Iskander to - jak być może niektórym wiadomo - wybitny satyryk, którego przewaga nad innymi rosyjskojęzycznymi specjalistami w tej dziedzinie tkwiła w unikatowym na radzieckim tle abchaskim podejściu do życia (mniej wódy, więcej wina). Gdy trzyma się Abchazji, jak w tytułowych "Ucztach Baltazara", rezultaty są znakomite: oto znany z innych utworów wujek Sandro z Czegemu dołącza do zespołu pieśni i tańca, i jakoś tak się składa, że tańczyć musi przed mocno pijanym w czasie kaukaskiego urlopu Józefem Stalinem. Stalina w absurdalnych i śmiesznych sytuacjach osadzali liczni pisarze, u Iskandera jego portret jest jednak... uroczy - oczywiście tak uroczy, jak może być w przypadku paranoicznego dyktatora, który po pijaku dla rozrywki upokarza osoby ze swojego otoczenia. Piękny jest moment, gdy pijany Stalin, zasłuchany w gruzińską pieśń, wspomina lata młodości i myśli, jak by to było miło, gdyby został zwykłym gospodarzem, a nie słońcem narodów, ale - niestety! - nawet sielankowe pijackie marzenia przerywane są co i rusz wybuchami paranoi i agresji.
Na tym tle zajmująca większość tomiku minipowieść "Króliki i dusiciele" wypada nieco blado. To iskanderowska próba napisania "Folwarku zwierzęcego" (tyle, że z większym niż u Orwella poczuciem humoru),przejrzysta alegoria, w której króliki rodzą się i umierają w opresyjnym państwie, ale jednak jest im tam całkiem wygodnie, urządziły się, bo to i wypić można, i kapusty się najeść, i o kalafiorze w świetlanej przyszłości pomarzyć. Przyjemne, choć bez znaczenia.

Iskander to - jak być może niektórym wiadomo - wybitny satyryk, którego przewaga nad innymi rosyjskojęzycznymi specjalistami w tej dziedzinie tkwiła w unikatowym na radzieckim tle abchaskim podejściu do życia (mniej wódy, więcej wina). Gdy trzyma się Abchazji, jak w tytułowych "Ucztach Baltazara", rezultaty są znakomite: oto znany z innych utworów wujek Sandro z Czegemu...