Dzika karta

Mam wrażenie że pierwsze cztery tomy serii były wprowadzeniem do świata niczym zbiory opowiadań w wiedźminie, a prawdziwa seria zaczęła się od tomu piątego. I tutaj w tomie szóstym mamy do czynienia z takim tomem drugim w trylogiach, który jest bardziej połączeniem pierwszego z trzecim niż osobnym tytułem. Nadal bardzo dobrze się czyta ale ciężko go ocenić bo granicę między kolejnymi częściami serii są coraz bardziej rozmyte.

Mam wrażenie że pierwsze cztery tomy serii były wprowadzeniem do świata niczym zbiory opowiadań w wiedźminie, a prawdziwa seria zaczęła się od tomu piątego. I tutaj w tomie szóstym mamy do czynienia z takim tomem drugim w trylogiach, który jest bardziej połączeniem pierwszego z trzecim niż osobnym tytułem. Nadal bardzo dobrze się czyta ale ciężko go ocenić bo granicę między...

6 pozycja z cyklu Algorytm wojny Michała Cholewy. 

Ta książka jest jak stary znajomy. Taki, który czasem wkurzy (5 część serii mnie wkurzyła mocno, obiecywałem sobie, że „nigdy więcej” ;),lubi opowiedzieć tę samą historię po raz enty( motyw z konwojem cywilów był już przecież grany!),i ogólnie to trochę nas rozczarowuje popełnianymi w kółko błędami. 

Powiedzieć, że książki z tego cyklu są powtarzalne to zachować się bardzo dyplomatycznie. Pierwsza połowa to pikowanie w dół wraz z bohaterami, gdzie gorzej być już nie może. Następnie przekonujemy się że jednak może. Następuje wysyp wątków, główni bohaterowie nikną w gąszczu tych pobocznych a na samym końcu następuje twist i wszystko niby jest lepiej, ba! nawet więcej, wszystko okazuje się częścią wielopiętrowych Planów, które poznajemy na ostatnich 20-30 stronach ale w sumie to nadal jest źle. I tak do następnej części.

Trzeba niestety nadmienić, że przy tym fabuła potrafi się nie spinać. Niesamowite Plany, jeśli chwilę się nad nimi zastanowić, potrafią zawierać luki. Tak też jest w części 6.

Jeśli chodzi o bohaterów, to prócz głównego tzn. Marcina Wierzbowskiego wszyscy inni bez wyjątku są płascy i jednostronni. Charakterystyka każdego zmieściłaby się w 2-3 zdaniach. A przypominam, że jest to 6 część serii. Autor się stara, a więc dowódczyni okrętu kosmicznego dostanie rapier do swego pasa, dowódca innego hologramy morza wyświetlane na mostku wraz z szumem fal, a to inny żołnierz-meloman będzie miał na wahadłowcach kolekcję płyt winylowych a inny świnkę morską. Wszystko to jednak ma w sobie tyle polotu co ciosane siekierą polano.

Świat przestawiony to formalnie postapo. Jest wiek dwudziesty któryś, latamy okrętami między układami gwiezdnymi. Jednocześnie bohaterowie mają mocną tożsamość narodową a jedną ze stron konfliktu jest nawet Unia Europejska. Widać, Europa ojczyzn ma się całkiem dobrze. O tle społecznym tych światów nie dowiemy się jednak wiele. Są jakieś skolonizowane planety, na nich na ogół znajdują się farmy plus kopalnie. Skomplikowanie struktur społecznych przypomina pierwsze misje w jakimś RTS, gdzie na początku możemy wybudować dwa typy budynków plus zrekrutować dwie jednostki, wojownika i łucznika.

Co na pewno się zadziało w tym dwudziestym którymś wieku to równouprawnienie płci w armii. Parytet dowódców i dowódczyń jest realizowany w praktyce za co plus dla Autora.

Książki z serii „Algorytm wojny” to militarne SF. Mamy więc tutaj sporo bitew kosmicznych, które z reguły są mocnym punktem powieści. Na te fragmenty się czeka.

Dlaczego więc czytać książki z tej serii? Pamiętam lekturę pierwszych z nich. Była zima, do pracy w jedną stronę jeździłem godzinę z 2 przesiadkami. A książki z serii „Algorytmu wojny” okazały się wdzięcznym towarzyszem tych podróży. Bitwy wciągały, fabuła przebaczała niespecjalne wnikliwe jej śledzenie. Idealna lektura także na wakacje, jak to przypadku „Dzikiej karty” w tym roku u mnie było :)

6 pozycja z cyklu Algorytm wojny Michała Cholewy. 

