Pakistańskie wesele

Niestety słabizna, grafomania wręcz. Strata czasu.

Niestety słabizna, grafomania wręcz. Strata czasu.

Bardzo mi się podobała książka Mai. Rzadko czytam książki, które mnie rozbawią tak, że śmieję się na głos, a ta książka jest właśnie taka, że nawet w najsmutniejszy dzień, poprawi humor i choć na chwilę pozwoli zapomnieć o rzeczywistości i przeniesie do innego świata, Pakistanu. Zdjęcia w książce są świetnym dodatkiem.

Naprawdę polecam!

Bardzo mi się podobała książka Mai. Rzadko czytam książki, które mnie rozbawią tak, że śmieję się na głos, a ta książka jest właśnie taka, że nawet w najsmutniejszy dzień, poprawi humor i choć na chwilę pozwoli zapomnieć o rzeczywistości i przeniesie do innego świata, Pakistanu. Zdjęcia w książce są świetnym dodatkiem.

Naprawdę polecam!

Książka, która łamie wiele stareotypów o Pakistanie, muzułmańskim mężu i podróży do krajów islamskich.
Lekki styl, język czasami zbyt bezpośredni, ale chyba takie było zamierzenie autorki.
Bardzo przyjemna lektura i odmienne spojrzenie na Pakistan.

Książka, która łamie wiele stareotypów o Pakistanie, muzułmańskim mężu i podróży do krajów islamskich.
Lekki styl, język czasami zbyt bezpośredni, ale chyba takie było zamierzenie autorki.
Bardzo przyjemna lektura i odmienne spojrzenie na Pakistan.

Już dawno, przy żadnej książce nie bawiłam się tak wybornie. Ta książka jest fantastyczna! Być może nie jestem obiektywna (w sumie kto jest?), bo sięgnęłam po książkę, będąc już oddaną fanką bloga Mai i z równą ochotą zaczytywałabym się w niej gdyby dotyczyła nie pakistańskiego wesela, a dajmy na to pogrzebu w Sosnowcu.

"Pakistańskie wesele" będzie się czytało wspaniale nawet osobom nie będącym fanami szeroko pojętego Orientu. Pakistan oglądamy w tej książce niejako bonusowo, co nie zmienia faktu, że jest to obraz bardzo ciekawy, malowany dużą ilością kąśliwego humoru, ale też ciepła. Widać, że autorka, mimo iż była tam krótko, bardzo polubiła ten kraj i jego mieszkańców. Ale absolutnie nie stara się na siłę wmawiać swoim czytelnikom, że jest to idyliczna kraina, mlekiem i miodem płynąca. Zachowuje we wszystkim podziwu godną równowagę. I raczej nie ocenia, ogranicza się do przekazywania tego, co widziała/słyszała i dzielenia się refleksjami, ostateczną ocenę pozostawiając odbiorcy.

Ciężko jest je do czegokolwiek porównać, nie przychodzi mi do głowy żadna podobna książka. Podobało mi się też to, że czytając, faktycznie miałam wrażenie, że biorę udział w opisywanych wydarzeniach. Czułam pośpiech, zmęczenie, irytację, ale też każdy zachwyt autorki. Nawet doświadczeni pisarze nie zawsze osiągają ten efekt. A to dopiero debiut! Książka jest dynamiczna i bardzo, bardzo wciągająca. Właściwie może nawet wsysająca. Mam tylko nadzieję, że Maja nie skończy na jednej książce, a kolejne będą jeszcze lepsze.

I na koniec, już abstrahując od samej treści, bo przecież wciąż jest wiele osób, które oceniają książki po okładce - wydanie jest przepiękne. Dawno nie widziałam równie pięknie wydanej książki (nie mówię o albumach). Mniejsza o samą okładkę - ten środek!!! Chapeau bas dla wydawcy!

Już dawno, przy żadnej książce nie bawiłam się tak wybornie. Ta książka jest fantastyczna! Być może nie jestem obiektywna (w sumie kto jest?), bo sięgnęłam po książkę, będąc już oddaną fanką bloga Mai i z równą ochotą zaczytywałabym się w niej gdyby dotyczyła nie pakistańskiego wesela, a dajmy na to pogrzebu w Sosnowcu.

