Pakistańskie wesele

🇵🇰 Do recenzji Pakistańskiego Wesela podchodzę nie tylko jako czytelnik, ale również jako osoba, która od kilku lat ma styczność z kultura tego kraju oraz odwiedza Pakistan przynajmniej raz do roku.

🇵🇰 Po książkę tą sięgnęłam nie tylko z powodu okładki, która przyciągnęła oko. Głównym powodem była chęć poznania historii osoby, która tak jak i ja była w Pakistanie, spotkała się z tamtejszą kulturą i stanęła oko w oko z tamtejszymi ludźmi. Na samym początku książki widzę już jedno - status społeczny rodziny męża autorki to zupełnie inny poziom społeczny niż ludzie, z którymi ja miałam styczność - w moim przypadku są to praktykujący muzułmanie, którzy nie pozwoliliby, aby na walimie czy dolkhi odbyły się tańce. Jest to rodzina bardziej tradycyjna. Poza tym przykładowo rodzina opisywana w książce może pozwolić sobie na pełna służbę i kucharza - podczas gdy w domu rodzinnym mojego męża przykładowo kuchnia jest w formie małego kanciatego pomieszczenia z glinianą podłogą i daszkiem ze słomy i również gliny. Różnica jest kolosalna. Mimo tego wszyscy zachowali jednak ducha Pakistanu i gołym okiem byłoby widać, że pochodzą z tego samego kraju.

🇵🇰 Jedną z rzeczy, która niespecjalnie mi przypasowało na początku był poziom humoru (wydawał mi się strasznie przerysowany, później uznałam, że może to taki styl pisania autorski, a o gustach się nie dyskutuje) i niecodzienny język pisani autorki. Myśle tez, ze podeszłam do książki nieco sceptycznie przez niedobre opinie na lubimyczytac o książce bądź negatywne wiadomości dotyczące autorski, które krążą po internecie.

🇵🇰 Niekiedy podczas czytania odczuwałam, jakby autorka wywyższała się nad mieszkańcami Pakistanu. Nie wiem, może to tylko takie odczucie, w końcu sama treść to subiektywny opis przeżyć autorki - jak sama pisze na pierwszych stronach książki. Może to ja odbieram po prostu coś nie tak.

🇵🇰 Wielkim plusem na pewno jest wiele zdjęć (autorskich, jeśli się nie mylę), które zawiera publikacja. Ogólnie cała szata graficzna bardzo mi się podoba - szczególnie okładka (i zdjęcie ciężarówki w środku. Ten, kto mnie zna, wie, że pakistańskie ciężarówki to moja miłość i do tego miałam nawet okazję posiedzieć za jej kierownicą - ale spokojnie, ze zgaszonym silnikiem 🤣).

🇵🇰 Inna rzecz, która odstrasza mnie od lektury jest prześmiewcze podejście do wplatania spraw religijnych w tekst. Rozumiem, że autorka zapewne chciała, żeby książka była śmieszna, ale wiele z tych tekstów może urazić osoby wyznające islam. Nie każdy ma takie samo poczucie humoru, nie każdy zrozumie i może poczuć się nie fajnie. Ja na przykładu czułam lekki cringe przy tych momentach.

🇵🇰 Rzucając kolejnym plusem - bardzo podobało mi się nawiązanie do książki „Zwyczajne Pakistańskie Życie”, o którym autorka wspominała co jakiś czas. Ps. specjalnie do autorski - na wsiach często często Pakistańczycy nie noszą bielizny 😉

🇵🇰 Ostatecznie książkę... polecam! Polecam każdemu, kto chce przeżyć małą przygodę wraz z autorkom. Ja sama podczas czytania czułam, jakbym po raz kolejny odwiedziła to miejsce i poznawała nowych ludzi. W tym roku przez pandemie niestety moja podróż do Pakistanu nie wyszła ale dzięki tej książce odbyłam ją w „formie papierowej”. Powiem szczerze, że w przyszłości chętnie przeczytałabym inne książki tej autorki jeśli takowe zostaną opublikowane.

