Rysa

Rysa – Igor Brejdygant. Książka nie najnowsza, bo minęło już ponad 3,5 roku od wydania, a ja dopiero teraz zabrałam się za ten pierwszy tom serii o Monice Brzozowskiej.

Monika Brzozowska – policjantka warszawskiej policji z niejasną przeszłością. Ona sama nie pamięta określonego okresu swojego życia. Wszystko, co wiąże się z tym czasem jest dla niej zagadką. Wszystko robi się jeszcze bardziej zagadkowe w momencie, gdy Monika zostaje zamieszana w seryjne zabójstwa na terenie Warszawy. Wszystko wskazuje na to, że dziwnym trafem zawsze tam, gdzie odnajdywane są zwłoki – chwilę wcześniej była także Monika, a ona sama nic nie pamięta.
Można więc domyślić się, że policja weźmie pod lupę Monikę i jej tajemniczą przeszłość. Zaczyna się pościg – kto pierwszy odgadnie prawdę? Monika czy warszawscy śledczy?

Pierwsze moje wrażenia były bardzo pozytywne. Byłam zaciekawiona historią, całą formułą książki, intrygowała mnie przeszłość Moniki. Z czasem jednak straciłam te zainteresowanie. I nie mam zielonego pojęcia z czego to wynikało. Może dłużyła mi się ta książka? Może podświadomie za szybko chciałam poznać jej koniec… Nie wiem. Bo nie jest to zła książka, wręcz przeciwnie – jest to bardzo dobry polski kryminał. A Igor Brejdygant bardzo fajnie konstruuje fabułę i opisy.

Postać Moniki Brzozowskiej także bardzo ciekawa – mocna, silna babka, z ciętym językiem, wie jaka musi być, by w policji budzić respekt. Bardzo na plus.

Wszystko w tej książce jest dobre, serio. Tylko nie wiadomo czemu mi się ona tak przeciągnęła i przejadła. Może za długo też ją czytałam – ale na to niestety ani ja, ani sam autor nie mieliśmy wpływu.

Czytaliście tę książkę? Oglądaliście serial na niej oparty? Dajcie mi znać!

Rysa – Igor Brejdygant. Książka nie najnowsza, bo minęło już ponad 3,5 roku od wydania, a ja dopiero teraz zabrałam się za ten pierwszy tom serii o Monice Brzozowskiej.

Monika Brzozowska – policjantka warszawskiej policji z niejasną przeszłością. Ona sama nie pamięta określonego okresu swojego życia. Wszystko, co wiąże się z tym czasem jest dla niej zagadką. Wszystko robi...

„Rysa” dobre trzy i pół roku czekała na mojej półce… W końcu nadszedł jej dzień, pora było odkurzyć jej grzbiet i poświęcić trochę czasu. :)
Dostałam tę książkę od Wydawnictwa W.A.B. w 2018 roku, jednak skończyło się na dodaniu jej zdjęcia na Instagramie. Później książka zaległa na biblioteczce i dała o sobie zapomnieć. Teraz tego żałuję, bo w pośpiechu szukałam właśnie do kupienia drugiego tomu!

Gdy w Warszawie zostaje zamordowany bezdomny alkoholik, nikt nie przykłada do tego większej wagi – ot, nieszczęśliwy wypadek. Mimo brutalności morderstwa policja chętnie zamiotłaby sprawę pod dywan, gdyby nie to, że wkrótce w podobnych okolicznościach ginie ktoś wpływowy i bardzo bogaty. Przeczucie nie myli komisarz Moniki Brzozowskiej – kobieta wkracza do akcji i próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczych morderstw. Gdy jednak okazuje się, że przeszłość każdej z ofiar w jakiś sposób się z nią wiąże, sprawa jeszcze bardziej się komplikuje. Komisarz miewa coraz częściej zaniki pamięci, a we własnej przeszłości również ma wiele luk. Odkrycie prawdy o samej sobie okaże się dla niej największym wyzwaniem… najpewniej wolałaby jej nie znać. Kim była i kim rzeczywiście jest komisarz Brzozowska?