"Pakistańskie wesele" będzie się czytało wspaniale...

W tym trudnym czasie, kiedy możliwości podróżowania po świecie uległy znacznemu ograniczeniu i wiążą się z koniecznością przestrzegania wielu obostrzeń, proponuję Wam czytelniczą podróż do egzotycznego Pakistanu.

Przewodniczką po kraju, stanowiącym swoisty pomost między zachodnią muzułmańską Azją a Azją wschodnią, orientalną, gdzie przeważają takie religie, jak hinduizm i buddyzm, będzie Maja Klemp - autorka bloga "Miłość w czasach strefowych", pasjonatka podróży i świeżo debiutująca pisarka, a prywatnie przeszczęśliwa żona Pakistańczyka.

Debiutancka książka Mai stanowi zapis jej dwytygodniowego pobytu w ojczyźnie męża, w związku z uroczystymi zaślubinami jednej z jego kuzynek. Choć egzotyczne podróże nie są dla autorki czymś nowym (zamieszkiwała już różne zakątki naszego globu), Pakistan zaskakuje ją niemal na każdym kroku. Wyczulony zmysł obserwacji oraz wrodzona ciekawość świata Mai sprawiają, że czytelnik otrzymuje barwną, pasjonującą relację z życia bardzo dobrze sytuowanej pakistańskiej rodziny, zaznajamia się z mentalnością jej członków, podtrzymywanymi tradycjami, ale także dużą otwartością na nowoczesność i tolerancją wobec odmienności kulturowej. Nie brakuje też smaczków w postaci ciekawostek kulinarnych i modowych, do których autorka podchodzi z szacunkiem, ale i sporą dawką humoru, okraszoną niekiedy cudnym sarkazmem czy ironią - uwielbiam te fragmenty. Nie jest przecież łatwo funkcjonować wegetariance w kraju zdeklarowanych "mięsożerców", gdzie wizyta w miejscowym salonie urody przywodzi na myśl wymyślną torturę (opis zabiegu tapirowania gwarantuje wybuchy niekontrolowanego śmiechu, ale zabawnych fragmentów, opisujących m.in. skomplikowane koligacje rodzinne jest znacznie więcej).
Zachwycają opisy kilkudniowego wesela organizowanego z wielkim przepychem, czy zaniedbanych, ale nadal przepięknych zabytków architektury.
Ujęła mnie również wrażliwość Mai, która z wielką empatią zwraca uwagę na tę drugą, skrajnie ubogą twarz Pakistanu, na dzieci, których przyszłość nie rysuje się w optymistycznych barwach, na społeczeństwo, któremu głęboko w krew weszło poddaństwo i uniżoność.

O tej lekturze mogłabym opowiadać znacznie dłużej, bo zachwyciła mnie pod wieloma względami (nie mogę tu nie wspomnieć, że autorka uchyla przed nami również rąbek swoich prywatnych relacji z mężem, poznacie początki ich znajomości, okoliczności ślubu, a nawet proces "wychowywania" egzotycznego małżonka 😉). Pozostawię Wam przyjemność rozsmakowania się w tym dzienniku, żywiąc głębokie przekonanie, że nie sposób będzie Wam się od niego oderwać.
Zapomniałabym wspomnieć, że oprócz zjawiskowej okładki z Mają, książka zawiera bardzo ciekawe fotografie, wzbogacające zamieszczoną treść. Skusicie się? 😉

W tym trudnym czasie, kiedy możliwości podróżowania po świecie uległy znacznemu ograniczeniu i wiążą się z koniecznością przestrzegania wielu obostrzeń, proponuję Wam czytelniczą podróż do egzotycznego Pakistanu.

Przewodniczką po kraju, stanowiącym swoisty pomost między zachodnią muzułmańską Azją a Azją wschodnią, orientalną, gdzie przeważają takie religie, jak hinduizm i...