Ostatecznie książce daje mocne 8/10

🇵🇰 Do recenzji Pakistańskiego Wesela podchodzę nie tylko jako czytelnik, ale również jako osoba, która od kilku lat ma styczność z kultura tego kraju oraz odwiedza Pakistan przynajmniej raz do roku.

🇵🇰 Po książkę tą sięgnęłam nie tylko z powodu okładki, która przyciągnęła oko. Głównym powodem była chęć poznania historii osoby, która tak jak i ja była w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Już nie pamiętam, kiedy w głos śmiałam się przy lekturze, a ta książka mi to dała. W czasach, gdy wszystko jest ponure, nie mam siły na męczące obyczajówki czy dramaty innych ludzi. Nawet horrory mnie już męczą. Sięgnęłam więc po "Pakistańskie wesele", bo obiecano mi w niej dobrą zabawę i humor. Dostałam rozrywkę, na jaką liczyłam, a przy okazji dowiedziałam się czegoś o kraju, którego w ogóle nie znam. Polecam!

Już nie pamiętam, kiedy w głos śmiałam się przy lekturze, a ta książka mi to dała. W czasach, gdy wszystko jest ponure, nie mam siły na męczące obyczajówki czy dramaty innych ludzi. Nawet horrory mnie już męczą. Sięgnęłam więc po "Pakistańskie wesele", bo obiecano mi w niej dobrą zabawę i humor. Dostałam rozrywkę, na jaką liczyłam, a przy okazji dowiedziałam się czegoś o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zastanawialiście się kiedyś, ile w stanie jest znieść miłość? Mówi się, że nieważna jest odległość, nieważna jest kultura, ale jak jest naprawdę? Czy jesteśmy w stanie być szczęśliwi z kimś, kto był wychowywany w kraju muzułmańskim? Jak bardzo kierują nami stereotypy w budowaniu relacji? My, Polacy, słyniemy z pochopnego oceniania innych ludzi i zawsze boję się książek, które poruszają kwestie kulturowe. Dlaczego? Bo chciałabym dzięki książce móc otwierać oczy na świat.

Maja Klemp w "Pakistańskim weselu" zabiera nas w podróż w strony męża - to swoisty dziennik podróży, dwa tygodnie w kraju, w którym wszystko jest możliwe, bo tak pokazuje obecna literatura, bardziej strasząc niż zachęcając do odwiedzin tamtych stron. Historia ujęła mnie przede wszystkim szczerością, humorem i otwartością autorki. Czytelnik może odczuć jakby usiadł z nią na herbacie, kawie i wsłuchał się w opowieść, która momentami bawi do łez. Maja Klemp ukazuje nam olbrzymi dystans do świata, siebie i przede wszystkim, wszystkie co nieznane. Niezwykle odważna kobieta w sarkastyczny sposób udowadnia nam, że niewiele rzeczy zależy od samej kultury oraz wartości, w których był wychowany człowiek, lecz przede wszystkim: od niego samego. Nie sądziłam, że dziennik podróży, może wiele nauczyć czytelnika.

"Może w genach jest zakodowany jakiś strach przed językiem kolonizatorów. Chyba tak było, bo zadziałało. Odbiłam nadane mi tymczasowo terytorium z rąk najeźdźcy."

Jakie jest to Pakistańskie społeczeństwo? Czy naprawdę my, Europejczycy, mamy się czego bać, a kobieta żyje tam w niewoli? Podoba mi się to, że autorka stara się stworzyć portret, który nie jest przekłamany. Czytelnik jest w stanie zaobserwować, jak zróżnicowane jest społeczeństwo, że Pakistan to nie Emiraty, jest wiele ludzi, których dotknęła bieda i ubóstwo, a wielu takich, co pławią się w luksusie. Maja nie boi się zwracać uwagę na to, co jest inne, niespotykane, czasami dla nas wręcz nieakceptowalne. Bo czy naprawdę w Pakistanie nie używa się sztućców, papieru toaletowego? Czy wegetarianie znajdą coś dla siebie (oprócz soczewicy) w restauracjach? Czy zawsze jak się wchodzi między wrony, trzeba krakać jak one? Czy każdy kraj ma swoje dziwne zwyczaje?

