Odeszło, zostało

Nieszczególnie udała się ta książka.
Zaszkodził jej marketing, czyli sprzedaż pod hasłem "patrzcie państwo, tłumaczka noblistki, Olgi Tokarczuk napisała własną książkę", bo niby co to miało znaczyć? Że pisze w stylu podobnym do Tokarczuk? Trudno byłoby podrobić jej styl, no i po co? Pisarz powinien mówić własnym głosem.
Druga sprawa to umieszczenie w powieści zdjęć, jak mniemam autorki, oraz wstawek o znaczeniu słów, wiem że dla Jennifer Croft to ważny aspekt, bo jest przecież tłumaczką, ale dla mnie, czytelnika, ten zabieg skutecznie zakłócił lekturę i rozbił trzon tej opowieści.
Historia sióstr, które wychowują się w spokojnej rodzinie, ale w sporej izolacji od rówieśników, ze względu na chorobę młodszej, jest w miarę ciekawa, choć ograna i straszliwie banalna. Czyta się ten tekst z lekkim zainteresowaniem, bo znamy to wszystko z setek innych powieści o dorastaniu w Ameryce.
Autorka serwuje nam opis siostrzanej rywalizacji najpierw o uwagę rodziców, potem chłopaka, wreszcie trudne do zaakceptowania rozstanie, kiedy jedna wyjeżdża na studia w wieku piętnastu lat, potem mamy migawki ze studenckiego życia, czyli dużo imprez, jeszcze więcej alkoholu i niemiłe pierwsze seksualne doświadczenia. Znacie? Oj znamy.
Rozumiem, że większość tych wątków jest autobiograficzna, ale skoro jednak stricte autobiografią książka nie jest, więc trzeba było pójść w fikcję i na przykład eksplorować trudną relację sióstr dalej, ich młodość, wchodzenie w dorosłość, szukanie siebie bez siostrzanych więzów, to byłoby ciekawe. A tak dostałam rozmytą w obrazkach i translatorskim filozofowaniu powiastkę o zagubionym dziewczęciu i jego chorej siostrze.
Nie mam wątpliwości, że "Odeszło, zostało" pojawiło się na polskim rynku tylko i wyłącznie dzięki nazwisku Olgi Tokarczuk (stąd też tak nobliwy tłumacz tego dzieła), bo nie jest to wybitna literatura pod żadnym względem.
Czy czuję się rozczarowana? Nieszczególnie, bo nie miałam sprecyzowanych oczekiwań, raczej kierowałam się ciekawością, co też nowy dla mnie autor ma do powiedzenia. Być może kolejne książki Jennifer Croft okażą się ciekawsze i lepiej napisane, bez żadnych pretensjonalnych udziwnień, w końcu za formą musi stać jakaś treść. Tutaj tej treści po prostu zabrakło.

Nieszczególnie udała się ta książka.
Zaszkodził jej marketing, czyli sprzedaż pod hasłem "patrzcie państwo, tłumaczka noblistki, Olgi Tokarczuk napisała własną książkę", bo niby co to miało znaczyć? Że pisze w stylu podobnym do Tokarczuk? Trudno byłoby podrobić jej styl, no i po co? Pisarz powinien mówić własnym głosem.
Druga sprawa to umieszczenie w powieści zdjęć, jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Ciekawi mnie granica pomiędzy fikcją i niefikcją. To, jak się przenikają. W mojej książce nie ma zmyśleń, choć np. niektóre osoby połączyłam w jedną postać. W prawdziwym życiu to ktoś inny z mojego bliskiego otoczenia popełnił samobójstwo. To, co dzieje się w powieści, musi być trochę bardziej logiczne, w jakimś sensie uporządkowane niż prawdziwe życie. To z jednej strony luksus dla pisarza, z drugiej – wyzwanie."

No właśnie. W powieści Jennifer Croft niemal od pierwszych stron czuć osobiste wibracje. I wystarczy kilka minut w googlach żeby przekonać się, że "Odeszło Zostało" aż kipi autobiograficznymi wątkami.
Jednak autorka, tłumaczka Olgi Tokarczuk, której powieść na polski przełożył Robert Sudół, decyduje się na narrację trzecioosobową, a tym samym odcina się od opisywanych wydarzeń i tworzy dystans.

Dodatkowo bardzo fragmentaryczna opowieść o Amy i jej siostrze Zoe (bo mówiąc o Amy niemal nie wypada nie wspomnieć o Zoe), rozproszona jest (jak dla mnie) podpisami pod zamieszczonymi w powieści zdjęciami (swoją drogą często bardzo ciekawymi i odnoszącymi się do natury języka) i (również wytrącającymi mnie z rytmu) "tytułami" rozdziałów będącymi de facto ich pierwszymi zdaniami.

Jak już się pewnie zorientowaliście, nie udało mi się poczuć powieści Croft - powieści opowiadającej o dojrzewaniu, siostrzeństwie, chorobie, depresji, rodzinie.

