Wbrew opisowi na portalu LubimyCzytać nie jest to poradnik. Raczej jest to zbiór dziennikarskich fieletonów o specyfice wieku średniego. Jeżeli masz między 40 a 50 lat, to znajdziesz w tej ksiażce wiele zabawnych, czasem sentymentalnych refleksji i anegdot na temat dojrzewania do dojrzałości. Autorka przetacza wiele wątków autobiograficznych i z zacięciem dziennikarskim bada wiele tematów. Wiele w tym autoironii i dystansu. Co prawda rozdziały są dość nierówne jedne mnie zaciekawiły inne mniej, ale myślę, że warto :)

Wbrew opisowi na portalu LubimyCzytać nie jest to poradnik. Raczej jest to zbiór dziennikarskich fieletonów o specyfice wieku średniego. Jeżeli masz między 40 a 50 lat, to znajdziesz w tej ksiażce wiele zabawnych, czasem sentymentalnych refleksji i anegdot na temat dojrzewania do dojrzałości. Autorka przetacza wiele wątków autobiograficznych i z zacięciem dziennikarskim...

Autorka “W Paryżu dzieci nie grymaszą” dziś jako “Piękna czterdziestoletnia”- Pamela Druckerman.

„Przyglądając się badawczo mojej twarzy w dobrze oświetlonej windzie, moja córka opisała to rozdroże dosadniej: Mamusiu, nie jesteś stara, ale na pewno też nie młoda.”

Ten cytat chyba najlepiej obrazuje magiczną czterdziestkę. Niby to przecież nic – kolejny roczek za nami, kolejny tort i odśpiewane STO LAT. A jednak wśród wielu kobiet pojawia się strach – co teraz będzie? Jak będzie wyglądać moje życie? Etc… etc …

Pamela Druckerman znana już z bardzo dobrze przyjętej książki „W Paryżu dzieci nie grymaszą” postanowiła zmierzyć się z tematem. Sama, po przekroczeniu 40 wiosen, poczuła zmianę. Czy na lepsze? O tym niewątpliwie dowiedzie się sami po przeczytaniu „Piękna czterdziestoletnia. Opowieść o dojrzewaniu do dorosłości”.

Ja mogę Wam póki co zdradzić, czym mnie zaskoczyła ta pozycja😊

Przede wszystkim przeczytałam ją w ciągu jednego dnia, bo nie mogłam się od niej oderwać. Styl pisania amerykanki przypadł mi do gustu już kiedy pochłaniałam „W Paryżu dzieci…”. Jest lekki, zabawny, nie męczący i brak w nim wszelkich ach, och, izmów. To taka bita śmietana podana na deser.

Historia dziennikarki z Miami mieszkającej w Paryżu przeżywające swoje smutki i radości. Z tej perspektywy poznajemy świat czterdziestolatki. Prawdę mówiąc nie jest taki wspaniały i cudowny, jakby nam się wydawało i za jakie chciałaby uchodzić autorka. Relacje z mężem czy też najbliższymi są dalekie od ideału. Ale może dzięki temu, książka zyskuje na autentyczności. Nie widzimy francuskiego bon-ton, a raczej prawdziwą mieszankę dwóch, a nawet trzech (mąż autorki jest Brytyjczykiem) skrajnych narodowości. Wychodzi z tego istny kogel- mogel, w którym bohaterka próbuje się odnaleźć już jako madame – nie jak dotychczas mademoiselle. Ma wiele trafnych spostrzeżeń, które sama jako czterdziestolatka mogę potwierdzić np:

„Wpadasz w zniecierpliwienie, zjeżdżając w dół kursorem w poszukiwaniu roku swojego urodzenia.”

Czy też:

„Pijesz kawę przed wyjściem na proszoną kolację”

Ale jest też sporo takich tez, z którymi się absolutnie nie zgadzam. Co ponownie może potwierdzać fakt, że książka jest dobra dla każdej kobiety w tym magicznym czasie, bo każda znajdzie coś dla siebie.