„Pakistańskie wesele” to zapiski Mai Klemp z dwutygodniowego pobytu w kraju jej męża, czyli Pakistanie. Ta subiektywna opowieść napisana w nieco sarkastyczny sposób, uchyla rąbka tajemnicy o życiu w kraju, o którym przyznajmy, większość z nas ma niewielkie pojęcie. Nawet ja, która na codzień mam styczność z ludźmi pochodzącymi z Pakistanu, nie za bardzo znam ich kulturę i zwyczaje. Poza tym, nie ukrywajmy, ale klasa społeczna, z której się wywodzą, też daje ich inny obraz. Rodzina męża Mai jest dość zamożna i to z tej perspektywy autorka opisuje nam swoje doświadczenia.
Przyznam, że z ciekawością przeczytałam opowieści autorki o chociażby swoistych zakupach z samochodu, ale też i o tym, jak to klient swoje, a krawiec i tak wie lepiej😉
Maja Klemp opowiada nam dużo ciekawostek, których nie znajdziemy w tradycyjnych przewodnikach, ale zaznajamia też z tradycjami weselnymi, opowiada o strojach i detalach niezwykle ważnych przy tej ceremonii.
Jeżeli szukacie lektury, która jest lekka, nie aspiruje do miana przewodnika po Pakistanie, ale podrzuca kilka ciekawostek, to myślę, że ta książka może Wam się spodobać.
I jeszcze jedno. Układanie fryzury w salonie fryzjerskim w Pakistanie, to czegoś, czego bym nie chciała doświadczyć 😅, ale żeby się przekonać dlaczego, to musicie sami sięgnąć po książkę.

„Pakistańskie wesele” to zapiski Mai Klemp z dwutygodniowego pobytu w kraju jej męża, czyli Pakistanie. Ta subiektywna opowieść napisana w nieco sarkastyczny sposób, uchyla rąbka tajemnicy o życiu w kraju, o którym przyznajmy, większość z nas ma niewielkie pojęcie. Nawet ja, która na codzień mam styczność z ludźmi pochodzącymi z Pakistanu, nie za bardzo znam ich kulturę i...

Pakistan kojarzył mi się dotychczas z trekkingiem i słynnymi wyprawami na ośmiotysięczniki. Takie nazwy jak Nanga Parbat, K2, czy Broad Peak pewnie również Wam nie są obce. Maja Klemp, autorka bloga milosna-globalizacja.pl i żona Pakistańczyka, pokazuje nam ten kraj z zupełnie innej strony. Widziany okiem kobiety i cudzoziemki, zaznaczę, że bardzo spostrzegawczej i z poczuciem humoru.

Z pewnością dwa intensywne tygodnie w tak odmiennym kulturowo kraju, do tego wśród licznej rodziny męża, potrafią zestresować.
Poza tym, jak się okazuje, trzeba mieć zdrowie i mocne nerwy żeby przetrwać pobyt w Pakistanie. Na ulicach co rusz chcą cię rozjechać, a jak nieopatrznie nie jesz mięsa, to grozi ci śmierć głodowa. Prawdziwym wyzwaniem okazuje się też życie towarzyskie, które potrafi naprawdę wykończyć. Czy coś ma szansę zrekompensować te niedogodności? Lody kulfi? Bajecznie kolorowe stroje? A może miłość?

To bardzo subiektywna opowieść dyktowana emocjami, czasem w nieco plotkarskim stylu, bardzo bezpośrednia i barwna. Przez całą lekturę miałam poczucie, jakby przyjaciółka opowiadała mi o swojej podróży. Nie chciałabym natomiast być w skórze autorki jeśli książka wpadnie w ręce niektórych opisywanych przez nią osób. Chyba, że mają do siebie ogromny dystans i potrafią się z siebie śmiać.

Czy można traktować tę książkę jako poważne źródło wiedzy o Pakistanie? Raczej nie i pewnie też nie taki był zamysł autorki. Choć przybliża mentalność mieszkańców, zwraca uwagę na problemy kraju, czy rozwiewa pewne stereotypy, to jednak zdecydowanie rozrywkowa pozycja. Zabawne spostrzeżenia, ciekawostki czy sytuacje wynikające z różnic kulturowych wielokrotnie wywołały uśmiech na mojej twarzy.

