Po przeczytaniu pierwszego tomu, byłem lekko zawiedziony, pozostał jakiś niedosyt. Tym razem mamy tajemnice, morderstwa, a przede wszystkim napięcie, które jest trzymane do ostatniej strony. Historia jest spójna, czyta się z wielkim zaciekawieniem. Gorąco polecam. Pozostał trzeci tom

Po przeczytaniu pierwszego tomu, byłem lekko zawiedziony, pozostał jakiś niedosyt. Tym razem mamy tajemnice, morderstwa, a przede wszystkim napięcie, które jest trzymane do ostatniej strony. Historia jest spójna, czyta się z wielkim zaciekawieniem. Gorąco polecam. Pozostał trzeci tom

Z początku podchodziło mi to jakimś fantasy ale im dalej w las tym więcej się wyjaśniało. Zresztą czego się można było spodziewać po chorych badaniach nazistów??
Druga część nabiera tempa. Nie mogę się doczekać aż cała historia Kostrzewy wyjdzie na jaw.

Z początku podchodziło mi to jakimś fantasy ale im dalej w las tym więcej się wyjaśniało. Zresztą czego się można było spodziewać po chorych badaniach nazistów??
Druga część nabiera tempa. Nie mogę się doczekać aż cała historia Kostrzewy wyjdzie na jaw.

Dużo w niej humoru ale także dużo fantazji,Niny wśród nazistów było sporo takich co wierzyli w okultyzm ale dla mnie to nie przemawia,jeśli Rosjanie choć w połowie są takimi ignorantami jak ich przedstawiano w książce to wszystko zrozumiałe dlaczego mają wśród siebie takiego Putina

Dużo w niej humoru ale także dużo fantazji,Niny wśród nazistów było sporo takich co wierzyli w okultyzm ale dla mnie to nie przemawia,jeśli Rosjanie choć w połowie są takimi ignorantami jak ich przedstawiano w książce to wszystko zrozumiałe dlaczego mają wśród siebie takiego Putina

Drugi tom przygód aspiranta Kostrzewy trzyma poziom pierwszej części. I za to chwała autorowi, ponieważ nie zawsze kontynuacje są udane. Po raz kolejny mamy ciekawą historię, połączoną z tajemniczą epidemią, fikcję połączoną z historią. I po raz kolejny bohaterowie nie są tym za kogo się podają. W drugim tomie, mamy już sprawdzonym bohaterów, jak również występują nowe postacie, a aspirant Kostrzewa, po raz kolejny nie ma szczęścia do kobiet. Dziadzia Arłam pokazuje odrobinę człowieczeństwa i ludzkich odruchów, Pietia zaczyna się modlić, a Mikutin, nie jest taką ostatnią świnią, jak go odbieramy. Zakończenie jest naprawdę zaskakujące. Aż chce się sięgnąć po ostatni tom. Polecam.

Drugi tom przygód aspiranta Kostrzewy trzyma poziom pierwszej części. I za to chwała autorowi, ponieważ nie zawsze kontynuacje są udane. Po raz kolejny mamy ciekawą historię, połączoną z tajemniczą epidemią, fikcję połączoną z historią. I po raz kolejny bohaterowie nie są tym za kogo się podają. W drugim tomie, mamy już sprawdzonym bohaterów, jak również występują nowe...

Czerwona zaraza jest dla mnie przykładem jak można pisać tak dobrze, że przy próbie podbijania tego - przedobrzyć. Wszystkie atuty Wyspy zero ( już wyostrzone w części pierwszej) przeszły tym razem trochę w stronę karykatury. Soczyste postaci stały się nadmiarowe, wątek kryminalny stał się tajemnicza grozą, ironiczny humor mocną satyrą, zwroty akcji szalonym kalejdoskopem zbiegów okoliczności , ciekawe realia historyczne nagromadzeniem wielu wątków w jednym miejscu a ilość prymitywizmu i podłości już męcząca. Możliwe, że moim błędem było przeczytanie drugiej części od razu po pierwszej i dłuższa przerwa zniwelowała by trochę ten przesyt Nie zmienia to jednak faktu, że pan Sokół pisze bardzo lekko, ciekawie ,wciągająco i przekazuje świetnie atmosferę i specyfikę opisywanych czasów

Czerwona zaraza jest dla mnie przykładem jak można pisać tak dobrze, że przy próbie podbijania tego - przedobrzyć. Wszystkie atuty Wyspy zero ( już wyostrzone w części pierwszej) przeszły tym razem trochę w stronę karykatury. Soczyste postaci stały się nadmiarowe, wątek kryminalny stał się tajemnicza grozą, ironiczny humor mocną satyrą, zwroty akcji szalonym...

