Kolejna bezbłędna część sagi. Ciekawym zabiegiem było przedstaweinie części fabuły w formie opowieści, zeznań czy relacji. Książka kiedyś przeczytana, teraz odsłuchana jako audiobook. Słuchało się bardzo przyjemnie i płynnie. Akcja wzbudza emojce a bohaterowie symaptię. Całość powoli zbliża się ku finałowi sagi co zachęca do sięgnięcia po kolejny tom. Polecam!

Kolejna bezbłędna część sagi. Ciekawym zabiegiem było przedstaweinie części fabuły w formie opowieści, zeznań czy relacji. Książka kiedyś przeczytana, teraz odsłuchana jako audiobook. Słuchało się bardzo przyjemnie i płynnie. Akcja wzbudza emojce a bohaterowie symaptię. Całość powoli zbliża się ku finałowi sagi co zachęca do sięgnięcia po kolejny tom. Polecam!

W tym tomie poruszono wątki, które od dawna mnie ciekawiły. Przykładowo, co spodoba się dla fanów Dzikiego Gonu, zostało przedstawione w jaki sposób Ciri zyskała swoją charakterystyczną bliznę. Również było widać duży progres między Ciri z pierwszego tomu a Wieżą Jaskółki. Czy należał on do pozytywnych nie mnie oceniać, jednak postać stała się głębsza, ciekawsza oraz przede wszystkim dość brutalna. Zakończenie pewnego rozdziału przedstawiającego losy pomieszanej kompani wiedźmina było tak niespodziewane, że nie mogłam się doczekać tego, jak to się rozwinie. Jednak do końca tego tomu nie wspomniano o tym, przez co zaraz wezmę do ręki kolejną część, by zaspokoić tę głęboką ciekawość.
Co prawda o kilku nowych informacjach zdążyłam już zapomnieć, bo przeczytanie Wieży Jaskółki zajęło mi równy miesiąc. Za to udało mi się zapamiętać, że ten tom podobał mi się tak samo jak poprzedni. Może nawet i bardziej.

W tym tomie poruszono wątki, które od dawna mnie ciekawiły. Przykładowo, co spodoba się dla fanów Dzikiego Gonu, zostało przedstawione w jaki sposób Ciri zyskała swoją charakterystyczną bliznę. Również było widać duży progres między Ciri z pierwszego tomu a Wieżą Jaskółki. Czy należał on do pozytywnych nie mnie oceniać, jednak postać stała się głębsza, ciekawsza oraz przede...

Nie porwała mnie ta część. Coraz częściej mam wrażenie, że męczę się czytając tę sagę. Mimo że, historia sama w sobie jest wciągająca, to równocześnie jest lekko nużąca. Sapkowski ma tendencję do przyspieszania tempa w ostatnich 50-100 stronach, dzięki którym chce się dowiedzieć co będzie dalej. Historia Ciri jest tutaj tą najważniejszą, inni ważni bohaterowie są w tle. Wyjaśnia wiele spraw, które były niedopowiedziane wcześniej. Narracja jest głównie retrospekcją Ciri przeplataną z opowieściami innych bohaterów. Były momenty, kiedy można było się zgubić kto jest właśnie narratorem, szczególnie pod koniec. Wszystkie nowe, jak i stare postacie mają swój charakter, wzbudzają takie emocje jakie chciał tego autor. Fabuła płynie dość szybko, może odrobinę za wolno. Objętość tej książki wskazywałaby na więcej ważnych wydarzeń, lecz było ich niewiele. Dzięki ostatnim stronom będę czytać kolejne części.

Nie porwała mnie ta część. Coraz częściej mam wrażenie, że męczę się czytając tę sagę. Mimo że, historia sama w sobie jest wciągająca, to równocześnie jest lekko nużąca. Sapkowski ma tendencję do przyspieszania tempa w ostatnich 50-100 stronach, dzięki którym chce się dowiedzieć co będzie dalej. Historia Ciri jest tutaj tą najważniejszą, inni ważni bohaterowie są w tle....

Do tej pory to chyba najbardziej tragiczna część, najsmutniejsza. Trochę za mało Geralta jak dla mnie. Przeskoki akcji w czasie, momentami mnie lekko dezorientowały. Wszystko złożyło się w całość, ale czytając musiałam się mocno skupić, żeby dojść do tego kto z kim, po co, kiedy.
Czekam na finał:)

Do tej pory to chyba najbardziej tragiczna część, najsmutniejsza. Trochę za mało Geralta jak dla mnie. Przeskoki akcji w czasie, momentami mnie lekko dezorientowały. Wszystko złożyło się w całość, ale czytając musiałam się mocno skupić, żeby dojść do tego kto z kim, po co, kiedy.
Czekam na finał:)

Kiedy pierwszy raz mieliśmy do czynienia ze Szczurami, miałam wobec nich wielkie nadzieje. Niestety ich postaci były potraktowane tylko powierzchownie. Mało było konkretów. Zresztą wychodzi na to, że była to grupa rozwydrzonych dzieciaków, które lubiły rozpierduchę. Bez jakiejś głębi w tym wszystkim. Nawet nie odczułam żalu, kiedy ich wszystkich zabito.

