Łukasz Migura pisze nieprzerwanie od szesnastego roku życia. Zaczął od dziennika internetowego skierowanego do najbliższych, później przyszła kolej na wysyłanie tekstów do czasopism pokroju CD-Action. Kiedy skończył technikum, marzył o pracy w redakcji lokalnego tygodnika. Zaczynał także bawić się w pisanie opowiadań, z tyłu głowy planując fabułę jego pierwszej powieści. Fragmenty nieukończonej książki publikował na stronie emaginacja.pl. Był to czas, kiedy zastanawiał się, czy bardziej zależy mu na pisaniu prozy, czy na prowadzeniu bloga. Kiedy coraz bardziej skłaniał się ku prozie, wykupił domenę lukaszmigura.com, a wszystko inne zaczął traktować jako miłą odmianę, zawsze jednak wracając do podstawowej aktywności. Zrozumiał, że chce poświęcić się tworzeniu opowieści.

Młody fotograf mieszka w kamienicy, gdzie od młodych lat atakuje go osiłek Michał. Zawsze czeka na klatce schodowej, by znęcać się nad nim fizycznie. Fotograf miał szczęście, bo uciekł przed nim do swojego mieszkania. Ma masę problemów, ponieważ jego zdjęcia się nie sprzedają, tak jakby chciał. Brakuje mu na czynsz. Marzy, by wreszcie znalazł taki temat, by zarobił na nim duże pieniądze. Idzie na miasto i nie wierzy własnym oczom, w to co widzi. Otrzymuje dar od losu, który zmieni jego życie.

Opowiadanie można podporządkować do następujących gatunków: science fiction, opowiadanie kryminalne lub Noir. Bohater jest poturbowany przez życie. Szuka wyjścia z zaistniałej sytuacji. Ma pasję fotografowania dzięki, której chce zarabiać, by móc godnie żyć. Marzy i jego marzenia się spełniają.
Opowiadanie czyta się szybko i nie ma problemu ze zrozumieniem tekstu. Narracja jest tak stworzona, że czytelnik nie może oderwać się od lektury. Autor przedstawia problemy zwykłego człowieka, dzięki czemu czytelnik może utożsamić się z bohaterem.
Opowiadanie przypadło do mojego gustu czytelniczego. Opowiadanie ma wydźwięk pozytywny, ponieważ po każdym niepowodzeniu zawsze wychodzi słońce. Rozwiązanie problemu może nadejść w nieoczekiwanym momencie. Warto mieć nadzieję i marzenia, bo one dają nam siłę do dalszego działania i egzystencji.

Za egzemplarz recenzencki opowiadania dziękuję autorowi Łukaszowi Migurze.

Opinia pojawił się również na blogu: www.wksiazkizaklete.wordpress.com

Łukasz Migura pisze nieprzerwanie od szesnastego roku życia. Zaczął od dziennika internetowego skierowanego do najbliższych, później przyszła kolej na wysyłanie tekstów do czasopism pokroju CD-Action. Kiedy skończył technikum, marzył o pracy w redakcji lokalnego tygodnika. Zaczynał także bawić się w pisanie opowiadań, z tyłu głowy planując fabułę jego pierwszej powieści....