Kategoria dramat obyczajowy. Dobra rzecz, bo niby prosta fabuła, a jednak zostawia refleksję na koniec.

Kategoria dramat obyczajowy. Dobra rzecz, bo niby prosta fabuła, a jednak zostawia refleksję na koniec.

Mam szczęście do autorów, którzy tworzą historie niebanalne, a jednocześnie niezwykle sugestywne, z historiami którymi czytelnik szybko się utożsami, bo ta historia powala na kolana, pokazuje, jak ja to nazywam, życie od kuchni, oraz siłę kobiecej duszy. Główna bohaterka dokonuje swoistego rozliczenia ze swoim życiem. Nie było ono usłane różami, a pasmem traum, bólu, cierpienia, a także ofiarą nieuzasadnionej przemocy fizycznej i psychicznej. Zofia jawi mi się jako kobieta wojowniczka, ale... I tutaj pozwolę sobie na małą dygresję, odnoszę wrażenie, że ta niekontrolowana miłość do syna i stawianie go na piedestale, zupełnie nierówno z córką, poniekąd stały się zapalnikiem do tego, że w pewnym momencie kobieta zbierała ,,żniwo" tej miłości.


Zofia jest po siedemdziesiątce i postanowiła podzielić się z nami układanką swojego życia. O jego wzlotach, upadkach, niewielu chwilach radości, relacjach między nią a mężem, jego zdradzie, samotności w związku, obowiązkach, miłości do dzieci. Do tego bardzo sugestywny język, uniwersalne treści, trafiają w naszą empatię, wrażliwość. Jestem przekonana, że wielu Czytelników przejrzy się w tej opowieści niczym w lustrze, i liczę, że wyciągnie wnioski, zreflektuje się, że na dłuższą metę tak się nie da żyć. Zofia niczym wojowniczka dzielnie znosiła trudny charakter męża, ale i swoją chorobę, niepowodzenia losu córki, która zdawałoby się, w pewnym momencie, zaczęła powielać jej życie i błędy. Bardzo zagubieni ci bohaterowie, a książka swoim niecodziennym zakończeniem stanowi początek nowej historii, której kontynuację w ,,Rozmowach ze zmarłymi". Polecam, bardzo!




Moja rekomendacja:

Życie głównej bohaterki Zofii, to nieustanne pasmo dramatycznych, traumatycznych przeżyć. Kobieta niewiele doświadcza w nim chwil radości, czy szczęścia. Los bywa momentami zaskakująco okrutny. Ta książka to opowieść wypełniona troskami, łzami i bólem, zarówno fizycznym, jak i psychicznym. Jednak, w tej opowieści, jak w lustrze, przejrzy się wielu Czytelników. Uniwersalizm i wyjątkowo sugestywny język literacki, pozwalają na odczytanie emocji bohaterki i głęboką refleksję.



Książkę zakupicie zarówno na stronie wydawcy www.anagram.com.pl w zakładce - SKLEP, jak i u autorki.

http://recenzje-agi-1.mozello.pl/aktualnosci/params/post/2665925/

Mam szczęście do autorów, którzy tworzą historie niebanalne, a jednocześnie niezwykle sugestywne, z historiami którymi czytelnik szybko się utożsami, bo ta historia powala na kolana, pokazuje, jak ja to nazywam, życie od kuchni, oraz siłę kobiecej duszy. Główna bohaterka dokonuje swoistego rozliczenia ze swoim życiem. Nie było ono usłane różami, a pasmem traum, bólu,...

Polecam książkę wszystkim, zwłaszcza facetom- może to pozwoli im bardziej rozumieć kobiety w codziennym życiu, takim zwykłym. Odnajduję w powieści wiele wątków, które są mi bliskie. Codzienność i zwykłość sytuacji przedstawionych w "Spowiedzi Emerytki" powoduje i czyni ją właśnie niezwykłą i niecodzienną, no bo przecież kto zwraca uwagę na zwykłość i codzienność...Tola Charak zrobiła to perfekcyjnie.

Jeszcze raz- POLECAM !!!
Adam

Polecam książkę wszystkim, zwłaszcza facetom- może to pozwoli im bardziej rozumieć kobiety w codziennym życiu, takim zwykłym. Odnajduję w powieści wiele wątków, które są mi bliskie. Codzienność i zwykłość sytuacji przedstawionych w "Spowiedzi Emerytki" powoduje i czyni ją właśnie niezwykłą i niecodzienną, no bo przecież kto zwraca uwagę na zwykłość i codzienność...Tola...

Polecam Wszystkim tą książkę. Bardzo ciekawa jest ☺️

Polecam Wszystkim tą książkę. Bardzo ciekawa jest ☺️