Kontynuacja historii Klubu Mało Używanych dziewic. Cała historia jest urocza, słodka, oczywiście nieco infantylna i naiwna, ma niewiele wspólnego z prawdziwym życiem. Wszystko w tej książce jest pokazane przez filtr z lukru, nawet ciężkie chwile jak chore dzieci na raka, czy niesprawiedliwe potraktowanie przez pracodawcę. Konwencja jest taka, że ta przesłodzona fabuła ma być relaksującą odskocznią dla zestresowanych - mi to czasami odpowiadało bardziej, czasem mniej. Lektura jest lekka, przyjemna, można się przy niej odprężyć.

Kontynuacja historii Klubu Mało Używanych dziewic. Cała historia jest urocza, słodka, oczywiście nieco infantylna i naiwna, ma niewiele wspólnego z prawdziwym życiem. Wszystko w tej książce jest pokazane przez filtr z lukru, nawet ciężkie chwile jak chore dzieci na raka, czy niesprawiedliwe potraktowanie przez pracodawcę. Konwencja jest taka, że ta przesłodzona fabuła ma...

Jak zwykle przy książkach Moniki Szwai się prawdziwie relaksowałam i absolutnie się nie zawiodłam!
Słodka i dobra, daje nadzieję w ludzi i codzienność. Z dobrym zakończeniem:).

Jak zwykle przy książkach Moniki Szwai się prawdziwie relaksowałam i absolutnie się nie zawiodłam!
Słodka i dobra, daje nadzieję w ludzi i codzienność. Z dobrym zakończeniem:).

Polubiłam tytułowe dziewice. Książkę czytało się przyjemnie do 3/4 części. Końcówka zmęczona. Autorka "odpłynęła " za bardzo od fabuły na rzecz opisu żaglówek.

Polubiłam tytułowe dziewice. Książkę czytało się przyjemnie do 3/4 części. Końcówka zmęczona. Autorka "odpłynęła " za bardzo od fabuły na rzecz opisu żaglówek.

Drugą część serii o Dziewicach lubię nieco mniej, niż pierwszą. W pierwszym tomie bohaterki miały wady i pewne wyrózniające cechy osobowości, tutaj natomiast zaczynają się już zlewać w jedną, perfekcyjnie doskonałą Mary Sue, oczywiscie, oprócz Marceliny, która jest dyzurnym chłopcem do bicia. W pierwszej części wątki były tez nieco mocniej stojące na ziemi, jesli chodzi o jakiś podstawowy realizm, tutaj natomiast... zakładanie szkoły, zakładanie kliniki, regaty i żaglowce, ciężej mi sie było już identyfikowac z bohaterkami. Podobał mi się za to wątek irlandzki i ewolucja relacji Misi z matką, bardzo sensownie przedstwione. Wycieczka Agnieszki i Pani Róży do Krakowa też niezwykle urocza.
Dodatkowy plus za fakt, że tym razem nikt nie pił w ciązy.

Drugą część serii o Dziewicach lubię nieco mniej, niż pierwszą. W pierwszym tomie bohaterki miały wady i pewne wyrózniające cechy osobowości, tutaj natomiast zaczynają się już zlewać w jedną, perfekcyjnie doskonałą Mary Sue, oczywiscie, oprócz Marceliny, która jest dyzurnym chłopcem do bicia. W pierwszej części wątki były tez nieco mocniej stojące na ziemi, jesli chodzi o...

Czasem trzeba tupnąć szpilą! Fajna kontynuacja Klubu mało używanych dziewic, w tym samym klimacie.

Czasem trzeba tupnąć szpilą! Fajna kontynuacja Klubu mało używanych dziewic, w tym samym klimacie.

Wiem czego mogę się spodziewać po książkach autorki i nie wymagam od nich absolutnie nic, a i tak nie potrafię napisać nic pozytywnego na temat lektury. Książka w zasadzie o niczym. Z irytującymi bohaterami i jeszcze bardziej irytującym stylem. Co drugie słowo to zdrobnienie i uważam, że to co najmniej niepoważne. Znaleźć tu można takie słowa jak firaneczki, bo przecież firanki są zbyt poważne, a nawet znalazła się okazja do użycia takiego słowa jak ataczek. No po prostu nie. Na szczęście autorka tym razem nie promowała picia alkoholu podczas ciąży, mimo wielu okazji do takich wyskoków. Według mnie książki Moniki Szwaji zestarzały się po prostu źle. Niby to tylko literatura obyczajowa, ale ja nie potrafię z niej wynieść nic a nic wartościowego. Myślę, że nawet osoby będące w totalnym dole i rozsypce prędzej zostaną zirytowane naiwnym humorem i rozwiązaniem problemów, niż podniesione na duchu.

Wiem czego mogę się spodziewać po książkach autorki i nie wymagam od nich absolutnie nic, a i tak nie potrafię napisać nic pozytywnego na temat lektury. Książka w zasadzie o niczym. Z irytującymi bohaterami i jeszcze bardziej irytującym stylem. Co drugie słowo to zdrobnienie i uważam, że to co najmniej niepoważne. Znaleźć tu można takie słowa jak firaneczki, bo przecież...

Marcysia, ach Marcysia. I Bożenka. Gdyby nie one... było by całkiem miło i przyjemnie. Ale i tak to ciekawe dopełnienie części pierwszej. Agnieszka to moja ulubiona postać. Oby takich dyrektorów więcej było w polskich szkołach...

Marcysia, ach Marcysia. I Bożenka. Gdyby nie one... było by całkiem miło i przyjemnie. Ale i tak to ciekawe dopełnienie części pierwszej. Agnieszka to moja ulubiona postać. Oby takich dyrektorów więcej było w polskich szkołach...

Czytadło na urlop. Uznanie należy się autorce za warstwę językową (dość poprawną),pomysł fabuły. Bohaterki i bohaterzy wyidealizowani, nieprawdopodobni, za to bardzo przyjemni. Pewnie bardziej ekscytują się powieścią młodsze czytelniczki (do 30-stki).

Czytadło na urlop. Uznanie należy się autorce za warstwę językową (dość poprawną),pomysł fabuły. Bohaterki i bohaterzy wyidealizowani, nieprawdopodobni, za to bardzo przyjemni. Pewnie bardziej ekscytują się powieścią młodsze czytelniczki (do 30-stki).

Przyjemnie się słucha.
Akcja toczy się w świet

Przyjemnie się słucha.
Akcja toczy się w świet

Zaczęłam czytać od ostatniej części, zatrzymałam się, żeby zacząć od początku i złapać kontekst. Wysłuchałam audiobook, gdybym miała czytać to byłoby to bardzo szybkie czytanie. Książka nieco naiwna, bohaterki czasem irytujące. Wszystko nieco przerysowane. Do słuchania podczas prac domowych jednak się sprawdza, tu dobro zawsze zwycięża, a mężczyźni szybko się oświadczają....

Zaczęłam czytać od ostatniej części, zatrzymałam się, żeby zacząć od początku i złapać kontekst. Wysłuchałam audiobook, gdybym miała czytać to byłoby to bardzo szybkie czytanie. Książka nieco naiwna, bohaterki czasem irytujące. Wszystko nieco przerysowane. Do słuchania podczas prac domowych jednak się sprawdza, tu dobro zawsze zwycięża, a mężczyźni szybko się oświadczają....