Prozę Slimani charakteryzuje surowość. Wydaje się to wszystko bardzo proste, co opisuje, a w rzeczywistość tkwią pod tym pokłady emocji, niespełnionych marzeń, rozczarowań i nadziei. Tu młodej Francuzki, która wyszła za mąż za Marokańczyka i zamieszkując w jego kraju zderza się brutalnie z realiami życia tam. Autorka stawia odwieczne pytania o patriarchat, przemoc, godzenie się z tą przemocą, samotność, a także rezygnację z własnego życia na rzecz cudzego. Jest to ponura opowieść o zniewoleniu i wyobcowaniu pod pięknym marokańskim niebem.

Prozę Slimani charakteryzuje surowość. Wydaje się to wszystko bardzo proste, co opisuje, a w rzeczywistość tkwią pod tym pokłady emocji, niespełnionych marzeń, rozczarowań i nadziei. Tu młodej Francuzki, która wyszła za mąż za Marokańczyka i zamieszkując w jego kraju zderza się brutalnie z realiami życia tam. Autorka stawia odwieczne pytania o patriarchat, przemoc, godzenie...

Jak ja lubię prozę Slimani. To co prawda dopiero druga książka tej autorki, którą przeczytałam, ale czuję, że to pisarstwo jak najbardziej do mnie przemawia. Po lekturze "Kołysanki" nastawiłam się na coś innego, a tutaj taka niespodzianka. Pięknie autorka pisze o relacjach marokańsko - francuskich, ale też o samotności i wyobcowaniu. Trochę jest to studium tożsamości narodowej i religijnej, kulturowej i zupełnie osobistej. Jest to opowieść o kobiecie w obcym kraju i warunkach zupełnie dla niej różnych niż te, do których była przyzwyczajona. To opowieść o tęsknocie, zmianie swojego bycia, żeby dostosować się do warunków, i również o walce wewnętrznej i dokonywaniu wyborów i ponoszeniu ich konsekwencji. Po lekturze pozostaje pytanie, czy to jest opowieść o kobiecie szczęśliwej. Tutaj każdy niech odpowie sobie sam, a ja tymczasem będę czekać na ciąg dalszy, który z pewnością nastąpi.

Jak ja lubię prozę Slimani. To co prawda dopiero druga książka tej autorki, którą przeczytałam, ale czuję, że to pisarstwo jak najbardziej do mnie przemawia. Po lekturze "Kołysanki" nastawiłam się na coś innego, a tutaj taka niespodzianka. Pięknie autorka pisze o relacjach marokańsko - francuskich, ale też o samotności i wyobcowaniu. Trochę jest to studium tożsamości...

Pomysł na fabułę dobry. Wykonanie gorsze. Książka mi się nie podobała. Bohaterom brakowało jakiegoś psychologicznego rysu. Byli zupełnie bezbarwni i w ogóle nie rozumiałąm ich postępowania. Autorka pisze niby poprawne, kwieciste zdania, ale ta opowieść w ogóle nie wciąga. Od połowy, mniej więcej, skanowałam wzrokiem strony, żeby wreszcie dobić do końca.

Pomysł na fabułę dobry. Wykonanie gorsze. Książka mi się nie podobała. Bohaterom brakowało jakiegoś psychologicznego rysu. Byli zupełnie bezbarwni i w ogóle nie rozumiałąm ich postępowania. Autorka pisze niby poprawne, kwieciste zdania, ale ta opowieść w ogóle nie wciąga. Od połowy, mniej więcej, skanowałam wzrokiem strony, żeby wreszcie dobić do końca.

Zacznę od tego, że "Cudzy kraj" to książka zupełnie inna niż "Kołysanka", którą uwielbiam za psychologiczne napięcie i niepokój jaki czułam podczas czytania. "Kołysanka" (z fabułą umiejscowioną we Francji) była dla mnie jak trzymający w napięciu dramat psychologiczny podczas gdy "Cudzy kraj" był dla mnie filmem historyczno-obyczajowym, podróżą do Maroka i spojrzeniem w jego historię. "Kołysanka" podobała mi się więc dużo bardziej, choć przecież lubię książki, dzięki którym możemy lepiej poznać historię wybranego kraju. Relacje są dla mnie teraz jednak znacznie ważniejsze...

Ale, wracając do książki. W "Cudzym kraju" poznacie historię Mathilde, która przenosi się z Francji do Maroka, wiedziona miłością do poznanego w Alzacji Amina - Marokańczyka walczącego na wojnie we Francji. Towarzyszymy naszej bohaterce od 1944 roku aż do 1956 roku, kiedy to Maroko odzyskuje niepodległość. Przyglądamy się jej relacjom z teściową, narodzinom jej dzieci, próbom odnalezienia swojego miejsca na innym kontynencie, w innej kulturze. Czy Maroko poskromi jej nieposkromioną naturę?

