Będę udawać, że ta część nigdy nie powstała. Poświęcenie 2 książek postaci, która nigdy nawet nie przeprosiła za swoje żałosne zachowanie to zwykle marnotrawstwo papieru. Dwory powinny się zakończyć na 3 pierwszych książkach.

Będę udawać, że ta część nigdy nie powstała. Poświęcenie 2 książek postaci, która nigdy nawet nie przeprosiła za swoje żałosne zachowanie to zwykle marnotrawstwo papieru. Dwory powinny się zakończyć na 3 pierwszych książkach.

niesamowicie nudna

niesamowicie nudna

Żałuję, że siostry Feyry w ogóle zostały wciągnięte w tą piękną krainę, a ta książka to już całkowita tragedia. Z przepięknego świata fae i pięknych opisów dworów przechodzimy do historii depresji i opisu zmagania się z traumą najstarszej siostry głównej bohaterki (Nesty). Nuda, trauma, nuda, trauma i sex. Jakbym chciała poczytać o traumie, to kupiłabym książkę psychologiczną. Nie kupuję też żadnych usprawiedliwień poprzednich zachowań Nesty - jestem w szoku, że na najmniej wartościowa postać z książki zmarnowane zostało tyle stron i papieru, zamiast rozszerzyć nam historię innych ciekawych bohaterów i świata dworów. Wielka szkoda.
Generalnie strata czasu, papieru i pieniędzy. Przeczytałam tylko po to, żeby zacząć Szklany Tron i Księżycowe Miasto, które podobno łączą się ze sobą.

Żałuję, że siostry Feyry w ogóle zostały wciągnięte w tą piękną krainę, a ta książka to już całkowita tragedia. Z przepięknego świata fae i pięknych opisów dworów przechodzimy do historii depresji i opisu zmagania się z traumą najstarszej siostry głównej bohaterki (Nesty). Nuda, trauma, nuda, trauma i sex. Jakbym chciała poczytać o traumie, to kupiłabym książkę...

Po wcześniejszej części sceptycznie zaczęłam czytać kolejny tom. Jednak im głębiej w nią wczytywałam tym bardziej mi się podobała. Dzięki pokazaniu historii i wnętrza Nesty oraz Kasjana cała opowieść stała się pełniejsza.

Po wcześniejszej części sceptycznie zaczęłam czytać kolejny tom. Jednak im głębiej w nią wczytywałam tym bardziej mi się podobała. Dzięki pokazaniu historii i wnętrza Nesty oraz Kasjana cała opowieść stała się pełniejsza.

Od pierwszej części nie lubiłam Elainy i Nesty Archeron. Siostry Feyry po prostu działały mi na nerwy. O ile Elaina miała jeszcze dobre cechy, które dałoby się polubić, to arogancka Nesta była wprost nie do zniesienia.

Przyznam, że ta książka zmieniła nieco moje nastawienie do niej. Kiedy autorka przybliżyła mi, co dzieje się w jej wnętrzu, to nawet zaczęłam jej współczuć. Zrobiło mi się przykro, tak jak jej, kiedy nie znalazła w nowym domu Feyry i Rhysanda żadnego obrazu, który by ją przedstawiał. Kiedy poznałam te wszystkie traumy i ogromną stratę, z którą się zmaga, to nie dziwiłam się jej sposobami radzenia sobie z nimi. A prawda jest taka, że sobie nie radziła. Nieświadomie doprowadzała do swojej destrukcji oraz odpychała każdą bliską osobę, aby nie zranić się jeszcze bardziej.

Wszystko zmieniło się, kiedy została odesłana do Domu Wiatru razem z Kasjanem. Kiedy Feyra wyznaczyła jej codzienne zadania, dzięki którym nawiązała przyjaźń. Zdobyła cel w życiu i zbliżyła się do Kasjana. W treningach odnalazła ujście gniewu i złości. Odnalazła ulgę. Zaprzyjaźniła się nawet z samym Domem, który okazał się mieć własną świadomość. Dzięki przyjaciołom staje się wojowniczką, która nigdy więcej nie zamierza być słaba. Która będzie wiedziała jak się bronić oraz jak pokonać swoich wrogów.

