Po recenzję całej trylogii zapraszam na mojego bloga napolcerenaty.pl:
https://napolcerenaty.pl/2024/01/23/scholomance-naomi-novik/

Po recenzję całej trylogii zapraszam na mojego bloga napolcerenaty.pl:
https://napolcerenaty.pl/2024/01/23/scholomance-naomi-novik/

Jestem trochę rozczarowana drugim tomem.

Spodziewałam się dostać książkę na poziomie, albo chociaż dorównującej pierwszemu, a niestety dostałam przegadaną fabułę na temat tych samych problemów, tylko napisanych inaczej. Mam wrażenie, że jakby wyciąć cały niepotrzebny bełkot, to książka spokojnie miała by o jakieś 150 jak nie więcej stron mniej.

Również irytowało mnie, że Orion nie wiedzieć dlaczego doznał uszkodzenia mózgu i jego postać stała się inwalidą umysłowym. Już dawno nie spotkałam się z postacią, do której żywiłabym tak negatywne uczucia.

Po przeczytaniu tego tomu, zaczęłam trochę żałować, że kupiłam całą serię. Bo czuje, że zmarnowałam pieniądze.

Jestem trochę rozczarowana drugim tomem.

Spodziewałam się dostać książkę na poziomie, albo chociaż dorównującej pierwszemu, a niestety dostałam przegadaną fabułę na temat tych samych problemów, tylko napisanych inaczej. Mam wrażenie, że jakby wyciąć cały niepotrzebny bełkot, to książka spokojnie miała by o jakieś 150 jak nie więcej stron mniej.

Również irytowało mnie, że...

Tego że ta część będzie jeszcze gorsza niż pierwsza to się w ogóle nie spodziewałam. Generalnie książka trzyma wszystkie wady pierwszej części i dorzuca kilka nowych. Z plowracających gwiazd mamy rozwlekłe przegadanie i nadmierne ekspozycję, beznadziejną główną bohaterkę oraz łopatologicznie przez nią wyłuszczane w moralizatorski sposób przesłanie.
Pierwsza połowa jest w ciul nudna, dosłownie czytamy o tym jak El i inni się uczą, no fascynujące. Druga połowa za to wprowadza nowy problem jakim jest absurdalny skalling mocy El i Oriona, autorka rozpływa się nad tym jak ta dwójka bohaterów jest potężna i w całej szkole nie ma nikogo kto by się do nich mógł zbliżyć. Mało mnie obchodzi że to może być jakoś wyjaśnione dalej, czytanie o tym jest frustrujące, szczególnie że na tym opiera się cała oś fabularna drugiej połowy.
Drugim nowym problemem jest wątek romantyczny. Okazuje się że ciężko z najbardziej antypatycznej bohaterki w dziejach i kłody zrobić sensowną parę. Między Orionem a El brak chemii i brak sensownego progresu relacji.
Generalnie nie polecam. No chyba że dla Lise, Lise Jest jedyną ciekawą postacią w tej części.

Tego że ta część będzie jeszcze gorsza niż pierwsza to się w ogóle nie spodziewałam. Generalnie książka trzyma wszystkie wady pierwszej części i dorzuca kilka nowych. Z plowracających gwiazd mamy rozwlekłe przegadanie i nadmierne ekspozycję, beznadziejną główną bohaterkę oraz łopatologicznie przez nią wyłuszczane w moralizatorski sposób przesłanie.
Pierwsza połowa jest w...

Trzyma poziom pierwszej książki, zdecydowanie godna kontynuacja. Daję jednak 7 - choć z dużym plusem - zamiast ósemki, w sumie z dwóch powodów:

- środek lekko się wlókł - nie jakoś strasznie, w żadnym momencie nie miałam zamiaru książki odstawić, ale jednak czytało się zdecydowanie wolniej, a był to przy tym dość długi kawałek - dobre 15% książki. Można tam było nieco rzeczy obciąć albo przynajmniej przyciąć.

- cliffhanger na koniec - co prawda się go spodziewałam, ale i tak uważam takie chwyty po prostu za niskie. Jak książka jest dobra, to nie potrzebujesz chamskiego cliffa na koniec, żeby czytelnicy wrócili po więcej. Ta nie potrzebowała.

