Pianissimo

Są niczym ogień i lód. Ona dzika, nieokrzesana, zagląda śmierci w oczy , nie boi się ryzyka, a niebezpieczny pęd dodaje jej skrzydeł. On stonowany, cichy, zamknięty w sobie odludek, który skrywa w sobie niesamowity talent, potrafi wzruszyć i poruszyć serce. Pewnego dnia te dwa światy spotykają się na swojej drodze. Rodzi się fascynacja, ciekawość, ale też i ciemności, która stopniowo pochłania jednego z nich. Czy ta miłość jest w stanie przetrwać?

Autorka ma niesamowity dar tworzenia historii. Czytając jej powieści, zawsze zanurzam się w morzu, który jest zarazem spokojny, ale i niebezpieczny. Nigdy nie wiadomo czy zostanę przez niego pochłonięta, czy pozwoli mi utrzymać się na powierzchni. Potrafi oczarować pięknym słowem, które przenikają mnie na wskroś. Wywołują wibracje w duszy i sercu, powodują lekkość, ale i swoją mocą mogą przygnieść tak, że długo nie będę w stanie się otrząsnąć. Owijają się jak wąż, kuszą zmysłowością, wyrachowaniem, seksapilem. Tutaj nie uświadczycie dialogów, tu grają emocje, dźwięki, myśli i przeżycia. To opowieść pełna domysłów, niewypowiedzianych słów, gestów i pochłaniającej ciemności.

Opowieść można szybko przeczytać, jednak ja dałam się tak wciągnąć tej powieści, że nie chciałam jej tak szybko kończyć. Napawałam się każdym dźwiękiem, który wydobywany jest z historii, detalem, emocjami, jakie we mnie wywoływała powieść Agaty. Każdą natchnioną chwilą, jej ciężarem, ogniem, który mocno wybucha i gaśnie. Dajcie się ponieść tej powieści, zanurzcie się w jej odmęty, a nie pożałujecie! Gorąco polecam!

Są niczym ogień i lód. Ona dzika, nieokrzesana, zagląda śmierci w oczy , nie boi się ryzyka, a niebezpieczny pęd dodaje jej skrzydeł. On stonowany, cichy, zamknięty w sobie odludek, który skrywa w sobie niesamowity talent, potrafi wzruszyć i poruszyć serce. Pewnego dnia te dwa światy spotykają się na swojej drodze. Rodzi się fascynacja, ciekawość, ale też i ciemności, która...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zaczęłam książkę zaintrygowana blurbem.
Skończyłam oczarowana opowieścią, ze szczęką na podłodze i cichnącymi dźwiękami fortepianu w uszach.

Zaczęłam książkę zaintrygowana blurbem.
Skończyłam oczarowana opowieścią, ze szczęką na podłodze i cichnącymi dźwiękami fortepianu w uszach.

Pokaż mimo to

Nie jest łatwo pisać mi o pięknych i rewelacyjnych książkach, a zwłaszcza o tych, które napisała Agata Suchocka. To już moje kolejne spotkanie z twórczością pisarki i za każdym razem zadaje sobie pytanie „jak ona to robi”, że zawsze trąci właśnie tę właściwą strunę mego serca, że znowu mnie poruszy. Przed przeczytaniem najnowszej książki „Pianissimo” (co za intrygujący tytuł, a ta okładka!) zostałam ostrzeżona, by przygotować sobie chusteczki. Posłuchałam rady i oczywiście, że się przydały, łzy leciały ciurkiem, serce zostało złamane i mogłam jedynie wykrzyczeć „dlaczego!!”. Z jakiego powodu i o czym jest ta książka?