Żeby nie było tak smutno i negatywnie przez uczucia Nesty, autorka idealnie wplotła wiele scen zabawnych oraz tych nieco bardziej gorących.

Z pewnością wiele się dzieje w pierwszej części "Dworu srebrnych płomieni". Intryguje mnie moc Nesty i jej żelazny upór oraz wola. Poznałam ją na tyle dobrze, żeby się przekonać, że ma dobre serce. A za swoich bliskich jest gotowa oddać życie.

Ogromnie brakowało mi perspektywy Feyry i Rhysanda, ale staram się zrozumieć zamysł autorki, aby pokazać historię z trochę innej strony. Skupiając się na kimś, kto nie odnalazł takiego szczęścia jak książęca para. Jednak i u nich okazuje się nie być za kolorowo. Martwi mnie poród Feyry i trzymam kciuki, aby znaleźli jakiś sposób. Chciałabym, aby zarówno ona jak i dziecko wyszli z tego bez szwanku.

Od pierwszej części nie lubiłam Elainy i Nesty Archeron. Siostry Feyry po prostu działały mi na nerwy. O ile Elaina miała jeszcze dobre cechy, które dałoby się polubić, to arogancka Nesta była wprost nie do zniesienia.

Przyznam, że ta książka zmieniła nieco moje nastawienie do niej. Kiedy autorka przybliżyła mi, co dzieje się w jej wnętrzu, to nawet zaczęłam jej współczuć....

W kontynuacji serii autorka skupiła się na najstarszej z sióstr Archeron. Nesta ma problem z odnalezieniem się w nowej rzeczywistości. Źle idzie jej przystosowanie się do nowego ciała i umiejętności. Nie jest też w stanie poradzić sobie ze stratami jakie poniosła w wyniku wojny. Swoim zachowaniem przysparza siostrze wiele wstydu, zaciąga niebotyczne długi, aż w końcu książęca para mówi jej dość. Feyra odsyła Nestę do Domu Wiatru wraz z Kasjanem, który otrzymał zadanie trenowania Nesty między jej dyżurami w bibliotece. Oboje niekonieczne dążą się sympatią, ale w ten sposób zostają zmuszeni do przebywania ze sobą i odbycia wielu niewygodnych rozmów.

Zacznę od tego, że problemy z komunikacją między bohaterami doprowadzały mnie do szału. Bardzo nie lubię tego motywu, szczególnie jeśli stanowi on jedno z narzędzi by utrzymywać napięcie/niechęć między postaciami. Przez to, że mamy w tej książce POV zarówno Nesty jak i Kasjana, miałam momentami ochotę rwać sobie włosy z głowy. Ewidentnie mają się ku sobie, ale jednocześnie z góry zakładają, że nic nie znaczą dla tego drugiego. Mam wrażenie, że cały Dwór Nocy wiedział przynajmniej o uczuciach Kasjana, ale nikt nie miał odwagi powiedzieć tego na głos. Gdyby Kasjan i Nesta po prostu siedli, porozmawiali ze sobą przez dziesięć minut... Uważam, że oszczędziliby sobie w ten sposób wielu nerwów (i wstydliwych sytuacji...).

Obie części bardzo mi się dłużyły. Ciężko znaleźć w nich punkt zaczepienia, gdyż dzieje wszystko i nic. Dodatkowo, ciągle przypomina się czytelnikowi o zagrożeniu ze strony ludzkich królowych, ale prawdę mówiąc tego wątku jest tyle co kot napłakał.

Niektóre elementy skorzystałyby na tym, gdyby były umieszczone w poprzednich książkach. Uważam, że ich ładunek emocjonalny byłby o wiele większy, przywiązanie do głównych postaci i ich relacji również.

Finał wątku Skarbów bardzo mnie rozczarował. Był krótki i właściwie skończył się tak szybko jak się zaczął. Maas budowała wokół niego napięcie i atmosferę grozy tak długo, że naprawdę liczyłam na więcej. Miałam wrażenie, że autorce tak śpieszyło się z powrotem do Feyry, że rozwiązała akcję w mgnieniu oka i przeniosła nas do domu książęcej pary zanim na dobre w tę akcję się wkręciłam.