Początkowo nie byłam przekonana do tej historii, skomplikowane słownictwo i narkotyczne wizje nie do końca do mnie przemawiały. Nie odpuściłam jednak i było warto! Ta historia kompletnie rozwaliła mój pogląd, że czegokolwiek można się po książce spodziewać. Tu nie spodziewałam się dosłownie niczego z tego, co wymyślił autor. Po mistrzowsku miesza on narkotyczne rojenia z rzeczywistością, przebłyski wspomnień z ich całkowitym brakiem – co w sumie daje nam niezłą huśtawkę wrażeń.
Ostatecznie książka tak bardzo mnie zaskakuje, że od razu kupuję kolejny tom i już nie mogę się doczekać, aż do mnie dotrze. Według mnie historia kończy się w kulminacyjnym momencie. Właśnie wtedy, gdy wydaje się, że poznaliśmy odpowiedzi na wszystkie pytania. Gdy już mniej więcej rozumiemy, o co w tym wszystkim chodzi. Czyli w momencie, kiedy trzeba mieć pod ręką następny tom!

Żałuję, że książka tak długo musiała na mnie czekać, ale cieszę się, że w końcu dałam jej szansę i się nie zawiodłam. Tymczasem zacieram ręce na dalszy ciąg. :)

Dziękuję ekipie W.A.B. z 2018 roku za egzemplarz… :D

„Rysa” dobre trzy i pół roku czekała na mojej półce… W końcu nadszedł jej dzień, pora było odkurzyć jej grzbiet i poświęcić trochę czasu. :)
Dostałam tę książkę od Wydawnictwa W.A.B. w 2018 roku, jednak skończyło się na dodaniu jej zdjęcia na Instagramie. Później książka zaległa na biblioteczce i dała o sobie zapomnieć. Teraz tego żałuję, bo w pośpiechu szukałam właśnie do...

Główna bohaterka, Monika Brzozowska, to postać bardzo kontrowersyjna, choćby ze względu na narkotyki, ale charakterna i intrygująca. Udała się autorowi.
Szkoda, że autor ma on skłonność do używania górnolotnych, a często i staromodnych słów. Całość historii średnia, niejednokrotnie z lukami logicznymi.

Główna bohaterka, Monika Brzozowska, to postać bardzo kontrowersyjna, choćby ze względu na narkotyki, ale charakterna i intrygująca. Udała się autorowi.
Szkoda, że autor ma on skłonność do używania górnolotnych, a często i staromodnych słów. Całość historii średnia, niejednokrotnie z lukami logicznymi.

To moje drugi spotkanie z autorem. Nie tak dawno przeczytałam Wiatr i ta książka była dla mnie dziwna. Nie miałam wobec tego zbyt wygórowanych oczekiwań co do Rysy. I mimo, że może nie zachwyciła mnie ta powieść, to jednak jestem pozytywnie zaskoczona.
Jest to typowa powieść kryminalna, z nietypowym wątkiem psychologicznym w postaci przeżyć głównej bohaterki. Mamy tu bowiem policjantkę, która jest narkomanką, z ciężką przeszłością, która zaczyna doświadczać krótszych bądź dłuższych zaników pamięci. Sprawa komplikuje się o tyle, że ona sama zaczyna łączyć te palimpsesty (jak nazywa to autor) z okolicznościami zabójstw, które zakrawają o seryjne.
Mimo, ze autor raczy nas swoim charakterystycznym mrocznym sposobem pisania, pomieszaniem narracji w pierwszej i trzeciej osobie, brakiem oddzielnych rozdziałów, co powoduje się czasami trudno się odnaleźć w wątku to całość jest dość spójna, ciekawi i wymusza na czytelniku chęć dotarcia do końca. A koniec jest mocno pogmatwany i mimo, że gdzieś w trakcie do głowy przychodziło takie zakończenie to jednak sposób jego przedstawienia, odliczanie scen do punktu zero, ciągłe flashbacki połączone z teraźniejszością i duży ładunek emocjonalny głównej bohaterki powoduje, że czytelnik może poczuć się usatysfakcjonowany. Na pewno sięgnę po drugą część tej historii, Igor Brejdygant zaczyna mi się jawić jako ciekawy autor, który mimo wplatania dosyć popularnych wątków ma interesujący sposób pisania.

