Jakoś tak paradoksalnie się złożyło, że Święta Bożego Narodzenia 2020 roku upłynęły mi na lekturze horrorów pogańskich. Oprócz „Play Time” Morgany Fields zapoznałem się także z „Bloodroot” Thomasa Mordane'a. Wspominam o tym, ponieważ obie te książki poruszają ten sam temat (kult druidów),mają podobnych głównych bohaterów (młode małżeństwa) oraz takie samo zawiązanie akcji (przeprowadzka głównych bohaterów do nowego miejsca zamieszkania). W obu książkach pojawia się jeszcze więcej wspólnych motywów, ale nie będę ich tu wymieniał, aby nie zepsuć zabawy potencjalnym czytelnikom. Chociaż obie powieści z grubsza traktują o tym samym, to jednak każda z nich ma inne zalety oraz wady.

Najbardziej przypadło mi do gustu w „Play Time” sensowne rozwijanie fabuły, które trwa mniej więcej do połowy książki. Prawie w każdym początkowym rozdziale czytelnik dostaje nowy, intrygujący element układanki. Mimo że autorka używa starych i ogranych schematów (np. motyw nawiedzonego domu),to robi to w dość umiejętny sposób. Mniej podoba mi się druga część powieści, gdzie autorka stara się pogłębiać rysy postaci. Niektóre rozdziały (zwłaszcza te ukazujące wydarzenia z przeszłości) trochę spowolniły akcję i sprawiły, że lektura tej książki zaczęła lekko mnie nudzić. Tak czy inaczej, „Play Time” to dobry, typowy horror, który dostarczył mi sporo czytelniczej frajdy.

O wadach i zaletach drugiej książki oraz czym różnią się obie powieści, napisałem w opinii do horroru „Bloodroot”.

Jakoś tak paradoksalnie się złożyło, że Święta Bożego Narodzenia 2020 roku upłynęły mi na lekturze horrorów pogańskich. Oprócz „Play Time” Morgany Fields zapoznałem się także z „Bloodroot” Thomasa Mordane'a. Wspominam o tym, ponieważ obie te książki poruszają ten sam temat (kult druidów),mają podobnych głównych bohaterów (młode małżeństwa) oraz takie samo zawiązanie akcji...