Ani nie polecam, ani nie odradzam. Dodam jeszcze, że autorka Leïla Slimani urodziła się marokańskim Rabacie, z którego wyjechała w wieku 17 lat do Paryża, by tam studiować politologię i medioznawstwo. Możecie więc liczyć na autentyczną perspektywe, dobry research i smaki i zapachy Maroka, a te działają niezwykle rozgrzewająco - szczególnie zimą!

Zacznę od tego, że "Cudzy kraj" to książka zupełnie inna niż "Kołysanka", którą uwielbiam za psychologiczne napięcie i niepokój jaki czułam podczas czytania. "Kołysanka" (z fabułą umiejscowioną we Francji) była dla mnie jak trzymający w napięciu dramat psychologiczny podczas gdy "Cudzy kraj" był dla mnie filmem historyczno-obyczajowym, podróżą do Maroka i spojrzeniem w jego...

Przepiękna opowieść o Francuzce Mathilde, która po zakończeniu II wojny światowej opuszcza ojczyznę, by u boku męża Marokańczyka żyć w jego kraju. Zamieszkują w Meknes, w domu na wzgórzu. Mathilde jest odosobniona ze względu na położenie domu, na odludziu, ale także za sprawą dziwnych reguł, które ustala jej maż. Te reguły są sprzeczne ze wszystkim, co do tej pory znała.
Z dala od zachodniej cywilizacji, w centrum islamskiego kraju zdominowanego przez mężczyzn, u boku małomównego, jak się okazało dziwnego męża, kobieta z Europy nie ma lekko, ma wrażenie niewoli, duszenia się.
Mathilde postanawia znależć dla siebie zajęcie, miejsce w tym dziwnym świecie. Zaczyna pomagać tubylcom, leczyć ich, znajdować im domy, pracę. Kobieta powoli wnika w miejscową społeczność, jest świadkiem wielu zmian, przemian, choć nadal czasami myśli o ucieczce, powrocie do swojego kraju.
Z biegiem czasu zmienia się jej stosunek do męża. Między nimi zaczyna się coś nowego. A to dopiero początek, którego punktem przełomowym są wydarzenia 1956 roku i ciężko wywalczona wolność Maroka.
Wspaniała, pełna uczuć, namiętności, walki książka. Trudno jednoznacznie napisać o czym ta historia jest. Przede wszystkim o miłości i najróżniejszych jej obliczach. Historia ponad 10-letniego życia Europejki w Maroku, w latach 40. i 50. XX wieku to tylko pretekst do pokazania czegoś więcej, czegoś innego. Różne spojrzenie na życie Mathilde i Amina, próba pogodzenia dzielących ich różnic, różne spojrzenie mimo wielkiej miłości, która ich połączyła. Oboje mają różne wizje tego, jak powinno wyglądać ich życie. Każde z nich zostało inaczej wychowane, są zanurzeni w innej kulturze, religii, co rodzi wiele konfliktów. Dotyczy to nie tylko tej pary. Jest wiele takich małżeństw, związków na świecie. Czy to miłość, przyjażń, czy tylko sąsiedztwo, często różnimy się od siebie, ludzie są różni, warto szukać kompromisów.
Różnice, akceptacja, wolność, miłość, emocje to najważniejsze aspekty Cudzego kraju. Z pozoru wydaja się niezbyt istotne. Jednak jak pokazuje autorka potrafią być kwintesencją życia.
Leïla Slimani, francusko-marokańska pisarka i dziennikarka stworzyła wyjątkową, niejednoznaczną, ale piękną w swojej wymowie opowieść. Cała opowieść bardzo porusza. Dodatkowo chwyta za serce fakt, iż jest ona oparta na fragmentach historii rodziny autorki. Niecierpliwie czekam na kolejny tom. Liczę na opowieść z okresu, gdy w Maroku m.in dwa razy próbowano zabić króla, a na świecie szerzył się ruch hipisowski, wybuchła wojna w Wietnamie. Jestem ciekawa na ile te wydarzenia przeniknęły do Maroka, do życia tamtejszych ludzi.

Przepiękna opowieść o Francuzce Mathilde, która po zakończeniu II wojny światowej opuszcza ojczyznę, by u boku męża Marokańczyka żyć w jego kraju. Zamieszkują w Meknes, w domu na wzgórzu. Mathilde jest odosobniona ze względu na położenie domu, na odludziu, ale także za sprawą dziwnych reguł, które ustala jej maż. Te reguły są sprzeczne ze wszystkim, co do tej pory znała.
Z...

Recenzja książki CUDZY KRAJ

Po przeczytaniu tej książki nasunęły mi się następujące refleksje.

