Tam, gdzie rozmawiają umarli

Banan z masłem orzechowym.

Tak widzę tę książkę. Tak ją czuję, taki ma moim zdaniem klimat. W tym momencie powinna paść odpowiedź na pytanie: dlaczego? Dlaczego tytuł ukazujący szerokie pasmo dziecięcych krzywd, wprawiający miejscami w niepokój, dyskomfort, tylko po to, by za moment go wyśmiać, to banan z masłem orzechowym?

Zachowując absolutną dyskrecję, Hobson bardzo umiejętnie skrada czas czytelnika. Nie wiedzieć z jakiego powodu, tracisz kontrolę nad czasem. Zdaje się, że ledwie sięgnąłeś po książkę, przeczytałeś parę stron na stojąco, a okazuje się, że z czytania wyrywa cię ból nóg. Tak działa ta książka. Autor w niesamowicie ciekawy sposób tworzy unikalny, specyficzny nastrój, którego nie dane mi było jeszcze zasmakować. Ładne angielskie określenia, które przychodzą mi na myśl, to: calmly disturbing, soothingly unsettling. Bo tak rzeczywiście jest. Hobson z jednego dialogu, gdzie mowa o sikaniu do rzeki, potrafi przejść do tematyki śmierci, dziecięcych krzywd i bezdennego smutku bez mrugnięcia okiem. Książka pozornie lekka, przyjemna. Pisana wprost, pierwszoosobowo, z dobrą fragmentaryzacją, przywołuje na myśl letnią przechadzkę po drewnianym moście nad przepaścią, gdzie część z desek w losowych momentach postanawia łamać się pod ciężarem ludzkiego ciała.

Mnie osobiście książka urzekła. Pierwszy raz spotykam się z czymś równie sprzecznym, intrygującym do tego stopnia. Podejrzewam, że mój banan z masłem orzechowym nieprędko zstąpi z podium przeczytanych przeze powieści.

Banan z masłem orzechowym.

Tak widzę tę książkę. Tak ją czuję, taki ma moim zdaniem klimat. W tym momencie powinna paść odpowiedź na pytanie: dlaczego? Dlaczego tytuł ukazujący szerokie pasmo dziecięcych krzywd, wprawiający miejscami w niepokój, dyskomfort, tylko po to, by za moment go wyśmiać, to banan z masłem orzechowym?

Zachowując absolutną dyskrecję, Hobson bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzisiaj chciałam zwrócić Waszą uwagę na książkę, które miała premierę 3 marca.
Ta książka wzbudziła we mnie mnóstwo skrajnych emocji i zrodziła tyle samo pytań, na które Autor @brandon.hobson.7 nie daje odpowiedzi wprost, jakby chciał przez to zmusić czytelnika do głębszego zastanowienia i poszukania ich w sobie.
To powieść, która wciąga w mroczną historię o dojrzewaniu, rasizmie i przemocy, niepokoi niedopowiedzianymi wątkami i pozostawia z obrazami, które wzbudzają w nas szereg wątpliwości i złość.
Tak, jest poetycznie i lirycznie, dzięki czemu płynie się przez nią z łatwością, ale jak już ktoś zdążył to zauważyć, ta łatwość jest złudna, wręcz zwodnicza, napiętnowana krzywdą, która uderza w nas dziecięcą bezradnością ukrytą pod pozorami zdarzeń wcale nie błahych.

Bunt w okresie dorastania, nierówność społeczna, kolor skóry, przemoc, to wciąż mieszanka wybuchowa, która niezmiennie przeraża aktualnością.