Ta książka jest jak stary znajomy. Taki, który czasem wkurzy (5 część serii mnie wkurzyła mocno, obiecywałem sobie, że „nigdy więcej” ;),lubi opowiedzieć tę samą historię po raz enty( motyw z konwojem cywilów był już przecież grany!),i ogólnie to trochę nas rozczarowuje popełnianymi w kółko błędami. 

Powiedzieć, że...

W tym tomie na pierwszy plan, w moim odczuciu, wysuwa się wrażenie, jak przerażającą rzeczą jest wojna. Możliwe, że to właśnie autor chciał ukazać. Książka nie jest już tylko rozrywką, mamy w niej smutne rzeczy, emocjonalne straty, nieszczęścia.
Jeśli chodzi o aspekty technologiczne, to już dość na ten temat pisałem przy poprzednich tomach.
Fabuła wydaje się być zawieszona, przyszłość niepewna, upadek ludzkości jako gatunku – głęboki.

W tym tomie na pierwszy plan, w moim odczuciu, wysuwa się wrażenie, jak przerażającą rzeczą jest wojna. Możliwe, że to właśnie autor chciał ukazać. Książka nie jest już tylko rozrywką, mamy w niej smutne rzeczy, emocjonalne straty, nieszczęścia.
Jeśli chodzi o aspekty technologiczne, to już dość na ten temat pisałem przy poprzednich tomach.
Fabuła wydaje się być zawieszona,...

Kwintesencja swojego gatunku. Jest tutaj absolutnie wszystko - pełnokrwiści bohaterowie, s-f będąca integralną częścią wojny, a nie tylko dodatkiem, zwroty akcji, podkreślenie tradycyjnych wojennych wartości. Wszystko ze znakiem jakości tej serii - p. Cholewa jak zwykle nie oszczędza nikogo i niczego, każdy może zginąć, każdy może przegrać, każdy ponosi jakąś ofiarę. Finałowy fikołek fabularny - jak zwykle - kapitalny.

Kwintesencja swojego gatunku. Jest tutaj absolutnie wszystko - pełnokrwiści bohaterowie, s-f będąca integralną częścią wojny, a nie tylko dodatkiem, zwroty akcji, podkreślenie tradycyjnych wojennych wartości. Wszystko ze znakiem jakości tej serii - p. Cholewa jak zwykle nie oszczędza nikogo i niczego, każdy może zginąć, każdy może przegrać, każdy ponosi jakąś ofiarę....

Ten tom wypada o wiele lepiej do poprzedników. Jest bezkompromisowo, napakowane akcją i intrygą. Mamy tu wszystko bitwy naziemne, podziemne, powietrzne i kosmiczne. Mamy też przemianę głównego bohatera po raz kolejny- trafia na rodzinną planetę gdzie konfrontuje się z rodziną. Wiele wątków zostaje wyjaśnionych, kilka domkniętych i jak nazwa wskazuje UE i Stany dostały dziką kartę przeciwko siłom Imperium wspieranym przez AI. Jak to się skończy? Zobaczymy w ostatnim tomie.

Ten tom wypada o wiele lepiej do poprzedników. Jest bezkompromisowo, napakowane akcją i intrygą. Mamy tu wszystko bitwy naziemne, podziemne, powietrzne i kosmiczne. Mamy też przemianę głównego bohatera po raz kolejny- trafia na rodzinną planetę gdzie konfrontuje się z rodziną. Wiele wątków zostaje wyjaśnionych, kilka domkniętych i jak nazwa wskazuje UE i Stany dostały dziką...

Perspektywa pojawienia się na rynku siódmej odsłony militarnej serii fantastycznej Algorytmy Wojny Michała Cholewy zmobilizowała mnie do nadrobienia zaległości. Czyli jednym słowem do spotkania z Marcinem Wierzbowskim i spółką w szóstej odsłonie cyklu pod tytułem Dzika karta.

Planeta Nowy Kraków.
Ludzkość po Dniu nadal mierzy się z zagładą dotychczasowego porządku.
Największe zagrożenie, Sztuczne Inteligencje, mają jednak dużą konkurencję w postaci zwalczających się armii.

