W jednej z biografii Janis Joplin znalazłam kiedyś nazwisko Eve Babitz. Autor określił ją jako jeszcze jedną"puszczalską" z Hollywood. Kiedyś Joni Mitchell w wywiadzie stwierdziła, że cała wolność seksualna lat 60-tych wyglądała tak, że chłopcy robili co chcieli a dziewczyna koniec końców zostawała właśnie określona mianem "puszczalskiej". Zainteresowałam się więc co taka kobieta ma do powiedzenia o życiu swoim i swoich nieraz sławnych znajomych w tych latach miłości i wolności w Los Angeles. Jedno jest pewne, że życie to toczyło się w odległości całych lat świetlnych od życia w naszym kraju w tym czasie. Inna sytuacja polityczna, inny poziom zamożności, inna mentalność zaburzona traumatycznymi i wciąż żywymi przeżyciami wojennymi a nawet kompletnie inny klimat (nie mówiąc o dostępności do narkotyków). To ciekawe jak brak obciążeń związanych z prozaiczną walką o chleb codzienny wpływa na mentalność człowieka i jego życiowe cele. Celem Eve Babitz było jedynie to aby się w życiu nie nudzić. Lekkie podejście do życia, pieniędzy czy obowiązków. Jeśli startuje się z pozycji "mam wszystko" , a nie jest się twórczym artystą (w jakiejkolwiek dziedzinie) to nie ma o co walczyć i trzeba rzeczywiście wymyślać sobie najbardziej szalone historie . Dobrze, że choć talent pisarski miała autorka niezły bo stworzyła niezły dokument o życiu w tamtej epoce.

W jednej z biografii Janis Joplin znalazłam kiedyś nazwisko Eve Babitz. Autor określił ją jako jeszcze jedną"puszczalską" z Hollywood. Kiedyś Joni Mitchell w wywiadzie stwierdziła, że cała wolność seksualna lat 60-tych wyglądała tak, że chłopcy robili co chcieli a dziewczyna koniec końców zostawała właśnie określona mianem "puszczalskiej". Zainteresowałam się więc co taka...

Niepokorne kobiety i ich wpływ na historię sztuki/literatury/filmu/mody to temat który wręcz uwielbiam W ciemno kupuję wszelkie wpomnienia bitniczek, hippisek, czy przedstawicielek kontrkultury. Eve nalega, by nazywać ją artystką, nei pisarką, zresztą napisane dość prostym językiem wspomnienia, szczere i bezkompromisowe to bardziej artystyczny performans niż wybitne dzieło prozatorskie. Podobało mi się patrzenie na Los Angeles lat 50-tych i 60-tych oczami Eve. Jej idolami są i Marylin Monroe, i Anna Leibovitz, Warhol, Jim Morrison czy Chuck Berry.
Dokumentuje swoje neizwykłe życie rodzinne, rodzice to uznani przedstawiciele elity intelektualnej goszczący w swoich progach np Strawińskiego. Eve odebrałą klasyczne wykształcenie dostępne dzieciom mieszkających w Hollywood, czyli np balet, gdzie nauczycielka bezlitośnie ją tępiła. Barwnie opisuje subkultury takei jak pachucos wyprawy kolejką, wizuty na plaży, Nie ukrywa młodzieńczych fascynacji, pierwszych miłośći, sposobów na zabijanie nudy.
Trudna szkoła przetrwania w liceum, gdzie w praktyce dowiedziałą się , że gwarantem umiejętności społęcznych jest uroda ( amerykańska powierzchowność).
Przedstawia swoje przyjaciółki, Jacka Huntera, charzymatycznego muzyka z zespołu ze swoją switą, ekipą i groupies.
Z kart opowieśći dowiadujemy się o utracie dziewictwa, burzliwym dojrzewaniu, wyskokach Tima Leary'ego, kształtowaniu gustu ubraniowego., nowoczesne brzemienia. zawsze znajdowałą sie w orbicie słąwnych i popularnych np Joan Didion. Nie omieszkuje też ukazać ciemniejszych stron mieszkania w Hollywood, jak np wspomaganie się papierosami, alkoholem czy narkotykami, destrukcyjnego wpływu kultu młodości witalności i urody na mniej szczęsliwych, mniej atrakcyjnych, mniej uprzywilejowanych ludzi.

