Sprawa osobista

Da się czytać.

Da się czytać.

Pokaż mimo to

"Sprawa osobista" to całkiem niezły Ryczer,pod warunkiem,że zaraz na początku wyłączymy logikę i po prostu będziemy czytać. Dlaczego ? (kto nie czytał,ostrzegam,że zdradzam treść)
Pierwsze salto mortale to sama intryga,że amerykański generał wraz z podległymi sobie służbami organizuje zamach na francuskiego prezydenta, woow, głupiej się nie dało ?
Kolejny absurd,ro ogień wylotowy zdradzający wyborowego snajpera - dla osób trochę czytających czy oglądających filmy jest oczywiste,że pierwszą zasadą snajpera jest ukrycie swojego stanowiska i ognia wylotowego, Snajper nie robiący tego to jakiś zupełny amator.
Gang Wietnamczyków pomagający w zamachu na prezydenta Francji w zamian za drobną przysługę - kolejny absurd. Taki gang popełniłby samobójstwo , bo sprawa tej rangi sprowadziłaby na niego tabun służb, policji,śledztw, inwigilacji aresztowań itp. I jeszcze Wietnamczycy. Budynek , z którego ktoś strzelał byłby na okres śledztwa otoczony, pilnowany, pełen ekspertów szukających nawet minimalnego śladu zdradzającego strzelca czy pomagierów. A w książce jest tam pusto,pilnuje konsjerżka. Wystarczy. Innych już nie chce mi się wymieniać. Ale polecam. Tak to z tym Ryczerem, narzekamy i czytamy kolejnego.

"Sprawa osobista" to całkiem niezły Ryczer,pod warunkiem,że zaraz na początku wyłączymy logikę i po prostu będziemy czytać. Dlaczego ? (kto nie czytał,ostrzegam,że zdradzam treść)
Pierwsze salto mortale to sama intryga,że amerykański generał wraz z podległymi sobie służbami organizuje zamach na francuskiego prezydenta, woow, głupiej się nie dało ?
Kolejny absurd,ro ogień...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzyma w napięciu.

Trzyma w napięciu.

Pokaż mimo to

Dobrze napisana, trzymająca w napięciu sensacja, pod względem stylistycznym też całkiem, całkiem - ukłony w stronę tłumacza:)Jak tak dalej pójdzie, poczytam i inne części cyklu, bo odpoczynek z taką powieścią jest przyjemnością. Imponuje mi znajomość miejsc, opisywanych przez autora. Jest to - zwłaszcza w czasie pandemii - jakaś namiastka podróży.

Dobrze napisana, trzymająca w napięciu sensacja, pod względem stylistycznym też całkiem, całkiem - ukłony w stronę tłumacza:)Jak tak dalej pójdzie, poczytam i inne części cyklu, bo odpoczynek z taką powieścią jest przyjemnością. Imponuje mi znajomość miejsc, opisywanych przez autora. Jest to - zwłaszcza w czasie pandemii - jakaś namiastka podróży.

Pokaż mimo to

Nie wiem co z tą książką jest nie tak. Wydaje się słaba. Nie wiem czy to dlatego, że zabrałem się za nią zaraz po przeczytaniu jednej z pozycji Jo Nesbo, do którego Childowi jeszcze brakuje, czy może rzeczywiście słaba książka. Ma oczywiście swoje plusy: jak zawsze niezawodny Reacher i jego zasady oraz nieszablonowy sposób działania. Minusów znacznie więcej :(

Nie wiem co z tą książką jest nie tak. Wydaje się słaba. Nie wiem czy to dlatego, że zabrałem się za nią zaraz po przeczytaniu jednej z pozycji Jo Nesbo, do którego Childowi jeszcze brakuje, czy może rzeczywiście słaba książka. Ma oczywiście swoje plusy: jak zawsze niezawodny Reacher i jego zasady oraz nieszablonowy sposób działania. Minusów znacznie więcej :(