Podsumowując, jestem rozczarowana tym tomem „Dworów…”, aczkolwiek jest to ważna pozycja ze względu na niektóre wydarzenia czy rozwój postaci. Dla mnie ta historia jest nieco wymuszona, zawiera wiele powtórzeń z poprzednich tomów, a rozłożenie wątków jest nierównomierne.

W kontynuacji serii autorka skupiła się na najstarszej z sióstr Archeron. Nesta ma problem z odnalezieniem się w nowej rzeczywistości. Źle idzie jej przystosowanie się do nowego ciała i umiejętności. Nie jest też w stanie poradzić sobie ze stratami jakie poniosła w wyniku wojny. Swoim zachowaniem przysparza siostrze wiele wstydu, zaciąga niebotyczne długi, aż w końcu...

Książka zasługuje na 3 gwiazdki. Jedna dodatkowa znalazła się tu tylko względu na moją sympatię do Rhysanda.
Osobiście udusiłabym Neste gołymi rękoma. Jest okropna i rozszczeniowa. Ta część nie wniosła niczego więcej do fabuły poza jeszcze większą niechęcią do Nesty. I ciężko jest się czegoś więcej dowiedzieć jak tutaj czytamy o nienawiści Nesty i Kaspiana do siebie albo o tym jak się bzy##ją.
Jestem ogromnie rozczarowana tym tomem.

Książka zasługuje na 3 gwiazdki. Jedna dodatkowa znalazła się tu tylko względu na moją sympatię do Rhysanda.
Osobiście udusiłabym Neste gołymi rękoma. Jest okropna i rozszczeniowa. Ta część nie wniosła niczego więcej do fabuły poza jeszcze większą niechęcią do Nesty. I ciężko jest się czegoś więcej dowiedzieć jak tutaj czytamy o nienawiści Nesty i Kaspiana do siebie albo o...

Mimo wszystko, za dużo gadania, chodzenia po schodach i myślenia o seksie (myśl o trójkącie Nesty z Cassianem i Azrielem mnie dobiła - proszę zostawić Azriela w spokoju). Poza tym ujdzie. Fabuła jakaś tam jest, można w to uwierzyć. No i nasza Nesta, chwilę ją lubię, chwilę nie cierpię i tak w kółko. Druga część jeszcze przede mną i dobrniemy do końca (przynajmniej jak na razie)

Mimo wszystko, za dużo gadania, chodzenia po schodach i myślenia o seksie (myśl o trójkącie Nesty z Cassianem i Azrielem mnie dobiła - proszę zostawić Azriela w spokoju). Poza tym ujdzie. Fabuła jakaś tam jest, można w to uwierzyć. No i nasza Nesta, chwilę ją lubię, chwilę nie cierpię i tak w kółko. Druga część jeszcze przede mną i dobrniemy do końca (przynajmniej jak na razie)

Nie czytało się jakoś tragicznie, ale jak mam być szczera, to ta książka opowiada głównie o tym, jak trudny charakter ma Nesta, większość scen to jej treningi tudzież seks z Kasjanem…dopiero pod koniec niby jakaś akcja, ale tak naprawdę jest ona dla mnie BARDZO na siłę. Kościej, Briallyn…nic tu się nie trzyma kupy. Feyra i Rhys tez jakby nie tacy jak wcześniej. Według mnie cała seria powinna zakończyć się na książce nr 3.

Nie czytało się jakoś tragicznie, ale jak mam być szczera, to ta książka opowiada głównie o tym, jak trudny charakter ma Nesta, większość scen to jej treningi tudzież seks z Kasjanem…dopiero pod koniec niby jakaś akcja, ale tak naprawdę jest ona dla mnie BARDZO na siłę. Kościej, Briallyn…nic tu się nie trzyma kupy. Feyra i Rhys tez jakby nie tacy jak wcześniej. Według mnie...