Toż to żaden kryminał, horror, żadna fantastyka. To jest, drodzy państwo, najczystszej wody snuj. Czyli takie coś, co łazi w te i wewte, coś by chciało, ale nie za bardzo, coś by mogło, ale nie za mocno mu się chce, a w ogóle to po co się gdzieś spieszyć, jeszcze się czytelnik zdyszy. Snuj zazwyczaj ma wadę, gdyż jest ciężki i powoduje zmęczenie bicepsów i ścięgien przy trzymaniu go przed oczami. Ale porządny snuj ma całkiem sporo zalet: nie wymaga rozwiązywania zagadek, nie napina przesadnie uwagi, nie dba o tempo i nikogo nie pogania, a dodatkowo nie każe łazić do biblioteki po nową książkę, gdyż będąc ciężkim jest zazwyczaj porządnie spasiony w obwodzie.
Żeby snuj był porządny, potrzebuje wykwalifikowanego snujarza. Pan Knausgard z tej roli wywiązuje się znakomicie, niewykluczone, że jego CV wygrałoby wszechświatowy nabór, skoro z własnego życia z (być może) częściowo wymyślonymi didaskaliami wygenerował sześć solidnych tomiszczy. Z żalem muszę przyznać, że poddałem się po drugim. Nie dlatego, że Pan Knausgard byle jakim pisarzem jest, nic z tych rzeczy, po prostu moja znakomita osobistość nie zniosła tak obszernej wiwisekcji osobistości, której wydaje się, że jest znakomitsza od mojej.
A zupełnie poważnie. Skandynawski pisarz jest mistrzem w konstruowaniu i wprowadzaniu postaci oraz opowiadaniu o nich. Są te postacie bardzo mocno osadzone w realiach zwykłego życia, zwykłe-niezwykłe i psychologicznie wiarygodne. Plecie też świetne historie, w których nagłe wydarzenia nie mają nic z superbohaterstwa, dramaty są ciche i rozłożone na nieskończoną liczbę aktów, a przy tym zawierają autorski dar obserwacji świata, społeczeństwa, ludzkich zachowań, a też i głęboką analizę motywacji. Przy czym Knausgard posługuje się bardzo dobrym, nieinwazyjnym, ale kunsztownym językiem.
Co się więc stało, że w „Gwieździe”, w meczu z entropią, rozstawiwszy pionki na szachownicy, ograniczył się do mocnego debiutu, błyskotliwego rozwinięcia i kompletnie olał końcówkę? Zbierając od entropii ciężki łomot?
Nie wiem. Nie mam pojęcia. I nie zdołałem odszyfrować przesłania powieści. Może to i dobrze? Może trzeba czasem zderzyć się z czymś niezrozumiałym, uciekającym schematowi formuł sumujących zwykle wnioski z lektur. Trochę goryczy i trochę pretensji, czyli emocji wykraczających poza powszednie granice czytelniczego rejestru mi nie zaszkodziło. Mi, czyli tej... no, znakomitej osobistości. Polecam, gdyby ktoś chciał sprawdzić znakomitość swojej.
Gwiazdka dodatkowo jako wyraz uznania dla jakości samego pisania. Że się znacząco odróżnia od pulpy wydawniczej. Czyli do kupy 7/10.

Toż to żaden kryminał, horror, żadna fantastyka. To jest, drodzy państwo, najczystszej wody snuj. Czyli takie coś, co łazi w te i wewte, coś by chciało, ale nie za bardzo, coś by mogło, ale nie za mocno mu się chce, a w ogóle to po co się gdzieś spieszyć, jeszcze się czytelnik zdyszy. Snuj zazwyczaj ma wadę, gdyż jest ciężki i powoduje zmęczenie bicepsów i ścięgien przy...

Kupiłem mając w pamięci " Moją walkę" i moj optymizm wraz z kolejnymi stronami topniał jak śnieg w marcu. Narracja , która zachwycała w walce , tutaj stała się nudna. Hybryda stworzoną przez Knausgarda stanęła mi w gardle dosyć szybko i nie dotrwałem do połowy tomiszcza. Może coś straciłem nie wiem lecz nie żałuję. Gwiazdki tylko z sentymentu .

Kupiłem mając w pamięci " Moją walkę" i moj optymizm wraz z kolejnymi stronami topniał jak śnieg w marcu. Narracja , która zachwycała w walce , tutaj stała się nudna. Hybryda stworzoną przez Knausgarda stanęła mi w gardle dosyć szybko i nie dotrwałem do połowy tomiszcza. Może coś straciłem nie wiem lecz nie żałuję. Gwiazdki tylko z sentymentu .

Karl Ove jak zwykle wciąga i czaruje, ale tym razem chciałbym jakiegoś wyrazistego domknięcia opowieści.

Karl Ove jak zwykle wciąga i czaruje, ale tym razem chciałbym jakiegoś wyrazistego domknięcia opowieści.