Pokaż mimo to

"Jak po sznurku" - to wyrażenie najczęściej przypominało mi się podczas mojego pierwszego spotkania z twórczością Lee Childa. Idziemy przez cały tekst równo od wydarzenia do wydarzenia, od obrazu do obrazu z życia naszego głównego bohatera - narratora. Wszystko jest gładkie, jednostajne. Nie mówię, że nudne, o nie, autor, widać to wyraźnie, bardzo chciał, by powieść angażowała czytelnika, byśmy nie mogli się oderwać od lektury i nie można bynajmniej powiedzieć, że poniósł klęskę. Zwyczajnie nie ma tu niczego, co zwracałoby uwagę, żadnej sceny, którą byśmy szczególnie pamiętali. Jedna-scena-po-drugiej. Pisarz chyba jednak nie tak to sobie wyobrażał i raczej chciał, byśmy niektóre momenty odbierali jako mocniejsze (klasycznym przykładem byłby tu czyjś tam mózg rozbity na naszym bohaterze :) do którego to motywu przecież potem nawet wracał raz czy dwa) ale tak nie jest. Nie wiem, może gdy ktoś pisze dwudziestą czy trzydziestą którąś powieść z tą samą postacią w roli głównej to to musi tak zacząć wyglądać, że pisarz leci trochę na autopilocie i po prostu pisze w ten jednorodny sposób? Z perspektywy w sumie jedną tylko scenę pamiętam trochę wyraźniej, tę z naszą parką bohaterów zamkniętymi przez złych ludzi w jakimś warsztacie i ucieczką z niego - i nie wiem, czy akurat ją pisarz uważał za szczególnie ważną, wątpię.

Ten sposób pisania zaowocował jeszcze jedną rzeczą, gdy idzie o mój odbiór powieści - nie zawsze dobrze widziałem o co chodzi naszym bohaterom, czemu robią to co robią. Po prostu mamy jakąś ich decyzję, by coś tam zrobić, podjąć jakąś akcję w szlachetnej misji ratowania świata przed wrogimi siłami - a ja trochę wiem o co chodzi, ale jednak trochę nie wiem i niespecjalnie mnie to obchodzi. "Przecież zaraz będzie następna scena, to już przejdźmy do niej" :) - mniej więcej tak to wyglądało. Podkreślam, nawet nie chodzi o to na przykład, że sam na miejscu bohaterów zrobiłbym coś inaczej i nie rozumiałem, czemu oni robią to tak, jak robią (choć to też się zdarzało, tylko rzadziej). Po prostu jakoś tak nie interesowało mnie to konkretne wydarzenie, czekałem już na następną migawkę. Tyczyło to zresztą nie tylko protagonistów, także motywacje tych złych były dla mnie czasem dziwaczne, a jednocześnie takie, w które jakoś nie chciałem się - zapewne właśnie przez tę metodę tworzenia tekstu - wgłębiać.

No właśnie, nasz centralny dla powieści super-hero też wymaga kilku słów. Lubię faceta :) Jest w tym swoim super-hiper-bohaterstwie, w połączeniu siły i inteligencji, wiarygodny i niewkurzający. Child ładnie podaje nam dane o tym, jaki to on jest super, i tak, jak często denerwowałoby to nas, tak tu wchodzimy w to lekko i bezproblemowo. Co ciekawe pisarz nie dodaje mu na siłę jakiejś wady dla równowagi, jak czasem czynią inni autorzy. Wszystko wychodzi naturalnie i nie mamy problemu z odbiorem Reachera jako gostka, dla którego żaden zły facet nie jest realnym zagrożeniem. Tu chyba właśnie najbardziej objawiła się pisarska sprawność Childa.

W tym miejscu trzeba wspomnieć o stylu w jakim nasz główny bohater-narrator podaje nam swoje widzenie tego, co się dookoła niego dzieje. Znowuż - wychodzi to świetnie. Cudownie ironiczny ale bez szarżowania w stylu np. Cobena. Child wie, jak sprawić, że stworzona przezeń postać non stop żartuje z reszty świata, a jednocześnie wie, kiedy się zatrzymać. O tym elemencie warsztatu pisarskiego autora mogę pisać tylko dobrze.