Niepokorne kobiety i ich wpływ na historię sztuki/literatury/filmu/mody to temat który wręcz uwielbiam W ciemno kupuję wszelkie wpomnienia bitniczek, hippisek, czy przedstawicielek kontrkultury. Eve nalega, by nazywać ją artystką, nei pisarką, zresztą napisane dość prostym językiem wspomnienia, szczere i bezkompromisowe to bardziej artystyczny performans niż wybitne dzieło...

Książkę czytałam w oryginale i niestety ze względu na irytujący styl pisarski, nie dotrwałam do jej końca.
Być może lepiej czyta się ja w polskim tłumaczeniu i na pewno warto spróbować, bo znajdziemy w niej sporo ciekawych nazwisk przeplatanych jeszcze ciekawszymi historiami.

Książkę czytałam w oryginale i niestety ze względu na irytujący styl pisarski, nie dotrwałam do jej końca.
Być może lepiej czyta się ja w polskim tłumaczeniu i na pewno warto spróbować, bo znajdziemy w niej sporo ciekawych nazwisk przeplatanych jeszcze ciekawszymi historiami.

Eve Babitz w swojej autobiografii pisze o sobie, że jest artystką, a nie pisarką. To jej pierwsza książka, napisana bardzo szczerze, lecz językiem bardzo potocznym. Wbrew pozorom mowa ta jest bardzo odważna, odsłania prawdziwą osobowość człowieka. W latach 50. Los Angeles było szare i nudne, jednak Eve bardzo fascynowało, właśnie tam się urodziła. Atrakcyjna, z poczuciem humoru, młoda dziewczyna, obracająca się wśród największych sław, jak chociażby Joan Didion.

Jej nazwisko pojawia się obok nazwiska męża na długiej liście tym, którym Eve Babitz dedykuje swoją książkę. Ubóstwiała także Marilyn Monroe. Babitz podobnie jak jej ulubiona idolka napotkała w życiu całą masę mężczyzn, skupionych głównie na jej biuście. Wzorem do naśladowania dla Babitz była nie tylko Monroe, lecz także Brigitte Bardot. Matka Babitz zafascynowana była Los Angeles i święcie przekonana, że zostanie artystką, ojciec aktorki także był artystą. Od dziecka uczył się klasycznej gry na skrzypcach. Lata 50. były dla dorastającej młodzieży okresem pozbawionym uroku. Wprawdzie Eve nie ma dzieci, a Hollywood nie istnieje – jej zdaniem, ona jednak mocno wierzy, że kiedyś istniało.

Książka „Eve w Hollywood” to autobiografia i niezwykła opowieść o życiu w Los Angeles. Autorka z otwartością pisze o swoich pierwszych miłościach, potem drugich, trzecich i kolejnych. Ukazuje ciemne strony tego pięknego, aczkolwiek trującego miasta, począwszy od alkoholu, po papierosy, a skończywszy na narkotykach. Jej refleksje na temat urody i przywilejów, którymi cieszą się ludzie urodziwi, mogły skłonić niektórych czytelników do stwierdzenia, że Babitz to autorka „wagi lekkiej” zajmującą się tzw. tematyką kobiecą, sprawami takimi jak: dieta, wygląd, ubrania, makijaż, przyjaźnie czy miłość, ale nie o to autorce w tej książce chodziło.

Ta autobiografia to szczera i prawdziwa historia młodej aktorki z Los Angeles, która zdobyła światową sławę. Na jej kartach znaleźć można opisy młodych dziewcząt – licealistek, pięknie wytatuowanych, bawiących się w najdroższych klubach. Jeśli choć trochę Was zachęciłam to zapraszam do przeczytania tej niezwykłej książki.
Polecamy: Dobre Recenzje

Eve Babitz w swojej autobiografii pisze o sobie, że jest artystką, a nie pisarką. To jej pierwsza książka, napisana bardzo szczerze, lecz językiem bardzo potocznym. Wbrew pozorom mowa ta jest bardzo odważna, odsłania prawdziwą osobowość człowieka. W latach 50. Los Angeles było szare i nudne, jednak Eve bardzo fascynowało, właśnie tam się urodziła. Atrakcyjna, z poczuciem...