Zapiski Jaskra to genialny rozdział! Uśmiech nie schodził z twarzy.

Sapkowski w swoich książkach bawi się różnymi stylami opowiadania historii. Nie każdy z tych sposobów może przypaść czytelnikowi do gustu, ale z pewnością nie brakuje mu w tym swego rodzaju finezji.

W powieści można dostrzec różne alegorie do naszego świata. Jego polityki, ideologii etc. To daje do myślenia.

O ile poprzedni tom był raczej wolniejszy — trochę się działo, ale jednak nie było pędzącej ciągle akcji — tak tutaj cały czas coś się dzieje. Myślę, że może to być moja ulubiona część sagi. Czyta się naprawdę bardzo przyjemnie. A samo zakończenie po prostu wspaniałe i mroczne!

Kiedy pierwszy raz mieliśmy do czynienia ze Szczurami, miałam wobec nich wielkie nadzieje. Niestety ich postaci były potraktowane tylko powierzchownie. Mało było konkretów. Zresztą wychodzi na to, że była to grupa rozwydrzonych dzieciaków, które lubiły rozpierduchę. Bez jakiejś głębi w tym wszystkim. Nawet nie odczułam żalu, kiedy ich wszystkich zabito.

Zapiski Jaskra to...

Przeczytałam „Wieżę jaskółki” Andrzeja Sapkowskiego. Który to już raz? Chyba czwarty. Lubię wracać do świata wiedźmina. W tym tomie drużyna pod wodzą Geralta dociera do druidów, aby uzyskać informacje, wszak „informacja to oręż”.

Lubię tę część sagi. Podoba mi się to, jak Sapkowski opisał pobyt Ciri na bagnach i postać Vysogoty z Corvo. Wracam do tych fragmentów z prawdziwą lubością, są genialne w treści – dialogach i opisach. Rozdziały, w których pojawia się Yennefer, też należą do moich ulubionych. Ona zawsze miała charakter, a w tej części pokazuje też, że stać ją na poświęcenie. I jeszcze sceny na lodzie – emocje w najczystszej postaci.

Uwielbiam styl Sapkowskiego. Wiem, że wrócę do tego tomu na pewno, nie raz i nie dwa …

Przeczytałam „Wieżę jaskółki” Andrzeja Sapkowskiego. Który to już raz? Chyba czwarty. Lubię wracać do świata wiedźmina. W tym tomie drużyna pod wodzą Geralta dociera do druidów, aby uzyskać informacje, wszak „informacja to oręż”.

Lubię tę część sagi. Podoba mi się to, jak Sapkowski opisał pobyt Ciri na bagnach i postać Vysogoty z Corvo. Wracam do tych fragmentów z...

Po nasyceniu się Geraltem w poprzedniej części tutaj znów wracamy do Ciri i do jej tułaczki, do wielkiej chęci powrotu do domu. Jestem zachwycona całą sagą :) teraz mam dylemat - chciałabym wiedzieć od razu jak potoczą się losy ulubionych bohaterów, ale jednocześnie nie chciałabym za szybko kończyć swojej przygody z Wiedźminem. Takie już są niestety czytelnicze dylematy :)

Po nasyceniu się Geraltem w poprzedniej części tutaj znów wracamy do Ciri i do jej tułaczki, do wielkiej chęci powrotu do domu. Jestem zachwycona całą sagą :) teraz mam dylemat - chciałabym wiedzieć od razu jak potoczą się losy ulubionych bohaterów, ale jednocześnie nie chciałabym za szybko kończyć swojej przygody z Wiedźminem. Takie już są niestety czytelnicze dylematy :)

Genialne opowiadania, które wciągają w świat stworzony prze autor i powodują, że musisz sięgnąć po "sagę"!

Genialne opowiadania, które wciągają w świat stworzony prze autor i powodują, że musisz sięgnąć po "sagę"!

retrospekcje na retrospekcjach, dużo zamętu, a akcji w sumie niewiele. zdążyłam zapomnieć, że ta część ma chyba najmniej sensu i fabuły.

retrospekcje na retrospekcjach, dużo zamętu, a akcji w sumie niewiele. zdążyłam zapomnieć, że ta część ma chyba najmniej sensu i fabuły.

To już prawie finał mojej sentymentalnej podróży przez świat wiedźmina. Przeczytane, wysłuchane i po dobrych dwudziestu latach wysłuchane ponownie.

Scena na zamarzniętym jeziorze; zgrzyt łyżew na lodzie - mistrzostwo świata!

Polecam po stokroć!

To już prawie finał mojej sentymentalnej podróży przez świat wiedźmina. Przeczytane, wysłuchane i po dobrych dwudziestu latach wysłuchane ponownie.

Scena na zamarzniętym jeziorze; zgrzyt łyżew na lodzie - mistrzostwo świata!

Polecam po stokroć!