Cela 78

Agata, bohaterka książki „Cela 78”, Agnieszki Kazały, jest jedną z pracownic poczty. Tytuł nasuwa nam wprawdzie inne skojarzenie, ale nie o taką "celę" chodzi. Życie prywatne bohaterki przeplata się z zawodowym. Ma kochającego męża, dzieci, do szczęścia niewiele brakuje, ale… Czy jest szczęśliwa? Nie. Praca nie sprawia jej satysfakcji, chciałaby zmienić coś w życiu, spełnić marzenia. W książce przedstawionych jest kilka takich osób, tkwiących w nieszczęśliwych związkach, przynoszących do pracy swoje domowe problemy. Bo praca, to przecież nasz drugi dom. Tam przeżywamy rozterki, śmiejemy się, płaczemy, zaprzyjaźniamy, a nawet zakochujemy. Autorka sprawnie przeplata życie zawodowe z życiem prywatnym bohaterów. Czy uda się im odnaleźć swoje miejsce w świecie, zdobyć na odwagę by zmienić coś w swoim życiu, by być szczęśliwym? Książka, przy której można śmiać się i płakać, skłaniająca do refleksji. Czyż nie ma wśród nas takich, którzy tkwią w takiej życiowej „celi”? Polecam z całego serca!

Agata, bohaterka książki „Cela 78”, Agnieszki Kazały, jest jedną z pracownic poczty. Tytuł nasuwa nam wprawdzie inne skojarzenie, ale nie o taką "celę" chodzi. Życie prywatne bohaterki przeplata się z zawodowym. Ma kochającego męża, dzieci, do szczęścia niewiele brakuje, ale… Czy jest szczęśliwa? Nie. Praca nie sprawia jej satysfakcji, chciałaby zmienić coś w życiu,...

Przepiękny pejzaż sentymentalny ułożony jakby z poszczególnych kart z pamiętnika. Bardzo ciepła i niezwykle życiowa książka!

Przepiękny pejzaż sentymentalny ułożony jakby z poszczególnych kart z pamiętnika. Bardzo ciepła i niezwykle życiowa książka!