To moje drugi spotkanie z autorem. Nie tak dawno przeczytałam Wiatr i ta książka była dla mnie dziwna. Nie miałam wobec tego zbyt wygórowanych oczekiwań co do Rysy. I mimo, że może nie zachwyciła mnie ta powieść, to jednak jestem pozytywnie zaskoczona.
Jest to typowa powieść kryminalna, z nietypowym wątkiem psychologicznym w postaci przeżyć głównej bohaterki. Mamy tu...

Czy można nazwać ją znakomitą powieścią kryminalną? No zdecydowanie nie.
Nie było tragedii,jednak czekałam kiedy nastąpi koniec.
Powtarzające się opizody nieświadomości, opowiadanie o odczuciach,dziwnych wizjach.Zbyt dużo tego,a trochę za mało historii z przeszłości. Trochę niewiarygodny zanik pamięci wycięcia całego roku z życia i do tego praca w policji po wyjściu z odwyku.
Lekko naciągnięta historia,może nawet bardziej niż lekko.Zbiegi okoliczności, ciągła inwigilacja i sposoby wrogów Moniki to niezłe science fiction.Jeśli przeczytałeś polecam serial.Miło się chociaż patrzyło na odwzorowanie na ekranie,co zdarza się niezwykle rzadko. Choć raczej tego nie robię to niestety nie dam razy sięgnąć po część drugą.

Czy można nazwać ją znakomitą powieścią kryminalną? No zdecydowanie nie.
Nie było tragedii,jednak czekałam kiedy nastąpi koniec.
Powtarzające się opizody nieświadomości, opowiadanie o odczuciach,dziwnych wizjach.Zbyt dużo tego,a trochę za mało historii z przeszłości. Trochę niewiarygodny zanik pamięci wycięcia całego roku z życia i do tego praca w policji po wyjściu z...

Do przeczytania. Przeciętna

Do przeczytania. Przeciętna

Polecam

Polecam

Współczesna Warszawa. Ginie bezdomny alkoholik. Prowadząca śledztwo komisarz Monika Brzozowska przeczuwa, że w sprawie chodzi o coś więcej niż porachunki kloszardów. W toku śledztwa okazuje się, że dawne grzechy ofiar wiążą się z błędami młodości samej komisarz. Cierpiąca na zaniki pamięci Brzozowska zostaje wplątana w niebezpieczną grę, która zmusi ją do spojrzenia wstecz i walki z demonami przeszłości. Demonami, które przed laty pokonała tylko pozornie.
„Rysa“ to nie tylko trzymające w napięciu połączenie kryminału z thrillerem psychologicznym, w którym największą zagadką okazują się zepchnięte do podświadomości bolesne doświadczenia. To także przekonująco opowiedziana przez mężczyznę opowieść o kobiecie, która stara się odnaleźć w patriarchalnym policyjnym świecie, wygrać z dręczącymi ją lękami i ocalić samą siebie.
Książka ciekawa , można " zalukać" . Czyta się w miarę szybko choć spodziewałam się czegoś ciekawszego . Mam nadzieję ze II tom okaże się ciekawszy ....

Współczesna Warszawa. Ginie bezdomny alkoholik. Prowadząca śledztwo komisarz Monika Brzozowska przeczuwa, że w sprawie chodzi o coś więcej niż porachunki kloszardów. W toku śledztwa okazuje się, że dawne grzechy ofiar wiążą się z błędami młodości samej komisarz. Cierpiąca na zaniki pamięci Brzozowska zostaje wplątana w niebezpieczną grę, która zmusi ją do spojrzenia wstecz...

Im dalej w las...rysę tym ciekawiej :)

Im dalej w las...rysę tym ciekawiej :)

Z pewnością jest to książka lepsza od drugiej części, "Układu". Sprawniej napisana. Mniej w niej naiwnych tekstów i nielogiczności.
Niestety, podobnie jak w "Układzie" pełno tu taniej propagandy politycznej, która nie ma nic wspólnego z głównymi wątkami powieści.

Z pewnością jest to książka lepsza od drugiej części, "Układu". Sprawniej napisana. Mniej w niej naiwnych tekstów i nielogiczności.
Niestety, podobnie jak w "Układzie" pełno tu taniej propagandy politycznej, która nie ma nic wspólnego z głównymi wątkami powieści.