Prawdę mówiąc, moje zdanie na temat Pameli Druckerman trochę się zmieniło po tej lekturze. Już nie jest dla mnie autorką bestsellera, a raczej kobietą zwykłą, która umie dobrze pisać. Ma problemy, których osobiście nie chciałabym mieć oraz dylematy, z którymi nie musiałam się mierzyć. Na pewno warto książkę przeczytać, by dobrze spędzić czas. Każda z nas coś odkryje dla siebie. Ale warto pamiętać, że piękna czterdziestoletnia tkwi w każdej kobiecie – ważne, by odkryć swoją wartość i swoje piękno i to niezależnie czy masz 20, 40 czy 60 lat.

Autorka “W Paryżu dzieci nie grymaszą” dziś jako “Piękna czterdziestoletnia”- Pamela Druckerman.

„Przyglądając się badawczo mojej twarzy w dobrze oświetlonej windzie, moja córka opisała to rozdroże dosadniej: Mamusiu, nie jesteś stara, ale na pewno też nie młoda.”

Ten cytat chyba najlepiej obrazuje magiczną czterdziestkę. Niby to przecież nic – kolejny roczek za nami,...

Książka Pameli Druckerman to taka kompilacja różnych tematów związanych z wchodzeniem w wiek średni. Autorka pisze szczerze o tym, jak się z czuła/czuje. Jest tu wiele wątków autobiograficznych, są porady związane nie tylko z zachowaniem pięknej twarzy i ciała, ale i sprawnego umysłu, autorefleksje tyczące odbioru innych osób i radzenia sobie z sytuacjach interpersonalnych, także w kontekście różnic międzykulturowych. Nie brakuje też poważnych tematów, jak problemy ze zdrowiem. Autorka prezentuje charakterystyczny dla siebie luz i dystans do siebie, ale – szczerze mówiąc – myślałam jednak, że ta lektura będzie lżejsza w tonie, bardziej pozytywna. Wiecie, takie przekonywanie, że 40-tka to teraz nowa 30-tka, porady jak faktycznie zostać piękną i młodą, ale w takim duchu starzenia się z godnością. I pokazania, że średni wiek także ma swoje dobre strony. Wydało mi się jednak, że autorka bardziej skupiła się na tych negatywnych aspektach dojrzałego wieku – jest bardziej „czterdziestoletnia”, niż „piękna”. Można poczytać, ale jako czyjeś spostrzeżenia, a nie poradnik. No i osoby młode, trwające ciągle w przekonaniu, że ich upływ czasu się nie ima - raczej w książce tej się nie odnajdą.

Książka Pameli Druckerman to taka kompilacja różnych tematów związanych z wchodzeniem w wiek średni. Autorka pisze szczerze o tym, jak się z czuła/czuje. Jest tu wiele wątków autobiograficznych, są porady związane nie tylko z zachowaniem pięknej twarzy i ciała, ale i sprawnego umysłu, autorefleksje tyczące odbioru innych osób i radzenia sobie z sytuacjach...

Takie trochę bzdeto-pierdółki. Zupełna strata czasu, ogólnie książka o tym, że spoko mieć 40 lat i że to taki wiek, że młodzieżowe ubrania już nie bardzo, mała czarna znowu za bardzo, warto mieć kochanka i fajny seks, bo się nie młodnieje, a do tego to warto być sobą. Pitolenie bez ładu i składu, żadna wartość literacka.

Takie trochę bzdeto-pierdółki. Zupełna strata czasu, ogólnie książka o tym, że spoko mieć 40 lat i że to taki wiek, że młodzieżowe ubrania już nie bardzo, mała czarna znowu za bardzo, warto mieć kochanka i fajny seks, bo się nie młodnieje, a do tego to warto być sobą. Pitolenie bez ładu i składu, żadna wartość literacka.