Do sięgnięcia po tę książkę zachęciła mnie nie tyle interesująca okładka, co tytuł, intrygujący, wywołujący skojarzenia z więzieniem. Pomyślałam, że skoro autorka jest kobietą, to zapewne akcję umieściła w jakimś kobiecym zakładzie penitencjarnym. Celowo pominęłam wszelkie dodatkowe informacje, wraz ze słowem wstępnym, żeby nie sugerować się treścią i intencjami autorki. Zaczęłam od Agaty, głównej bohaterki, którą poznajemy w pierwszym rozdziale.
Oto kobieta, w kwiecistej sukience ujmującej jej lat. Idzie znienawidzonym korytarzem, wąskim, odrapanym, poobijanym od ciężkiego wózka. Czyż nie jest to więzienna sceneria? Idzie przed siebie, ponieważ odsiedziała karę. Musi dotrzeć do ostatnich drzwi – symbolu wolności, nadziei, ale i ogromnej odwagi. W ręku dzierży plastikową torebkę, wypełnioną podręcznymi drobiazgami. Nie wszystko zabrała. Zostawiła współosadzonym, wspaniałomyślnie ze szczerego serca, herbatę i resztki kawy. W każdym więzieniu to deficytowy towar, więc na pewno jej dar zostanie doceniony. Coś jednak zabrała – puszkę, symbol codziennej świeżości, zamkniętej w szczelnych ściankach metalowego przedmiotu. Namiastki innego świata, kryjącego się w zapachu, przywołującego pozytywne obrazy zza murów więzienia. Bez żalu zostawiła pasiaki, wyprane i wyprasowane, aby jakaś inna osadzona mogła z nich skorzystać. Rozmiar bez znaczenia. Brało się , co dawali. Osadzone jakoś sobie radziły, w końcu zaradność kobiet jest znaną ich cechą. Przed opuszczeniem budynku były pożegnania, a nawet łzy. 12 lat za kratami, 12 lat karnej kompanii – było sporo czasu, aby zawrzeć przyjaźnie, poznać swoje problemy, wspierać się w trudnych chwilach. Opuszczała Celę 78 bez żalu, bez słowa pożegnania ze strony strażniczki. Nie liczyła i nie chciała doznawać wymuszonej grzeczności. Tak było lepiej. Koleżanki, współosadzone , patrzyły na nią, jak idzie wyprostowana, z podniesioną głową, godnie kierując się w stronę korytarza. W ich oczach dostrzegła zazdrość, żal, ale i podziw. Jeszcze tylko ten przeklęty długi, wąski korytarz. Musi go pokonać! Nie chce słyszeć stukotu ciężkiego wózka, nie pozwoli przytłoczyć się rozedrganym myślom. W pewnym momencie czytelnik ze zgrozą śledzi jej kroki, bo okazuje się, że ten upiorny korytarz , nie dość, że się wydłuża, to jeszcze na dodatek ścieśnia. Czy wyjdzie? Zdziwiona swoją śmiałością, Agata idzie dalej…. Czy uda jej się dotrzeć do drzwi, by drżącą ręką nacisnąć klamkę, by iść ku słońcu? Przekonajcie się sami.
Dość szczegółowo skupiłam się na pierwszym rozdziale pt. Agata, ponieważ nie mogłam się od niego oderwać. Autorka , po mistrzowsku, z ogromnym dramatyzmem przedstawiła pożegnanie z Celą 78, po 12 latach odsiadki. Dobrze, że nie zaczęłam od „ Słowa od Autora”, który zdradza motywy napisania tej książki, jakże ważnej i mądrej. Pierwszy rozdział, w którym autorka zastosowała inwersję czasową, jest doskonałą zachętą do poznania losów głównej bohaterki, zawartych na dalszych stronach powieści. Nie będę zdradzać szczegółów, ale proszę uwierzyć, że mimo smutku, są też rozdziały pełne humoru, a więzi międzyludzkie i zawiłe poszukiwania własnej tożsamości , tchną optymizmem, mimo że świat przedstawiony w powieści wcale nie jest barwny. Wielu z nas tkwi w swoich okratowanych celach, nie widząc szans na jasną stronę życia, wielu z nas nie ma odwagi na jakiekolwiek zmiany. Owładnięci ponurymi myślami tkwią w swoich celach, z góry zakładając porażkę. Tym bardziej należy podziwiać Agatę, że mimo wielu niepewności, sama zadecydowała o przedterminowym opuszczeniu Celi 78 , by odnaleźć swoje właściwe miejsce.
Niech każdy z tej powieści zaczerpnie coś dla siebie i zada sobie pytanie, czy warto tkwić w okowach lęku przed nowym, czy zdobyć się na odwagę, by pokonać ciasny korytarz, by nacisnąć klamkę i otworzyć drzwi ku słońcu? Ja znalazłam odpowiedź.
KAMA 21

Do sięgnięcia po tę książkę zachęciła mnie nie tyle interesująca okładka, co tytuł, intrygujący, wywołujący skojarzenia z więzieniem. Pomyślałam, że skoro autorka jest kobietą, to zapewne akcję umieściła w jakimś kobiecym zakładzie penitencjarnym. Celowo pominęłam wszelkie dodatkowe informacje, wraz ze słowem wstępnym, żeby nie sugerować się treścią i intencjami autorki....

Książka wciągająca. Można się pośmiać i posmucić. Żal był po przeczytaniu końca książki. Z Celą 78 można miło spędzić czas. Polecam!

Książka wciągająca. Można się pośmiać i posmucić. Żal był po przeczytaniu końca książki. Z Celą 78 można miło spędzić czas. Polecam!