"W tym kraju definicja dziwności znacznie odbiega od mojej. Pamiętać. Nie kwestionować. Akceptować. Nie przysiadać na oparciu sofy."

"Fakt, że tu nie mam nic do gadania, co więcej, muszę powściągać swoje antyludzkie odruchy, irytuje mnie okrutnie. Gdzie jest mój cudowny płonący talerz służący do podpalania bezczelnych wiedźm?"

Podróż przede wszystkim skupia się na obrzędach weselnych, ale nie tylko. Choć książki nie można potraktować jako dosłownego przewodnika po Pakistanie, przepiękne zdjęcia pozwalają nam się dosłownie przenieść tam, gdzie była Maja i liznąć choć trochę tamtejszej kultury. Rozdział o przygodach i próbie dogadania się z krawcem o strój weselny doprowadził mnie do łez, a bogactwo kulturowe wręcz przeraziło. Czy naprawdę tam musi się tam wszystko błyszczeć?

"A poza tym to jest moje pierwsze pakistańskie wesele i życzę sobie mieć „wszystko, co się należy”

Zostajemy przeniesieni w świat tradycji, a te niejednokrotnie mnie zaskoczyły. Nawet nie sądziłam, że może być tyle obrządków i różnic między Polską a Pakistanem. Im dłużej trwa opowieść, tym między czytelnikiem a autorką tworzy się pewna więź, a w głowie rodzi się wiele pytań. Jak własną przyjaciółkę chciałam zaczepić i spytać, czy naprawdę tak było - czyż nie czuła się wtedy dziwnie? Jeśli chcecie poznać podstawowe różnice między naszym, a ich weselem, musicie przeczytać książkę, nawet nie spodziewałam się, że może być ich tak wiele!
Pakistan nie kończy się jednak na imprezowaniu, robieniu zdjęć i przepięknych strojach, Pakistan to też kultura, architektura, kuchnia i... góry. Choć wielokrotnie zgubiłam się w koligacjach rodzinnych męża Mai, jestem przekonana, że są to niezwykli ludzie. Momentalnie sama zapragnęłam tam pojechać, najlepiej z samą autorką, aby pójść z nią na ukochane lody i usłyszeć więcej przygód, więcej wspomnień z podróży.

"Przeżyłam Pakistan, a mój mąż najazd swojej barbarzyńskiej żony na rodzinne strony"

Jestem pewna, że od opowieści rozboli Was brzuch ze śmiechu, wyruszycie w podróż wprost do Pakistanu i wcale, a wcale, nie będzie chcieli stamtąd wrócić.

Zastanawialiście się kiedyś, ile w stanie jest znieść miłość? Mówi się, że nieważna jest odległość, nieważna jest kultura, ale jak jest naprawdę? Czy jesteśmy w stanie być szczęśliwi z kimś, kto był wychowywany w kraju muzułmańskim? Jak bardzo kierują nami stereotypy w budowaniu relacji? My, Polacy, słyniemy z pochopnego oceniania innych ludzi i zawsze boję się książek,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety jest to najsłabsza książka o Pakistanie jaką do tej pory udało mi się przeczytać.
Brak pogłębionej refleksji Autorki, infantylizm i niezwykle powierzchowna wiedza na temat kultury i tradycji tego kraju widoczna jest na każdej stronie. Najbardziej smutna jest niestety wyższość Autorki jaką pokazuje w stosunku do ludzi z Pakistanu, szerząc stereotypowy i krzywdzący obraz tego kraju.
Mam głęboką nadzieję, że pozycja ta nigdy nie zostanie przetłumaczona na inne języki by nie szerzyć obrazu Polaków jako zadufanych w sobie ignorantów.

