Serdecznie polecam. Dobra kanwa dla filmu, dramatu scenicznego, powieści łotrzykowskiej.

Serdecznie polecam. Dobra kanwa dla filmu, dramatu scenicznego, powieści łotrzykowskiej.

W pierwszej połowie XVIII do wielkich wpływów w starostwie drohobyckim doszedł Zelman Wolfowicz, którego w największym skrócie można przedstawić jako faktora starościny Doroty Tarłowej. Zyskał opinię zdziercy i gwałtownika, zalazł za skórę zarówno wspólnocie żydowskiej Drohobycza, jak i tamtejszym mieszczanom Polakom tak bardzo, że w 1755 wytoczono mu proces i skazano na karę śmierci (wyroku jednak nie wykonano). No i co z tego? Co nas może obchodzić typek, który ponad dwieście lat temu trząsł jakimś prowincjonalnym miasteczkiem? Ano to, że za jego historię mistrzowsko zabrał się Tomasz Wiślicz. Przeanalizował nie tylko zachowane źródła, ale narosłą wokół Zelmana czarną legendę, ukazując jej kształtowanie i wykorzystanie także w celach ideologicznych, chociażby w narracji antysemickiej. Mam wątpliwości jedynie co do tego, czy w tym przypadku można mówić o układzie klientalnym. Prawda, że wraz oddaniem starostwa przez Tarłową, kończy się czas wpływów Zelmana, ale raczej przypomina mi to zwolnienie (na amen) menadżera przez nowego właściciela biznesu. Książka Wiślicza to świetny przykład mikrohistorii, case study, poprzez który możemy poznać stosunki gospodarcze i społeczne danej epoki, mentalność, mechanizmy władzy i kariery itd.

W pierwszej połowie XVIII do wielkich wpływów w starostwie drohobyckim doszedł Zelman Wolfowicz, którego w największym skrócie można przedstawić jako faktora starościny Doroty Tarłowej. Zyskał opinię zdziercy i gwałtownika, zalazł za skórę zarówno wspólnocie żydowskiej Drohobycza, jak i tamtejszym mieszczanom Polakom tak bardzo, że w 1755 wytoczono mu proces i skazano na...