Głównym bohaterem powieści jest piętnastoletni Sequoyah pochodzący z plemienia Czirokezów. Jego matka siedzi w więzieniu dlatego on przerzucany jest między ośrodkami i rodzinami zastępczymi. Zaczynamy poznawać Sequoyaha w momencie, gdy trafia do nowej rodziny. U Agnes i Harolda mieszka już dwoje podobnych mu dzieciaków, młodszy od niego George i starsza Rosemary. Wydawać by się mogło, że powinien zbliżyć ich do siebie wspólny los, jednak nie jest tak prosto. George jest milczący i wylękniony, trudno zawrzeć z nim przyjaźń. Niełatwo też przebywać w pobliżu dziewczyny, która wzbudza nie tylko podziw swoimi zdolnościami plastycznymi, ale i pożądanie i fascynacje erotyczne.

Jest i nowa szkoła, jest przemoc, palenie trawki, są orgie nastolatków i rozmowy o śmierci i samookaleczaniu...
Autor przerzuca nas w coraz to nowe wątki i prowadzi w dziwne miejsca stawiając na drodze chłopaka pokręconych dorosłych na czele ze starszą panią, która próbuje go uwieść.

I cały czas jeszcze zastanawiam się nad tą książką, bo nie sposób o niej nie myśleć w trakcie czytania, jak i po.
Zostałam zamknięta przez Autora w klatce własnych przemyśleń i choć jest to niewygodna sytuacja, to zdecydowanie takie książki lubię, takie książki warto czytać 🖤🖤🖤
Polecam bardzo!!!

Dzisiaj chciałam zwrócić Waszą uwagę na książkę, które miała premierę 3 marca.
Ta książka wzbudziła we mnie mnóstwo skrajnych emocji i zrodziła tyle samo pytań, na które Autor @brandon.hobson.7 nie daje odpowiedzi wprost, jakby chciał przez to zmusić czytelnika do głębszego zastanowienia i poszukania ich w sobie.
To powieść, która wciąga w mroczną historię o dojrzewaniu,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tam, gdzie rozmawiają umarli.
Brandon Hobson
Wydawnictwo Agora

„ Od wielu lat jestem nieszczęśliwy” tak zaczyna się ta powieść. Główny bohater próbuje przybliżyć czytelnikowi pewien okres swojego życia, w który to jak sam twierdzi był momentem przełomowym. Wspomina, że historia ta, nie jest usprawiedliwieniem ani próbą wyznania winy. Czym jest?
Sequoyah, piętnastoletni wówczas chłopak, w wyniku błędów poczynionych przez matkę oraz jej chorobę, jaką jest alkoholizm, trafia do zastępczej rodziny. Poznajemy Harolda oraz Agnes i dwójkę dzieci, które są pod ich opieką. George oraz Rosemary to bardzo charakterystyczne postacie, niepozbawione cech indywidualnych, o wysokiej inteligencji i bardzo ciekawe.
Poznajemy historię młodego człowieka, który ulega fascynacji Rosemary, niewiele starszej dziewczyny. Jej postać otacza jakaś dziwna moc, tajemnica i przyciąganie. Każdy z tych młodych bohaterów stanowi część procesu dorastania, poszukiwania własnego ja, próby odnalezienia się w świecie, który ich otacza. Sequoyh swoim głosem pokazuje nam swoje myśli, obrazy, przemyślenia. Jego oczami widzimy każdy skrawek życia, jakie dzieli z tymi dziwnymi osobami. Każde z nich mogłoby być głównych bohaterem, a ich historie mogłyby stanowić odrębną część historii.
Książkę czytało mi się lekko pomimo treści i poruszanych w niej tematów. Może to, dlatego, że zabrakło mi w niej jakieś większej głębi? Ciężko mi powiedzieć. Na pewno jest to dobra literatura i warta uwagi. Trochę szkoda, że inni bohaterowie pozostali tajemnicą. Z chęcią poznałabym ich lepiej. Z drugiej strony może taki był zamysł autora? Może chodziło o to, aby czytelnik mógł sam stworzyć ich historię? Już sam fakt takich rozważań nad lekturą świadczy o tym, że ta powieść zmusza do zastanowienia, oddania jej swojego czasu bez żadnych wątpliwości. Czytajcie.

