Camus zasugerował w "Obcym", że jednostka może być potępiana nie tylko za swoje czyny, ale także za swoje myśli i postawy. Choć niektórzy mogą uznać powieść za kontrowersyjną z powodu niepoprawnych moralnie wątków, trudno nie docenić głębokiej analizy ludzkiej psychiki dokonanej przez autora.
W dzisiejszym świecie, w którym codzienność przytłacza nas różnorodnością bodźców i wymagań, książki takie jak "Obcy" są ważne! Pomagają zrozumieć, że każdy z nas ma prawo do swojej indywidualności i że nie zawsze musimy pasować do społecznych norm. Powinniśmy zawsze pamiętać, że najważniejsze to być sobą!

Camus zasugerował w "Obcym", że jednostka może być potępiana nie tylko za swoje czyny, ale także za swoje myśli i postawy. Choć niektórzy mogą uznać powieść za kontrowersyjną z powodu niepoprawnych moralnie wątków, trudno nie docenić głębokiej analizy ludzkiej psychiki dokonanej przez autora.
W dzisiejszym świecie, w którym codzienność przytłacza nas różnorodnością bodźców...

Czy ludzie są gotowi na prawdę absolutną? Czy w ogóle takie zagadnienie ma w naszym społeczeństwie rację bytu? Czy społeczeństwo ubarwia swoje autentyczne odczucia wobec świata, przez co wszyscy żyjemy w zbiorowym kłamstwie?
Te i inne pytania dźwięczą mi w głowie po tej genialnej lekturze.
Meursault jest absolutnie szczery we wszystkim, co robi, ale czy to dobrze? Czy jesteśmy jako ludzie gotowi na taki poziom absolutnej szczerości. Z powieści "Obcy" wynika raczej, że nie.

Czy ludzie są gotowi na prawdę absolutną? Czy w ogóle takie zagadnienie ma w naszym społeczeństwie rację bytu? Czy społeczeństwo ubarwia swoje autentyczne odczucia wobec świata, przez co wszyscy żyjemy w zbiorowym kłamstwie?
Te i inne pytania dźwięczą mi w głowie po tej genialnej lekturze.
Meursault jest absolutnie szczery we wszystkim, co robi, ale czy to dobrze? Czy...

Bardzo ciekawie opisana postać Mersaulta. Dużo pytań mi się nasunęło po lekturze... Czy był introwertykiem? Czy to nietypowa chemia mózgu, że był bezuczuciowy? Druga część była irracjonalna. Trudna. Dla głównego bohatera też.

Bardzo ciekawie opisana postać Mersaulta. Dużo pytań mi się nasunęło po lekturze... Czy był introwertykiem? Czy to nietypowa chemia mózgu, że był bezuczuciowy? Druga część była irracjonalna. Trudna. Dla głównego bohatera też.

"Obcy" Alberta Camusa zaczyna się na zasadzie kontrastu - przedstawia opis zachowań głównego bohatera w sytuacji pogrzebu jego matki, nie mówiąc bezpośrednio o jego uczuciach. Taki opis powoduje wrażenia totalnego zdystansowania się bohatera od śmierci oraz braku uczuć względem matki. Kolejne sytuacje zdają się to tylko potwierdzać. Momentem kulminacyjnym jest popełnienie zbrodni, odsiadka w więzieniu i wyrok.
Zestawienie chłodno spisanych wydarzeń z tym, co spotyka Meursaulta zmusza do refleksji. O motywach Meursaulta dowiadujemy się głównie z drugiej części książki - jego przemyśleniach w więzieniu. Wtedy też zostaje zarysowana filozofia jego życia.
Meursault wydaje się być postacią tragiczną. Z jednej strony przytrafiają mu się sytuacje tragiczne, które powodowane są jego biernością i uległością względem otoczenia.
Z drugiej strony bohater jest całkowicie pogodzony z konsekwencjami swoich działań.
Główny bohater jest więc efektem wpływu świata zewnętrznego - zarówno przyczyną jak i skutkiem. Egzystencjalizm w czystej formie.
Na osobne wspomnienie zasługuje rozmową z księdzem i wnioski z tego płynące. Meursault nie wierzy w Boga i nie widzi w nim sensu. Wskazuje, że wiara w Boga odbiera pewną sprawczość i uniemożliwia pogodzenie się z losem w sytuacjach tragicznych. Jest więc sprzeczna z egzystencjalizmem.
Albert Camus jest mistrzem opisu myśli i emocji w filozofii własnego zrozumienia świata. Mimo, że ten świat jest dla nas światem odległym czasowo, to po lekturze m.in. Obcego możemy zdać sobie sprawę, że ludzkie emocje i sposoby myślenia są uniwersalne.
Szczerze polecam!

"Obcy" Alberta Camusa zaczyna się na zasadzie kontrastu - przedstawia opis zachowań głównego bohatera w sytuacji pogrzebu jego matki, nie mówiąc bezpośrednio o jego uczuciach. Taki opis powoduje wrażenia totalnego zdystansowania się bohatera od śmierci oraz braku uczuć względem matki. Kolejne sytuacje zdają się to tylko potwierdzać. Momentem kulminacyjnym jest popełnienie...

