Cztery liście koniczyny

„… Ludzie nie są w stanie zrozumieć, na czym polega dramat innego człowieka. Widzą tylko to, co złe. Wytykają błędy - otwiera się przede mną. A ja tak dobrze go rozumiem. – A to nie pomagało. Dobijało coraz bardziej z każdym kolejnym dniem …”

Decyzje, które podejmujemy mają zawsze określone konsekwencje w przyszłości. Książka, o której pragnę Wam opowiedzieć ma kilka fajnych wątków. To miłość, oddanie w stosunku do drugiego człowieka, ale i empatia. Jednej z naszych bohaterek towarzyszy choroba nowotworowa – glejak wielopostaciowy. Roksana postanawia, że odejdzie z tego świata na własnych zasadach. Nie chce, by ktokolwiek patrzył, jak z ładnej dziewczyny, inteligentnej, znającej cztery języki obce staje się wyniszczoną kobietą. Gwarantuje Wam, że nie raz uronicie łzę.

Autorką książki jest Weronika Tomala. Pisarka ma na swoim koncie kilka poczytnych książek m.in. "Nieprzegrany zakład", "Tam, gdzie diabeł mówi dobranoc", "Płynąc ku przeznaczeniu" i "Rabih znaczy wiosna". Z wykształcenia jest nauczycielką języka angielskiego. Ponadto fanka romansów, sensacyjnego kina, włoskich krajobrazów i dobrego wina. Publikacja, którą przeczytałam jest świetną obyczajową powieścią. Nie ma odrobiny grama wyuzdania, postaci są autentyczne, ale i przedstawione problemy wcale niebanalne.

W imię miłości. Jak wiele jesteśmy dla niej poświęcić? I czy każdy kto kocha, jest w stanie zrozumieć postępowanie drugiej osoby? Słowa, które przyświecają naszej powieści nabierają na oczach czytelnika całkiem innego znaczenia. „Nie dam ci nic w zamian, ale proszę, daj mi szansę. Bo możesz uratować czyjeś życie. Wiedz, że jest teraz w twoich rękach…”

Judyta jest pielęgniarką pracującą w sopockiej klinice. Pacjenci ją bardzo lubią. Kobieta dużo czyta i korzysta także z „biblioteki na powietrzu”. Pewnego dnia w położonej przy plaży biblioteczce znajduje notatnik oprawiony w skórę, a w nim zapisane słowa: „Jeśli to czytasz, to znaczy, że mnie już nie ma. Teraz jesteś odpowiedzialny za życie innego człowieka”.

Początkowo Judyta bierze to za żart. Nie ma jednak pojęcia, że właśnie wzięła na siebie pewne zobowiązanie. I że odtąd jej życie nie będzie już takie samo. Właścicielka notesu – Roksana prosi by oddać notes mężczyźnie z Poznania. Judyta ma rodziców, którzy mają jej za złe, że wybrała taką drogę życiową. Majątek i biznes po nich obejmie siostra – Basia.

Mateusz Dubajewski zaś mieszka w małej chatce w lesie. Tu może przeżywać swój ból w samotności, z daleka od niechętnych spojrzeń innych. Kiedy u jego progu zjawia się obca dziewczyna z notatnikiem, wściekły wyrzuca ją za drzwi. Nie jest miły, wręcz opryskliwy. Ale ta wizyta nie daje mu spokoju. Postanawia odkryć prawdę…

Mateusz jest ciekawą postacią. To bardzo interesujący i przystojny mężczyzna. Dawniej prowadził studio tatuażu i wydawało mu się, że będzie cały czas szczęśliwy z Roksaną, która później go zostawia. Nieustannie Mateusz prowadzi poszukiwania byłej ukochanej. Najgorsza prawda jest lepsza niż niepewność. Roksana jest w klinice w Amsterdamie, gdzie zdecydowała się na zabieg eutanazji.

Kiedy Roksana umiera, Judyta coraz bardziej zbliża się do Mateusza. Losy tych dwojga są bardzo ciekawe, a tytułowa czterolistna koniczyna jest prawdziwym symbolem szczęścia.

Gorąco polecam
Katarzyna Żarska
http://zarska18.blogspot.com/

Wydawnictwo: ZYSK i S - KA
Premiera: 23.02.2021 r.
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Wydanie I
Projekt okładki i stron tytułowych: Paulina Radomska – Skierkowska
Liczba stron: 296
(nowość wydawnicza)

„… Ludzie nie są w stanie zrozumieć, na czym polega dramat innego człowieka. Widzą tylko to, co złe. Wytykają błędy - otwiera się przede mną. A ja tak dobrze go rozumiem. – A to nie pomagało. Dobijało coraz bardziej z każdym kolejnym dniem …”

Decyzje, które podejmujemy mają zawsze określone konsekwencje w przyszłości. Książka, o której pragnę Wam opowiedzieć ma kilka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

[RECENZJA]
CZTERY LIŚCIE KONICZYNY
Autor: Weronika Tomala
Wydawnictwo: Zysk i Ska
Premiera: 24.02.2021

CZTERY LIŚCIE KONICZYNY to już piąta książka Weroniki Tomali. Miałam przyjemność czytać wszystkie zaraz po ich premierze i śmiało mogę powiedzieć, że teraz już w ciemno sięgam po kolejne tytuły. Każda z książek jest inna, ale wszystkie należą do gatunku literatura obyczajowa z miłosną historią. Mam swoich ulubionych bohaterów i wątki, ale najnowsza książka zdecydowanie wywołuje najwięcej emocji, daje do myślenia, porusza serce i umysł. W moim rankingu wskakuje na podium.