Pisarka dzieli się z czytelnikiem opowieściami o swoim życiu, zwłaszcza o dorastaniu do bycia kobietą w średnim wieku. Tematyka tej książki jest jednak zróżnicowana: dostajemy opowieści o pochodzeniu autorki, epizodach z jej życia we Francji, poznajemy wzloty i upadki wychowywania dzieci, nawiązywania przyjaźni i robienia zakupów. Ponadto autorka odnosi się do mądrości dobrze znanych myślicieli i naukowców. Książka jest pełna szczerych spostrzeżeń i odkryć. Druckerman opowiada również o swojej walce z rakiem i świętuje sukces swojej książki. Opowiada o celach, które chciałaby osiągnąć, ale jeszcze nie całkiem je osiągnęła, na przykład w rozdziale „Jak się starzeć z wdziękiem”, wyjaśnia: „(…) wyglądać bien dans son âge znaczy przeżywać każdy swój wiek w możliwie najlepszy sposób. (…) Wymaga wiary w to, że twój kształt, umysł i kompilacja cech – w tym wiek – mają zasłużone miejsce na świecie”.


Podczas gdy Druckerman wnosi swoją wyjątkową perspektywę do wielu oczekiwanych tematów i zagadek związanych ze starzeniem się, szczególnie interesujące jest to, co pisze o pozytywnych zmianach, jakie wiek wnosi do kariery i poczucia własnej wartości.


Pierwsze eseje Druckerman malują pełen współczucia i możliwy do odniesienia portret jej zdezorientowanego młodszego ja — dziewczyny dorastającej w Miami w latach 80. wśród krewnych, którzy nie chcieli rozmawiać o niczym nieprzyjemnym. „Jak być mądrą” to tak naprawdę jeden z rozdziałów książki. Druckerman wprowadza w nim koncepcję „inteligencji skrystalizowanej”, ideę, że osoby w średnim wieku mają zdolność wyciągania wniosków, formułowania osądów na podstawie swoich doświadczeń i stosowania swojej wiedzy w nowych sytuacjach. Druckerman często mówi o „kartach katalogowych”, które pojawiają się w jej głowie. I teraz gdy jest już po czterdziestce, kiedy staje przed problemem, który przypomina coś, przez co już przeszła lub o czym słyszała od innych - przypomina jej, jak potoczyły się podobne wydarzenia i pomaga szybciej dochodzić do właściwych wniosków.


cała recenzja na stronie http://autorzy365.pl/starzenie-sie-nie-jest-latwe_a6802

Pisarka dzieli się z czytelnikiem opowieściami o swoim życiu, zwłaszcza o dorastaniu do bycia kobietą w średnim wieku. Tematyka tej książki jest jednak zróżnicowana: dostajemy opowieści o pochodzeniu autorki, epizodach z jej życia we Francji, poznajemy wzloty i upadki wychowywania dzieci, nawiązywania przyjaźni i robienia zakupów. Ponadto autorka odnosi się do mądrości...

Świetny pomysł na książkę! Bardzo dobrze się czytało i napewno mój wiek (po czterdziestce ;)) nie jest bez znaczenia. Lektura idealnie wpisuje się w to czego było mi trzeba w piękną pogodę na leżak. Skrząca się humorem opowieść autorki jak to jest gdy przekraczasz wiek 40 lat. Kryzys wieku średniego - jak każdy/każda z nas ocenił by ze swojego punktu widzenia tę definicję? hm??? coś w tym jest? czy zupełnie nie? Polecam zwłaszcza wszystkim dziewczynom w okolicach czterdziestki;) "dziewczynom" - no co! a jak?! czytajcie dziewczyny będziecie miały uśmiech na twarzy.

Świetny pomysł na książkę! Bardzo dobrze się czytało i napewno mój wiek (po czterdziestce ;)) nie jest bez znaczenia. Lektura idealnie wpisuje się w to czego było mi trzeba w piękną pogodę na leżak. Skrząca się humorem opowieść autorki jak to jest gdy przekraczasz wiek 40 lat. Kryzys wieku średniego - jak każdy/każda z nas ocenił by ze swojego punktu widzenia tę definicję?...

Jak mieć 40 lat i nie zwariować

"Czterdzieści lat minęło to piękny wiek,
Czterdzieści lat i nawet jeden dzień.
Na drugie tyle teraz przygotuj się,
A może i na trzecie, któż to wie?" Andrzej Rosiewicz "Czterdziestolatek"


Czterdzieste urodziny to zarazem koniec jak i początek pewnego etapu w naszym życiu. Czy ten wiek to swoista bariera, granica po przekroczeniu której nasze życie zmienia się nieodwołalnie? Czy ten czas musi wiązać się z tak zwanym kryzysem wieku średniego? Czy oznacza on zmiany w postrzeganiu nas przez innych jak i siebie? Jak przekroczyć czterdziestkę i nie zwariować? Z pomocą przychodzi poradnik Pameli Druckerman. Autorki znanej z bestsellera "W Paryżu dzieci nie grymaszą".