Tam, gdzie rozmawiają umarli.
Brandon Hobson
Wydawnictwo Agora

„ Od wielu lat jestem nieszczęśliwy” tak zaczyna się ta powieść. Główny bohater próbuje przybliżyć czytelnikowi pewien okres swojego życia, w który to jak sam twierdzi był momentem przełomowym. Wspomina, że historia ta, nie jest usprawiedliwieniem ani próbą wyznania winy. Czym jest?
Sequoyah, piętnastoletni...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Obudziłam się o 5:11. Zaspana odszukałam telefon pod poduszką. Nieładny nawyk trzymania go zawsze blisko siebie. Ale muszę, muszę. Jak inaczej miałabym wystukać litery rozmazane przez wciąż mrużące się powieki? Jak miałabym złapać myśli wypełnione aż po najmniejszy skrawek tylko dwoma imionami: Sequoyah, Rosemary? Przecież muszę zapisać. Jak najszybciej. Zapisać, o czym śpiewa ptak trzepoczący się klatce tej powieści.
-
„Tam, gdzie rozmawiają umarli”
-
Nie zgrałyśmy się w czasie. Nie trafiłyśmy na moment, w którym czytałabym ją z największą przyjemnością. Jeszcze pół roku temu, wtedy tak. Teraz nie. Teraz fragmenty o śmierci sprawiały dyskomfort. I żałuję tego niezgrania. Ale! W żadnym wypadku nie żałuję lektury.
-
Jestem nią zafascynowana. I z wielką fascynacją rozgrzebuję nieustannie sytuację po sytuacji.
Przyjmowałam bardzo łatwowiernie tę historię, śledziłam zdarzenia prowadzące do finału, który zostaje nam zdradzony już na pierwszej stronie. Rosemary umarła, a Sequoyah żyje. Skończyłam czytać i myślałam - dobra książka. Od początku do końca - dobra książka.
A potem obróciłam ją w dłoniach i przeczytałam fragmenty opinii z tyłu okładki.
Dopiero wtedy, w jednej chwili, dotarł do mnie geniusz tej powieści.
-
Opowiedziałam o niej mężowi, żeby poukładać sobie wszystko od nowa. Wygłosiłam z przejęciem monolog, jakiego jeszcze przy żadnej książce nie zdarzyło mi się wygłosić. Opowiadam o niej sobie aż do tej chwili.
-
Ta książka to tafla wody, do której ktoś ciagle wrzuca malutkie kamyki. Widzimy wszystko, ale lekko rozmazują nam się kontury. Miękko zacierają się granice. Zamykamy ją. Plum. Wpadł ostatni kamyczek. Coraz słabsze drgania rozchodzą się do brzegów. Dopiero wtedy, z każdą chwilą coraz wyraźniej, zaczynamy widzieć więcej.
-
Stoję wpatrzona w tę taflę od wczoraj. Mam szeroko otwarte oczy. Nie potrafię odwrócić wzroku. Jest spokojna i równa. Hipnotyzująca. Nerwowo szukam pod palcami chociaż jednego, najmniejszego kamyczka. Chociaż ziarenka piasku.
-
Nie ma.
-
Zaczytana Querida

Obudziłam się o 5:11. Zaspana odszukałam telefon pod poduszką. Nieładny nawyk trzymania go zawsze blisko siebie. Ale muszę, muszę. Jak inaczej miałabym wystukać litery rozmazane przez wciąż mrużące się powieki? Jak miałabym złapać myśli wypełnione aż po najmniejszy skrawek tylko dwoma imionami: Sequoyah, Rosemary? Przecież muszę zapisać. Jak najszybciej. Zapisać, o czym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

IG @angelkubrick


"Tam, gdzie rozmawiają umarli" to powieść na wskroś smutna. To historia, która ma wiele płaszczyzn a każda jest nośnikiem bólu.