Niestety jest to najsłabsza książka o Pakistanie jaką do tej pory udało mi się przeczytać.
Brak pogłębionej refleksji Autorki, infantylizm i niezwykle powierzchowna wiedza na temat kultury i tradycji tego kraju widoczna jest na każdej stronie. Najbardziej smutna jest niestety wyższość Autorki jaką pokazuje w stosunku do ludzi z Pakistanu, szerząc stereotypowy i krzywdzący...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Pakistańskie wesele” to zdecydowanie pozycja, którą bardzo polecam. Książka Mai Klemp świetnie opisuje wszystko, czego doświadczyła podczas swojej wizyty w Pakistanie.
Nie zliczę również ile razy się uśmiałam!
Choćby przy tej sytuacji: „Kupujemy metodą na Pakistańczyka. To znaczy: zamiast podjechać pod sklep spożywczy, zaparkować, wyjść z samochodu, wejść do sklepu, wybrać co trzeba, podejść do kasy, zapłacić, wsiąść do samochodu i odjechać...co parę przecznic zjeżdżamy na drogę awaryjną. Podchodzi do nas jakiś młodzieniec...recytujemy mu listę naszych potrzeb, wręczamy jakie rupie, a chłopak zaczyna biegać po sklepach i szukać zapamiętanych produktów. Czasem nie zapamiętuje wszystkiego i robi kilka kursów...”
Nie wyobrażam sobie znaleźć się w takiej sytuacji. Strata czasu, bezczynne siedzenie w aucie i masło extra zamiast Kerrygold. Szybko bym wysiadła i popędziła po to, czego potrzebuję. Ale nie w Pakistanie.
Do tego jeszcze cudowna oprawa! Wydawnictwo Moc Media spełni oczekiwania tych, którzy kochają zapach nowej, wyciąganej z paczki książki. I ta okładka! Ze skrzydełkiem...to jak kieszeń w sukience. Absolutny MUST HAVE!
Czcionka zachwyca niecodziennością względem innych. Wyraźne i duże litery, dzięki czemu mój wzrok po czterdziestce tak się nie męczy. Poligrafia na szóstkę!
Ale nie będę zdradzać więcej. Po prostu szczerze polecam na ponure, ciemne wieczory. Z „Pakistańskim weselem” rozjaśnicie każdą przestrzeń i stan ducha!

„Pakistańskie wesele” to zdecydowanie pozycja, którą bardzo polecam. Książka Mai Klemp świetnie opisuje wszystko, czego doświadczyła podczas swojej wizyty w Pakistanie.
Nie zliczę również ile razy się uśmiałam!
Choćby przy tej sytuacji: „Kupujemy metodą na Pakistańczyka. To znaczy: zamiast podjechać pod sklep spożywczy, zaparkować, wyjść z samochodu, wejść do sklepu, wybrać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"W obliczu kobiecej miłości do ubrań i wszystkiego, co się świeci, różnice kulturowe są całkowicie bez znaczenia".

Dzięki takim książkom jak ta, przeznaczonym dla szerokiego grona odbiorców, istnieje możliwość zagłębienia się w inną kulturę i zweryfikowania przy tym stereotypów, jakie bardzo często budują w naszych głowach obraz pewnych społeczności. Wierzę w to, że oprócz wymiaru typowo rozrywkowego, "Pakistańskie wesele" odczaruje nasze wyobrażenie o Pakistanie i pozwoli spojrzeć na ludzi zamieszkujących ten kraj z zupełnie innej strony.