Lubię książki w których nic się nie dzieje, gdzie poznajemy bohaterów śledzimy ich codzienne zwykłe życie, poznajemy ich radości smutki i osobiste problemy. Tu pretekstem do tego było pojawienie się na niebie nowej gwiazdy.
Jednak kompozycja tej książki jest trochę dziwna, jest ona podzielona na trzy części. Dwie pierwsze opowiadają właśnie o kilku dniach z życia różnych ludzi, ich problemach, chęci ucieczki od otaczającej ich codzienności i trochę dziwnym moim zdaniem braku zaangażowania w ich życie (nastoletnie dzieci właściwie pozostawione same sobie podczas gdy dorośli myślą o spędzeniu wieczoru przy alkoholu i faktycznie tak spędzają wieczory).
Jednak ciągłe przeskoki pomiędzy różnymi bohaterami po 300 stronach stały się dla mnie męczące, a wszyscy bohaterowie bez wyjątku coraz bardziej irytujący.
Natomiast trzecia część przypomina bardziej traktat o życiu i śmierci, przez co mogłaby być osobną bardzo ciekawą książką.
Całość wydawała mi się przeciętną(do tego mocno specyficzną) pozycją, ciężką w odbiorze (im dalej tym wolniej mi się ją czytało),nie ze względu na poruszaną tematykę bo dwie pierwsze części są proste a nawet nużące, ale ze względu na jej strukturę.

Lubię książki w których nic się nie dzieje, gdzie poznajemy bohaterów śledzimy ich codzienne zwykłe życie, poznajemy ich radości smutki i osobiste problemy. Tu pretekstem do tego było pojawienie się na niebie nowej gwiazdy.
Jednak kompozycja tej książki jest trochę dziwna, jest ona podzielona na trzy części. Dwie pierwsze opowiadają właśnie o kilku dniach z życia różnych...

Czytało mi się dobrze i z coraz większą niecierpliwością czekałem na jakąś puentę, na coś, co zgrabnie podsumuje i zszyje w całość wszystkie wątki. Im bliżej końca, tym większy był mój niepokój, bo coraz więcej rzeczy do wyjaśnienia i rozplątania, a coraz mniej stron, na których można by to zrobić. No i jak autor sobie z tym poradził? NIjak. Książka nie ma zakończenia. Wątki urywają się w połowie.

Czytało mi się dobrze i z coraz większą niecierpliwością czekałem na jakąś puentę, na coś, co zgrabnie podsumuje i zszyje w całość wszystkie wątki. Im bliżej końca, tym większy był mój niepokój, bo coraz więcej rzeczy do wyjaśnienia i rozplątania, a coraz mniej stron, na których można by to zrobić. No i jak autor sobie z tym poradził? NIjak. Książka nie ma zakończenia....

To dziwna pozycja, gdzie umiejętności pisarskie autora przyciągają i nie pozwalają się oderwać od lektury, a zarazem na końcu uraża i odpycha niestrawna hybrydowość całości książki.

To dziwna pozycja, gdzie umiejętności pisarskie autora przyciągają i nie pozwalają się oderwać od lektury, a zarazem na końcu uraża i odpycha niestrawna hybrydowość całości książki.

Nie wiem, co w niej jest, bo w sumie jest o wszystkim i o niczym, ale mi to bardzo pasuje. Jest o życiu, jest o śmierci... Cała ma duże symboliczne znaczenie. Nie wierzę, że pochłonęłam ją bez ani jednej myśli, że mogłaby być mniej obszerna.
Jak wspomniałam - jest o niczym, ale i o wszystkim, co najważniejsze. Dopisuję ją do ulubionych.

Nie wiem, co w niej jest, bo w sumie jest o wszystkim i o niczym, ale mi to bardzo pasuje. Jest o życiu, jest o śmierci... Cała ma duże symboliczne znaczenie. Nie wierzę, że pochłonęłam ją bez ani jednej myśli, że mogłaby być mniej obszerna.
Jak wspomniałam - jest o niczym, ale i o wszystkim, co najważniejsze. Dopisuję ją do ulubionych.

przeciętnie napisana, zbyt wiele punktów widzenia, mam wrażenie, że to prowadzi do nikąd, dlatego też odpadłem po 200 stronach...

przeciętnie napisana, zbyt wiele punktów widzenia, mam wrażenie, że to prowadzi do nikąd, dlatego też odpadłem po 200 stronach...

Knausgard. Kocham. Powieść genialna, pachnąca "Melancholią."

Knausgard. Kocham. Powieść genialna, pachnąca "Melancholią."

Będę spał spokojnie, nie jak zapowiadano w recenzji. Lipa. Gdyby wyrzucić np.: 3 rozdziały o Arne (nic by się nie zmieniło),gdyby na niebie był np" czarny balon" zamiast gwiazdy - też by nic się nie zmieniło dla czytelnika, bo gwiazda nadaje tylko tytuł książce, nic ponad to. Dla mnie rozczarowanie.

Będę spał spokojnie, nie jak zapowiadano w recenzji. Lipa. Gdyby wyrzucić np.: 3 rozdziały o Arne (nic by się nie zmieniło),gdyby na niebie był np" czarny balon" zamiast gwiazdy - też by nic się nie zmieniło dla czytelnika, bo gwiazda nadaje tylko tytuł książce, nic ponad to. Dla mnie rozczarowanie.