"Piękna czterdziestoletnia" to napisany z dystansem do siebie, szczerością i ironią pamiętnik autorki, w którym prowadzi ona czytelniczki i czytelników przez meandry budzącego popłoch i postrach wieku czterdziestu lat.

Autorka ma swobodne pióro, z lekkością i poczuciem humoru zdradza nam intymne sekrety ze swego życia. Opowiada o trudnych chwilach, ale także o tych zwariowanych czy wspaniałych.

Bardzo podoba mi się układ książki, bowiem podzielona jest ona na 25 rozdziałów, w którym autorka omawia inną sferę życia czy osobne zagadnienie. Każdy rozdział kończy się swoistym podsumowaniem, które wyróżnia się poczuciem humoru i dystansem do siebie, zaczyna się ono od słów: "Wiesz, że masz..."

Ten poradniko-pamiętnik to wspaniała lektura, nie tylko dla tych, którzy wchodzą w ten wyjątkowy, jak się okazuje, wiek 40 lat. Ja mam 28 a przy lekturze bawiłam się znakomicie. Nie tylko bawi, ale i wzrusza. Autorka porusza ważne sprawy, ale pisze o nich w tak przyjemny sposób, że aż chce się dowiedzieć co takiego ma nam ona do przekazania. Książka nie nudzi, a przy poradnikach to nie taka oczywista sprawa. Autorka odsłania przed nami swoją duszę, myśli, życie. Czyni to w tak udany sposób, że jestem zachwycona. Ma kobieta talent do opowiadania. Jej styl określiłabym kolokwialnie jako styl "z jajem" ;) Z nutką komizmu, bo niejednokrotnie śmiałam się z fragmentów, które czytam, w sensie pozytywnym oczywiście, z nutką cebuli, bo niektóre fragmenty mnie wzruszały, i z nutką pieprzu, bo wszystko jest tak świetnie napisane. Nie wiem nawet jak ująć to w słowa, po prostu musicie sami sięgnąć po tę książkę i przekonacie się co mam na myśli ! :)

"Piękna czterdziestoletnia" to świetny poradnik, który dla wielu zagubionych czterdziestolatków, albo tych, którzy mają dopiero przekroczyć tę granicę wiekową będzie stanowił przewodnik po zmartwieniach i problemach tego okresu w życiu człowieka, ale także stanie się wsparciem i pocieszeniem, bo w końcu nie jesteśmy sami, i nie tylko my mamy 40 lat, albo do nich się zbliżamy, każdy z nas, przy dobrych wiatrach, przekroczy kiedyś tę jakże fascynującą barierę lat ! ;)

Polecam, bawiłam się doskonale !

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Literackiemu.

Jak mieć 40 lat i nie zwariować

"Czterdzieści lat minęło to piękny wiek,
Czterdzieści lat i nawet jeden dzień.
Na drugie tyle teraz przygotuj się,
A może i na trzecie, któż to wie?" Andrzej Rosiewicz "Czterdziestolatek"


Czterdzieste urodziny to zarazem koniec jak i początek pewnego etapu w naszym życiu. Czy ten wiek to swoista bariera, granica po przekroczeniu której...

Humorystyczne podejście do wyzwań, jakie spotykają na swojej drodze współczesne 40- latki.

Humorystyczne podejście do wyzwań, jakie spotykają na swojej drodze współczesne 40- latki.

Wspaniała, momentami poważna ale głównie poprawiająca nastrój lektura:)

Wspaniała, momentami poważna ale głównie poprawiająca nastrój lektura:)

Książka trochę o mydle i powidle, wcale nie tylko o starzeniu się, ale w sumie fajnie się czytało. Podoba mi się dystans autorki do samej siebie.

Książka trochę o mydle i powidle, wcale nie tylko o starzeniu się, ale w sumie fajnie się czytało. Podoba mi się dystans autorki do samej siebie.