Nie udzieliły mi się emocje, o których pisze autorka, nie poczułam więzi z bohaterką. Czy to wina wspomnianych przeze mnie wyżej rozproszeń, czy czytelniczego kryzysu, który niewątpliwie mnie dopadł, tego nie wiem 🤷‍♀️, ale nie zrażajcie się moją opinią, gdyż wiem, że wielu osobom ta (mocno autobiograficzna) historia bardzo się podobała, poruszyła ich czułe struny, przywołała obrazy i emocje z przeszłości. Sprawdźcie więc same i sami czy Croft ze swoją prozą, w której granica między fikcją a niefikcją jest niesłychanie cienka, trafi w wasze czułe miejsca.

"Ciekawi mnie granica pomiędzy fikcją i niefikcją. To, jak się przenikają. W mojej książce nie ma zmyśleń, choć np. niektóre osoby połączyłam w jedną postać. W prawdziwym życiu to ktoś inny z mojego bliskiego otoczenia popełnił samobójstwo. To, co dzieje się w powieści, musi być trochę bardziej logiczne, w jakimś sensie uporządkowane niż prawdziwe życie. To z jednej strony...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasem życie pisze najlepsze opowiadania i scenariusze. One nie tylko wydają się prawdziwie - są najprawdziwsze! I chociaż „Odeszło, zostało” 𝗝𝗲𝗻𝗻𝗶𝗳𝗲𝗿 𝗖𝗿𝗼𝗳𝘁 to fikcja literacka, cały czas towarzyszyło mi dziwne wrażenie...
•
Amy i Zoe są siostrami dorastającymi w małym miasteczku. Po pierwszym wypadku Zoe wszyscy zgodnie uważają, że był on dziełem przypadku i nieostrożności dziewczynki. Po pewnym czasie okazuje się, że kolejne wypadki są owocem rozrastającego się guza mózgu...
•
Głęboka, prawdziwa i pełna uczuć; właśnie taka jest najnowsza powieść J. Croft. Od początku towarzyszyło mi wrażenie, że każda została napisana ze swoistą troską i miłością. Proste i szczere dziecięce spostrzeżenia obfitują w głębokie emocje, które wraz z dorastaniem stają się bardziej świadome i wyważone. W każdym kolejnym rozdziale śledziłam dorastanie dziewczynek, ich radości i smutki, a w końcu chorobę, która kończy dziecięcą sielankę. Po dokładnym przesiedzeniu życiorysu Croft okazuje się, że opisywana w książce Amy jest dokładnym odbiciem Autorki - książka staje się więc zbiorem wspomnień, a może nawet pamiętnikiem.
Dawno nie czytałam tak prawdziwej opowieści o życiu, które wiąże się z miłością, radością, ale również tęsknotą, cierpieniem i złością. Polecam z ręką na sercu! Wspaniała uczta!

Czasem życie pisze najlepsze opowiadania i scenariusze. One nie tylko wydają się prawdziwie - są najprawdziwsze! I chociaż „Odeszło, zostało” 𝗝𝗲𝗻𝗻𝗶𝗳𝗲𝗿 𝗖𝗿𝗼𝗳𝘁 to fikcja literacka, cały czas towarzyszyło mi dziwne wrażenie...
•
Amy i Zoe są siostrami dorastającymi w małym miasteczku. Po pierwszym wypadku Zoe wszyscy zgodnie uważają, że był on dziełem przypadku i nieostrożności...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W Odeszło, zostało, widać, jak ważne dla Croft są słowa i język. Dobiera je ostrożnie, waży z uwagą. O rzeczach najważniejszych: miłości, tęsknocie, lęku, chorobie pisze z dużą wrażliwością, ale bez odrobiny patosu, egzaltacji. O tematach trudnych: niezrozumieniu, braku akceptacji, zaburzeniach odżywiania, próbie samobójczej - z dystansem, na chłodno. Co ważne, w żadnym fragmencie nie próbuje szantażować emocjonalnie czytelników. Wszystkie emocje pulsują tu pod skórą, są ukryte pod powierzchnią tekstu. Croft pilnuje, by uwalniały się powoli, nie przejęły kontroli nad percepcją całości. Język używany przez autorkę jest prosty, momentami naiwny, mający podkreślić perspektywę dziecka.

To nie jest wielka literatura i trudno oprzeć się wrażeniu, że nie rości sobie praw do tego typu określeń. To proza oszczędna, kameralna, intymna. Prezentowana czytelnikowi z dużą nieśmiałością i licznymi obawami. Wyrosła na gruncie osobistego doświadczenia. W związku z tym bardzo trudno ją oceniać. Z jednej strony mamy tu uniwersalną powieść o dojrzewaniu, z drugiej, prozę autobiograficzną, skupioną na opisie codzienności. Może więc wystarczy napisać zwyczajnie: po prostu dobrą literaturę.