Kolejne spotkanie z Adamem Kostrzewą i starymi znajomymi do których rzec jasną zdążyłem się przyzwyczaić lub też przywyknąć. O tyle o ile sama zagadka jest ciekawa i to bardzo ponieważ autor wplata w fikcję literacką prawdziwe fakty, postacie, sam pomysł okraszenia opowieści o prawdziwe niemieckie zbrodnie - czy są to eksperymenty na ludziach czy jest to brutalna eksterminacja za pomocą specjalnych samochodów do zagazowywania więźniów/ osób chorych psychicznie, nieprzydatnych w nowej rzeczywistości , w nowym świecie tysiącletniej Rzeszy/ po wszelakie wierzenia pogańskie, tudzież szukanie mitycznych artefaktów mających moc i energię tak wielką , że posiadacze owych przedmiotów mogą być panami świata, oraz oczywiście do tego należy także zaliczyć wszelkiego rodzaju wielkie projekty technologiczne / o których do dziś o zgrozo niewiele w sumie wiemy, jak, co, skąd, dlaczego / to ta część książki jest naprawdę bardzo dobra. Oprócz tego na duży plus zasługuje szereg historii osobistych naszych bohaterów ....i tutaj na tym koniec tych pozytywnych wrażeń. Na minus zdecydowanie zasługuje brak ewolucji naszego głównego bohatera, Adam Kostrzewa jest taki sam, identyczny jak w pierwszym tomie, ten człowiek stoi w miejscu, a to już znak, że się cofa. Jest zwyczajnie nijaki, autor mógłby go obdarzyć jakąś zmianą pozytywną tudzież negatywną, przecież ten człowiek wiele widział, często za dużo, często za często to widział czego ludzkie oczy nie powinny oglądać. I co ? I nic, absolutnie nic. Nasz Kostrzewa nie zmienia się ani na jotę, nic a nic, a ile przecież przeżył w ,,Wyspie Zero '' i tutaj mam żal za to to autora, bo tworzy postać nierealną. Fantamasgoria. Drugi minus dotyczy naszych radzieckich towarzyszy....również są mało realni, mowa tutaj chociażby o pułkowniku Osipowiczu, coraz więcej zawdzięcza Kostrzewie, nasz bohater zaczyna być coraz bardziej ważny. A nie sądzę żeby to było takie realne w tamtym czasie.....owszem autor próbuje się bronić tekstami, że radzieccy towarzysze chcą co rusz sprzątnąć za to czy tamto naszego detektywa z nieciekawą przeszłością, ale to tylko taki pisarski wybieg, który do mnie nie przemawia. Ogólnie rzec biorąc mimo szeregu wad, to książkę można zaliczyć do dobrych, ale w ostatecznym rozrachunku trochę się obawiam trzeciego tomu, żeby tam już całkowicie Jarosław Sokół nie odleciał..........
Reasumując- jest dobrze, ale mogło być dużo, dużo lepiej. Szkoda.

Kolejne spotkanie z Adamem Kostrzewą i starymi znajomymi do których rzec jasną zdążyłem się przyzwyczaić lub też przywyknąć. O tyle o ile sama zagadka jest ciekawa i to bardzo ponieważ autor wplata w fikcję literacką prawdziwe fakty, postacie, sam pomysł okraszenia opowieści o prawdziwe niemieckie zbrodnie - czy są to eksperymenty na ludziach czy jest to brutalna...

Mamy swoich dobrych autorów. Swojskie klimaty, szybka akcja, nie ma czasu na nudę.

Mamy swoich dobrych autorów. Swojskie klimaty, szybka akcja, nie ma czasu na nudę.

Dzięki czytnikowi czytam zaległości. A zawsze chciałem poczytać coś pana Sokoła.Udało się poruszać ,ten klimat .
Rok 1945 ,Rosjanie i Polacy.Prowadzone śledztwo.Poruszane też wspomnienia z czasów okupacji./Doskonała książka

Dzięki czytnikowi czytam zaległości. A zawsze chciałem poczytać coś pana Sokoła.Udało się poruszać ,ten klimat .
Rok 1945 ,Rosjanie i Polacy.Prowadzone śledztwo.Poruszane też wspomnienia z czasów okupacji./Doskonała książka

Ciekawa historia osadzona w nieciekawych czasach.

Ciekawa historia osadzona w nieciekawych czasach.

Wciąga od pierwszych stron. Ciekawe połączenie fikcji literackiej i elementów powojennej historii.

Klimat obłędny! Polecam

Wciąga od pierwszych stron. Ciekawe połączenie fikcji literackiej i elementów powojennej historii.

Klimat obłędny! Polecam