Malamander

Czytelnik trafia zimą do zasnutego mgłą i targanego wiatrami nadmorskiego miasteczka, gdzie sama atmosfera podsyca wyobraźnię. W tej nieoczywistej scenerii rozegra się akcja powieści przygodowej z elementami horroru i fantastyki, wobec której nie można przejść obojętnie. Odbiorca jest usatysfakcjonowany, bo dostaje wszystko, czego oczekiwał po tej dość mrocznej według zapowiedzi książce. Są bohaterowie z krwi i kości, sympatyczny chłopak Herbie Lemon, który wziął się nie wiadomo skąd (czy to będzie temat kolejnych części?) i energiczna dziewczyna, Violet, której wiele brakuje, by nazwać ją grzeczną. Oboje są autentyczni i to się im chwali. Jest dobre zawiązanie akcji i nie gorsze jej poprowadzenie - od bezrękiego starca przez bardzo starą książkę, aż do mitycznego potwora, tytułowego Malamandra. Są odpowiednio skomplikowani antagoniści, z których nie wszyscy od początku są jako tacy zinterpretowani. Jest wreszcie trzymający w napięciu finał, w którym mity splatają się z historią bohaterów.

Napięcie budowane jest stopniowo i jeśli chwilowo słabnie, to tylko dla złapania oddechu, po to, by na kolejnej stronie znów zaatakować. Wydaje mi się, że Autor doskonale poradził sobie z balansowaniem pomiędzy książką przygodową a horrorem, kreśląc bardzo dobry produkt końcowy, w którym jest sporo strachu napędzającego akcję, ale w żadnym momencie czytelnik nie powinien czuć się tym strachem przytłoczony. To przede wszystkim książka dla młodego, a nawet bardzo młodego czytelnika, której bohaterowie są w wieku planowanego odbiorcy i mają 12 lat. Świetna zachęta do dalszych poszukiwań czytelniczych i zdobywania wiedzy na temat gatunków literackich i sprawdzania, co się komu podoba. Dzięki bohaterom obojga płci udało się uniknąć łatki literatury chłopięcej, co się Autorowi chwali.

Nie pozostaje nic innego, tylko czekać na kolejne części 😀

Czytelnik trafia zimą do zasnutego mgłą i targanego wiatrami nadmorskiego miasteczka, gdzie sama atmosfera podsyca wyobraźnię. W tej nieoczywistej scenerii rozegra się akcja powieści przygodowej z elementami horroru i fantastyki, wobec której nie można przejść obojętnie. Odbiorca jest usatysfakcjonowany, bo dostaje wszystko, czego oczekiwał po tej dość mrocznej według...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Super

Super

Pokaż mimo to

Okładka książki "Malamander" wabi i hipnotyzuje!
Czy to demoniczne oko należy do legendarnego malamandra?

"- A jak dokładnie brzmi legenda o malamandrze?(...)
- Krąży o nim wiele różnych historii, które są znane od wielu, wielu lat (...) To potworny stwór - trochę człowiek,
trochę ryba, trochę nie wiadomo co - który nawiedzał to mgliste wybrzeże, jeszcze zanim na Widmowej Skale
zbudowano miasto. Ludzie mówią, że można go spostrzec, gdy nadciąga zimowe przesilenie, bo szuka miejsca,
by złożyć swoje magiczne jajo (...), które spełnia najskrytsze marzenia. (...) Takie, które może dać ci wszystko,
czego zapragniesz! Ale oczywiście, żeby to się stało, trzeba najpierw zabrać jajo. A żeby zabrać jajo,
trzeba pokonać malamandra.
- Czego nikt nie potrafi dokonać. (...) Bo ma ohydne kolce i łuski jak ze stali, no i oczywiście jest potworem."


Intrygujący opis, prawda?

Dwójka nastolatków próbuje rozszyfrować sprawę zaginięcia rodziców dziewczyny.
Legenda o malamandrze wydaje się być z tym ściśle związana.
Czy uda im się to rozwiązać po 12 latach od wydarzenia?

Dochodzenie utrudnia fakt, że Violet musi się ukrywać.
A na jajo malamandra chętkę mają też inni.