W IMIĘ MIŁOŚCI.
NIE DAM CI NIC W ZAMIAN, ALE PROSZĘ, DAJ MI SZANSĘ. BO MOŻESZ URATOWAĆ CZYJEŚ ŻYCIE. WIEDZ, ŻE JEST TERAZ W TWOICH RĘKACH.

Główna bohaterka Judyta jest młodą kobietą, mieszka w Sopocie, pracuje jako pielęgniarka w jednym z sopockich szpitali na oddziale onkologicznych. Rodzice dziewczyny wraz z jej siostrą Basia prowadzą nadmorski pensjonat. Judyta jednak ma z nimi słaby kontakt i nie utrzymuje regularnych kontaktów. Często natomiast rozmawia i spotyka się ze swoją przyjaciółką Sylwią. Kobiety zwierzają się sobie ze swoich problemów, dzielą radościami i wspólnie motywują do działania. Pewnego dnia w biblioteczce przy plaży Judyta znajduje notatnik z tajemniczą wiadomością. Początkowo obraca wszystko w żart, jednak kiedy okazuje się, że historia opisana w notatniku jest prawdziwa, jej życie zaczyna wywracać się do góry nogami. Czy Judyta zdecyduje się dostarczyć notatnik adresatowi? Jak historia opisana przez właściciela zeszytu wpłynie na życie dziewczyny?
W książce nie mogło zabraknąć również męskiego bohatera. Mateusz mieszka w małej chatce w środku lasu. Stroni od ludzi, w samotności przeżywa osobistą tragedię, trudno mu pogodzić się z tym co wydarzyło się przed rokiem, cierpi, nie potrafi uporządkować pewnych spraw, nie może ruszyć z miejsca. Jego ciało pokrywają tatuaże, a każda grafika ma swój symbol. Czy chłopak będzie miał coś wspólnego z notatnikiem znalezionym przez Judytę? Czy uda mu się rozwiązać zagadkę z przeszłości?
Akcja książki dzieje się w głównej mierze w Sopocie, częściowo w Poznaniu, bohaterowie udają się również za granicę. Wszystkie wydarzenia opowiada Judyta, każdy rozdział ma swój „tatuaż” wraz z wyjaśnioną symboliką. Bardzo podobał mi się ten pomysł. „Tatuaż” rozdziału był jednocześnie jego tytułem i myślą przewodnią.
Weronika Tomala po raz kolejny nie zawiodła, a wręcz zaskoczyła, stworzyła piękną opowieść wypełnioną po brzegi emocjami, symbolami, miłością… Z pewnością w tej historii jest też sporo książkowej magii, prawdziwe życie miesza się z bajką i dzięki temu daje Czytelnikowi, nadzieję na to, że wszystko w życiu może się zmienić, warto walczyć i nie poddawać się, wierzyć w dobro, a z każdej lekcji wyciągać wnioski. Chociaż los ma wobec nas swoje plany, to jednak dużo też zależy od naszych decyzji, postępowania oraz osób, które spotkamy na swojej drodze.
Autorka wciąga w wir wydarzeń, zaciekawia, trzyma w napięciu i do ostatnich stron nie odkrywa wszystkich kart. Czytelnik wraz z głównymi bohaterami stara się rozwiązać zagadkę tajemniczego notatnika. Trzyma mocno kciuki za happy end. Oprócz głównego wątku związanego z notatnikiem, pojawia się również historia Pana Antoniego – pacjenta oddziału onkologicznego, przedstawione zostają też miłosne perypetie Sylwii – koleżanki Judyty. Autorka położyła też duży nacisk na temat tatuaży, ukazanych tutaj w bardzo pozytywnym świetle, z bogatą symboliką, jako dzieło, a nie zwykły malunek. Bardzo polubiłam głównych bohaterów, gdyby w naszym otoczeniu więcej było dziewczyn i pielęgniarek takich jak Judyta, świat malowałby się w zupełnie innych barwach. Mateusz początkowo nieprzystępny, zimny, gburowaty, później zmienia swoją postawę i staje się z pewnością marzeniem wielu Czytelniczek.
CZTERY LIŚCIE KONICZYNY to z jednej strony smutna i wzruszająca historia, ale z drugiej strony ciepła, pozytywna, dająca nadzieję, przywracająca wiarę w ludzi. BARDZO POLECAM!

[RECENZJA]
CZTERY LIŚCIE KONICZYNY
Autor: Weronika Tomala
Wydawnictwo: Zysk i Ska
Premiera: 24.02.2021

CZTERY LIŚCIE KONICZYNY to już piąta książka Weroniki Tomali. Miałam przyjemność czytać wszystkie zaraz po ich premierze i śmiało mogę powiedzieć, że teraz już w ciemno sięgam po kolejne tytuły. Każda z książek jest inna, ale wszystkie należą do gatunku literatura...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cudowna książka. Jeśli miałabym porównać to ta książka Pani Weroniki to polski i kobiecy odpowiednik Nicolasa Sparksa. Nie zawiodłam się na autorce ( mam przeczytane inne jej książki)! Polecam! Miła, wzruszająca, pełna miłości i bólu opowieść.

Cudowna książka. Jeśli miałabym porównać to ta książka Pani Weroniki to polski i kobiecy odpowiednik Nicolasa Sparksa. Nie zawiodłam się na autorce ( mam przeczytane inne jej książki)! Polecam! Miła, wzruszająca, pełna miłości i bólu opowieść.