Nie udało mi się podczas lektury przywiązać do bohaterek, opowieść nie poruszyła we mnie tych najczulszych strun. Niemniej dostrzegam jej wszystkie wzruszające momenty. Najcenniejsze w tej prozie są jednak: język i oryginalna forma. To właśnie z uwagi na nie warto zapoznać się z tą historią.

W Odeszło, zostało, widać, jak ważne dla Croft są słowa i język. Dobiera je ostrożnie, waży z uwagą. O rzeczach najważniejszych: miłości, tęsknocie, lęku, chorobie pisze z dużą wrażliwością, ale bez odrobiny patosu, egzaltacji. O tematach trudnych: niezrozumieniu, braku akceptacji, zaburzeniach odżywiania, próbie samobójczej - z dystansem, na chłodno. Co ważne, w żadnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasem tak jest, że trudno ubrać w piękne słowa wrażenia jakie po sobie książka zostawiła. Szczególnie ma to miejsce wtenczas, gdy opowieść jest wielowymiarowa, odbywająca się na wielu równoległych płaszczyznach lub gdy po prostu dotyka tematów nam bliskich."Odeszło, zostało" to symboliczny, fragmentaryczny zapis dorastania. Pełen efemerycznych doznań, wspomnień, migawek z chwil i po prostu codzienności. Jednak dla mnie przede wszystkim jest to historia o dwóch dziewczynkach które są obok siebie i dla siebie. To również tęsknota, strach, miłość, lęk i obawa czy uda się ciało uleczyć z raka. Zaskakujące, jak wiele szarpana narracja potrafi dać do myślenia, jak wielkie daje pole do interpretacji. Nie inaczej jest ze zdjęciami z których co wrażliwsze dusze będą potrafiły utkać płynącą pobocznym nurtem historię. Jestem przekonana, że każdy w zależności od doświadczeń będzie między wierszami odnajdywał zupełnie coś innego. To wyjątkowe, że można tak pięknie pokazać ile znaczy więź, jak wygląda walka o tożsamość, klasyfikacja choroby czy kolejny świt.Croft ma dar dzięki któremu słowa układają się w znaczenia. Potrafi okruszki z żyć rozsypywać w tekście w odpowiednich przerwach. To powoduje, że czytający będzie je zbierał i tkał własne odpowiedzi na nurtujące egzystencjalne pytania. Odnajdywał swą współczesną rzeczywistość bądź rezonował do całej palety wspomnień. Ta książka jest imponującym przykładem na to, że mniej znaczy więcej. Tak dobre rzeczy chciałabym częściej doświadczać.

Czasem tak jest, że trudno ubrać w piękne słowa wrażenia jakie po sobie książka zostawiła. Szczególnie ma to miejsce wtenczas, gdy opowieść jest wielowymiarowa, odbywająca się na wielu równoległych płaszczyznach lub gdy po prostu dotyka tematów nam bliskich."Odeszło, zostało" to symboliczny, fragmentaryczny zapis dorastania. Pełen efemerycznych doznań, wspomnień, migawek z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Amy i Zoe, to dwie siostry, dorastające w odstępie trzech lat, lecz praktycznie nierozłącznych od wczesnego dzieciństwa. Zmieniając imiona, szczegóły i miejsca, w starszej dziewczynie możemy zobaczyć Autorkę, Jennifer Croft. Starsza siostra była w drugiej klasie, gdy młodsza miała pierwszy z kilku napadów. Lekarze długo nie wiedzieli, co je powoduje. W końcu, po wielu przeprowadzonych badaniach, doszli do wniosku, że epizod był wynikiem łagodnego wstrząśnienia mózgu, a kolejne, bardziej gwałtowne świadczą o guzie mózgu. Rodzice dziewcząt postanowili pozostawić obie w domu i tam je nauczać.

To swoisty dziennik życia Autorki, w którym zamieściła także surrealistyczne fotografie. Większość z nich zajmuje centralne miejsce na pojedynczej stronie, z krótkimi opisami zamieszczonymi pod nimi. Oferują one spostrzeżenia, opinie, uwagi oraz najlepsze ciekawostki, dotyczące języka i czasu.

Odeszło zostało opowiada o tym, jak pewne wydarzenia kształtują nasze życie. Jesteśmy obserwatorami pierwszych urazów, sprzeczek, strat, pierwszych wyzwań, utraconej miłości i każde z nich formuje nas w daną osobę. Ta historia pokazuje, że życia nie można ani zaplanować, ani się na nie przygotować. To jest coś, co przychodzi nagle, niepostrzeżenie, coś, po czym dochodzimy do siebie.

www.zabookowana.pl

Amy i Zoe, to dwie siostry, dorastające w odstępie trzech lat, lecz praktycznie nierozłącznych od wczesnego dzieciństwa. Zmieniając imiona, szczegóły i miejsca, w starszej dziewczynie możemy zobaczyć Autorkę, Jennifer Croft. Starsza siostra była w drugiej klasie, gdy młodsza miała pierwszy z kilku napadów. Lekarze długo nie wiedzieli, co je powoduje. W końcu, po wielu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to