KAŻDA KOBIETA PO ROZWODZIE
PRACUJĄCA W NIETRAFIONYM ZAWODZIE
POWINNA PRZECZYTAĆ TĘ SZYBKĄ INSTRUKCJĘ
ZANIM ZDECYDUJE SIĘ NA LIPOSUKCJĘ
MOTYWACJA W KSIĄŻCE PRZEWODNIA
BĘDZIE PRZYPOMINAĆ CO DNIA
KOBIETKOM BEZ WERWY
ŻE WARTO ZABIEGAĆ O SIEBIE BEZ PRZERWY
ŻE CZŁOWIEK ROBIĆ CO SPRAWIA MU PRZYJEMNOŚĆ MUSI
INACZEJ SIĘ W CZARNEJ..... CELI UDUSI 😉

KAŻDA KOBIETA PO ROZWODZIE
PRACUJĄCA W NIETRAFIONYM ZAWODZIE
POWINNA PRZECZYTAĆ TĘ SZYBKĄ INSTRUKCJĘ
ZANIM ZDECYDUJE SIĘ NA LIPOSUKCJĘ
MOTYWACJA W KSIĄŻCE PRZEWODNIA
BĘDZIE PRZYPOMINAĆ CO DNIA
KOBIETKOM BEZ WERWY
ŻE WARTO ZABIEGAĆ O SIEBIE BEZ PRZERWY
ŻE CZŁOWIEK ROBIĆ CO SPRAWIA MU PRZYJEMNOŚĆ MUSI
INACZEJ SIĘ W CZARNEJ..... CELI UDUSI 😉

Z całego serca polecam tę książkę. Pokazuje ona sytuacje z życia wzięte. Niektóre bawią, dlatego lepiej nie czytać tej książki w późnych godzinach nocnych, bo swoimi wybuchami śmiechu możemy obudzić całe osiedle. Znajdziemy tutaj również takie, które wywołują dreszcze, bunt na niesprawiedliwość występującą w świecie lub krzywdę wyrządzaną dzieciom. Kiedy czytasz o cierpieniu bezbronnego dziecka, które zadaje mu bliska osoba, łzy same płyną po policzkach. Książka ukazuje, w jaki sposób, my - ludzie sami odbieramy sobie wolność, nakładamy sobie kajdanki na ręce albo wtrącamy się do wiezienia. Takim więzieniem może być coś, co nas niszczy, na przykład nieszczęśliwy związek czy praca, która nie daje satysfakcji. Tkwimy w takim więzieniu, bo wydaje nam się, że sami nie jesteśmy w stanie nic zmienić lub brak nam do tego odwagi. Autorka przekonuje, że z każdego wiezienia można wyjść, jest tylko jeden warunek, trzeba tego mocno chcieć. Pani Agnieszka zachęca też do tego, aby marzyć, o marzenia walczyć i je realizować.

Z całego serca polecam tę książkę. Pokazuje ona sytuacje z życia wzięte. Niektóre bawią, dlatego lepiej nie czytać tej książki w późnych godzinach nocnych, bo swoimi wybuchami śmiechu możemy obudzić całe osiedle. Znajdziemy tutaj również takie, które wywołują dreszcze, bunt na niesprawiedliwość występującą w świecie lub krzywdę wyrządzaną dzieciom. Kiedy czytasz o...

Bo w życiu warto pamiętać, że nie wolno dać się "zamknąć". Nasza praca, nasze życie nie powinno być więzieniem. Nie bójmy się ryzykować, nie bójmy się spełniać marzenia. Realizujemy cele, bądźmy sobą. O tym jest książka. Pozytywne przesłanie. Polecam 😉😉😉

Bo w życiu warto pamiętać, że nie wolno dać się "zamknąć". Nasza praca, nasze życie nie powinno być więzieniem. Nie bójmy się ryzykować, nie bójmy się spełniać marzenia. Realizujemy cele, bądźmy sobą. O tym jest książka. Pozytywne przesłanie. Polecam 😉😉😉