Pokaż mimo to

Słabizna. Pierwsze i chyba ostatnie spotkanie z tą autorką. Historia jest tak nierealna, że autorka na bank: a) nie zna żadnej pielęgniarki, b) nie zna/znała nikogo chorego na śmiertelną chorobę, c) nie zna żadnego tatuażysty. Strata czasu.

Słabizna. Pierwsze i chyba ostatnie spotkanie z tą autorką. Historia jest tak nierealna, że autorka na bank: a) nie zna żadnej pielęgniarki, b) nie zna/znała nikogo chorego na śmiertelną chorobę, c) nie zna żadnego tatuażysty. Strata czasu.

Pokaż mimo to

https://czytam-w-nocy.blogspot.com/2021/02/cztery-liscie-koniczyny-weronika-tomala.html


Judyta jest pielęgniarką. Na co dzień pracuje w sopockim szpitalu na oddziale onkologii. W wolnym czasie pomaga rodzicom w pensjonacie. W przeciwieństwie do swojej siostry nie goni za pieniędzmi. Żyje w zgodzie ze sobą, jest dumna ze swego zawodu i lubi swoich pacjentów. Pewnego dnia w plenerowej biblioteczce znajduje osobliwą książkę, która okazuje się notatnikiem. Judyta zagląda do środka, a w nim znajduje słowa

,, Jeśli to czytasz, to znaczy, że mnie już nie ma.

Teraz jesteś odpowiedzialny za życie innego człowieka".

Początkowo jest zdezorientowana i myśli, że to jakiś żart. Decyduje się jednak na zabranie ,,osobliwej książki". Nie wie jednak, że ta decyzja odmieni jej życie.

Mateusz- kiedyś pełen życia mężczyzna odizolował się od ludzi. Z dala od zgiełku w leśnym domku pragnie zaznać spokoju i przeżyć swój ból. Pewnego dnia na progu jego domu zjawia się obca dziewczyna która ma dla niego ,,prezent". Prezent, który zamiast pomóc zamknąć pewien rozdział wprowadza kolejne znaki zapytania w jego życie.

Czy Mateusz pozna odpowiedzi na swoje pytania ?

Czy Judyta wypełni powierzoną misję ?

Czy Judyta i Mateusz zostaną przyjaciółmi ?



Serdecznie polecam, przekonajcie się sami ;)


Ojej, cóż to była za książka?! Naprawdę bardzo potrzebowałam takiej wspaniałej i niebanalnej historii.

Zacznę od tego, ze plusem dla mnie jest osadzenie akcji w Polsce :D Tutaj akcja dzieje się głównie w Sopocie i Poznaniu.

Jeśli chodzi o postacie: mogłabym się rozpisywać i rozpisywać.

Na pewno wyszłaby z tego niezła charakterystyka pod kątem wypracowania maturalnego ;)

** Judyta jest fantastyczna, pomyślałam o niej ciepło na samym początku kiedy tylko przeczytałam zapowiedź książki ze względu na imię :) ( Wyobraziłam sobie, ze gdyby była prawdziwa to jej imię było by przekręcane na Julitę czy Jowitę- sama miałam z tym wiele historii. Ja - jako Jowita- często stawałam się Julitą czy Judytą- jedna z koleżanek mojej babci do tej pory nie wie jak ja w końcu mam na imię 😆)

Ale do brzegu: w Judycie urzekła mnie jej pozytywna energia i to, że mimo trudności zawsze starała się z optymizmem patrzeć na świat. Bardzo tez polubiłam ja za jej podejście do pacjentów oraz ogromne pokłady empatii. Zdawała się bardzo emocjonalną osobą oraz odpowiedzialną. Wzięła sobie do serca powierzone jej zadanie i z zaangażowaniem podeszła do przekazania notatnika ,,do rąk własnych" Z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że gdybym spotkała ją na żywo miałybyśmy o czym porozmawiać ❤

**Z całego serca gratuluję autorce ciekawego pomysłu na związanie losów głównych bohaterów. Na prawdę czułam się jakbym czytała jedną z książek w stylu Sparksa-

z resztą jak głosi jedna z zachęcających opinii na okładce

Nicholas Spraks w kobiecej wersji -Anna Dąbrowska

Boże jak ja się z tym zgadzam. Myślę, że jest to dobre porównanie w bardzo pozytywnym tego słowa znaczeniu :)

Kiedy na dobre pojawił się wątek tajemniczej ,, właścicielki notesu" który był swego rodzaju pamiętnikiem- przepadłam

Wiecie jak to jest

,, Jeszcze tylko jeden rozdział i idę spać"

,, Tiaaa... czytałam do 2 w nocy, aż przeczytałam" :😅

Byłam tak pochłonięta, że nie mogłam odłożyć książki na szafkę nocną.

Znalazłam w tej książce wszystko nawet to czego nie oczekiwałam.

Byłam szczęśliwa, czasami zdenerwowana, miejscami wzruszona, tak ze zdarzyło mi się uronić łzę. Niewątpliwie jest to historia o miłości, rodzącej się w cieniu dramatu. Myślę, jednak że niesie za sobą przesłanie, że nawet z ciężkiego dla nas czasu możemy wynieść coś pozytywnego. A bezinteresowność i dobre serce przyniesie spokój ukojenie i da nadzieje na lepsze jutro :)



Jest to moja trzecia książka Pani Weroniki, którą miałam przyjemność przeczytać - na półce mam już ,, Gdzie diabeł mówi dobranoc" oraz ,,NIEprzegrany zakład" od którego zaczęła się moja blogowa przygoda <3. Z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że autorka trzyma wysoki poziom i każda z jej książek jest zaskakująca, przemyślana i porywa czytelnika do swojego świata.