Dwójka głównych bohaterów to rdzenni mieszkańcy Ameryki. Nastoletni chłopak i niewiele od niego starsza dziewczyna, których los doświadcza już od najmłodszych lat. Oboje czują się zagubieni, oboje poszukują własnej drogi życiowej. Nie jest to łatwe, kiedy jest się czerwonoskórym dzieckiem rodziców, których pochłania nałóg (alkohol jest obecnie głównym powodem całej masy problemów społecznych tej grupy etnicznej), dzieckiem, dla którego pochodzenie to wyrok skazujący na pogardę i potępienie.

Warunkiem bycia akceptowanym jest przestrzeganie reguł, które ustala biały człowiek. W przypadku dzieci oznaczało to wykonywanie  najgorszych pracach domowych i siedzenie za zamkniętymi drzwiami. Kiedy ktoś niszczy wartości, tradycję i język mniejszości, zanika świadomość etniczna, a to wzbudza wewnętrzny sprzeciw i wzmaga agresję. Mamy więc w książce sporo wyobrażeń o zadawaniu bólu i sporo fascynacji na temat śmierci, przy czym sama śmierć jest czymś tajemniczym, transcendentnym, pozwalającym uwolnić byt ponad to, co ludzkie.

Sequoyah zapatrzony w Rosemary chce być nią, ale nie ma to nic wspólnego z problemem z własną seksualnością. Chłopak podskórnie czuje, że dziewczyna ma w sobie siłę, by osiągnąć wolność, choć wielu odczyta jej krok jako oznakę zagubienia i słabości. Znamienny jest moment, kiedy matka chłopca, w trakcie odwiedzin w więzieniu, prosi go, aby ten pod żadnym pozorem nie ścinał włosów, które są symbolem siły i wewnętrznej świadomości. Sequoyah na ostatnich stronach dokonuje wyboru. Czy magia imienia da mu moc? (Sequoyah nie oznacza jedynie wróbla, to też imię twórcy alfabetu Czirokezów, pismo bowiem to podstawowy element kultury każdej nacji. Sequoyah to też najstarsze drzewo Ameryki, mistyczne wręcz, trwające na swej ziemi od tysięcy lat, nierozerwalnie związane z historią tego kraju, tworzące ją. Trudno o bardziej dosadną symbolikę).

Wiele płaszczyzn, wiele problemów, wiele pytań bez odpowiedzi. Czytajcie!

IG @angelkubrick


"Tam, gdzie rozmawiają umarli" to powieść na wskroś smutna. To historia, która ma wiele płaszczyzn a każda jest nośnikiem bólu.

Dwójka głównych bohaterów to rdzenni mieszkańcy Ameryki. Nastoletni chłopak i niewiele od niego starsza dziewczyna, których los doświadcza już od najmłodszych lat. Oboje czują się zagubieni, oboje poszukują własnej drogi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Och. Ta opowieść o Rdzennym Amerykaninie i jego problemach z pewnością podzieli czytelników. Historia w głównej mierze skupia się na ukazaniu trudów dorastania, wpływie zmian opiekunów na wkraczającego w życie z buta chłopca. Nie brak i elementów związanych z tożsamością czy identyfikacją płciową. Brzmi zawoalowanie? Tak jest. Dodajcie do tego przeszłość, teraźniejszość i balans między koszmarem a jawą, i już robi Wam się miks który ciężko ogarnąć umysłem.
Doceniam ukazanie istoty przynależności do konkretnej osoby. Nie rozumiem jednak wielu relacji i postaci które mają miejsce w tej książce-zwyczajnie są zapychaczem. Nie mówiąc już o tym, że wiele wątków zostało urwanych (czyżby autor miał na celu zostawienie czytelnikom miejsca do własnych wniosków? Nie wiem.) Liczyłam, że dowiem się informacji na temat funkcjonowania Rdzennych Amerykanów-nie udało się to. Docenić muszę emocjonalność i idące za tym refleksje nad śmiercią których dzięki lekturze mam sporo. Zabrakło rozwinięcia wątków pozostałych mieszkańców rodziny zastępczej w której został umieszczony. To irytowało.
Okazuje się, że czasem niebo jest drugim człowiekiem, a chronicznego cierpienia pomimo upływu lat nie sposób z siebie wyrzucić do końca. Nie wiem jak mam ocenić książkę nominowaną do jednej z najważniejszych nagród - National Book Award. Zawiera w sobie ogrom elementów które kocham w prozie. Ból zaciskał ręce na mej szyi poznając losy nastolatka.Gęsta to wszak rzecz jest...ale tak wiele tu wątków pobocznych zostawionych samych sobie, że krzyczałam do wewnątrz dlaczego autor tak zdecydował poprowadzić opowieść.
Językowo siadły mi bardzo "Tam, gdzie rozmawiają umarli". Żałuję, że nie wycisnięto z tego więcej. Walka o tożsamość powinna moim subiektywnym zdaniem być tu przewodnikiem. Szkoda, że została nią jedna z enigmatycznych relacji między bohaterami. Zachwytów nie ma, lecz nadal jest to książka którą warto wziąć w dłonie by przeczytać.