Może się wydawać, że historii o miłości napisano już wiele i czymże one nas jeszcze mogą zaskoczyć. Agata Suchocka z łatwością udowadnia, że owszem, da się to zrobić, a te historie mogą nie być stereotypowe, cukierkowe czy przeładowane wulgarnymi scenami erotycznymi, by grały w nas emocje. „Pianissimo”, choć ma tylko 236 stron, jest opowieścią o dwójce bohaterów tak od siebie różnych, na których jak grom z jasnego nieba spadnie miłość. Lecz to uczucie nie będzie proste, towarzyszyć mu będzie ból, ale i ogromna namiętność. Julian Kolbe jest młodym, wyalienowanym sierotom. Wychowany przez siostry zakonne, jest najprawdopodobniej autystycznym mężczyzną, prawie nie mówi a ze światem woli porozumiewać się za pomocą muzyki. Nie dba o swój wizerunek, nie ma przyjaciół, żyje jak samotnik. Całkowicie przypadkowo jego talent do gry na fortepianie zostanie odkryty, a Julian dostanie się do Konkursu Chopinowskiego. Czy wygra? Irena Łotwicka to sponiewierana przez życie kobieta, która na swoim motocyklu dąży do samozagłady. Depresja i próby samobójcze nie są jej obce, kiedyś brylowała na ściankach, pogrążała się w alkoholu i narkotykach, lecz poznała Juliana. Ich ścieżki przecięły się nagle i pierwsze spotkanie było ogromnym szokiem. Czy tak pokaleczone przez świat istoty mogą zaznać prawdziwej miłości? Czy to uczcie może ich jeszcze pogrążyć?


Tytuł sugeruje, że książka będzie miała związek z muzyką i to oczywiście jest prawdą. Julian jest przecież utalentowanym wirtuozem, ale muzyka po prostu wylewa się z tej historii. Polecam do czytania posłuchać muzyki klasycznej, a dzięki temu ta książka Was pochłonie i może też załamie Wam serce. Moje jednak zostało sklejone i po ochłonięciu dochodzę do wniosku, że właśnie takie zakończenie miało sens i choć smutek pozostał, tak powinna się historia Juliana i Ireny zakończyć. Narracja jest przeplatana, Julian o swoich odczuciach opowiada bezpośrednio, fragmenty Ireny przedstawiane są zaś trzecioosobowo i już to powinno być dla mnie wskazówką. On jest niedoświadczony i niemy, ona zaś wszystkie odmiany szaleństwa ma już za sobą i jedyne, co może uwolnić ją od bólu – to śmierć. Czytelnik może się domyślać, że w jej życiu musiało wydarzyć się coś naprawdę traumatycznego, co popchnęło ją do destrukcji. Wyjawienie tej tajemnicy jest bolesne! Miłość tych dwojga nie jest usłana różami, wręcz przeciwnie, to „związek” pełen wzlotów i upadków, manipulacji, ale i pełen muzyki i pożądania. Czy Julian i Irena dostaną happy end?


Agata Suchocka w każdej swojej książce przemyca bardzo ważne tematy. W „Pianissimo” poruszony zostanie temat walki z depresją, autyzmu, a także dawstwa organów. Zmusza do myślenia i miażdży! Przeczytajcie tę historię miłosną dwóch wyobcowanych i skrzywdzonych osób, nie pożałujecie!

Nie jest łatwo pisać mi o pięknych i rewelacyjnych książkach, a zwłaszcza o tych, które napisała Agata Suchocka. To już moje kolejne spotkanie z twórczością pisarki i za każdym razem zadaje sobie pytanie „jak ona to robi”, że zawsze trąci właśnie tę właściwą strunę mego serca, że znowu mnie poruszy. Przed przeczytaniem najnowszej książki „Pianissimo” (co za intrygujący...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chodź, opowiem Ci bajkę o przeznaczeniu.

Zasiadłam do pisania, by podzielić się z wami myślami i… nie wiem jak przedstawić wam choć ułamek tych emocji, które towarzyszyły mi przy tej lekturze. „Pianissimo” porównałabym do zmiennej pogody, w której to na przemian świeci słońce i nadchodzi burza. A zmianom w tym tle towarzyszy muzyka, adekwatnie cicha lub głośna. Tak dynamicznie skonstruowanej fabuły już dawno nie czytałam.
Do sięgnięcia po tę książkę zainspirował mnie utwór muzyczny, którym zachwyciła się autorka, a który jej zdaniem idealnie oddaje wrażenia i przekaz emocjonalny jej powieści. W mojej głowie automatycznie narodziła się myśl, że muszę poznać tę historię. Koniecznie chciałam się dowiedzieć, co kryje się za tą szczególnie przykuwającą wzrok okładką. Kim jest ta piękna kobieta z ognistymi włosami i jakie skrywa w sobie tajemnice?

