Bardzo dobra, wciągająca książka.

Bardzo dobra, wciągająca książka.

Wszystko co najlepsze:)

Wszystko co najlepsze:)

Panie łaskawe, czyli furie, postanawiają dokonać zemsty za zabicie małego dziecka. Na wezwanie jego matki wybierają się do śnienia - świata pana snów. Czeka go nieunikniona konfrontacja. Przez konflikt giną postacie, inne opuszczają krainę, a pomiędzy tym wszystkim Maligna szuka swego pieska. Czyli typowy absurd dla tego uniwersum. Jednak tak to wciąga, że pomimo najbardziej opasłego tomu w serii czyta się to całkiem żwawo. Kreska taka, jak w poprzednich tomach, ładna schludna i szczegółowa. Polecam

Panie łaskawe, czyli furie, postanawiają dokonać zemsty za zabicie małego dziecka. Na wezwanie jego matki wybierają się do śnienia - świata pana snów. Czeka go nieunikniona konfrontacja. Przez konflikt giną postacie, inne opuszczają krainę, a pomiędzy tym wszystkim Maligna szuka swego pieska. Czyli typowy absurd dla tego uniwersum. Jednak tak to wciąga, że pomimo...

Po raz dziewiąty sięgnąłem po historię o królu Śnie, bo koniec jest już coraz bliżej. Nie spodziewałem się fajerwerków, ale jak przy okazji każdego tomu liczyłem na coś wyjątkowego. 'Panie łaskawe' przeszły jednak moje najśmielsze oczekiwania!

Okazało się bowiem, że 9 tom Sandmana to komiks kompletny. Osią fabularną jest zaginięcie małego chłopca, Daniela. Jego matka zatraca się całkowicie próbując go odnaleźć. Bardzo szybko otrzymuje informację, że jej syn nie żyje. Rządna zemsty wyrusza na poszukiwanie furii, pań łaskawych czy Eurynii, jak są nazywane. W tym samym czasie Morfeusz koncentruje się na swoich obowiązkach w śnieniu. Niefortunny splot wydarzeń sprawia, że Panie łaskawe idą po króla snu i nie cofna się dopóki ten nie zginie.

To oczywiście nie jedyna historia rozgrywająca się na stronach najgrubszego tomu serii. Zastanawiam się czy Gaiman miał taki plan od samego początku, czy może w pewnym momencie stwierdził, że wszystkie dotychczasowe odloty powinien ująć w całość, bo dostajemy tutaj rozwiązanie historii każdej postaci (nawet tej czwartoplanowej) z tomów 1-8. Każda z pozoru nie mająca związku z Sandmanem przypowieść czy historyjka znajduje tutaj swoją kontynuację lub puentę. Rozwiązane jest to w sposób mistrzowski i wielce satysfakcjonujący dla czytelnika. Spotykamy więc bezdomnego, który przewinął się kiedyś w komiksie, mamy Puka i Magiczne Królestwo elfów, mamy Cluracana, który wspomina swój pobyt w karczmie na końcu światów. A do tego rysownicy jak i sam autor scenariusza nie biorą tutaj jeńców. Już wcześniej nie szli na ustępstwa i z wyrachowaniem likwidowali poszczególne postaci, ale w przedostatnim tomie nie patyczkują się zupełnie. Jeśli ktoś ma zginąć to odbywa się to z pompą. Również sam finał łapie za serce i pobudza u czytelnika ciekawość jak historia Morfeusza się skończy.

Po bardzo nierównych tomach chciałem zwyczajnie dokończyć serię i zapomnieć o niej nie rozumiejąc do końca zachwytów. Po lekturze 'Pań łaskawych' uważam, że Sandman to wyjątkowa historia. Jednak powstrzymam się od oceny całości przed lekturą finałowego tomu. A 'Panie łaskawe' to najlepsza część historii!

Po raz dziewiąty sięgnąłem po historię o królu Śnie, bo koniec jest już coraz bliżej. Nie spodziewałem się fajerwerków, ale jak przy okazji każdego tomu liczyłem na coś wyjątkowego. 'Panie łaskawe' przeszły jednak moje najśmielsze oczekiwania!