Na drodze do zwycięstwa Unii Europejskiej oraz Stanów Zjednoczonych staje Imperium, którego wojska okazują się równie bezwzględne jak bezduszne maszyny.

W kolejnej powieści z cyklu Algorytm Wojny Dowództwo Operacji Specjalnych we współpracy z Hex Machiną walczy na wielu frontach, będąc zarazem tylko jednym z elementów wielkiej kosmicznej bitwy.

Czy trudne decyzje, przed jakimi staje Marcin Wierzbowski, pozwolą ocalić ludzkie oblicze świata?

Kolejny etap wojennej zawieruchy.
W zasadzie mogłabym podsumować książkę jednym słowem. Jest epicko! Czytał Wojciech Masiak. 😅

Bo cały szósty — przedostatni tom Algorytmów wojny — napakowany jest akcją oraz niesamowitymi, kosmicznymi i też naziemnymi bitwami. Tak, bo akcja Dzikiej karty z jednej strony przedstawia nam losy bohaterów, którzy zostali na planecie Nowy Kraków i mierzą się z jego okupacją, a z drugiej pokazują, jak bawi się inna ekipa w kosmosie.

Są więc liczne emocjonujące kosmiczne naparzanki, flotowe manewry między krążownikami EU i Imperium na ogromną skalę oraz cała polityczna otoczka związana z tym „pod kim dołki kopać, żeby później w nie nie wpaść”. ;)

Starzy (Weiss, Szczeniak, Brisbane) i nowi (Coppers i Fae) znajomi nie zwodzą. Szczególnie mój pupilek Wierzbowski, który wraca na rodzinną planetę i odkrywa tę część swojej duszy, która została szczelnie zamknięta po śmierci siostry.

Dlatego jeżeli jesteście wielbicielami dobrze napisanych military SF, gdzie dobrze skomponowana fabuła, z zamykanymi ze smakiem i stopniowo wątkami, idzie ramię w ramię z bohaterami, a także świetnie rozegranymi, a jednocześnie epickimi walkami i technologią, która „trzyma się” naukowego realizmu, to seria jest absolutnie dla Was.

Ja jestem nią zachwycona (od drugiego tomu ;)) i osobiście gorąco ją polecam!

https://unserious.pl/2023/07/dzika-karta/

Perspektywa pojawienia się na rynku siódmej odsłony militarnej serii fantastycznej Algorytmy Wojny Michała Cholewy zmobilizowała mnie do nadrobienia zaległości. Czyli jednym słowem do spotkania z Marcinem Wierzbowskim i spółką w szóstej odsłonie cyklu pod tytułem Dzika karta.

Planeta Nowy Kraków.
Ludzkość po Dniu nadal mierzy się z zagładą dotychczasowego...

Uff udało się dobrnąć do końca, jestem z siebie dumny.

Uff udało się dobrnąć do końca, jestem z siebie dumny.

Jak zwykle rewelacja! Kolejny tom z serii "Algorytm wojny" także wciągnął mnie bez reszty i zostawił z odczuciem słodkiego niedosytu.

Jak zwykle rewelacja! Kolejny tom z serii "Algorytm wojny" także wciągnął mnie bez reszty i zostawił z odczuciem słodkiego niedosytu.

Kolejna część serii Michała Cholewy trzyma bardzo wysoki poziom. Jak dla mnie ta seria jest najlepszą polską military SF. Uwielbiam tą serię, w której nigdy nie wiadomo o co chodzi w akcji, jesteśmy przez autora ostro wkręcani żeby na końcu otwierać usta z niedowierzania w trakcie czytania. Wykreowani bohaterowie się rozwijają, zmieniają się, trup ścielę się gęsto, lecz wprowadzani są równie ciekawe nowe osoby. Bardzo polecam tą serię i oczywiście moje ulubione wydawnictwo Warbook na którym nigdy się nie zawiodłem, a ich książki kupuje w ciemno.

Kolejna część serii Michała Cholewy trzyma bardzo wysoki poziom. Jak dla mnie ta seria jest najlepszą polską military SF. Uwielbiam tą serię, w której nigdy nie wiadomo o co chodzi w akcji, jesteśmy przez autora ostro wkręcani żeby na końcu otwierać usta z niedowierzania w trakcie czytania. Wykreowani bohaterowie się rozwijają, zmieniają się, trup ścielę się gęsto, lecz...

Według mnie najlepsza część z całego cyklu.

Według mnie najlepsza część z całego cyklu.