No i tyle no, tyle marudzenia. Z optymizmem czekam na moment, kiedy chwycę część trzecią i ostatnią, choć zapewne jak zwykle zrobię sobie kilkuksiążkową przerwę.

Trzyma poziom pierwszej książki, zdecydowanie godna kontynuacja. Daję jednak 7 - choć z dużym plusem - zamiast ósemki, w sumie z dwóch powodów:

- środek lekko się wlókł - nie jakoś strasznie, w żadnym momencie nie miałam zamiaru książki odstawić, ale jednak czytało się zdecydowanie wolniej, a był to przy tym dość długi kawałek - dobre 15% książki. Można tam było nieco...

Świetna kontynuacja świetnego pierwszego tomu. Znów mamy przed sobą cały rok nauki szkolnej, a autorka sprawnie kontynuuje rozwój i przemiany bohaterów znanych nam z poprzedniego tomu. Rozwój akcji i wydarzeni - zaskakują, tak samo jak zakończenie. Ale nie ma w tym nic dziwnego - solidne fundamenty pod to zostały położone wcześniej.
Ponownie dostajemy więc powieść stosunkowo krótką, ale jakże konkretną. Wszystko, co było trzeba, zostało tu zawarte.

Polecam gorąco, zwłaszcza jak ktoś czytał tom pierwszy.

Świetna kontynuacja świetnego pierwszego tomu. Znów mamy przed sobą cały rok nauki szkolnej, a autorka sprawnie kontynuuje rozwój i przemiany bohaterów znanych nam z poprzedniego tomu. Rozwój akcji i wydarzeni - zaskakują, tak samo jak zakończenie. Ale nie ma w tym nic dziwnego - solidne fundamenty pod to zostały położone wcześniej.
Ponownie dostajemy więc powieść...

Dwa lata temu sięgnęłam po pierwszą część cyklu „Scholomance”. Byłam wtedy bardzo ciekawa tego magicznego świata, a po lekturze bardzo zadowolona z przeczytanej historii. Trochę czasu minęło, a mi udało się w końcu sięgnąć po kontynuację. Jak tym razem poradziły sobie dzieciaki w szkole, która robi wszystko by ich zabić?
Druga część cyklu „Scholomance”, czyli „Ostatni absolwent” była jeszcze lepsza niż jej poprzedniczka. Poprzednio akcja zaczęła się rozkręcać dopiero pod koniec książki, a tym razem dużo się działo od początku. El jak i reszta uczniów Scholomance ponownie musiała się zmagać z potworami, które czyhały na ich życie. Do tego jak każdy inny w ich wieku musieli zaliczać przedmioty szkolne. Nauka nie bywa łatwa, kiedy z każdego kąta mogą wyjść polujące na twoje życie złowrogi. Jednak El udało się dotrwać do ostatniej klasy i teraz czeka jeszcze bardziej niebezpieczne zakończenie. Nasza bohaterka nie zamierza się poddawać i zaczyna wymyślać plan jak ocalić siebie i innych uczniów.
Książkę „Ostatni absolwent” czytało mi się bardzo szybko i z niemałym zaangażowaniem. Kibicowałam El i jej pomysłom. Od początku wiedziałam, że to ciekawa postać, która nie lubi się poddawać oraz posiadająca zaskakującą moc. Nie mogłam się doczekać zakończenia. Spodziewałam się w jaki sposób może się zakończyć, ale jednego elementu się nie spodziewałam. To właśnie on sprawił, że byłam ciekawa ostatniej części tej trylogii, po którą sięgnęłam od razu po skończeniu czytania „Ostatniego absolwenta”.

Dwa lata temu sięgnęłam po pierwszą część cyklu „Scholomance”. Byłam wtedy bardzo ciekawa tego magicznego świata, a po lekturze bardzo zadowolona z przeczytanej historii. Trochę czasu minęło, a mi udało się w końcu sięgnąć po kontynuację. Jak tym razem poradziły sobie dzieciaki w szkole, która robi wszystko by ich zabić?
Druga część cyklu „Scholomance”, czyli „Ostatni...