„Człowiek skrzywdzony często powtarzał w życiu swoje traumy”.

Bohaterami „Pianissimo” są Julian i Irena.
Obydwaj niedopasowani do tego wielkiego świata.
On, wciąż milczący, dopiero zaczyna go odkrywać. Jego wybitny talent muzyczny, pozwoli mu wziąć udział w najbardziej prestiżowym konkursie pianistycznym.
Ona brylująca w towarzystwie i salonach, chce z niego zniknąć, na zawsze.
Obydwaj zagubieni, samotni. Zranieni. Wykorzystują swoje ciało, traktując je instrumentalnie. Oboje podobni, a jednak bardzo różni, w swoim zamkniętym świecie odnaleźli siebie.

„To, co wcześniej uważałem za niewygodny ciężar, wrosło w moje ramiona i przekształciło się w skrzydła”.

Czy miłość może sprawić ból, czy może być przekleństwem?
„Pianissimo” to powieść napisana bez zbędnych słów i dialogów o koszmarach, sile zadurzenia i jego obsesji.
Ona zadaje psychiczny i fizyczny ból, również erotyczny. Nie obawiajcie się go. Dajcie się ponieść nietuzinkowej grze muzycznej, słownej i cielesnej.

Chodź, opowiem Ci bajkę o przeznaczeniu.

Zasiadłam do pisania, by podzielić się z wami myślami i… nie wiem jak przedstawić wam choć ułamek tych emocji, które towarzyszyły mi przy tej lekturze. „Pianissimo” porównałabym do zmiennej pogody, w której to na przemian świeci słońce i nadchodzi burza. A zmianom w tym tle towarzyszy muzyka, adekwatnie cicha lub głośna. Tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyjątkowe i wartościowe powieści wcale nie muszą być opasłymi tomiskami. Czasem, żeby podać czytelnikowi piękną historię, wystarczy skondensowana forma w postaci ponad dwustu stron. Taki właśnie zabieg zastosowała Agata Suchocka w swojej najnowszej powieści. Historia trudnej i niecodziennej miłości Ireny i Juliana.

Julian Kolbe to młody mężczyzna, wirtuoz fortepianu, wychowywany przez siostry zakonne, chłopak ze spektrum autyzmu, który nie rozmawia, a porozumiewa się za pomocą gry na fortepianie. Przypadkowe muzyczne odkrycie i uczestnik Konkursu Chopinowskiego. Wyobcowany, delikatny i szalenie wrażliwy człowiek.

Irena jest dojrzałą kobietą z przeszłością. Postępująca depresja, złe wspomnienia i zadane w przeszłości rany, których nie da się wyleczyć medykamentami, powodują, że kobieta pogrąża się w alkoholu, narkotykach, często ma myśli samobójcze, a jej desperackie próby "poczucia czegokolwiek" coraz bardziej spychają ją w przepaść zwaną autodestrukcją.

Tych dwoje uratować może tylko miłość. I choć wydawać się może, że to pusty frazes rodem z tanich romansów, to w przypadku tej książki "miłość" to słowo-klucz.

Książki Agaty Suchockiej charakteryzują się pewną ulotnością i lekkością. Z olbrzymim szacunkiem traktuje czytelnika, pięknie układa zdania i słowami nadaje swoim historiom sznytu. Czytałam wszystkie jej książki i każda z nich wyróżniała się literacką wirtuozerią. Lubię tę płynność i oryginalność, o którą tak trudno w dzisiejszych propozycjach romantycznych. I jeśli spodziewacie się ode mnie łyżki dziegciu w tym słoju z miodem, to się nie doczekacie, bo na takie historie jak Pianissimo trafia się wyjątkowo rzadko.

Ta niewielka objętościowo powieść niesie ze sobą tyle wartości, że trudno wskazać najważniejszą. Autorka porusza niezwykle ważny aspekt dawstwa organów, a także walki z depresją i konieczności leczenia. Trąca też delikatne struny problemów związanych z autyzmem i tego, jak ważny jest człowiek dla człowieka.

I te wszystkie ważkie tematy, autorka zgrabnie doprawiła solidną dawką pożądania, wzajemnego przyciągania i w końcu oczyszczającej miłości.