Maja Klemp to gdynianka, absolwentka japonistyki i hispanistyki na Cardiff University oraz europeistyki na University of Bath. Jest globtroterką, która wyszła za mąż za poznanego na studiach Pakistańczyka. Mieszkała w kilku krajach, uwielbia taniec, zwierzęta, książki, herbatę i dobre perfumy. Prowadzi blog "Miłość w czasach strefowych".

Dziennik Mai Klemp ukazuje 14 dni pobytu autorki w kraju jej męża, podczas których była druhną na wielodniowej uroczystości zaślubin. Polka ukazuje specyfikę zabaw pakistańskich elit zestawiając ją z analizą kondycji społeczeństwa tego kraju. Przedstawia także historię swojej miłości do męża, zwanego Księciem oraz liczne ciekawostki z pakistańskiego, codziennego życia.

Główną wadą wszelakich publikacji ukazujących specyfikę życia innych kultur jest encyklopedyczna maniera przedstawiania określonych informacji połączona z często sztywnym, pozbawionym emocji językiem. "Pakistańskie wesele" na szczęście zupełnie przeczy temu obrazowi, gdyż Maja Klemp w swoim dzienniku przedstawia Pakistan przez pryzmat swoich subiektywnych odczuć, co wywołuje w czytelniku swoiste utożsamienie się z wieloma emocjami, jakie pojawiają się na łamach tej książki. Książki, która nie nuży i nie nudzi, gdyż połączenie warstwy edukacyjnej z wyczuwalnym humorem i dystansem autorki, tworzy niebanalną opowieść o ludziach, o tym co nas dzieli, ale i o tym, co nas łączy.

Tytułowe pakistańskie wesele staje się dla autorki punktem wyjścia do snucia opowieści o życiu w Pakistanie na wielu płaszczyznach. Maja Klemp bez zadęcia i z wyczuwalną naturalnością, dotyka bardzo wielu tematów, przemycając przy tym sporo ciekawostek i trafnych konkluzji. Przybliża polskiemu czytelnikowi mentalność Pakistańczyków, zaznaczając przy tym, że czasami stanowi ona barierę nie do pokonania. Nie unika takich kontrowersyjnych tematów, jak fundamentalizm religijny i kulturowy, brak tolerancji, czy też podział kastowy społeczeństwa. Do tego wszystkiego serwuje mało znane fakty, jak chociażby ten o braku zachodnich samochodów na ulicach tego kraju, czy też o pakistańskich drag queen. Jak więc widać, rozstrzał tematyczny, stanowiący jądro tej publikacji jest bardzo szeroki, co niewątpliwie stanowi jej wartość dodaną.

Jeśli jest wesele to są także stroje i cała otoczka związana z przygotowaniami do zaślubin. I to również niezwykle ciekawa warstwa dziennika Mai Klemp, gdyż sporo w niej opisów ubrań i odniesień do pakistańskiej mody, która dla nas stanowi swoistą egzotykę. Ta barwna płaszczyzna obfituje także w zaskakujące konkluzje, jakie warto odkryć czytając wspomnienia autorki.

"Pakistańskie wesele" to książka, którą czyta się lekko i przyjemnie, pozwalająca spojrzeć na Pakistan z zupełnie innej strony i wywołująca przy tym szereg przemyśleń na różnych płaszczyznach. To także niezwykle przystępnie napisana opowieść o zderzeniu zupełnie różnych postaw życiowych, którego efekty wywołują masę śmiesznych i zaskakujących wydarzeń. Cieszę się, że dzięki wspomnieniom Mai Klemp uświadomiłam sobie, jak ważna jest zmienność perspektywy.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"W obliczu kobiecej miłości do ubrań i wszystkiego, co się świeci, różnice kulturowe są całkowicie bez znaczenia".

Dzięki takim książkom jak ta, przeznaczonym dla szerokiego grona odbiorców, istnieje możliwość zagłębienia się w inną kulturę i zweryfikowania przy tym stereotypów, jakie bardzo często budują w naszych głowach obraz pewnych społeczności. Wierzę w to, że oprócz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to