Okazało się bowiem, że 9 tom Sandmana to komiks kompletny. Osią fabularną jest zaginięcie małego chłopca, Daniela. Jego matka...

Każda dobra historia gdzieś się zaczyna i kończy. Seria Gaimana powoli zmierza w tym tomie ku końcowi, z wątkiem Lyty Hall na przedzie. I to w jakim stylu!

W tej części historia krąży wokół znanej z drugiej części Dom Lalki, Lyty Hall i jej synka – Daniela. Pewnego wieczoru, gdy kobieta dała sobie chwilę wytchnienia i zostawiła chłopca pod opieką Rose, okazuje się, że zniknął. Policja jest bezradna i wtedy matka zwraca się o pomoc do Pań Łaskawych, znanych także jako Furie oraz Erynie. Wtedy ich celem staje się Morfeusz, Sen z Nieskończonych. Czy Śnienie przetrwa tę wojnę?

Panie Łaskawe to najgrubszy z tomów, wydanych w głównej serii. Patrząc na mnogość wątków i postaci, które tam się pojawiają, nie jest to nic dziwnego. Przez historię tego albumu płynie się jednak tak samo przyjemnie jak przy poprzednich – wciąga i trzyma, od pierwszej do ostatniej strony. Tu niestety zdążyłam sobie zaspoilerować niektóre wydarzenia. Zapomniałam, że wstępy do Sandmana najlepiej czytać po lekturze całości. Cóż… zdarza się. Mimo tego, komiks zaskoczył mnie kilka razy, głównie pozytywnie, w kwestiach dotyczących bohaterów i ich losów. Spotykamy wiele postaci z poprzednich tomów (ukazanych także w serialu) – Hoba Gadlinga, Paula McGuire’a, Alexa Burgessa, Rose Walker i innych. Całość jest podszyta gorzkimi nutami, utratą oraz śmiercią.

Prolog do historii był bardzo miłym wprowadzeniem – jeden ze Śniących został omyłkowo wzięty za gościa Morfeusza i oprowadzony po Śnieniu przez Luciena. Ucieszyłam się, przypominając sobie przy okazji Sandman: Dreamcast, zwłaszcza, że zostały tam zawarte cytaty z komiksów. Osobiście wyczekuję każdej sceny z nadwornym bibliotekarzem, więc bardzo mi miło, widząc jego większą obecność.

Więcej na: CzasoStrefa

Każda dobra historia gdzieś się zaczyna i kończy. Seria Gaimana powoli zmierza w tym tomie ku końcowi, z wątkiem Lyty Hall na przedzie. I to w jakim stylu!

W tej części historia krąży wokół znanej z drugiej części Dom Lalki, Lyty Hall i jej synka – Daniela. Pewnego wieczoru, gdy kobieta dała sobie chwilę wytchnienia i zostawiła chłopca pod opieką Rose, okazuje się, że...

Moim zdaniem to najlepszy tom Sandmana. Lektura dostarczyła mi masę wzruszeń. Od samego początku wiedziałem jak skończy się ta historia i im bliżej finału byłem, tym bardziej czułem towarzyszący mi niepokój i lęk. Po skończeniu Pań Łaskawych w nocy nawiedził mnie sam Morfeusz i oznajmił, że ma się dobrze i nie muszę się niczym martwić. Serio. Miałem sen związany z Sandmanem. To świadczy jak emocjonalnie podszedłem do lektury. Bardzo podobał mi się również fakt, że komiks stanowi jedną długą historię. Moim zdaniem to kwintesencja Sandmana ponieważ nie jestem dużym zwolennikiem krótkich historii osadzonych w uniwersum, ale bez obecności samego Morfeusza. Tom ósmy mnie zmęczył, a tom dziewiąty zachwycił.

Moim zdaniem to najlepszy tom Sandmana. Lektura dostarczyła mi masę wzruszeń. Od samego początku wiedziałem jak skończy się ta historia i im bliżej finału byłem, tym bardziej czułem towarzyszący mi niepokój i lęk. Po skończeniu Pań Łaskawych w nocy nawiedził mnie sam Morfeusz i oznajmił, że ma się dobrze i nie muszę się niczym martwić. Serio. Miałem sen związany z...