Przeżycia i emocje bohaterów opisane są w taki sposób, że nie można się z nimi nie żyć, razem z nimi się cieszyłam i stawałam na rozdrożu zastanawiając się co będzie dalej ? Jakbym postąpiła w takiej a nie innej sytuacji. Bohaterowie byli bardzo realistyczni, tacy prawdziwi.

Bardzo podobał mi się pomysł z symboliką tatuaży. Opisy kolejnych tatuaży wprowadzały nas w klimat każdego z rozdziałów.

Jestem pod wrażeniem tej pięknej historii i bardzo bym sobie życzyła gdyby kiedyś posłużyła za inspirację do jakiegoś wspaniałego filmu <3

Na zakończenie chciałabym tylko dodać, że z ogromną przyjemnością pisze się recenzje takim książkom, gdzie mam taki natłok pozytywnych myśli, iż nie nadążam uderzać w klawiaturę i kilka razy zastanawiam się czy napisane przeze mnie zdanie ma sens ;)

Mogłabym napisać jeszcze dużo, jednak mam tendencję do ,,spojlerowania" za co jestem znienawidzona przez moich znajomych - często nie zdaję sobie sprawy, że już przekroczyłam tą dopuszczalną granicę

Podsumowując:

Ta książka, jak i bohaterowie bardzo wstrzeliła się w moje gusta, a cała historia skradła moje serce - Niesamowicie poczułam styl autorki- tak jakby ta historia była napisana dla mnie :D

Rzadko to robię, ale tutaj z całym przekonaniem daję:

10/10

P.S

Wspomnienie pewnej książki Sparksa kupiła mnie już do reszty jest to jedna z moich ulubionych <3
I w ogóle profesja głównego bohatera oraz nawiązywanie do tatuaży- w najbliższym czasie też zamierzam ,, się wydzierać"

https://czytam-w-nocy.blogspot.com/2021/02/cztery-liscie-koniczyny-weronika-tomala.html


Judyta jest pielęgniarką. Na co dzień pracuje w sopockim szpitalu na oddziale onkologii. W wolnym czasie pomaga rodzicom w pensjonacie. W przeciwieństwie do swojej siostry nie goni za pieniędzmi. Żyje w zgodzie ze sobą, jest dumna ze swego zawodu i lubi swoich pacjentów. Pewnego dnia w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Mojej uwadze nie umyka skórzany notes. Wciąż zamknięty leży dokładnie przed moimi oczami. Szlag! Wszystko przez niego. Co za paradoks. Martwy przedmiot doprowadził do tak skrajnej sytuacji".

Judyta, samotna pielęgniarka z sopockiej onkologii, znajduje w wyżłobionej w drzewie biblioteczce oprawiony w skórę notes, zawierający słowa, jak się później okazuje, Roksany do byłego chłopaka (będące intymną rozmową kochanków), jak i do znalazcy,  prosząc o zwrot notesu pod wskazany w nim adres. Z pewnością dziewczyna nie przejęłaby się prośbą nieznanej jej osoby, gdyby nie zawarte w nim dwa zdania: "Nie dam Ci zatem nic w zamian, ale proszę, Ty daj mi dzisiaj szansę. Bo możesz uratować inne życie. Wiedz, że jest teraz w Twoich rękach. Jesteś za Nie odpowiedzialny". Wobec takich słów nikt nie przeszedłby obojętnie, a co dopiero empatyczna, wyczulona na ludzką krzywdę młoda kobieta. Nie spodziewa się jednak, że ten przedmiot przewróci jej życie do góry nogami i stanie się ważną częścią jej egzystencji, przygód i początkiem nowego życia.

Zeszyt ze skórzaną oprawą doprowadza ją do Mateusza, przystojnego, postawnego, władczego tatuażysty, który od roku boryka się w samotności z ogromnym wewnętrznym bólem. Ta wizyta,  początkowo uaktywnia w chłopaku pokłady agresji z powodu głęboko zakorzenionego żalu. Dopiero po zapoznaniu się z treścią przywiezionego przedmiotu, coś w mężczyźnie pęka. Część zagadki zostaje wyjaśniona, część nadal bez odpowiedzi.  Prosi Judytę, by wraz z nim odkryła prawdę. Zwykły notes staje się początkiem ich wspólnej historii.

Weronikę Tomalę, pomimo niedużego dorobku autorskiegoo, można śmiało określić urodzoną pisarką. Fabuły oraz styl jej książek są na wysokim poziomie i każdorazowo wciągają w swoje opowieści. "Cztery liście koniczyny" to powiesć z tych, które chwytają za serce. Wspaniała emocjonalna przygoda przeżyta wraz z bohaterami nie pozwalała zmrużyć oka i oderwać się od książki. W tej powieści nic nie jest pewne: stajesz na rozdrożu i nie wiesz, którą drogę autorka wybierze. Niejednokrotnie uroniłam łzę i rozpadałam się emocjonalnie. Nie zawiodła mnie, choć po Nieprzegranym zakładzie już biorę w ciemno. Bardzo polecam!

"Mojej uwadze nie umyka skórzany notes. Wciąż zamknięty leży dokładnie przed moimi oczami. Szlag! Wszystko przez niego. Co za paradoks. Martwy przedmiot doprowadził do tak skrajnej sytuacji".