Nieco bardziej skomplikowaną sprawą jest mój odbiór kobiecych postaci z tej powieści. O ile na postacie męskie - wszystkie, chodzi nie tylko Reachera - ten sposób pisania o którym tyle przed chwilą pisałem nie miał wyraźnego wpływu, wszystkie są wyraziste i "pełne mięsa", o tyle na żeńskie miał. One właśnie są takie, no, takie przy których nie zatrzymujemy się, "spływające po nas". W pierwszym rzędzie tyczy to oczywiście tej, która towarzyszy pierwszoosobowemu narratorowi przez większą część akcji. Pisarz dał jej naprawdę dużo cech, które chyba miały się zapisać w pamięci czytelników - i w mojej przynajmniej się nie zapisały.

Sporo pisałem o tej jednostajności akcji, pozostaje więc zastanowić się, czy końcówka również jest taka. Wiecie, pod koniec kryminału czy thrillera zazwyczaj mamy takie podkręcenie akcji, wyraźne przyśpieszenie toku zdarzeń. Krótko mówiąc "końcową rozróbę" :) Tu coś takiego oczywiście też dostajemy, i... i znów to samo zjawisko :) Jednostajne, "jak po sznurku", przyśpieszenie, tak, tak to wygląda :) Strzelanie, bieganie, łażenie po wielkim domu - ale jakoś tak scena po scenie to idzie, tak jakby w końcówce Child chciał nam dać coś nieróżniącego się od reszty tekstu.

Per saldo polecam - kawał dobrej, wciągającej, przyjemnie napisane literatury popularnej. To, że coś jest napisane "jak po sznurku" jeszcze bynajmniej nie przesądza, że jest to złe, naprawdę :)

[Chcesz skomentować tę albo którąś z poprzednich moich minirecek? Zapraszam na portal Nakanapie, gdzie jest taka możliwość i gdzie publikuję równolegle pod tym samym nickiem. Oczywiście możesz mnie tam też dodać do znajomych :) ]

"Jak po sznurku" - to wyrażenie najczęściej przypominało mi się podczas mojego pierwszego spotkania z twórczością Lee Childa. Idziemy przez cały tekst równo od wydarzenia do wydarzenia, od obrazu do obrazu z życia naszego głównego bohatera - narratora. Wszystko jest gładkie, jednostajne. Nie mówię, że nudne, o nie, autor, widać to wyraźnie, bardzo chciał, by powieść...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tym razem trudno powiedzieć, czy Reacher działa legalnie, czy nie. Przeprowadza śledztwo na prośbę Departamentu Stanu, ale ponieważ działa w innym, sojuszniczym kraju, nikt się do niego w razie wpadki nie przyzna. A musi wytropić snajpera-renegata, którego kilkanaście lat temu sam aresztował. Ów snajper przygotowuje zamach na jednego z przywódców państw. Dlaczego? Po wizji lokalnej Reacher dochodzi do wniosku, że sprawa wcale nie jest polityczna, tylko osobista.

Nie jest źle, ale bywało lepiej. Przede wszystkim, powieść wydała mi się za krótka. Wiele się dzieje, w typowo reacherowskim stylu i nagle wszystko się rozwiązuje. Choć oczywiście, puenta jest zaskakująca.

Nasz major musi popracować szarymi komórkami i trochę pięściami – i robi to znakomicie. W dodatku cały czas ma świadomość, że jego głowa może tkwić w krzyżu lunety snajpera, który szczerze go nienawidzi. To wiele zmienia.

Na plus można też zapisać to, że autor zrezygnował ze schematycznego już wątku kontaktów z kobietami. I daje wyraźnie do zrozumienia, że rzecz dzieje się w cywilizowanym kraju, gdzie nie można sobie zastrzelić gościa na ulicy, a potem spokojnie pójść na lancz.

A poza tym – kolejna partyjka tej samej gry, o znanych zasadach, podobna do poprzedniej, a jednak zupełnie inna. Jak to partyjka.

