Kolejna powieść z serii o komisarzu Brunettim. Dużo w tej książce osobistych rozważań bohaterów na temat życia, mało zaś wątku detektywistycznego. Polecam fanom serii, osoba chcąca przeczytać kryminał może się trochę zawieść.

Kolejna powieść z serii o komisarzu Brunettim. Dużo w tej książce osobistych rozważań bohaterów na temat życia, mało zaś wątku detektywistycznego. Polecam fanom serii, osoba chcąca przeczytać kryminał może się trochę zawieść.

Przy tej serii trzyma mnie tylko odmalowana ze smakiem i miłością Wenecja. Wątek kryminalny jest jakby na doczepkę, nie tylko nie wciąga, ale i widać, że nie ma już w nim nawet pozorów pracy detektywistycznej. Całą robotę odwala za filozofujących policjantów sekretarka Elletra, która w serii robi za deux ex machina i na pstryknięcie palcami znajduje dowolne dane w odmętach internetów.

Wątek obyczajowy z kolei nie zagłębia się w żaden istotny problem i ustami bohaterów powierzchownie "marudzi" na rzeczywistość. Bohaterowie zresztą w ogóle mają specyficzną manierę prowadzenia dialogów, zupełnie jakby nie prowadzili śledztwa, tylko niespiesznie bzdurzyli sobie wieczorem przy kieliszku wina.

Mimo to kiedyś z pewnością wrócę od tej serii.

Przy tej serii trzyma mnie tylko odmalowana ze smakiem i miłością Wenecja. Wątek kryminalny jest jakby na doczepkę, nie tylko nie wciąga, ale i widać, że nie ma już w nim nawet pozorów pracy detektywistycznej. Całą robotę odwala za filozofujących policjantów sekretarka Elletra, która w serii robi za deux ex machina i na pstryknięcie palcami znajduje dowolne dane w odmętach...

"Jak różnych wrażeń może dostarczyć życie."

Przyznaję, że pierwszy raz weszłam w tę serię kryminalną, skusiłam się przede wszystkim tym, że akcja dzieje się w moim ulubionym mieście - Wenecji. I tak jak miałam przyobiecane zapowiedziami, wenecki klimat otulał każdą stronę powieści, miałam nawet wrażenie, że to właśnie Wenecja stała się główną bohaterką, zaś zagadka detektywistyczna rozgrywała się, choć w bardzo bliskim otoczeniu, to jednak tle. Odpowiadało mi to, tym bardziej, że Donna Leon prowadziła po prawdziwych uliczkach i mostach, kluczyła w zaułkach miasta, wędrowała do mniej znanych miejsc, chociaż nie pomijała uwzględnionych w turystycznych przewodnikach.

Wierne oddanie zwykłej codzienności mieszkańców Wenecji, życia w historycznym miejscu, wielowiekowych domach, robiło ogromne wrażenie, dawało pożywkę dla wyobraźni. Jak bym się czuła, gdybym na stałe mieszkała w Wenecji, dokąd bym szła na filiżankę kawy i ciasteczko? Wiele przyjemności sprawiło nakładanie obrazów Wenecji z powieści na obrazy wydobywane ze wspomnień po osobistych wizytach w niej. Czułam prawdziwość scenerii akcji. Ale autorka ukazała również problemy, z jakimi zmagało się miasto. Poderwała w górę romantyczną kurtynę skojarzeń z Wenecją i wystawiła ją na szarą powszedniość, przez którą przebijały się cienie przestępstw, wszechobecna na każdym kroku korupcja, objawiająca się pod różnymi formami.