Judyta, samotna pielęgniarka z sopockiej onkologii, znajduje w wyżłobionej w drzewie biblioteczce oprawiony w skórę notes, zawierający słowa, jak się później okazuje, Roksany do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Człowiek dokonuje w życiu dziwnych wyborów i nigdy nie może być pewien tego, czy okazały się trafione”.

Poznajemy Judytę dziewczyną z sercem na dłoni. Jest pielęgniarką na oddziale onkologii w Sopockim szpitalu. Praca niesie jej spełnienie, radość i czasami ból. Jednak kocha to co robi całym sercem. Jej decyzje, nie podobają się jej rodzicom, zwłaszcza ojciec nie potrafi do końca zaakceptować jej życiowych wyborów. W jego mniemaniu miała pomagać w prowadzeniu rodzinnego pensjonatu. Judyta ma siostrę, mimo szczerych chęci nie potrafi się z nią dogadać. Oliwy do ognia dolewają rodzice, nieustannie ją faworyzując. Pewnego dnia spacerując po plaży, znajduje w mieszczącej się tam bibliotece dziwny notes. Słowa, które czyta wywołują w niej dziwne odczucia. Znajduje tam prośbę właścicielki notesu, która prawdopodobnie już nie żyje, o oddanie go pewnej osobie. Judyta nie potrafi przejść obok tego obojętnie, postanawia odnaleźć owego Mateusza i oddać mu tajemniczy notes. Od tej pory jej życie już nigdy nie będzie takie samo. Losy Judyty i Mateusza w pełnym momencie się łączą i wszystko w ich życiu nabiera innego wymiaru. Czy lepszego? Koniecznie musicie sprawdzić.

Trudna, wymagająca praca pielęgniarki na oddziale onkologii, nieuchronność i ciągła obecność śmierci. Pokomplikowane relacje rodzinne, brak wsparcia i zrozumienia od najbliższych. Niełatwa próba wybaczenia, powrót do życia po długiej izolacji, rozpamiętywanie trudnych chwil, trwanie w życiowym zawieszeniu. Druga szansa, różne odcienie miłości. Przyjaźń taka od serca, która dużo zniesie i niejedno wybaczy. Miłość, która przychodzi niespodziewanie, niesie nadzieję, ukojenie i daje szczęście.

Przepiękna opowieść o miłości, w cieniu rozgrywającego się dramatu. Tchnie szczerością, realizmem, niesie pozytywną energię. Autorka zabrała nas w trudny świat uczuć, zwykłej, czy raczej niezwykłej, tak mało popularnej w dzisiejszym świecie bezinteresownej dobroci. Bardzo polecam, jestem pewna, że poruszy niejedno serce :)

http://tatiaszaaleksiej.pl/cztery-liscie-koniczyny/

„Człowiek dokonuje w życiu dziwnych wyborów i nigdy nie może być pewien tego, czy okazały się trafione”.

Poznajemy Judytę dziewczyną z sercem na dłoni. Jest pielęgniarką na oddziale onkologii w Sopockim szpitalu. Praca niesie jej spełnienie, radość i czasami ból. Jednak kocha to co robi całym sercem. Jej decyzje, nie podobają się jej rodzicom, zwłaszcza ojciec nie potrafi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wow. Po prostu wow. Czytałam tę książkę dwukrotnie, a w dalszym ciągu mój umysł czuje je niedobór i pragnie jeszcze raz do niej wrócić. Nie mam pojęcia co Weronika Tomala ze mną zrobiła, ale już dawno nie czułam się w taki sposób.

Wydawać by się mogło, że będzie to prosta, może nieco emocjonalna historia. Banalny romans, w którym kobieta poznaje mężczyznę skrzywdzonego w przeszłości, pomaga mu się z tym uporać i wszystko kończy się szczęśliwie. I wiecie co? Czytając historię Judyty i Mateusza, niemalże przez cały czas towarzyszyły mi wątpliwości. Szczerze mówiąc, straciłam już nadzieję na szczęśliwe zakończenie. Dlaczego? Dlatego, że tak historia to coś więcej niż romans. To opowieść o tym, że choć to życie rozdaje karty, to tylko od nas zależy co z nimi zrobimy i o co będziemy walczyć. Przed bohaterami stanie mnóstwo wyzwań, z którymi będą musieli sobie poradzić, a decyzje, które podejmą, jednocześnie zmuszą nas do zastanowienia się nad pewnymi rzeczami i tym, co my byśmy zrobili będąc w podobnej sytuacji. Weronika Tomala skłania nas do myślenia o życiu, o tym co się naprawdę liczy, o podstawowej ludzkiej dobroci, życzliwości i współczuciu. Temat, który autorka porusza nie jest łatwy i z pewnością pozwoli doświadczyć głębokich i złożonych emocji, a jestem przekonana, że nikt nie będzie się tego spodziewać. To było tak silne, że za pierwszym razem kiedy ją czytałam, większa część mnie chciała odłożyć książkę i wrócić do niej dopiero za jakiś czas. I choć pojawiły się łzy, łapiąc głęboki oddech czytałam dalej i nie żałuję.

„Cztery liście koniczyny” to piękna, poruszająca i inspirująca historia, która wywarła na mnie naprawdę duże, niezatarte wrażenie. Prawdopodobnie już w najbliższym czasie wrócę do niej po raz kolejny i czuję, że będę przeżywać ją dokładnie tak samo jak za pierwszym razem. Całym sercem polecam!

