? Kilka godnych Heraklesa, kilka Herkulesa Poirot, reszta to pomysły raczej z historii o Asterixie, co w sumie dziwić nie powinno, bo Reacher z natury swej jest takim trochę Obelixem na ulicach miast, miasteczek, i pozostałych zakątków USA.
Czytałem, tak jak się czyta Child'a w odsłonie z Reacher'em w roli głównej: lekko, łatwo i przyjemnie.
Kilka z tych opowiadań z powodzeniem mogłoby posłużyć za szkice powieściowe. dlatego jakąś tam wartość mają.
Gwiazdkami nie poszaleję: miały być cztery, ale za nazwisko dałem: 5(!!!).

"12 prac....", no właśnie, czyich? Kilka godnych Heraklesa, kilka Herkulesa Poirot, reszta to pomysły raczej z historii o Asterixie, co w sumie dziwić nie powinno, bo Reacher z natury swej jest takim trochę Obelixem na ulicach miast, miasteczek, i pozostałych zakątków USA.
Czytałem, tak jak się czyta Child'a w odsłonie z Reacher'em w roli głównej: lekko, łatwo i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Adres nieznany" to zbiór opowiadań Lee Childa prezentujących nieznane wcześniej przygody Jacka Reachera, wspominane czasem tylko w jego opowieściach w głównych tomach serii. Dzięki nim poznajemy dzieciństwo Reachera, jego młodość a także kilka historii z czasu wędrówki. Opowiadania są bardzo nierówne, od ciekawy i rozbudowanych, poprzez naiwne do wybitnie słabych i głupich.
Tym nie mniej polecam ją fanom serii, warto poznać głębiej postać Reachera.

"Adres nieznany" to zbiór opowiadań Lee Childa prezentujących nieznane wcześniej przygody Jacka Reachera, wspominane czasem tylko w jego opowieściach w głównych tomach serii. Dzięki nim poznajemy dzieciństwo Reachera, jego młodość a także kilka historii z czasu wędrówki. Opowiadania są bardzo nierówne, od ciekawy i rozbudowanych, poprzez naiwne do wybitnie słabych i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie miałam wcześniej styczności z twórczością Lee Child, więc nie znałam postaci Jacka Reachera. Nie wiem czy dobrze zrobiłam, że zaczęłam akurat od książki „Adres nieznany”, gdyż nie jest to powieść z jedną, zwartą fabułą a 12 opowiadań, których bohaterem jest Reacher w różnych okresach swojego życia. Niektóre z tych opowiadań bardzo mi się podobały, inne mniej. Część z nich była przewidywalna, trochę naciągana, część mało wiarygodna, bo jak to możliwe, by Jack, człowiek bez adresu, bez domu, błąkający się po świecie, wypalony zawodowo były major żandarmerii wojskowej ciągle pojawiał się właśnie tam, gdzie są jakieś kłopoty? 😉 Do tego jego wyjątkowy umysł, spryt i elokwencja (lub gadulstwo) działają niezawodnie we wszystkich trudnych sytuacjach. Czasami opisy wydawały mi się dość długie, zbędne i nużące na tyle, że niektóre fragmenty musiałam czytać dwukrotnie, bo siadała mi koncentracja, jednak inne części książki to nadrabiały, wywoływały szczere rozbawienie – naprawdę uśmiechałam się do książki 😀 Sama postać Reachera jest sympatyczna i zabawna i dla niej samej chętnie kiedyś jeszcze sięgnę po inne książki z nim w roli głównej.

Nie miałam wcześniej styczności z twórczością Lee Child, więc nie znałam postaci Jacka Reachera. Nie wiem czy dobrze zrobiłam, że zaczęłam akurat od książki „Adres nieznany”, gdyż nie jest to powieść z jedną, zwartą fabułą a 12 opowiadań, których bohaterem jest Reacher w różnych okresach swojego życia. Niektóre z tych opowiadań bardzo mi się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze spotkanie z autorem i totalna porażka dla mnie. To było tak denne, przewidujące, niewiarygodnie nudne i kiczowate, że nie mogę uwierzyć, że są pozytywne opinie o tej książce. Opowiadania są naciągane i bzdurne. Szkoda było mojego czasu.

