Dawno nie czytałam czegoś, tak wciągające go... Tytułowe wampirze cesarstwo, świat pogrążony w ciemnościach, dni zlewają się z nocą, a na świecie władze przejmują wampiry. Ludzie stają się bardziej pożywieniem niż rasą głównie rządzącą. Wiara w jednego Boga spaja ludzi i utrzymuje w nich wiarę, że może wkrótce powróci dzień, a wraz z nim zakończy się panowanie krwiopijców. Rody wampirów rosną w siłę, a ich władcy przemieniają coraz więcej ludzi w swych podwładnych. W kontraście do nich stoi zakon w San Michon, który w swoich szeregach skupia mężczyzn z domieszką wampirzej krwi, są to bladokrwisci. Chłopcy zrodzeni z grzechu swej matki z wampirem. Posiadają cechy swych wampirzych ojców. To oni są jedyna bronią przeciwko krwiopijcom. Gabriel de Leon, syn wieśniaczki i kowala, mieszka w niewielkiej wsi i żyje jak normalny chłopiec. Bity i upokarzany przez swego ojca, kochany nader wszystko przez swą matkę, nie zdaje sobie sprawy, że jest bladokrwistym. Od tego momentu zaczyna się, opowiadana przez dorosłego już Gabriela, historia swego losu. W książce mamy trzy płaszczyzny czasowe: teraźniejszość, czasy dzieciństwa i dorastania młodego Leona i jego życie jako bladokrwistego, zabieg ten sprawia, że książkę czyta się w ciągłym napięciu i oczekiwaniu, co było?, co będzie ?. Osobiście nie mogłam oderwać się od lektury, fabuła zaskakuje, forma pisania trzyma w napięciu. Gorąco polecam👍

Dawno nie czytałam czegoś, tak wciągające go... Tytułowe wampirze cesarstwo, świat pogrążony w ciemnościach, dni zlewają się z nocą, a na świecie władze przejmują wampiry. Ludzie stają się bardziej pożywieniem niż rasą głównie rządzącą. Wiara w jednego Boga spaja ludzi i utrzymuje w nich wiarę, że może wkrótce powróci dzień, a wraz z nim zakończy się panowanie krwiopijców....

Jestem w szoku, że książka jest tak dobra

+
- wielowątkowość i rozwinięta fabuła. Czuć powiew świeżości, nie mamy tu utartych schematów, ciągle coś się dzieje. Podejście do tematyki wampirów jako krwiożerczych bestii.
- bohaterowie nie są milutcy, nie są słodko-pierdzący. Popełniają błędy, umierają w strasznych okolicznościach, mają słabości. Tu nie ma czysto dobrych i złych postaci. Każdy walczy i upada.
- książka jest z tych mrocznych. Leje się krew, trup ściele ziemię. Czuć cierpienie i strach ludzi.
- analogia do chrześcijaństwa. Szczególnie wątek, dlaczego modlimy się do narzędzia tortur oraz podjęcie tematu jak w Da Vinci ;)
- przedstawienie fabuły jako wywiadu z wampirem :)
- ilustracje
-autor potrafi zaskoczyć

Książka rozmiaru cegły, ale wciąga niesamowicie. Końcówka otwiera drogę do drugiego tomu, gdzie poznamy dalsze losy bohatera.

/SPOILER/SPOILER/SPOILER/SPOILER
Okazuje się, że autor chyba mocno opierał się na grze "The last of us". Od początku miałam przebłyski, że zamiast wampirów moglibyśmy dać zombie oraz ten dziwny motyw drogi. Zakończenie utwierdza mnie, że zakończenie jest identyczne co do gry.

Jestem w szoku, że książka jest tak dobra

+
- wielowątkowość i rozwinięta fabuła. Czuć powiew świeżości, nie mamy tu utartych schematów, ciągle coś się dzieje. Podejście do tematyki wampirów jako krwiożerczych bestii.
- bohaterowie nie są milutcy, nie są słodko-pierdzący. Popełniają błędy, umierają w strasznych okolicznościach, mają słabości. Tu nie ma czysto dobrych i...