Wow. Po prostu wow. Czytałam tę książkę dwukrotnie, a w dalszym ciągu mój umysł czuje je niedobór i pragnie jeszcze raz do niej wrócić. Nie mam pojęcia co Weronika Tomala ze mną zrobiła, ale już dawno nie czułam się w taki sposób.

Wydawać by się mogło, że będzie to prosta, może nieco emocjonalna historia. Banalny romans, w którym kobieta poznaje mężczyznę skrzywdzonego w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Cztery liście koniczyny" historia bardzo ciekawa wciąga od pierwszych stron. W książce znajdziecie dużo zwrotów akcji, trudne tematy, ból, strata, cierpienie ale także i miłość. Polecam i czekam na kolejne książki tej autorki.

"Cztery liście koniczyny" historia bardzo ciekawa wciąga od pierwszych stron. W książce znajdziecie dużo zwrotów akcji, trudne tematy, ból, strata, cierpienie ale także i miłość. Polecam i czekam na kolejne książki tej autorki.

Pokaż mimo to

Szczere intencje to dzisiaj rzadkość, podobnie jak bezinteresowna pomoc drugiej osobie i dobrowolne angażowanie się w sprawy innych ludzi, którzy niekiedy nie są w stanie sami sobie z pewnymi rzeczami poradzić. We współczesnym świecie ludzie nauczeni są żyć szybko i spoglądać głównie przed siebie. Gonią za pieniądzem i skupiają się egoistycznie wyłącznie na własnych troskach i problemach. Coraz częściej zatraceni we własnym życiu, nie są w stanie dostrzec tego, co się dookoła nich dzieje. Nie zwracają uwagi na wiele rzeczy. Albo po prostu nie chcą pewnych rzeczy zauważać. Wolą widzieć czubek własnego nosa, a jeśli już zdarzy im się coś dla kogoś zrobić, to tylko na określonych warunkach, a najwcześniej w myśl zasady, że w życiu wszystko ma swoją cenę. Bezinteresowność jest na wymarciu - tak wygląda smutna prawda. Ludzie dbają o swoje własne interesy, a ze świecą szukać kogoś, kto jest gotów poświęcić swój cenny czas i energię na pomoc drugiej osobie. Ale gdzieś na tym świecie można jednak odnaleźć chlubne wyjątki od tej reguły. Są jeszcze na szczęście jednostki, które nie przejdą obojętnie wobec prośby o pomoc i jedyne czego w zamian oczekują to uśmiech osoby, która się do nich zwraca. Albo po prostu spokój sumienia i poczucie, że zrobiło się dobry uczynek... Czasami życie potrafi spłatać człowiekowi figla. Bywa, że pakuje go w sytuację, która na pierwszy rzut oka wygląda jak żart. Ale czasami, po dłuższym przyjrzeniu się, okazuje się czymś zgoła innym. Bywa, że człowiek zostaje postawiony przed koniecznością dokonania wyboru - podjąć rzucone mu przez los wyzwanie, zrobić dobry uczynek, czy przejść obojętnie wobec czegoś, co budzi tak wiele wątpliwości. Czasami człowiek musi dokonać dziwnych wyborów i nigdy nie może mieć pewności, że okażą się one trafione. To ryzyko. Ryzyko, które jest na stałe wpisane w życie, a które może niekiedy warto podjąć, nawet gdyby miało w jakiś sposób zmienić naszą przyszłość? I nie tylko naszą... Jakiś czas temu zupełnie niespodziewanie spadła na mnie informacja, iż jedna z autorek, których książki nie raz i nie dwa prezentowałam na moich książkowych stronach w mediach społecznościowych, wkrótce wyda kolejną powieść. Ucieszyła mnie ta wiadomość, tym bardziej że polubiłam twórczość tej pisarki. Pisarki, która tworzy romanse odbiegające od tego, co każdego miesiąca w ogromnych ilościach zalewa polskie księgarnie. Jako że nadarzyła mi się sposobność, by zapoznać się z treścią ów nowości na wiele tygodni przed oficjalną premierą, nie mogłam z niej nie skorzystać. Jednakże wówczas nie byłam pewna tego, czego dokładnie mogę się spodziewać po tej powieści. Znałam tylko jej tytuł i roboczy opis - nawet nie widziałam okładki, która wtedy nawet jeszcze nie istniała. Miałam tylko nadzieję, że książka umili mi chłodny zimowy wieczór, i że podobnie jak trzy z czterech poprzednich powieści autorki, które czytałam, będę ją mogła polecić. Weronika Tomala to pisarka znana z niebanalnych romansów w subtelnym wydaniu. Do tej pory wydanych zostało cztery powieści pióra autorki: ,,Płynąc ku przeznaczeniu”, ,,Rabih znaczy wiosna”, ,,Tam, gdzie diabeł mówi dobranoc” i ,,NiePrzegrany zakład”. A teraz Weronika Tomala powraca z nową historią. Historią, która mogłaby z powodzeniem posłużyć za scenariusz dla komedii romantycznej... Przedmiotem niniejszej recenzji jest powieść zatytułowana ,,Cztery liście koniczyny”. Jest to tzw. jednotomówka, którą należy zaliczać do kategorii lit.obyczajowa/romans. Historia została napisana w pierwszej osobie liczby pojedynczej i w głównej mierze poznajemy ją z perspektywy głównej bohaterki. A jak wygląda jej rys fabularny? Czasami człowiekowi zdarza się znaleźć w