Brzydko narysowany, ale bardzo fajnie napisany. Taki jest ten nowy, przedostatni już Sandman. Bardzo fajna seria, która dotąd pochwalić się mogła wyśmienitą szatą graficzną, teraz na tym polu traci na jakości, ale nadal warto. Ten tom to przede wszystkim domykanie wątków i przygotowywanie się na finał. Ale nie ma tu szybkiej akcji, wszystko jest raczej stonowane, niespieszne, bajkowe. Ale przyjemne. Czyta się to niespieszenie, ale miło. I tylko te rysunki rodem z komiksów dla dzieci jakoś psują nieco efekt. Bo tu liczy się klimat, nastrój, a niestety, tym razem gdzieś w znacznym stopniu giną. Choć na szczęście nie całkowicie. W skrócie, warto i tak. Swoje minusy ma, ale ma je każda seria, a ta niezmiennie urzeka fabułą.

Brzydko narysowany, ale bardzo fajnie napisany. Taki jest ten nowy, przedostatni już Sandman. Bardzo fajna seria, która dotąd pochwalić się mogła wyśmienitą szatą graficzną, teraz na tym polu traci na jakości, ale nadal warto. Ten tom to przede wszystkim domykanie wątków i przygotowywanie się na finał. Ale nie ma tu szybkiej akcji, wszystko jest raczej stonowane,...

CEL: SEN

Dziewiąty i przedostatni tom „Sandmana” to trochę, jakby zmęczenie materiału. Przynajmniej graficznie, bo o ile fabularnie album trzyma poziom, o tyle rysunki – a raczej nadmiar cartoonowych prac – już jakoś zaliczają mocny spadek. Ale mimo iż tym razem ulatnia się gdzieś sporo klimatu serii, który zawsze najmocniej z tego wszystkiego ceniłem, nadal dobrze się to czyta. I nadal mam ochotę na więcej – i na ten wielki finał w kolejnym albumie.

Erynie, Eumenidy, Furie – to tylko kilka z wielu nazw Pań Łaskawych, symbolu zemsty. Kiedy więc syn Luty Hall ginie, kobieta właśnie do nich zwraca się o pomoc, w efekcie czego celem Pań Łaskawych staje się sam Sen! Jak może skończyć się coś takiego?

https://ksiazkarniablog.blogspot.com/2023/07/sandman-9-panie-askawe-neil-gaiman-marc.html

CEL: SEN

Dziewiąty i przedostatni tom „Sandmana” to trochę, jakby zmęczenie materiału. Przynajmniej graficznie, bo o ile fabularnie album trzyma poziom, o tyle rysunki – a raczej nadmiar cartoonowych prac – już jakoś zaliczają mocny spadek. Ale mimo iż tym razem ulatnia się gdzieś sporo klimatu serii, który zawsze najmocniej z tego wszystkiego ceniłem, nadal dobrze się to...

"SZTUKA to wszystko, co sprawia, że czujemy się dumni z bycia ludźmi.
Jest pragnieniem powiedzenia lub ujrzenia czegoś, co przekona nas, że się liczymy, że nasze nieporządne życie mimo swej krótkości i ulotności ma jakiś sens, kierunek, wyraźny wektor.
Sztuka nie jest "porządkiem wywodzonym z chaosu", to problem Boga. Kimkolwiek on jest. Sztuka to sen o porządku. Zrodzony z poczucia chaosu."
- Frank McDonnell, Przedmowa do "Pań łaskawych".

"SZTUKA to wszystko, co sprawia, że czujemy się dumni z bycia ludźmi.
Jest pragnieniem powiedzenia lub ujrzenia czegoś, co przekona nas, że się liczymy, że nasze nieporządne życie mimo swej krótkości i ulotności ma jakiś sens, kierunek, wyraźny wektor.
Sztuka nie jest "porządkiem wywodzonym z chaosu", to problem Boga. Kimkolwiek on jest. Sztuka to sen o porządku. Zrodzony...

Szczególną uwagę, zwróciłam na rysunki (czy kreskę),które mnie zauroczyły :)

Szczególną uwagę, zwróciłam na rysunki (czy kreskę),które mnie zauroczyły :)