1. Czy autorka chce przestrzec kobiety, aby nie wychodziły za mąż za Marokańczyków?
2. Czy coś się zmieniło w życiu i mentalności Arabów - mężczyzn i kobiet?
3. Same opisy pięknej przyrody nie muszą skłaniać do tego, aby mieszkać tam na stałe.
4. Bardzo mnie zdziwiło to, że w Maroku narodziła się taka olbrzymia potrzeba niepodległości. Dobrze, że się to dość szczęśliwie skończyło, chociaż nie obyło się bez rozlewu krwi...
5. Autorka pisze również o stosunku Marokańczyków do kolonistów, co przypomina mi jako Polakowi, jak to było u nas na Wołyniu, czyli niezbyt pięknie.
6. Postać doktora ginekologa z Węgier autorka przedstawiła w nieco naiwny sposób, bo chyba nie znała realiów jego świata. Natomiast rodzinę, a zwłaszcza rodzeństwo jej męża, ukazała doskonale. Szczególnie obraz jego brata i siostry może nam dostarczyć dużo przemyśleń.

W sumie książka bardzo ciekawa, pokazująca nam obraz dzisiejszego Maroka i jego mieszkańców. Polecam czytelniczkom-Europejkom mającym zamiar wyjechać na stale do krajów arabskich. Również ze względu na to, aby miały na uwadze, że dokumenty zawarcia związku małżeńskiego w Europie nie są honorowane w Maroku. Dodam jeszcze, że książkę wydało wydawnictwo Sonia Draga - na dobrym papierze i dosyć dużą czcionką, dzięki czemu czyta się wspaniale. Całość oceniam na 7 na 10.

Recenzja książki CUDZY KRAJ

Po przeczytaniu tej książki nasunęły mi się następujące refleksje.

1. Czy autorka chce przestrzec kobiety, aby nie wychodziły za mąż za Marokańczyków?
2. Czy coś się zmieniło w życiu i mentalności Arabów - mężczyzn i kobiet?
3. Same opisy pięknej przyrody nie muszą skłaniać do tego, aby mieszkać tam na stałe.
4. Bardzo mnie zdziwiło to,...

Mathilde i Amin poznali się podczas drugiej wojny światowej. Ona – Alzatka, katoliczka żądna przygód, ciekawa świata stojąca u progu życia młoda i piękna kobieta. On – Marokańczyk, wyznawca islamu, w czasie wojny walczył we francuskim garnizonie, zaznał smaku śmierci, niewoli, zimna i głodu. Po zakończeniu działań wojennych para osiedla się w Meknesie, marokańskim mieście zamieszkiwanym głównie przez francuskich kolonistów. Młoda kobieta szybko uświadamia sobie, że to co miało być piękną przygodą zamieniło się w szarość dnia w obcym kraju, gdzie Mathilde jako francuska i katoliczka będzie wzbudzała nieufność wśród Marokańczyków, ale także jako żona Araba pogardę wśród Francuzów… Amin postanawia zająć się plantacją, pragnie wprowadzić innowacje w uprawie drzewek owocowych, całe dnie poświęca na pracę, a wolne chwile na spotkania w męskim gronie. Ona zajmuje się dziećmi, zależna od męża i jego rodziny, skazana na jego humory, stara się odnaleźć swoje miejsce w tym obcym świecie poprzez niesienie pomocy medycznej lokalnej ludności. W czasie, gdy Amin pragnie rozwijać swoją plantację w kraju zaczyna wrzeć, a Marokańczycy coraz głośniej domagają się niepodległości…

(cd recenzji na fb)

https://www.facebook.com/photo/?fbid=578678670721589&set=a.530574228865367

Mathilde i Amin poznali się podczas drugiej wojny światowej. Ona – Alzatka, katoliczka żądna przygód, ciekawa świata stojąca u progu życia młoda i piękna kobieta. On – Marokańczyk, wyznawca islamu, w czasie wojny walczył we francuskim garnizonie, zaznał smaku śmierci, niewoli, zimna i głodu. Po zakończeniu działań wojennych para osiedla się w Meknesie, marokańskim mieście...

Otworzyłam w pięciu miejscach i za każdym razem przyłapałam tłumaczkę na jakimś niezręcznym zlepku słów, które mi zgrzytnęło. "Skalista ziemia", "zapalone piece"... Hm.

Otworzyłam w pięciu miejscach i za każdym razem przyłapałam tłumaczkę na jakimś niezręcznym zlepku słów, które mi zgrzytnęło. "Skalista ziemia", "zapalone piece"... Hm.

Opowieść, w której poznajemy nie tylko Maroko w czasie przemian politycznych ale także małżeństwo ludzi z zupełnie różnych światów kulturowych. Ciekawie napisana książka, bez koloryzowania, autentyczna.

Opowieść, w której poznajemy nie tylko Maroko w czasie przemian politycznych ale także małżeństwo ludzi z zupełnie różnych światów kulturowych. Ciekawie napisana książka, bez koloryzowania, autentyczna.

Trochę słabsza od pierwszego tomu. Dużo przeskoków w akcji i bohaterowie potraktowani po macoszemu. Szczególnie Aïcha, która mogłaby stać się główną bohaterką, a pozostała z niej pustą wydmuszka.

Trochę słabsza od pierwszego tomu. Dużo przeskoków w akcji i bohaterowie potraktowani po macoszemu. Szczególnie Aïcha, która mogłaby stać się główną bohaterką, a pozostała z niej pustą wydmuszka.