Ciekawych odmiennej kultury i dobrej rozrywki zachęcam do przeczytania książki i odwiedzenia bloga autorki.

Pakistan kojarzył mi się dotychczas z trekkingiem i słynnymi wyprawami na ośmiotysięczniki. Takie nazwy jak Nanga Parbat, K2, czy Broad Peak pewnie również Wam nie są obce. Maja Klemp, autorka bloga milosna-globalizacja.pl i żona Pakistańczyka, pokazuje nam ten kraj z zupełnie innej strony. Widziany okiem kobiety i cudzoziemki, zaznaczę, że bardzo spostrzegawczej i z...

🇵🇰 Do recenzji Pakistańskiego Wesela podchodzę nie tylko jako czytelnik, ale również jako osoba, która od kilku lat ma styczność z kultura tego kraju oraz odwiedza Pakistan przynajmniej raz do roku.

🇵🇰 Po książkę tą sięgnęłam nie tylko z powodu okładki, która przyciągnęła oko. Głównym powodem była chęć poznania historii osoby, która tak jak i ja była w Pakistanie, spotkała się z tamtejszą kulturą i stanęła oko w oko z tamtejszymi ludźmi. Na samym początku książki widzę już jedno - status społeczny rodziny męża autorki to zupełnie inny poziom społeczny niż ludzie, z którymi ja miałam styczność - w moim przypadku są to praktykujący muzułmanie, którzy nie pozwoliliby, aby na walimie czy dolkhi odbyły się tańce. Jest to rodzina bardziej tradycyjna. Poza tym przykładowo rodzina opisywana w książce może pozwolić sobie na pełna służbę i kucharza - podczas gdy w domu rodzinnym mojego męża przykładowo kuchnia jest w formie małego kanciatego pomieszczenia z glinianą podłogą i daszkiem ze słomy i również gliny. Różnica jest kolosalna. Mimo tego wszyscy zachowali jednak ducha Pakistanu i gołym okiem byłoby widać, że pochodzą z tego samego kraju.

🇵🇰 Jedną z rzeczy, która niespecjalnie mi przypasowało na początku był poziom humoru (wydawał mi się strasznie przerysowany, później uznałam, że może to taki styl pisania autorski, a o gustach się nie dyskutuje) i niecodzienny język pisani autorki. Myśle tez, ze podeszłam do książki nieco sceptycznie przez niedobre opinie na lubimyczytac o książce bądź negatywne wiadomości dotyczące autorski, które krążą po internecie.

🇵🇰 Niekiedy podczas czytania odczuwałam, jakby autorka wywyższała się nad mieszkańcami Pakistanu. Nie wiem, może to tylko takie odczucie, w końcu sama treść to subiektywny opis przeżyć autorki - jak sama pisze na pierwszych stronach książki. Może to ja odbieram po prostu coś nie tak.

🇵🇰 Wielkim plusem na pewno jest wiele zdjęć (autorskich, jeśli się nie mylę), które zawiera publikacja. Ogólnie cała szata graficzna bardzo mi się podoba - szczególnie okładka (i zdjęcie ciężarówki w środku. Ten, kto mnie zna, wie, że pakistańskie ciężarówki to moja miłość i do tego miałam nawet okazję posiedzieć za jej kierownicą - ale spokojnie, ze zgaszonym silnikiem 🤣).

🇵🇰 Inna rzecz, która odstrasza mnie od lektury jest prześmiewcze podejście do wplatania spraw religijnych w tekst. Rozumiem, że autorka zapewne chciała, żeby książka była śmieszna, ale wiele z tych tekstów może urazić osoby wyznające islam. Nie każdy ma takie samo poczucie humoru, nie każdy zrozumie i może poczuć się nie fajnie. Ja na przykładu czułam lekki cringe przy tych momentach.