Nie mogę nie wspomnieć też o potężnej dawce muzyki, która niemal wypływa z kart książki. Muzyki klasycznej, wartościowej i dobranej do tematu książki tak, że chce się w niej zanurzyć. Mnie podczas lektury towarzyszyły walce chopinowskie, a w szczególności Walc a-moll.

To powieść na wskroś piękna. Wzrusza do łez, skłania do myślenia i pozostaje w głowie długo po lekturze. To takie nasze polskie, cudowne Love Story. Warto!

Wyjątkowe i wartościowe powieści wcale nie muszą być opasłymi tomiskami. Czasem, żeby podać czytelnikowi piękną historię, wystarczy skondensowana forma w postaci ponad dwustu stron. Taki właśnie zabieg zastosowała Agata Suchocka w swojej najnowszej powieści. Historia trudnej i niecodziennej miłości Ireny i Juliana.

Julian Kolbe to młody mężczyzna, wirtuoz fortepianu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To nie jest zwykła powieść.

To nie jest zwykła historia.

"Przemilczane tragedie znikały. Grzechy ukryte nie były prawdziwymi grzechami. Przewiny, o których nikt nie wiedział, tak naprawdę nie istniały".

Nie potrafię się pozbierać po przeczytaniu tej książki. Nie jestem w stanie zapanować nad emocjami. Piszę chwilę po tym, kiedy skończyłam czytać ostatnie słowo. Czuję się przygnieciona, oszołomiona, wręcz zmiażdżona.

Nie będzie opisu fabuły.

Będzie klimat, mroczny, duszący, spadający kroplami łez, brzmiący samotnością, katatonią, ascezą, wybrzmiewające delikatne pianissimo, które wwierca się w umysł, paraliżuje serce, zaklina.

Będzie muzyka, przejmująca do szpiku kości, oplatająca niczym snująca się powoli mgła, wkradająca się w najgłębsze pokłady umysłu, porywająca, pełna pasji.

Będzie dwoje ludzi, obcych dla świata, niewidocznych dla świata, których losy splotły się w niewytłumaczalny sposób.

Będzie pikowanie w dół, będą spektakularne uniesienia, by za chwilę znów zacząć spadać.

Będzie fascynacja, oddanie, manipulacja, wyalienowanie, dążenie do samounicestwienia, dążenie do perfekcji, samotność razem.

Będą dźwięki, wszechobecne, wszechogarniające, te czyste i zgrzytające niczym igła po szkle. Dźwięki bezdźwięczne jak cisza, a jednak głośniejsze niż krzyk.

Będą wreszcie słowa - wypowiedziane, przemilczane, wykrzyczane, zmaterializowane w Chopinowskich nokturnach.

I wreszcie będzie miłość - nagła, bolesna, nieprzewidywalna, pożądana, niechciana, mroczna...

Rany, blizny...

Przeczytajcie. Przeczytajcie i przeżyjcie to razem ze mną.

Przeczytajcie i zachwyćcie się. Opowieścią, która Was sponiewiera, która nie pozwoli Wam swobodnie oddychać. Opowieścią, która wciągnie Was bez litości, powoli, i nawet nie zauważycie, kiedy wniknie w Wasze umysły tak mocno, że jeszcze długo będziecie dochodzić do siebie...

To nie jest zwykła powieść.

To nie jest zwykła historia.

"Przemilczane tragedie znikały. Grzechy ukryte nie były prawdziwymi grzechami. Przewiny, o których nikt nie wiedział, tak naprawdę nie istniały".

Nie potrafię się pozbierać po przeczytaniu tej książki. Nie jestem w stanie zapanować nad emocjami. Piszę chwilę po tym, kiedy skończyłam czytać ostatnie słowo. Czuję...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna historia o muzyce , miłości, samotności , niespełnionych pragnieniach i tragedii, która niszczy wszystkie plany i marzenia.
Kolejna świetna książka autorki.
Polecam gorąco

Piękna historia o muzyce , miłości, samotności , niespełnionych pragnieniach i tragedii, która niszczy wszystkie plany i marzenia.
Kolejna świetna książka autorki.
Polecam gorąco

Pokaż mimo to