Donna Leon niespiesznie rozwijała fabułę, koncentrowała się na detalach tylko pozornie zbędnych. Wpadłam w sidła wytworzonej przez nich atmosfery, chciałam jeszcze więcej. Styl narracji biegł w inteligentnym nurcie, na wysokim poziomie obserwacji i postrzegania, zgrabnym i przyjaznym. Niewątpliwy mocny walor książki. Atrakcyjna oprawa to coś, co mocno przyciągało do "Pokusy przebaczenia", jednak miłośnicy mocnych propozycji kryminalnych mogli czuć się zawiedzeni niezbyt dużym rozwinięciem detektywistycznej zagadki i powolnym tempem rozwiązywania. Komisarz Guido Brunetti wyjaśniał wyciek informacji z komendy policji, narkotykowe zagrożenia w prywatnym liceum, nocne pobicie mężczyzny u stóp jednego z licznych weneckich mostów.

Z jednej strony byłam pod wrażeniem realnych proporcji intrygi i dochodzenia, z drugiej chciałam większej wnikliwości i spektakularności. Kiedy już wbiłam się w konwencję kryminału, poczułam się w nim komfortowo. Spodobało mi się wiele bezpośrednich odniesień do weneckich miejsc, języka i mentalności mieszkańców. Powieść miała w sobie coś, co sprawiło, że miło się w niej odnalazłam. Wabiły przekonujące portrety postaci, chciałam przyglądać się ich życiu osobistemu i prywatnemu. Liczę, że pozostałe części serii intensywniej będą wciągały, zaprezentują się z nowej rozbudowanej odsłony kryminalnej, ale jednocześnie znajomego kolorytu i charakteru.

bookendorfina.pl

"Jak różnych wrażeń może dostarczyć życie."

Przyznaję, że pierwszy raz weszłam w tę serię kryminalną, skusiłam się przede wszystkim tym, że akcja dzieje się w moim ulubionym mieście - Wenecji. I tak jak miałam przyobiecane zapowiedziami, wenecki klimat otulał każdą stronę powieści, miałam nawet wrażenie, że to właśnie Wenecja stała się główną bohaterką, zaś zagadka...

Kolejna książka z cyklu. Tylko tyle i aż tyle. Bez dreszczyku emocji, niestety. Donna Leon już jakiś czas temu straciła pazur. Pozostała tylko Wenecja i inni ulubieni bohaterowie. Komisarz Brunetti ciągle gustuje w greckiej klasyce, jego dzieci wiecznie są nastolatkami ( po ponad 20 latach),Paola nadal pysznie gotuje, Patta nadal jest idiotą, Scarpa gnidą a senorina Elletra hakerką. Akcja niespieszna i niezbyt interesująca. Wkradła się rutyna. Ale wielbiciele serii i tak przeczytają.

Kolejna książka z cyklu. Tylko tyle i aż tyle. Bez dreszczyku emocji, niestety. Donna Leon już jakiś czas temu straciła pazur. Pozostała tylko Wenecja i inni ulubieni bohaterowie. Komisarz Brunetti ciągle gustuje w greckiej klasyce, jego dzieci wiecznie są nastolatkami ( po ponad 20 latach),Paola nadal pysznie gotuje, Patta nadal jest idiotą, Scarpa gnidą a senorina...

Spędziłam część upalnego lipca we włoskiej Toskanii, zatem lektura oddająca chłód listopada w Wenecji działała jak klimatyzacja!

Komisarz Brunetti prowadzi śledztwo i jednocześnie rozwiązuje dylematy moralne opierając się o swą ukochaną literaturę klasyczną. A w Wenecji przecież nie zdarzają się napady uliczne, chyba że…?

Zapraszam na www.czytaska.pl do Wenecji chłodnej i mrocznej zarazem…

Spędziłam część upalnego lipca we włoskiej Toskanii, zatem lektura oddająca chłód listopada w Wenecji działała jak klimatyzacja!

Komisarz Brunetti prowadzi śledztwo i jednocześnie rozwiązuje dylematy moralne opierając się o swą ukochaną literaturę klasyczną. A w Wenecji przecież nie zdarzają się napady uliczne, chyba że…?

Zapraszam na www.czytaska.pl do Wenecji chłodnej i...

Chociaż z wydawnictwem @oficyna_noir_sur_blanc współpracuję od jakiegoś czasu, to nie miałam możliwości przeczytania ani jednego wcześniejszego tomu tej serii.