Może i nie jest to miłość, ale na pewno świetnie się bawiłam i byłam wciągnięta w fabułę. I mam jedno pytanie. Kiedy drugi tom?

Może i nie jest to miłość, ale na pewno świetnie się bawiłam i byłam wciągnięta w fabułę. I mam jedno pytanie. Kiedy drugi tom?

Do tej pory w moim serduszku było miejsce dla wampirów Anne Rice i Wampirów ze Świata Mroku. Cóż. W tej ciasnej przestrzeni zagościła trzecia siła, pióra Jaya Kristoffa. I niech mnie wampir po szyi kłem posmyra, ale jakież to było dobre... Mimo kilku zgrzytów.

Chcecie wiedzieć więcej? Zapraszam!
https://kaginbooks.blogspot.com/2024/04/222024-242-jay-kristoff-wampirze.html

Do tej pory w moim serduszku było miejsce dla wampirów Anne Rice i Wampirów ze Świata Mroku. Cóż. W tej ciasnej przestrzeni zagościła trzecia siła, pióra Jaya Kristoffa. I niech mnie wampir po szyi kłem posmyra, ale jakież to było dobre... Mimo kilku zgrzytów.

Chcecie wiedzieć więcej? Zapraszam!
https://kaginbooks.blogspot.com/2024/04/222024-242-jay-kristoff-wampirze.html

Do połowy ciężko było się wciągnąć, ale potem to już poleciało ;)

Do połowy ciężko było się wciągnąć, ale potem to już poleciało ;)

Na początku bardzo zmęczyło mnie to że wszystko jest najpiękniejsze, największe, bohaterowie są nieziemsko silni i wszystko ogólnie jest naj. Uważałam to że dość komiczny zabieg, który nie wypadł najlepiej. Im dłużej zagłębiałam się jednak w tą historię tym bardziej rozumiałam że ten początek musiał mieć miejsce abyśmy mogli rozumieć i poznać świat przedstawiony. Ah jak się zakochałam w tej historii. Bohaterowie są napisani świetnie, prowadzą ciekawe rozmowy, ich motywacja jest interesująca i naprawdę polecam z gorącym sercem. Czekam na kolejne części.

Na początku bardzo zmęczyło mnie to że wszystko jest najpiękniejsze, największe, bohaterowie są nieziemsko silni i wszystko ogólnie jest naj. Uważałam to że dość komiczny zabieg, który nie wypadł najlepiej. Im dłużej zagłębiałam się jednak w tą historię tym bardziej rozumiałam że ten początek musiał mieć miejsce abyśmy mogli rozumieć i poznać świat przedstawiony. Ah jak się...

wow! nie spodziewałam się, że będę w stanie przeczytać taką cegłę a po zakończeniu od razu sięgnęłabym po 2 taką xDDDD

wow! nie spodziewałam się, że będę w stanie przeczytać taką cegłę a po zakończeniu od razu sięgnęłabym po 2 taką xDDDD

Szczerze, po kolejnej powieści o wampirach nie spodziewałem się, że tak mi się spodoba. Wspaniała i zachwycająca od samego początku. Świetna historia, świetna narracja, skomplikowane, głębokie postaci. Szczerze polecam.

Szczerze, po kolejnej powieści o wampirach nie spodziewałem się, że tak mi się spodoba. Wspaniała i zachwycająca od samego początku. Świetna historia, świetna narracja, skomplikowane, głębokie postaci. Szczerze polecam.

Genialna

Genialna

Bezdzień przyszedł nagle, nastała ciemność, zasłoniła słońce, a to co ukrywało się w mroku wyszło, narodziło się od nowa i zaczęło pochłaniać, mordować i zjadać wszystko co zostało. Ratunkiem jest legendarny Graal, który niektórzy usilnie pragną znaleźć.