🇵🇰 Rzucając kolejnym plusem - bardzo podobało mi się nawiązanie do książki „Zwyczajne Pakistańskie Życie”, o którym autorka wspominała co jakiś czas. Ps. specjalnie do autorski - na wsiach często często Pakistańczycy nie noszą bielizny 😉

🇵🇰 Ostatecznie książkę... polecam! Polecam każdemu, kto chce przeżyć małą przygodę wraz z autorkom. Ja sama podczas czytania czułam, jakbym po raz kolejny odwiedziła to miejsce i poznawała nowych ludzi. W tym roku przez pandemie niestety moja podróż do Pakistanu nie wyszła ale dzięki tej książce odbyłam ją w „formie papierowej”. Powiem szczerze, że w przyszłości chętnie przeczytałabym inne książki tej autorki jeśli takowe zostaną opublikowane.

Ostatecznie książce daje mocne 8/10

🇵🇰 Do recenzji Pakistańskiego Wesela podchodzę nie tylko jako czytelnik, ale również jako osoba, która od kilku lat ma styczność z kultura tego kraju oraz odwiedza Pakistan przynajmniej raz do roku.

🇵🇰 Po książkę tą sięgnęłam nie tylko z powodu okładki, która przyciągnęła oko. Głównym powodem była chęć poznania historii osoby, która tak jak i ja była w...

Już nie pamiętam, kiedy w głos śmiałam się przy lekturze, a ta książka mi to dała. W czasach, gdy wszystko jest ponure, nie mam siły na męczące obyczajówki czy dramaty innych ludzi. Nawet horrory mnie już męczą. Sięgnęłam więc po "Pakistańskie wesele", bo obiecano mi w niej dobrą zabawę i humor. Dostałam rozrywkę, na jaką liczyłam, a przy okazji dowiedziałam się czegoś o kraju, którego w ogóle nie znam. Polecam!

Już nie pamiętam, kiedy w głos śmiałam się przy lekturze, a ta książka mi to dała. W czasach, gdy wszystko jest ponure, nie mam siły na męczące obyczajówki czy dramaty innych ludzi. Nawet horrory mnie już męczą. Sięgnęłam więc po "Pakistańskie wesele", bo obiecano mi w niej dobrą zabawę i humor. Dostałam rozrywkę, na jaką liczyłam, a przy okazji dowiedziałam się czegoś o...

Zastanawialiście się kiedyś, ile w stanie jest znieść miłość? Mówi się, że nieważna jest odległość, nieważna jest kultura, ale jak jest naprawdę? Czy jesteśmy w stanie być szczęśliwi z kimś, kto był wychowywany w kraju muzułmańskim? Jak bardzo kierują nami stereotypy w budowaniu relacji? My, Polacy, słyniemy z pochopnego oceniania innych ludzi i zawsze boję się książek, które poruszają kwestie kulturowe. Dlaczego? Bo chciałabym dzięki książce móc otwierać oczy na świat.

Maja Klemp w "Pakistańskim weselu" zabiera nas w podróż w strony męża - to swoisty dziennik podróży, dwa tygodnie w kraju, w którym wszystko jest możliwe, bo tak pokazuje obecna literatura, bardziej strasząc niż zachęcając do odwiedzin tamtych stron. Historia ujęła mnie przede wszystkim szczerością, humorem i otwartością autorki. Czytelnik może odczuć jakby usiadł z nią na herbacie, kawie i wsłuchał się w opowieść, która momentami bawi do łez. Maja Klemp ukazuje nam olbrzymi dystans do świata, siebie i przede wszystkim, wszystkie co nieznane. Niezwykle odważna kobieta w sarkastyczny sposób udowadnia nam, że niewiele rzeczy zależy od samej kultury oraz wartości, w których był wychowany człowiek, lecz przede wszystkim: od niego samego. Nie sądziłam, że dziennik podróży, może wiele nauczyć czytelnika.

"Może w genach jest zakodowany jakiś strach przed językiem kolonizatorów. Chyba tak było, bo zadziałało. Odbiłam nadane mi tymczasowo terytorium z rąk najeźdźcy."