sytuacji, która sprawia, iż ma poczucie, że znalazł się w ukrytej kamerze i nie powinien łapać się na rzuconą mu przynętę. Pewne rzeczy w prawdziwym życiu po prostu się nie zdarzają. Wydają się być nieśmiesznym żartem, który miałby szansę zostać potraktowany bardzo poważnie, gdyby coś podobnego wydarzyło się w filmowej fikcji. A jednak. Bywa że i w życiu może wydarzyć się coś niezwykłego. Na przykład pewnego dnia w biblioteczce ,,pod chmurką”, można odnaleźć pozycję conajmniej nietypową. Jak to miało miejsce w przypadku bohaterki omawianej książki. Kobieta w położonej przy sopockiej plaży biblioteczce, którą często odwiedza, i o którą dba, pewnego dnia znalazła dziennik młodej kobiety. Wszystko wskazuje na to, że pozostawiła go tam sama właścicielka. Ale nie bez konkretnego celu. Otóż w słowach skierowanych do znalazcy, była zawarta prośba. Prośba o to, by osoba, która znajdzie ten dziennik, przekazała go temu, do kogo autorka chciała, aby trafił. Początkowo kobieta uznała to za głupi żart. Mimo wszystko górę wzięło jej dobre serce i poczucie obowiązku. Gdyby tylko wiedziała jakie zobowiązanie na siebie weźmie. Gdyby tylko była świadoma tego, jak podjęta decyzja o dostarczeniu dziennika do adresata zmieni jej życie... Głównymi bohaterami powieści ,,Cztery liście koniczyny” są Judyta i Mateusz. Pielęgniarka pracująca w sopockiej klinice onkologicznej, nie potrafiąca odmówić pomocy człowiekowi w potrzebie i artysta-tatuator, którego życie wiele miesięcy temu wywróciło się do góry nogami. Judyta wykonuje swój zawód z powołania. Choć mogła posłuchać rodziny i stać się częścią rodzinnego biznesu, ustawić się lepiej na przyszłość, wolała pójść własną drogą. Chęć pomagania innym przekuła w zawód, który wykonuje z pasją, choć praca to nie jest łatwa, a w dodatku ma się w niej styczność z ogromną niesprawiedliwością życia. Mimo to Judyta stara się zarażać optymizmem i z uśmiechem wykonywać swoje obowiązki, choć zdarzają się trudne dni. Kobieta nie jest materialistką. Nigdy nie chciała zatracać się w szaleńczej pogoni za tym, by mieć więcej, by żyć w większym luksusie i mieć bardziej wypchane konto. Nie przelicza wszystkiego na pieniądze i nie oczekuje korzyści z tego, co robi dla kogoś. Jest bezinteresowana. Lubi pomagać. Jest altruistką. Judyta to osoba miła i uczynna. Ma dobre serce i nie potrafi odmówić wyciagnięcia ręki do osoby w potrzebie. A przez to czasami daje ludziom wchodzić sobie na głowę... Judyta jest naturalna, nikogo nie udaje. Jest szczera i umie cieszyć się drobnostkami. I choć na ogół nie należy do osób, którym łatwo przychodzi wtrącanie się w życie innych, tym razem, podejmując decyzję o spełnieniu prośby autorki znalezionego dziennika, zaingerowała w życie pewnego mężczyzny... Mateusz jest artystą. Jego prace to prawdziwe dzieła sztuki, którymi ozdabia ciała swoich klientów. A może raczej należałoby w tamtym zdaniu użyć czasu przeszłego? Bo od miesięcy nie tatuował. W życiu Mateusza wydarzyło się coś, co sprawiło, że niejako stracił chęci do życia. Wolał zamknąć się w swojej samotni, w chatce w lesie, gdzie w samotności może przeżywać swój ból. Ból, który jest bardzo silny, a który tylko jedno może wywoływać. Mateusz jest jak wrażliwy kot zamknięty w ciele lwa. Choć mężczyzna nie wywiera zbyt dobrego pierwszego wrażenia, choć jawi się jako człowiek wredny i nieprzyjemny, to warto mieć na względzie, iż czasami pozory mylą. Mateusz ma dwie twarze. Z jednej strony męski, gniewny i złośliwy, ale z drugiej wrażliwy i mający serce, które z całą pewnością nie jest skute lodem. Mateusz to również człowiek zdeterminowany, jeśli chodzi o dążenie do obranego celu. A obecnie jego celem nadrzędnym jest odkrycie prawdy, która wiąże się z dziennikiem dostarczonym mu przez Judytę... Ich znajomość nie zaczęła się najlepiej. Początek to był niekonwencjonalny. Oboje znaleźli się w dziwnej, niecodziennej sytuacji. Połączyła ich nietypowa wspólna sprawa. Ale czy z czasem zagości między nimi coś jeszcze? Weronika Tomala moim zdaniem miała ciekawy pomysł na fabułę. I przy okazji całkiem oryginalny, a o to teraz coraz trudniej, jeśli chodzi o literaturę kobiecą. Podoba mi się to, że autorka nie wybiera łatwej drogi, nie korzysta ze sprawdzonych i powielanych bardzo często schematów, ani nie pisze książek podobnych do dziesiątek innych. Weronika Tomala ma swój styl i pomysł na siebie, swoją twórczość, a to się chwali. W ,,Czterech liściach koniczyny” dla odmiany nie mamy ani mafii, ani też wyidealizowanych bohaterów. Nie mamy pławienia w luksusie, milionerów, etc. Główni bohaterowie tej książki nie wydają