Tym razem trudno powiedzieć, czy Reacher działa legalnie, czy nie. Przeprowadza śledztwo na prośbę Departamentu Stanu, ale ponieważ działa w innym, sojuszniczym kraju, nikt się do niego w razie wpadki nie przyzna. A musi wytropić snajpera-renegata, którego kilkanaście lat temu sam aresztował. Ów snajper przygotowuje zamach na jednego z przywódców państw. Dlaczego? Po wizji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Możesz rozstać się z armią, ale armia nie rozstaje się z tobą. Nie zawsze. I nie do końca”. Jak widać ten cytat dotyczy Jacka Reachera. Niesamowite jest, że dawno temu odszedł z wojska, a mimo to dalej okazuje się niezbędny i muszą się do niego zwracać o pomoc. Reacher jest niezastąpiony i fani Lee Childa doskonale o tym wiedzą. Były major wraca w wielkim stylu. Natrafia po drodze na bardzo konkretnych przeciwników, z którymi musi sobie poradzić. Oczywiście, że ma pewne ograniczenia i też potrzebuje pomocy. Przecież lepiej mieć np. informacje niż ich nie mieć. Chociaż jestem w stanie uwierzyć, że zrobiłby wszystko sam, tylko wymagałoby to znacznie dłuższego czasu. „Sprawa osobista” przez większą część toczy się poza granicami USA. Najpierw Paryż, potem Londyn. Myślę, że właśnie przez miejsca akcji i nieco inny charakter działań Reachera, książka się wyróżnia, chociaż ogólnie schemat jest bardzo klasyczny. Otrzymujemy świetną powieść z ciekawymi bohaterami, ciekawymi wątkami i ciekawą fabułą.

Bardzo lubię tego typu powieści. Lee Child stworzył jednego z najlepszych bohaterów w literaturze. Jack Reacher wyrobił sobie ogromną reputację, zdobył mnóstwo fanów. Oczywiście, że jest bohaterem i herosem, który dokonuje rzeczy nierealnych, ale to mi się podoba. Sam (z pomocą kilku osób) przeciwko znacznie potężniejszym ludziom. I to były major wychodzi zwycięsko. Taka postać już samą obecnością stwarza niesamowity klimat, a utrzymanie jej przez tyle tomów jest czymś nieprawdopodobnym. Jestem jego wielkim fanem i wiem, że każda książka będzie trzymała odpowiedni poziom, ponieważ można mniej więcej spodziewać się tego samego. Dla mnie Jack Reacher jest ulubioną postacią literacką, którą można powiedzieć pokochałem. Na pewno jest jednym z tych bohaterów, a Lee Child jednym z tych pisarzy, do których warto będzie wrócić. Będę chciał to zrobić i przypomnieć sobie Reachera sprzed lat.

„Możesz rozstać się z armią, ale armia nie rozstaje się z tobą. Nie zawsze. I nie do końca”. Jak widać ten cytat dotyczy Jacka Reachera. Niesamowite jest, że dawno temu odszedł z wojska, a mimo to dalej okazuje się niezbędny i muszą się do niego zwracać o pomoc. Reacher jest niezastąpiony i fani Lee Childa doskonale o tym wiedzą. Były major wraca w wielkim stylu. Natrafia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jack Reacher Po raz kolejny. i jak zawsze nie zawodzi, walczy ze złem, broni dobra. Sensacja i rozrywka - miło się czyta, fanom Reacher'a, nie trzeba pisać nic więcej.

Jack Reacher Po raz kolejny. i jak zawsze nie zawodzi, walczy ze złem, broni dobra. Sensacja i rozrywka - miło się czyta, fanom Reacher'a, nie trzeba pisać nic więcej.

Pokaż mimo to

Wielki szacun dla Reachera ,ze wpadł na to co kryło się za całą intrygą :) To chyba najbardziej pokręcona książką pod względem zakończenia i szczerze mówiąc poczułam się troche oszukana ,gdzy przeczytałam ją do końca. Nie mniej jednak czytało się całkiem szybko i sprawnie jako "przerywnik" po bardziej wymagających lekturach.

Wielki szacun dla Reachera ,ze wpadł na to co kryło się za całą intrygą :) To chyba najbardziej pokręcona książką pod względem zakończenia i szczerze mówiąc poczułam się troche oszukana ,gdzy przeczytałam ją do końca. Nie mniej jednak czytało się całkiem szybko i sprawnie jako "przerywnik" po bardziej wymagających lekturach.

Pokaż mimo to