Dom Wydawniczy Rebis często wydaje książki, o których trzeba dużo mówić, polecać, bo zdarza się, że jest o nich bardzo cicho i to bardzo szkoda. Tak jest z serią Scholomance. To trylogia, która mnie kupiła już pierwszym tomem, bo to nietypowa opowieść o szkole magii. Dlaczego? A no, bo w niej trzeba przetrwać, a szkoła w zasadzie chce uczniów zabić. Poza tym, nauczyciele nie są nikomu do niczego potrzebni i ich po prostu nie ma.

Ale, "Ostatni absolwent" to tom drugi i ponownie jako czytelnicy spotykamy główną bohaterkę El. Dziewczynie zostało przepowiedziane, że zostanie czarownicą siejącą zniszczenie i śmierć. El nie chce się z tym pogodzić, ale powoli zaczyna wyglądać na to, że powinna to rozważyć. Szkoła się na nią uwzięła, chce się jej pozbyć, a to już ostatnia klasa i ma nawet kilku sprzymierzeńców. Tylko czyżby naprawdę pod koniec roku szkolnego miała zginąć? El nie zamierza się jednak poddać, a co z tego wyjdzie?

To drugi tom trylogii i jest jeszcze ciekawszy niż był pierwszy. Trzyma w napięciu, a przy tym nie zrobiła się z tego bajka dla dzieci, tylko jest brutalnie i wcale wszystko się nie musi ułożyć po myśli bohaterów. Ta niepewność, jak to wszystko się potoczy powoduje, że z jeszcze większym zaangażowaniem pochłania się tę ksiązkę.

Jak już wspominałam przy pierwszej części, jest mi jedynie szkoda, że tomy są dość cienkie i z ogromną przyjemnością pochłaniałabym ogromne tomiszcza na temat szkoły Scholomance. Historia opowiedziana jest bardzo dobrze, a El jako główna bohaterka nie irytuje czytelnika, a wręcz przeciwnie, robi sobie w każdym z nas sprzymierzeńca i kibicuje się jej przez cały czas.

Z ogromną niecierpliwością czekam na przeczytanie ostatniej części mimo, że wiem, że będzie to już koniec, ale ponieważ to dopiero początek mojej przygody z tą autorką, to już wiem, że z chęcią przeczytam też pozostałe aby sprawdzić co jej wyobraźnia stworzyła.

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Rebis.

Dom Wydawniczy Rebis często wydaje książki, o których trzeba dużo mówić, polecać, bo zdarza się, że jest o nich bardzo cicho i to bardzo szkoda. Tak jest z serią Scholomance. To trylogia, która mnie kupiła już pierwszym tomem, bo to nietypowa opowieść o szkole magii. Dlaczego? A no, bo w niej trzeba przetrwać, a szkoła w zasadzie chce uczniów zabić. Poza tym, nauczyciele...

DNF na 3 rozdziale w 15%.
Kompletnie nie moja książka. Wadził mi w niej styl pisania, który jest bardzo opisowy. Autorka już na samym początku bombarduje nas informacjami, które nie zawsze są nam w tej chwili potrzebne. Nie zainteresował mnie również system magiczny, który po powrocie do tej części wydał mi się jeszcze bardziej absurdalny niż poprzednio. Za długie rozdziały i niezapadający w pamięć bohaterowie. Nie mam zamiaru męczyć się z tą serią dalej. Ta autorka chyba po prostu nie jest dla mnie.

DNF na 3 rozdziale w 15%.
Kompletnie nie moja książka. Wadził mi w niej styl pisania, który jest bardzo opisowy. Autorka już na samym początku bombarduje nas informacjami, które nie zawsze są nam w tej chwili potrzebne. Nie zainteresował mnie również system magiczny, który po powrocie do tej części wydał mi się jeszcze bardziej absurdalny niż poprzednio. Za długie rozdziały...