się być niedostępni. Nie sprawiają wrażenia ideałów, które mogą istnieć wyłącznie na kartach powieści. W prawdziwym życiu również można spotkać takie Judyty i Mateuszów. Zresztą - przeczytacie omawianą przeze mnie książkę, a sami przekonacie się o czym dokładnie piszę. W ,,Czterech liściach koniczyny” podobały mi się tematy, po które sięgnęła autorka, zarówno te oczywiste, te, które znalazły się na pierwszym planie, ale i te nieoczywiste. Jak ten, który pojawił się w kontekście pewnej bohaterki drugoplanowej, a który jest jednym z tych, na które warto zwrócić uwagę, bo autorka coś na tym przykładzie pokazuje. Przez treść nowej powieści Weroniki Tomali przewija się również motyw symboli i tatuażu. ,,Cztery liście koniczyny” to powieść stosunkowo krótka - nie liczy nawet trzysta stron - ale według mnie treściwa. Akcja toczy się swoim tempem, ale rozwija się raczej dynamicznie. Weronika Tomala stworzyła nietuzinkową, subtelną, pozbawioną gwałtowności, słodko-gorzką historię romantyczną. Czy książka jest przewidywalna? Ano jest w wielu aspektach. Ale czy w tym wypadku mi to przeszkadzało? Nie, jakoś niespecjalnie. Poczułam tę historię. Poczułam jej klimat oraz panującą w niej atmosferę. Choć na ogół lubię, gdy w książce dużo się dzieje, od czasu do czasu dla odmiany wolę siegnąć po coś spokojniejszego, co zapewni mi miły wieczór i przemówi do tej nieuleczalnej romantyczki, która we mnie żyje, i która preferuje od czasu do czasu ckliwy, ale naprawdę fajnie napisany romans. A takowy właśnie stworzyła Weronika Tomala. W ,,Czterech liściach koniczyny” podobało mi się wiele rzeczy. Oprócz tego, o czym już wspomniałam, mogę wymienić jeszcze na przykład dialogi, szczególnie te, które toczyli ze sobą Judyta i Mateusz. Lubiłam śledzić ich rozmowy. Niby przeważnie tak zwyczajne, ale coś w nich było, co mnie zainteresowało. ,,Cztery liście koniczyny” czytałam z ciekawością. I nie obyło się bez odczuwania żadnych emocji, przeżywania tego, co się działo w toku akcji. W powieści znalazło się kilka chwytających za serce momentów, ale były też chwile dramatyczne, które we mnie wywoływały między innymi smutek. Ogółem z tą książką było tak, że czytając ją raz się uśmiechałam, a innym razem ledwo powstrzymywałam łzy przed wydostaniem się poza obręb oczu. Z plusów mogę wskazać również to, że Weronika Tomala miała fajny pomysł na początek każdego rozdziału. Jaki? Tego Wam nie zdradzę! Gdyby ktokolwiek z Was miał jeszcze jakiekolwiek wątpliwości w kwestii tego, czy polecam ,,Cztery liście koniczyny”, moja odpowiedź brzmi: zdecydowanie tak! To książka dla tych, którzy szukają romansu innego, niż te, których co miesiąc otrzymujemy w dużych ilościach. Weronika Tomala stworzyła piękną, romantyczną i niebanalną historię dla romantycznych dusz. Jeśli za takową się uważacie, powinniście dać tej powieści szansę. ,,Cztery liście koniczyny” to historia o tym, że czasem człowiekim może wtrącić się w sprawy innych ludzi bardziej niż by chciał, co może poskutkować tym, że może zmienić nie tylko swoje życie, ale też i życie kogoś innego. To opowieść o tym, że nie należy nikogo oceniać zbyt pochopnie, jeśli nie zna się jego pełnej historii, która niekiedy zapisana jest w pewnych symbolach oraz tatuażach zdobiących skórę; bezinteresownej pomocy, która może przynieść nieoczekiwane skutki; próbie odzyskania utraconej nadziei; dylematach, przed jakimi czasami musi stanąć człowiek; trudach budowania czegoś nowego, gdy w sercu pozostaje coś z dawnego czasu, co zostało utracone; o tym, jak trudno jest zamknąć pewien rozdział w życiu; o tym, że jeżeli czegoś chcesz, to musisz po to siegnąć, bo inaczej możesz to na własne życzenie stracić oraz o tym, że prawdziwe uczucie nie rodzi się w trudach i poświęceniu, osiągając kolejne etapy zaufania, a nie wtedy, gdy trwa dobra passa, gdy pięknie się w życiu układa. Czasami bywa tak, że to, co najpiękniejsze rodzi się z bólu... ,,Cztery liście koniczyny” mówią również o tym, że niekiedy przeznaczeniu należy trochę dopomóc. Nie wolno czekać w nieskończoność - warto wykonać pewien krok, który być może pozwoli nam ruszyć naprzód.

Recenzja pochodzi z instagrama @katherine_the_bookworm .

Szczere intencje to dzisiaj rzadkość, podobnie jak bezinteresowna pomoc drugiej osobie i dobrowolne angażowanie się w sprawy innych ludzi, którzy niekiedy nie są w stanie sami sobie z pewnymi rzeczami poradzić. We współczesnym świecie ludzie nauczeni są żyć szybko i spoglądać głównie przed siebie. Gonią za pieniądzem i skupiają się egoistycznie wyłącznie na własnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to