Autor - odważnie przyznający się do katolicyzmu dziennikarz i w sposób przekonujący uzasadniający swoją w kościele obecność, mimo, iż niewiele ma on w Polsce dziś wspólnego z przesłaniem Ewangelii (przyjmuję te jego motywacje),a jeszcze przez cztery lata słuchacz seminarium duchownego (więc osoba znająca kościół również od wewnątrz, a nawet głębiej, bo i od strony formacyjnej) - mierzy się z tematem kształtu wzajemnych relacji władzy i kościoła za czasów (czyżby szczęśliwie już nam przemijających?) owej “dobrej zmiany” czy też “biało-czerwonej drużyny”. Jego krytyczny stosunek do tej koegzystencji ujawnia się szybko i wielokrotnie powraca, gdy mówi o “zblatowaniu” tronu z ołtarzem czy “romansie” katolicyzmu z nacjonlizmem.
Książka po kolei zajmuje się więc tematyką współuzależnienia i współszachowania tronu i ołtarza, flirtu (nawet episkopatu) z nacjonalizmem, biowładzy duchownych (głównie nad ciałami kobiet),a wreszcie i panem Jędraszewskim (moim osobistym “ulubienym” funkcjonariuszem kk w Polsce). Następnie - idąc tropem związków przyczyna-skutek - dochodzimy do trwającej właśnie od kilku lat fali odejść wiernych z kościoła, aż do rozdziału finalnego o tytule “Niech zstąpi sekularyzacja i odnowi oblicze tej ziemi”.
Trzeba przyznać, że obraz dzisiejszego kościoła z biskupami popierającymi wszelkie paramilitarne formacje “rycerzy Chrystusa” nie dość, że daleki jest od nauczania i ducha ewangelicznego, to jeszcze skrajnie daleki od postaw i nauczania ludzi prawdziwie w ewangelicznych wezwaniach zanurzonych, a których w kościele nie brakowało jeszcze niedawno. Autor przywołuje istotne teksty profesor Barbary Skargi (żołnierki AK i łagierniczki) - o nieuleganiu ksenofobii i nienawiści, księdza profesora Krzysztofa Pawliny - raport o formacji młodych kleryków, czy wraca do głośnych i historycznych już tekstów Jana J. Lipskiego czy ks. Tischnera. Przywołuje też zapomniane już nieco wystąpienie papieża JPII na forum ONZ w 1995 roku, gdzie znajduje się myśl, że patriotyzmu nie da się pogodzić z nacjonalizmem, a tego ostatniego z Ewangelią, ale też - dziś już wiemy - co to za autorytet moralny, ten cały JPII, by cytować go w poważnych książkach o kościele?
Myślę, że to dobra i ważna książka, a choćby po ilości ocen na LC (2) i o niej tu opinii (0) widać, że kompletnie nieznana i całkowicie niedoceniona. Czytajcie więc ją, kontestatorzy “dobrej zmiany”!

Autor - odważnie przyznający się do katolicyzmu dziennikarz i w sposób przekonujący uzasadniający swoją w kościele obecność, mimo, iż niewiele ma on w Polsce dziś wspólnego z przesłaniem Ewangelii (przyjmuję te jego motywacje),a jeszcze przez cztery lata słuchacz seminarium duchownego (więc osoba znająca kościół również od wewnątrz, a nawet głębiej, bo i od strony...