Krotka a zarazem tresciwa powiesc, ktora zostawia czytelnika z paroma filozoficznymi pytaniami dotyczacymi zycia i spoleczenstwa.

Krotka a zarazem tresciwa powiesc, ktora zostawia czytelnika z paroma filozoficznymi pytaniami dotyczacymi zycia i spoleczenstwa.

Narracja prowadzona w pierwszej osobie bezwiednie wpływa na większe zrozumienie bohatera. W końcu jego myśli i dylematy zastępują na chwilę nasze (podświadomość projektuje jego "ja" na "nasze"). Historia opisuje koniec czasu głównego bohatera, śmierć matki, relacje sąsiedzkie, relację seksualną (trudno nazwać ją romantyczną). Bohater zdaje się być cynicznym hedonistą, który życie zna od podszewki, według zasady, że w sumie nic nie ma większego sensu. Trudno się z tym nie zgodzić jednak jemu współcześni, skupieni na rzeczach doczesnych, relacjach, honorze, małżeństwie zdają się być niedojrzali. Utwór jest krótki.

Narracja prowadzona w pierwszej osobie bezwiednie wpływa na większe zrozumienie bohatera. W końcu jego myśli i dylematy zastępują na chwilę nasze (podświadomość projektuje jego "ja" na "nasze"). Historia opisuje koniec czasu głównego bohatera, śmierć matki, relacje sąsiedzkie, relację seksualną (trudno nazwać ją romantyczną). Bohater zdaje się być cynicznym hedonistą, który...

Myślę, że „Obcy” zestawiony przy „1984” i „Procesie” mógłby zrobić wrażenie swoją pierwszoosobową narracją. Czytelnika nie prowadzi wszechwiedzący narrator, a bohater, który tak samo daje się owładnąć absurdem i nonsensem realiów. Warto, nawet dla porównania powieściami wspomnianymi wyżej. Piękny kalejdoskop.

Myślę, że „Obcy” zestawiony przy „1984” i „Procesie” mógłby zrobić wrażenie swoją pierwszoosobową narracją. Czytelnika nie prowadzi wszechwiedzący narrator, a bohater, który tak samo daje się owładnąć absurdem i nonsensem realiów. Warto, nawet dla porównania powieściami wspomnianymi wyżej. Piękny kalejdoskop.

Moim zdaniem, bardzo udana, gdyż ma w sobie zarówno wątki psychologizujące, jak i filozofujące. To jedna z lepszych książek beletrystycznych o naturze ludzkiej (i relacji międzyludzkich),jakie czytałam. Bardzo umiejętnie wkomponowane akcenty środowiskowe.

Moim zdaniem, bardzo udana, gdyż ma w sobie zarówno wątki psychologizujące, jak i filozofujące. To jedna z lepszych książek beletrystycznych o naturze ludzkiej (i relacji międzyludzkich),jakie czytałam. Bardzo umiejętnie wkomponowane akcenty środowiskowe.

Wciągająca książka, kreująca własny świat przeplatany ze światem czytelnika. Zaskakująca, chociaż nie oryginalna.
Człowiek, któremu wszystko jedno, zrezygnowany, obojętny. Wydaje się, że jego życie specjalnie wymyśla mu nowe atrakcje, jakby na złość. Zmącony spokój człowieka mocno trzymającego się swoich przekonań i wartości. Pytanie co jest właściwym zachowaniem i kto ma prawo decydować jak powinno wyglądać dobre społeczeństwo.

Wciągająca książka, kreująca własny świat przeplatany ze światem czytelnika. Zaskakująca, chociaż nie oryginalna.
Człowiek, któremu wszystko jedno, zrezygnowany, obojętny. Wydaje się, że jego życie specjalnie wymyśla mu nowe atrakcje, jakby na złość. Zmącony spokój człowieka mocno trzymającego się swoich przekonań i wartości. Pytanie co jest właściwym zachowaniem i kto ma...

Książka nie jest zła, ale nie jest też porywająca. Czułem pewien smutek czytając o losach Meursaulta - szczególnie w pierwszej części. Opis jego obojętności wobec całego świata był przekonujący i poruszający. Jednak druga część już tak bardzo do mnie nie trafiła - może po prostu jej nie zrozumiałem.

Cieszę się, że przeczytałem wydanie z esejem Marka Bieńczyka - sam nie zrozumiałbym większości przesłanek i bardzo mi się podobało jak odnosił się do innych komentarzy pozwalając im przekazać, co mieli na myśli autorzy.

Książka nie jest zła, ale nie jest też porywająca. Czułem pewien smutek czytając o losach Meursaulta - szczególnie w pierwszej części. Opis jego obojętności wobec całego świata był przekonujący i poruszający. Jednak druga część już tak bardzo do mnie nie trafiła - może po prostu jej nie zrozumiałem.

Cieszę się, że przeczytałem wydanie z esejem Marka Bieńczyka - sam nie...