Thomas Taylor napisał książkę, która wciąga już od pierwszych stron.
Umiejętnie splótł tajemnicę, przygodę, niebezpieczeństwo i magię.
Stworzył odpowiednią atmosferę i zagęścił wieloma sekretami.
Morze, mgła, chłód, cienie, dziwne zdarzenia, ugryzienia,
nietuzinkowi mieszkańcy miasteczka, czarne charaktery.
Trochę mroczno, trochę straszno, ale bardzo ciekawie.

Czekam na kolejny tom! :-)


https://bajdocja.blogspot.com/2021/02/malamander.html

Okładka książki "Malamander" wabi i hipnotyzuje!
Czy to demoniczne oko należy do legendarnego malamandra?

"- A jak dokładnie brzmi legenda o malamandrze?(...)
- Krąży o nim wiele różnych historii, które są znane od wielu, wielu lat (...) To potworny stwór - trochę człowiek,
trochę ryba, trochę nie wiadomo co - który nawiedzał to mgliste wybrzeże, jeszcze zanim na Widmowej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Ta historia przypuszczalnie i tak nie jest dla Was. Lepiej wyświadczcie sobie przysługę i w ogóle przestańcie czytać. Zamknijcie tą książkę i schowajcie ją do starego blaszanego pudełka. Owińcie je ciężkim łańcuchem i zrzućcie z molo do morza.” Taki oto przekaz znajdziemy w pierwszym rozdziale i zachęcił mnie on. Oj bardzo zachęcił. Miał być tylko jeden rozdział na sprawdzenie co to, a skończyło się na tym, że w ciągu kilku godzin znalazłam się prawie na końcu książki.

Historia opowiada o Herbecie “Herbim” Lemonie oraz o Violet Parma. Oboje szukają zaginionych rodziców dziewczyny. Zadanie nie łatwe, bo zniknęli oni w dziwnych okolicznościach 12 lat temu. Pozostawiając po sobie tylko buty i kartę z wizerunkiem syrenmałpy.

Głównym naratorrem jest Herbi. Dwunastoletni chłopiec, który pracuje w Biurze Rzeczy Znalezionych w Hotelu Grand Nautilus. Chociaż mam wątpliwości czy rzeczywiście ma te 12 lat. Sam powiedział, że ma tyle lat, bo inni tak uważają, a okoliczności pojawienia się jego w miasteczku portowym też są owiane tajemnicą. Jestem naprawdę ciekawa jego przeszłości i tego co ukrywa. Bardzo go polubiłam. Jest strachliwy. To żaden bohater. Dla niego idealne miejsce jest ciepłe i suche. I ma poczucie humoru. Podobały mi się jego scysje z panem Molluscem.

Drugą bohaterką jest Violet Parma. Poznaje Herbiego w dziwnych okolicznościach. I chyba bardzo lubi wchodzić oknami. Dziewczynka jest sprytna, odważna i zdeterminowana. To głównie ona pcha Herbiego do wyjścia ze swojej strefy komfortu. Oboje stworzyli niesamowity duet detektywistyczny. A do pomocy mieli gadającego kota!

Całość rozgrywa się w miasteczku Widmowy Port. Pełnego nietuzinkowych mieszkańców. I bogatego w morskie legendy.

Historia bardzo mi się spodobała. Miałam wrażenie jakby ktoś opowiadał mi bajkę. Czułam się jakbym razem z bohaterami znajdowała się w miasteczku. Razem z nimi jadła rybę z frytkami czy włamywała się do gabinetu pisarza. Wrażenie to potęgowały ilustracje w wykonaniu Toma Bootha.

Książka dedykowana dzieciom w wieku 9+, ale i starsze osoby będą się świetnie przy niej bawić. Ja już czekam na drugi tom! :D

Dziękuję Wydawnictwu Wilga za możliwość poznania tej historii. Opinia powstała dla grupy Fantastyka na Luzie.

“Ta historia przypuszczalnie i tak nie jest dla Was. Lepiej wyświadczcie sobie przysługę i w ogóle przestańcie czytać. Zamknijcie tą książkę i schowajcie ją do starego blaszanego pudełka. Owińcie je ciężkim łańcuchem i zrzućcie z molo do morza.” Taki oto przekaz znajdziemy w pierwszym rozdziale i zachęcił mnie on. Oj bardzo zachęcił. Miał być tylko jeden rozdział na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to