Jak dla mnie jest to powieść z wątkiem kryminalnym, w którym komisarz Brunetti prowadzi dochodzenie w sprawie nocnej napaści na pewnego mężczyznę.
Mimo, że sprawa dochodzeniowa toczy się bardzo powoli, to przez dociekliwość komisarza dowiemy się o przekrętach i wykorzystywaniu ich do niecnych celów. A chodzi tu o omijanie prawa w celu wzbogacenia się kosztem biednych, chorych i niczego nie podejrzewahacych starszych ludzi.

Autorka wraz z komisarzem prowadzącym śledztwo zaprasza nas do Wenecji, gdzie oprócz prowadzących czynności dochodzeniowych można poczuć przechadzając się uliczkami, zapach kawy i ciasta.
Jaki będzie finał poszukiwań prawdy przez komisarza co tak naprawdę się stało?
Zapraszam do lektury, która z pewnością mimo swego powolnego biegu znajdzie swoich zwolenników.

POLECAM !!!

Chociaż z wydawnictwem @oficyna_noir_sur_blanc współpracuję od jakiegoś czasu, to nie miałam możliwości przeczytania ani jednego wcześniejszego tomu tej serii.

Jak dla mnie jest to powieść z wątkiem kryminalnym, w którym komisarz Brunetti prowadzi dochodzenie w sprawie nocnej napaści na pewnego mężczyznę.
Mimo, że sprawa dochodzeniowa toczy się bardzo powoli, to przez...

Jak przypomina wydawnictwo czytam je od 30 lat, od pierwszej wydanej u nas części, ale od pewnego momentu nie śmiem już ich nazywać kryminałami. To powieści społeczno-obyczajowe z wątkiem kryminalnym, w których autorka pochyla się nad sytuacją Włoch i włoskiego społeczeństwa. Przede wszystkim korupcja i nepotyzm, omijanie prawa, by się bogacić kosztem tych, których można oszukać. Ale też narkotyki, swobodnie dostępne, plaga współczesności. W tym tomie komisarz prowadzi śledztwo w sprawie nocnego napadu na mężczyznę. Jego żona wcześniej zgłaszała sprawę handlu narkotykami w elitarnej szkole syna. Czy te sprawy się łączą? Może znajdzie inny trop? Sam komisarz jest ciekawą postacią, odbiega od typowych bohaterów. Prowadzi szczęśliwe życie rodzinne, nie nadużywa ani trunków ani przemocy, nigdy nie zdarzyło mu się strzelać do podejrzanego. Jest wielbicielem literatury antycznej. W pracy musi znosić przełożonego karierowicza, którego nie szanuje, co dla człowieka inteligentnego jest ciężkie. Jest jednym z tych, którzy wierzą w sprawiedliwość i słuszność swojej pracy. Trochę idealista, trochę ironiczny cynik. A może ostatni szeryf Wenecji?

Jak przypomina wydawnictwo czytam je od 30 lat, od pierwszej wydanej u nas części, ale od pewnego momentu nie śmiem już ich nazywać kryminałami. To powieści społeczno-obyczajowe z wątkiem kryminalnym, w których autorka pochyla się nad sytuacją Włoch i włoskiego społeczeństwa. Przede wszystkim korupcja i nepotyzm, omijanie prawa, by się bogacić kosztem tych, których można...

Dla wielbicieli serii, chociaż mam problem z cudownym zatrzymaniem czasu w odniesieniu do głównych bohaterów. Dobrze, że świat na zewnątrz przynajmniej trochę ku nam się przybliża.
No i ta Wenecja!

Dla wielbicieli serii, chociaż mam problem z cudownym zatrzymaniem czasu w odniesieniu do głównych bohaterów. Dobrze, że świat na zewnątrz przynajmniej trochę ku nam się przybliża.
No i ta Wenecja!

Klasyczny Brunetti! Warto przeczytać.

Klasyczny Brunetti! Warto przeczytać.

Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)

Niezwykle polecam wszystkim! Doskonała seria :)