Daję siedem gwiazdek, a dałbym więcej, gdyby nie dziwny sposób narracji. Wszystko pisane jest jednym ciągiem, a dialogi nie są wyodrębnione, tylko giną w ciągu znaków. Jest to trochę męczące i moim zdaniem niepotrzebne.
Poza tym trudno się do czegokolwiek przyczepić. Autor opisuje tutaj mieszkańców jednej kamienicy, ale czytelnik i tak wie, że to przekrój mieszkańców całej Warszawy. Studium psychiki ludzkiej w obliczu zagrożenia i chaosu, kiedy to normalne i pozytywne relacje międzyludzkie zostają zastąpione przez instynkt przetrwania. Ale bez generalizowania. Postawy ludzi są różnorodne - od altruistycznych, do przestępczych. A w każdej wyczuwa się strach, najpierw zaklinany przez nadzieję, a potem... Cóż, klęska.
Dzieje oblężonego miasta, bardzo ciekawie opowiedziane przez dorastającego chłopaka, na równi z resztą mieszkańców zaskoczonym niespodziewanym obrotem wydarzeń. Dominującym nastrojem jest chaos - nikt nie wie tak naprawdę, co należy robić. Świetnie oddane poczucie bezsilności.

Daję siedem gwiazdek, a dałbym więcej, gdyby nie dziwny sposób narracji. Wszystko pisane jest jednym ciągiem, a dialogi nie są wyodrębnione, tylko giną w ciągu znaków. Jest to trochę męczące i moim zdaniem niepotrzebne.
Poza tym trudno się do czegokolwiek przyczepić. Autor opisuje tutaj mieszkańców jednej kamienicy, ale czytelnik i tak wie, że to przekrój mieszkańców całej...