Jak dla mnie to bełkot wzorowany chyba na Tomaszu Pułce, który oprócz zaburzeń psychicznych posiadał niesamowity talent, w jakiś sposób trafiający do serca odzwierciedlając wrażenia z dzisiejszego postrzępionego świata. Niemniej autor nieraz przemawia do rozumu i uderza w duszę paroma sensownymi zdaniami, chociaż największą głębię posiada w tym wszystkim recenzja literaturoznawcy Tomasza Kunza. Często wiersze sprawiają wrażenie początkującego poety, który nie wiedząc, jak podzielić wersy, szatkuje owe bez końca, w danym przypadku przecinkami. Zdaję sobie sprawę, że wielu osobom się to może podobać, większość ludzi nie potrafi wszak sklecić poprawnie zdania, a ci, którzy to umieją, nie posiadają z reguły talentu. Myślę, że autor ma takowy i jego następna książka może być naprawdę dobra. Obecna jest jednak tyle neurotyczna, co powtarzalna i nieprzekonująca. Jedyne co ją ratuje to miłość do poezji, wolność artystyczna i jakiś pierwiastek nienawiści podobny do Rafała Wojaczka, kwestionujący nieodzowne instynkty (w przesyconym nimi jak zwykle kontekście kulturowym, więc poniekąd zrozumiale)

Jak dla mnie to bełkot wzorowany chyba na Tomaszu Pułce, który oprócz zaburzeń psychicznych posiadał niesamowity talent, w jakiś sposób trafiający do serca odzwierciedlając wrażenia z dzisiejszego postrzępionego świata. Niemniej autor nieraz przemawia do rozumu i uderza w duszę paroma sensownymi zdaniami, chociaż największą głębię posiada w tym wszystkim recenzja...