Pierwsze spotkanie z autorem i totalna porażka dla mnie. To było tak denne, przewidujące, niewiarygodnie nudne i kiczowate, że nie mogę uwierzyć, że są pozytywne opinie o tej książce. Opowiadania są naciągane i bzdurne. Szkoda było mojego czasu.

Pokaż mimo to

Przede wszystkim jest to nietypowa forma przedstawienia Jacka Reachera, gdyż do tej pory przyzwyczajeni byliśmy do kilkusetstronicowych fabuł. Tutaj mamy dwanaście opowiadań. Ciekawa odmiana. Jako wielki fan Lee Childa i byłego żandarma nie mogę narzekać.

Już pierwsze opowiadanie „Adres nieznany” pokazało nam klasycznego Reachera, którego pokochaliśmy i kochamy. Schemat doskonale znany, tylko skrócony do kilkudziesięciu stron.

Drugie opowiadanie „Drugi syn” było też zawarte w powieści „Ostatnia sprawa”, ale z przyjemnością je sobie przypomniałem. Autor wraca kilkadziesiąt lat wstecz, Reacher ma 13 lat. A tak o bardzo młodym Jacku mówił jego ojciec. Przedstawię jeden dość długi fragment, który definiował młodego Reachera i definiuje go również kilkadziesiąt lat później. „Z drugim synem problem był zupełnie inny. Wszystko wskazywało na to, że chłopak wyrośnie na olbrzyma. Będzie ważącą jedną ósmą tony masą mięśni. Co stanowiło nieco przerażającą perspektywę. Wielokrotnie wracał do domu pokrwawiony i posiniaczony, ale z tego co wiedział Stan, mniej więcej od piątego roku życia nie przegrał żadnej bójki. Może nigdy żadnej nie przegrał. On też nie był raptusem, ale nie w taki sposób jak jego starszy brat. Joe miał wmontowany permanentny bezpiecznik, a Reacher był nastawiony permanentnie na full auto. Kiedy dorośnie, nic go nie powstrzyma. Będzie niczym siła natury. Stanie się czyimś koszmarem. Nawet jeśli sam nie zaczynał bójek. Matka wpoiła mu wcześnie to co trzeba. Josie była w tym dobra. Wiedziała, czym to może grozić. Wbiła mu więc do głowy, że nigdy, pod żadnym pozorem nie wolno mu wszczynać awantur, lecz może reagować, gdy zrobi to ktoś inny. I warto to było zobaczyć. Podczas walki na noże spryciarz wyciąga spluwę. Reacher detonował bombę wodorową”. Brzmi znajomo? Dla mnie bardzo. ;)

Jeszcze jeden cytat z innego opowiadania. „Niespełna siedemnastoletni Reacher był jak fabrycznie nowa maszyna, lśniąca, naoliwiona i sprężysta, odznaczająca się doskonałą koordynacją ruchów. Jak coś skonstruowanego przez NASA i IBM na użytek Pentagonu”. Obecnie nie jest już tak sprawną maszyną, aczkolwiek nie chciałbym mieć wroga w Reacherze. Nieważne czy ma 13, 17 czy 60 lat.

Nie chcę streszczać każdego opowiadania. Jestem zachwycony niektórymi z nich. Moim zdaniem mają olbrzymi potencjał na bardzo dobre pełnowymiarowe powieści. Doceniam ten zbiór, bo z tych krótkich opowiadań możemy się sporo dowiedzieć. Zwłaszcza poznajemy Reachera na różnych etapach jego życia. Na przykład wyjaśnione jest za co Reacher otrzymał Legię Zasługi. Jeśli mnie pamięć nie myli, to w żadnej części nie było o tym mowy. Jeśli zapomniałem, to przepraszam. Na pewno jeszcze lepiej możemy poznać głównego bohatera. Końcowe opowiadania są bardzo króciutkie, ale sam fakt, że jest w nich Reacher sporo im dodaje. Wydaje nam się, że znamy Reachera, ale te 12 historii sprawią, że poznamy go jeszcze lepiej. Teraz przeczytałem już wszystko w wersji papierowej Lee Childa i z niecierpliwością czekam na kolejną książkę, który będzie już duetem braci Child. Reacher w tym roku obchodzi jubileusz 60 lat. Liczę na jeszcze bardzo długą przygodę z Reacherem.