Mięło trochę czasu nim sięgnęłam po drugi tom cyklu Scholomance, miałam inne obowiązki, chociaż myślami byłam z główną bohaterką. Zastanawiałam się, jak sobie poradzi z kolejnymi wyzwaniami, w końcu to już prawie koniec jej nauki, musi przetrwać i nie stać się posiłkiem mrocznych i niebezpiecznych stworów. W życiu jednak bywa różnie i gdyby jedynie stwory były jedynym jej problemem to byłoby zbyt proste. Autorka wiedziała, jak skutecznie pomieszać bohaterom szyki. „Ostatni absolwent. Scholomance. Lekcja druga” zapowiadał przygodę, którą chciałam przejść i delektować się nią.
Główną bohaterką książki autorstwa Naomi Novik pod tytułem „Ostatni absolwent. Scholomance. Lekcja druga” jest Galadriela „El” Higgin jest uczennicą ostatniego roku i udało jej się nieco zmienić swoje życie. W dalszym ciągu grozi jej niebezpieczeństwo, jednak osiągnęła swój cel, stając się częścią sojuszu z innymi uczniami. Nie byłą już sama, nie musiała w pojedynkę stawiać czoła zagrożeniu. Nawet Orion Lake, najlepszy zabójca stał się mniej irytujący i bardziej użyteczny, jako przyjaciel. Matka dziewczyny, jednak zamierza się z nią skontaktować, udało jej się przekazać niezwykle pilną wiadomość, aby trzymała się z daleka od Oriona. Czy dziewczyna to zrobi? Czy spełni się mroczna przepowiednia, która pochłonie Galadrielę?
„Ostatni absolwent. Scholomance. Lekcja druga” to powieść, która nie daje o sobie zapomnieć, chociaż miała łam wątpliwości, czy nie dosięgnie jej klątwa drugiego tomu, były one zbędne. Ela jest niesamowitą bohaterką i niezwykle potężną, mroczną postacią kobiecą, która nie jest jedynie tłem. Toczy nieustanną walkę ze swoim zamiłowaniem do niszczycielskich i brutalnych zaklęć, sama szkołą wydaje się popychać ją do bardziej samolubnych wyborów, oszczędzania magicznej mocy do własnych potrzeb, zamiast udzielania pomocy przypadkowym nowicjuszom, którzy nic dla niej nie znaczą. Bohaterka zmieniła się, uczy, że można polegać na innych, żę nie musi wszystkiego robić sama. Orion Lake natomiast jest wychwalanym bohaterem, który został ukształtowany przez oczekiwania ludzi, którzy zdają się dostrzegać w nim narzędzie do uzyskania celów, wygodnej i bezpiecznej egzystencji. Scholomance w swoich szeregach zawsze miała międzynarodowe grono studentów, Naomi Novik zdecydowała się na to, aby mocniej ukazać te różnorodność kulturową ofiarowując postacią nieco większą rolę niż było to w pierwszej książce. „Ostatni absolwent. Scholomance. Lekcja druga” ukazuje także, że w książce mamy różne oczekiwania społeczeństwa, ci lepiej urodzeni, należący do enklawy są w przekonaniu, że należy im się ochrona, że ich życie jest tego warte bardziej od innych. Przywileje, większa wartość jednego życia kosztem drugiego, członkowie enklawy zawsze mieli większe szanse na przeżycie, mają łatwiejszą przyszłość, prostsze ukończenie nauki. Zawsze otrzymują coś więcej niż pozostali, są lepiej przygotowani, a jednak zależni od innych.

Mięło trochę czasu nim sięgnęłam po drugi tom cyklu Scholomance, miałam inne obowiązki, chociaż myślami byłam z główną bohaterką. Zastanawiałam się, jak sobie poradzi z kolejnymi wyzwaniami, w końcu to już prawie koniec jej nauki, musi przetrwać i nie stać się posiłkiem mrocznych i niebezpiecznych stworów. W życiu jednak bywa różnie i gdyby jedynie stwory były jedynym jej...

Ostatni rok, szykują się uczniowe do zakończenia szkoły, walczą z złowrogami i tworzą olan. Przy okazji gdzieś jakis miłosny element.. nie pkrwało mnie to zupełnie.

Ostatni rok, szykują się uczniowe do zakończenia szkoły, walczą z złowrogami i tworzą olan. Przy okazji gdzieś jakis miłosny element.. nie pkrwało mnie to zupełnie.