Każdy zna wampiry to dzięki Kristoffowi możemy je poznać tak jak powinny być przedstawione: jako krwiożercze, żądne władzy, niekiedy niemyślące potwory, które chcą zawładnąć całym światem. Styl gotycki, mroczny, tajemniczy. Historia opowiedziana w formie pamiętnika jeden spisuje historię drugiego. Na świecie został jeden srebrnoświęty, a pijawki bardzo chcą poznać jego historię. Kim jest ten „święty”? Jak można się domyślić – walczy z tymi krwiopijcami, czy tylko? Nie, jest bardziej rozbudowany, a nie o to chodzi aby poznać historię zanim się ją rozpocznie. W głównej mierze opieramy się tutaj na wierze i zawsze mam problem z takimi historiami. Autor tak jak w Bożogrobiu przedstawia to jako coś nie pięknego, podaje wady, to jest ona potrzebna przez wzgląd na historię i wszystko toczy się wokół niej. Dlaczego mam z nimi problem? Ponieważ po jakimś czasie zaczyna mnie nużyć wielorakość słów „bożych”, odniesień i nawet kiedy zastępują ją wulgaryzmy to w dalszym ciągu jest tego za dużo. Wszystko kręci się wokół tego, przeplata się to z historią to dla mnie jest po prostu tego zbyt wiele.

Autor ma świetne pióro, dogłębnie możemy poznać opisy, szczegóły w szczególności walki są miodem na moje serducho i czyta się je tak płynnie jakby się oglądało bardzo dobrze zrobiony film. Nie są spłycone, rozwinięte dostatecznie, wyszczególnione, zaakcentowane w odpowiednich momentach. Trzeba przyznać, że ma chłop łeb na karku i jak stworzy historie to jej detale są niesamowite. Od tej historii bije oryginalność – indywidualny system magiczny, który oczywiście nie jest w pełni rozwinięty i ma przed nami więcej tajemnic niż sądziliśmy z początku. Świat, który aż prosi się aby go poznać, zwiedzić i na pewno w nim nie mieszkać. Droga, którą przebywa nasz bohater w szczegółach opisuje trudy życia związane z pojawieniem się bezdnia, ukazuje każdą warstwę społeczną, charakter ludzi, dodatkowo zawsze napatoczy się coś nieoczywistego jako taki smaczek w całej przygodzie – to jest chyba najlepsze w tej historii: nigdy nie wiesz co Cię czeka na następnej stronie. Akcja to czysty majstersztyk: tonuje, aby w pewnym momencie lecieć na łeb na szyję, w pewnym momencie zapomniałam o "bożym" świecie.

Mogła bym jeszcze wymieniać i wymieniać zalety tej historii i to jak przez prawie 900 stron przepłynęliśmy, pośmialiśmy się, mieliśmy ciarki na plecach, a to ile razy przeklęliśmy pod nosem to aż nie bywałe. To trzeba lubić, ta książka wymaga od czytelnika pełnego skupienia: dużo szczegółów, nazw, postaci. Dodatkowo każda księga pokazuje inny wątek w życiu Leon co jest cudownie zaakcentowane i nie ma opcji żebyście się pogubili i nie wiedzieli gdzie jesteście, czy w którym momencie akurat wylądowaliście. Ostatnie 300 stron wchłonięte w jeden wieczór. Czekam, z niecierpliwością na kolejny tom.

Bezdzień przyszedł nagle, nastała ciemność, zasłoniła słońce, a to co ukrywało się w mroku wyszło, narodziło się od nowa i zaczęło pochłaniać, mordować i zjadać wszystko co zostało. Ratunkiem jest legendarny Graal, który niektórzy usilnie pragną znaleźć.

Każdy zna wampiry to dzięki Kristoffowi możemy je poznać tak jak powinny być przedstawione: jako krwiożercze, żądne...