Och. Ta opowieść o Rdzennym Amerykaninie i jego problemach z pewnością podzieli czytelników. Historia w głównej mierze skupia się na ukazaniu trudów dorastania, wpływie zmian opiekunów na wkraczającego w życie z buta chłopca. Nie brak i elementów związanych z tożsamością czy identyfikacją płciową. Brzmi zawoalowanie? Tak jest. Dodajcie do tego przeszłość, teraźniejszość i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sequoyah dorasta w trudnych warunkach, a dzieciństwo spędzone z matką alkoholiczką rzutuje na całą Jego przyszłość. Kiedy trafia do rodziny zastępczej, wszystko może w końcu zmienić się na lepsze. Sequoyah jest zafascynowany Rosemary, z którą łączy Go nie tylko pochodzenie. Jednak kolejny raz przekona się, że cierpienie i strach nie chcą odejść, a życie nieustannie się zmienia i nie zawsze możemy sobie z tym poradzić.

Książka rozpoczyna się tak, jak niektóre się kończą. Jest to napewno intrygujący zabieg literacki i to właśnie dlatego już od samego początku oddajemy się całkowicie tej historii. Poznając dzieciństwo Sequoyah i towarzysząc mu w drodze do dorosłości, możemy niejednokrotnie mieć w sobie mieszane emocje. Życie u boku matki, którą niejeden raz musiał się zająć, ukształtowało Jego psychikę, a to są wydarzenia, o których ciężko zapomnieć. Można powiedzieć, że nowa rodzina jest Jego szansą na lepsze życie, ale jak właściwie ma się ono potoczyć dalej?
Myślę, że nie będzie to książka dla każdego, akcja jest raczej powolna, a powieść niemal liryczna. Bywa trudna, momentami surowa, ale właśnie dlatego tak bardzo nas pochłania. Jeśli o mnie chodzi, nie mam wątpliwości, że jeśli tylko odkryjecie jej głębie, pokochacie te historię. To jedna z tych książek, która uderza całkowicie w czytelnika, a emocie jakie wywołuje są nie do opisania. W trakcie lektury cały czas odczuwamy niepewność, a klimat jaki w niej panuje jest jednocześnie mroczny i magiczny. Przeczytajcie. Nie mam wątpliwości, że zostanie z Wami na zawsze.

Sequoyah dorasta w trudnych warunkach, a dzieciństwo spędzone z matką alkoholiczką rzutuje na całą Jego przyszłość. Kiedy trafia do rodziny zastępczej, wszystko może w końcu zmienić się na lepsze. Sequoyah jest zafascynowany Rosemary, z którą łączy Go nie tylko pochodzenie. Jednak kolejny raz przekona się, że cierpienie i strach nie chcą odejść, a życie nieustannie się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to