Jakie jest to Pakistańskie społeczeństwo? Czy naprawdę my, Europejczycy, mamy się czego bać, a kobieta żyje tam w niewoli? Podoba mi się to, że autorka stara się stworzyć portret, który nie jest przekłamany. Czytelnik jest w stanie zaobserwować, jak zróżnicowane jest społeczeństwo, że Pakistan to nie Emiraty, jest wiele ludzi, których dotknęła bieda i ubóstwo, a wielu takich, co pławią się w luksusie. Maja nie boi się zwracać uwagę na to, co jest inne, niespotykane, czasami dla nas wręcz nieakceptowalne. Bo czy naprawdę w Pakistanie nie używa się sztućców, papieru toaletowego? Czy wegetarianie znajdą coś dla siebie (oprócz soczewicy) w restauracjach? Czy zawsze jak się wchodzi między wrony, trzeba krakać jak one? Czy każdy kraj ma swoje dziwne zwyczaje?

"W tym kraju definicja dziwności znacznie odbiega od mojej. Pamiętać. Nie kwestionować. Akceptować. Nie przysiadać na oparciu sofy."

"Fakt, że tu nie mam nic do gadania, co więcej, muszę powściągać swoje antyludzkie odruchy, irytuje mnie okrutnie. Gdzie jest mój cudowny płonący talerz służący do podpalania bezczelnych wiedźm?"

Podróż przede wszystkim skupia się na obrzędach weselnych, ale nie tylko. Choć książki nie można potraktować jako dosłownego przewodnika po Pakistanie, przepiękne zdjęcia pozwalają nam się dosłownie przenieść tam, gdzie była Maja i liznąć choć trochę tamtejszej kultury. Rozdział o przygodach i próbie dogadania się z krawcem o strój weselny doprowadził mnie do łez, a bogactwo kulturowe wręcz przeraziło. Czy naprawdę tam musi się tam wszystko błyszczeć?

"A poza tym to jest moje pierwsze pakistańskie wesele i życzę sobie mieć „wszystko, co się należy”

Zostajemy przeniesieni w świat tradycji, a te niejednokrotnie mnie zaskoczyły. Nawet nie sądziłam, że może być tyle obrządków i różnic między Polską a Pakistanem. Im dłużej trwa opowieść, tym między czytelnikiem a autorką tworzy się pewna więź, a w głowie rodzi się wiele pytań. Jak własną przyjaciółkę chciałam zaczepić i spytać, czy naprawdę tak było - czyż nie czuła się wtedy dziwnie? Jeśli chcecie poznać podstawowe różnice między naszym, a ich weselem, musicie przeczytać książkę, nawet nie spodziewałam się, że może być ich tak wiele!
Pakistan nie kończy się jednak na imprezowaniu, robieniu zdjęć i przepięknych strojach, Pakistan to też kultura, architektura, kuchnia i... góry. Choć wielokrotnie zgubiłam się w koligacjach rodzinnych męża Mai, jestem przekonana, że są to niezwykli ludzie. Momentalnie sama zapragnęłam tam pojechać, najlepiej z samą autorką, aby pójść z nią na ukochane lody i usłyszeć więcej przygód, więcej wspomnień z podróży.

"Przeżyłam Pakistan, a mój mąż najazd swojej barbarzyńskiej żony na rodzinne strony"

Jestem pewna, że od opowieści rozboli Was brzuch ze śmiechu, wyruszycie w podróż wprost do Pakistanu i wcale, a wcale, nie będzie chcieli stamtąd wrócić.

Zastanawialiście się kiedyś, ile w stanie jest znieść miłość? Mówi się, że nieważna jest odległość, nieważna jest kultura, ale jak jest naprawdę? Czy jesteśmy w stanie być szczęśliwi z kimś, kto był wychowywany w kraju muzułmańskim? Jak bardzo kierują nami stereotypy w budowaniu relacji? My, Polacy, słyniemy z pochopnego oceniania innych ludzi i zawsze boję się książek,...