Przede wszystkim jest to nietypowa forma przedstawienia Jacka Reachera, gdyż do tej pory przyzwyczajeni byliśmy do kilkusetstronicowych fabuł. Tutaj mamy dwanaście opowiadań. Ciekawa odmiana. Jako wielki fan Lee Childa i byłego żandarma nie mogę narzekać.

Już pierwsze opowiadanie „Adres nieznany” pokazało nam klasycznego Reachera, którego pokochaliśmy i kochamy. Schemat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niektóre opowiadania po raz pierwszy na papierze, inne znane już z wcześniejszych wydań, wszystkie po raz pierwszy zgromadzone razem. Każde ciekawe na swój sposób, a w dwóch nawet Reacher nie jest głównym bohaterem. Polecam szczególnie "Adres nieznany" (przywodzi na myśl "Poziom śmierci"), "To nie ćwiczenia", a także "Nowa tożsamość Jamesa Penneya", "Drugi syn", "Wielki skwar" i "Czarna owca". "Małe wojny" warto przeczytać ze względu na obecność Frances Neagley oraz Joego Reachera. Ciekawą pozycją jest też "Każdy w końcu mówi" (Reacher rzekomo pobity). "Nocne jastrzębie" kojarzyć się mogą trochę z "Jutro możesz zniknąć" (Reacher opuszcza metro) i ogólnie jest to względnie nudna lektura. Kontrowersje mogą budzić "Świąteczne tradycje" (Reacher jako Sherlock Holmes na szybko) i "Brak wolnych miejsc" (Reacher oddający małżeństwu swój pokój w hotelu - nawiązanie do Jezusa bardzo na wyrost) druga również w zimowym klimacie. Natomiast kompletną porażką jest "Wchodzi facet do baru". Wszystko w tej historii jest na szybko. Równie dobrze mogłoby jej nie być.

Niektóre opowiadania po raz pierwszy na papierze, inne znane już z wcześniejszych wydań, wszystkie po raz pierwszy zgromadzone razem. Każde ciekawe na swój sposób, a w dwóch nawet Reacher nie jest głównym bohaterem. Polecam szczególnie "Adres nieznany" (przywodzi na myśl "Poziom śmierci"), "To nie ćwiczenia", a także "Nowa tożsamość Jamesa Penneya", "Drugi syn",...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nietypowo rozpocząłem znajomość z Jackiem Reacherem, bo nie od jednej z dwudziestu powieści Lee Childa, ale od zbioru opowiadań, w których pojawia się ten wielce oryginalny bohater. I muszę przyznać, że Mr JR zrobił na mnie osobliwe wrażenie: z jednej strony jest on ucieleśnieniem typowo amerykańskiej skuteczności, a z drugiej ma cechy, które czyniłyby go najzupełniej nieamerykańskim outsiderem: człowiek bez adresu, bez stałego miejsca zamieszkania, bez prawa jazdy, wypalony zawodowo oficer, który po odejściu z armii, chodzi sobie tudy siudy, a niezwykłe przygody same go znajdują. Z łatwością wpada w tarapaty, a później sam konsekwentnie z nich się wydobywa. Człowiek jakby znikąd. Ale doskonale zna amerykańską konstytucję i wie kiedy korzystać ze znajdujących się w niej praw. Ech, co tu mówić, autorowi udało się wykreować nietuzinkową postać. Opowiadania są wszystkie atrakcyjne fabularnie i czyta się je lekko i szybko. Ale odejmuję gwiazdkę za prymitywny i toporny język, co wyraźnie wpływa na przyjemność czytania. Może jeszcze kiedyś sięgnę po jakąś powieść z JR w roli głównej, na pewno to lektura nie do pogardzenia, ale nie będzie to priorytet.

Nietypowo rozpocząłem znajomość z Jackiem Reacherem, bo nie od jednej z dwudziestu powieści Lee Childa, ale od zbioru opowiadań, w których pojawia się ten wielce oryginalny bohater. I muszę przyznać, że Mr JR zrobił na mnie osobliwe wrażenie: z jednej strony jest on ucieleśnieniem typowo amerykańskiej skuteczności, a z drugiej ma cechy, które czyniłyby go najzupełniej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to